Jesteśmy społecznością, która kocha książki

⭐️⭐️⭐️⭐️/5
“Wolę się z Tobq kłócić niż robić cokolwiek innego bez Ciebie.”

Kolejna powieść, kolejne wiedźmy. A co za tym idzie, jest to kolejna odsłona polowań na czarownice. Zastanawia mnie, jakim cudem autorzy nadal znajdują pomysły, by wszystko to przedstawiać w coraz to inny sposób, skoro tematy były wałkowane tyle razy, że naprawdę ciężko jest zaprezentować coś oryginalnego. Autorce poniekąd się to udało. Poniekąd, ponieważ całość trochę przypominała mi przeczytane niedawno “Bliźniacze korony”. W obu książkach pojawia się “Dobry Dowódca” - mężczyzna, który ‘wyswobodził’ ludzkość od czarownic. Dodatkowo ukazany jest fakt, że magia ma swoją cenę, lecz w przypadku “Szkarłatnej Ćmy” ceną tą jest krew, a nie roślinność czy piasek.

Pierwsze, na co zwróciłam uwagę, to podzielenie rozdziałów. Pisane są one naprzemiennie z perspektywy Rune oraz Gideona, dzięki czemu czytelnik ma większą wiedzę niż sami bohaterowie. Ja lubię dużo wiedzieć, stąd dla mnie jest to plus 🙈 Natomiast całość była dość przewidywalna. Czytając wzmiankę o mocnych perfumach jednej z postaci, która pojawiała się kilkukrotnie, szybko nabrałam podejrzeń, które okazały się słuszne. Według mnie bylo także za mało chemii między Rune a Gideonem. Liczyłam na mocny i dobrze rozwinięty motyw enemies to lovers, lecz tutaj wszystko działo się za szybko i za mało intensywnie. Chwilowe zaloty, a nagle wielkie uczucie, które narodziło się niewiadomo kiedy. Osobiście jestem fanką slow burn romance, więc dla mnie to za wiele. Mam nadzieję, że w kontynuacji będzie wyglądać to lepiej, ponieważ zamierzam po nią sięgnąć 🫡
*collab*

⭐️⭐️⭐️⭐️/5
“Wolę się z Tobq kłócić niż robić cokolwiek innego bez Ciebie.”

Kolejna powieść, kolejne wiedźmy. A co za tym idzie, jest to kolejna odsłona polowań na czarownice. Zastanawia mnie, jakim cudem autorzy nadal znajdują pomysły, by wszystko to przedstawiać w coraz to inny sposób,...

Rozwiń

Zwiń

✨/5
“Nie rozumiesz. Ja naprawdę zamierzam urządzić tu piekło, aby Cię stąd wydostać.”

Ostatni tom serii, której recenzentką jestem od samego początku. Przyjmując propozycję wydawnictwa, by wyrazić swoją opinię o pierwszym tomie, nie miałam pojęcia jak bliscy staną mi się przyjaciele z Gold Coast. Nie przypuszczałam także, jak wielu z nich przyjdzie mi pożegnać podczas tej czterotomowej wędrówki. Mimo iż przygoda z nimi trwała około rok, to sądzę że ich historia na zawsze ze mną zostanie. Aż ciężko mi uwierzyć, że to już koniec.

Zacznę od tego, że spodziewałam się happy endu - oczywiście jak zawsze, tym bardziej jeśli chodzi o serie, które naprawdę mnie wciągnęły, a bohaterowie musieli przejść bardzo trudną drogę, mierząc się z wieloma stratami. I tutaj spoiler oraz ostrzeżenie w jednym: nie ma szczęśliwego zakończenia. Nadal zastanawiam się, jakim cudem autorka stwierdziła, że podeptanie serc wszystkich czytelników jest dobrym pomysłem (proszę się nie obrażać, nadal Cię uwielbiam). Przez to w randomowych momentach dnia wracam myślami do całej historii, zastanawiając się, co można byłoby w niej zmienić, by zakończenie mogło wyglądać inaczej - a przynajmniej mniej brutalnie. Serce kraja mi się także na myśl o biednym Tony’m, którego darzyłam dużą sympatią. Reszta bohaterów trochę mniej mnie obeszła. Sam Max, którego na początku uwielbiałam, zaczął troszkę działać mi na nerwy swoim brakiem dojrzałości, ale przechodziło mi to od razu, gdy przypominałam sobie przez co musiał kiedyś przejść. Jedyny plus jest taki, że mimo kolejnych trupów, w których liczeniu już dawno się pogubiłam, większość przyjaciół dotrwała do końca. Mam nadzieję, że oznacza to happy end chociaż dla nich. Nie obraziłabym się jednak za jakiś dodatek lub kolejną książkę, pokrótce opisującą ich dalsze losy po kilku latach od zakończenia Dreadful.

W skrócie powiem tak: moje serce jest roztrzaskane na milion kawałków, ale niczego nie żałuję.
*collab*

✨/5
“Nie rozumiesz. Ja naprawdę zamierzam urządzić tu piekło, aby Cię stąd wydostać.”

Ostatni tom serii, której recenzentką jestem od samego początku. Przyjmując propozycję wydawnictwa, by wyrazić swoją opinię o pierwszym tomie, nie miałam pojęcia jak bliscy staną mi się przyjaciele z Go...

Rozwiń

Zwiń

⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„Gdybyś była kwiatem, to na pewno niezapominajką. One też często są niezauważane.”

Odnośnie tej pozycji mam mieszane uczucia.
Zapowiadało się bardzo ciekawie, nawet sam opis jedynie zachęcał, budząc ciekawość i nie zdradzając wielu szczegółów. A prawdę mówiąc, wiele współczesnych książek posiada w opisach z tyłu okładki wiele spoilerów, co według mnie nie jest dużą wadą, lecz wielu czytelnikom przeszkadza. Ja z kolei zawsze czytam ostatnią stronę każdej pozycji jeszcze przed jej rozpoczęciem. That’s my guilty pleasure 🫡
Tutaj natomiast lekki zarys fabuły: na tyle mały, by okazał się intrygujący, pozostawiając dostatecznie dużo dla wyobraźni.

Początek książki również okazał się zagadkowy, a im dalej w las, tym więcej zagadek się pojawiało. Niestety nadal mam wrażenie, że nie wszystkie zostały wyjaśnione lub przynajmniej ja wyjaśnień tych nie przyswoiłam. Momentami im więcej czytałam, tym mniej rozumiałam 🙈
Zdaję sobie sprawę z tego, że autorka nie mogła odkryć wszystkich kart w pierwszym tomie, by zostawić coś na kolejne, dlatego ciekawi mnie jak finalnie wszystkie sprawy zostaną rozwiązane. Szczególnie relacja Quinna oraz Matildy, bo widzę tu naprawdę dobry motyw enemies to lovers, przynajmniej połowicznego. Może zostało to rozwinięte trochę za szybko, lecz zakończenie pozostawia spore pole manewru. Przywodzi mi to na myśl trochę Romeo i Julię - nielubiące się rodziny, uczucie rodzące się między ich dziećmi. Główną różnicą jest to, że póki co nikt nie umarł 🙈
Kolejna kwestia to sprawa ojca chłopaka. Liczę na to, że będzie to coś spektakularnego 🫡
Podsumowując: ciekawa historia z dużym potencjałem, szczególnie dla fanów enemies to lovers. Nie wciągnęła mnie od samego początku, lecz dałam się porwać gdzieś koło połowy - dalej popłynęło bardzo szybko. Czekam na kolejny tom!
*collab*

⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„Gdybyś była kwiatem, to na pewno niezapominajką. One też często są niezauważane.”

Odnośnie tej pozycji mam mieszane uczucia.
Zapowiadało się bardzo ciekawie, nawet sam opis jedynie zachęcał, budząc ciekawość i nie zdradzając wielu szczegółów. A prawdę mówiąc, wiele współczes...

Rozwiń

Zwiń

⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„Miłość oznacza, że jest się przy sobie zawsze, niezależnie od wszystkiego.”

Nie miałam zbyt wielkich oczekiwań. Bazując na opisie, książka wydawała mi się lekką lekturą, w sam raz do szybkiego przeczytania pomiędzy fantastycznymi książkami - lubię sobie w ten sposób przeplatać książki, by nie siedzieć w samej fantastyce, bo później ciężko mi się przerzucić na cokolwiek innego 🙈 W każdym razie dzięki takiemu podejściu się nie rozczarowałam. Ta pozycja jest naprawdę przyjemna, lecz momentami także smutna i trudna. Papierowy rollercoaster.

Zacznę od tego, co mi się nie podobało. Nie są to poważne kwestie, lecz mnie troszkę uwierały.
Po pierwsze, rozwinięcie relacji między Lianem a Serene. Na początku dziewczyna jest w związku z Cameronem, lecz stosunkowo szybko w oko wpada jej drugi chłopak. I dla mnie jest to główny minus - gdy postać będąca w związku nagle zaczyna umawiać się z kimś innym, jeszcze przed zerwaniem. Jasne, Cameron nie został przedstawiony jako idealny kandydat na drugą połówkę, lecz mimo to należała mu się szczerość. Nic więc dziwnego, że się zdenerwował, widząc swoją dziewczynę z innym facetem. Mimo to nie usprawiedliwia to tego, czego dopuścił się później.
Druga rzecz to zakończenie. Pozostawiło we mnie pewien niedosyt, szczególnie w kwestii dalszych planów Liana oraz zdrowia matki Serene. W przypadku dziewczyny, wszystko natomiast zostało wyjaśnione.
Poza tymi dwoma minusami, nie mam do czego się przyczepić. Książka zwraca uwagę na to, jak nowotwór wpływa na ludzkie życie. I nie mam tutaj na myśli jedynie osób, które cierpią na tą chorobę, ale także wszystkich z ich otoczenia. Pojawia się także motyw toksycznych przyjaciół, braku akceptacji rówieśników, presji wywieranej przez rodziców. Dzięki temu otwiera oczy na wiele spraw, które mogłyby wydawać się normalne lub z powiatu niekrzywdzące.
Pozycja zdecydowanie warta uwagi.
*collab*

⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„Miłość oznacza, że jest się przy sobie zawsze, niezależnie od wszystkiego.”

Nie miałam zbyt wielkich oczekiwań. Bazując na opisie, książka wydawała mi się lekką lekturą, w sam raz do szybkiego przeczytania pomiędzy fantastycznymi książkami - lubię sobie w ten sposób przeplata...

Rozwiń

Zwiń

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„Nie wszyscy mają smutną historię, Charlie, a nawet jeśli mają, to niczego nie usprawiedliwia.”

O tej książce nie da się powiedzieć złego słowa. Podeszłam do niej sceptycznie, jak do wszystkiego, co jest z jakiegoś powodu popularne, lecz tym razem wcale się nie zawiodłam.
Ta piękna okładka skrywa jeszcze piękniejsze wnętrze - o ile jest to możliwe. Totalna gratka dla okładkowych srok: minimalistyczna, lecz rzucająca się w oczy jasnym, żywym kolorem. Nie zapominajmy także o barwionych brzegach! Wygląda po prostu cudownie 🤩

Całość pisana jest w formie listów do nieznajomego przyjaciela, dzięki czemu pozycję tą czyta się naprawdę ekspresowo. Nie wiadomo, w którym momencie z piątej strony robi się pięćdziesiąta piąta, a chwilę później dociera się do tej ostatniej. Szybka, lecz bardzo poruszająca, a zarazem pouczająca lektura. Otworzyła mi oczy na wiele kwestii, na które dotychczas nie zwracałam uwagi - i domyślam się, że nie tylko ja. Mimo że żadnej z postaci nie poznajemy osobiście, jedynie poprzez opisy Charliego, to są oni na tyle dobrze przedstawieni, że ma się wrażenie jakby znało się ich naprawdę. Prawdziwą sympatię obudzili we mnie Sam, Patrick oraz Bill. Wszyscy oni traktowali Charliego naprawdę serdecznie, a swoim zachowaniem w pełni zasłużyli na nazwanie się jego przyjaciółmi.

Najważniejsze jest to, że każdy z tej książki wyciągnie inny morał. Śmiem przypuszczać, że gdy po raz kolejny po nią sięgnę pozycję, a jestem święcie przekonana, że taki czas nastąpi, wyciągnę z niej inną lekcję niż po przeczytaniu jej po raz pierwszy. Natomiast sam Charlie pokazuje nam, że popełnianie błędów jest nieodłączną częścią życia, a naszym zdaniem jest ich akceptacja. Można poradzić sobie ze wszystkim, trzeba tylko chcieć.
*collab*

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„Nie wszyscy mają smutną historię, Charlie, a nawet jeśli mają, to niczego nie usprawiedliwia.”

O tej książce nie da się powiedzieć złego słowa. Podeszłam do niej sceptycznie, jak do wszystkiego, co jest z jakiegoś powodu popularne, lecz tym razem wcale się nie zawiodłam.
T...

Rozwiń

Zwiń

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„(..) i uśmiechnął się bezczelnie. Tak, jak to uwielbiałam. Jakby okradł noc z jej uroku i udawał, że to nieprawda, podczas gdy jego dusza migotała milionem gwiazd.”

Ta seria wciągnęła mnie już od pierwszego tomu, a sama autorka przywróciła wiarę w polskie powieści. Zazwyczaj stronię od książek Polaków, i mam ku temu dobre powody, ale po twórczość Ohanki sięgam bez wahania! I co najważniejsze, wciąga mnie bez reszty.

Po raz kolejny zaskoczył mnie rozwój postaci. Effie stała się silną główną bohaterką, która w końcu potrafi zawalczyć o swoje. Da się zauważyć, że wydarzenia z drugiej części bardzo ją zmieniły, odciskając się na jej psychice i prześladując w realnym świecie, lecz według mnie zmiana ta to duży plus. Dziewczyna z szarej myszki stała się bardziej pewna siebie, odporna na manipulacje. W końcu też zaczyna przeglądać na oczy w kwestii mężczyzn! Jej relacje z Risky także ulegają poprawieniu, co było miłym zaskoczeniem. A biorąc pod uwagę fakt, że w paczce oprócz bandy chłopaków zostały tylko one, przyda im się żeński sojusz. Bo to, że Luke znowu zgrywa bohatera i ma wszystkich gdzieś, a także zachowuje się jak dupek, w żadnym stopniu mnie nie zaskoczyło. Z każdym kolejnym tomem zaczynam lubić go coraz mniej, mimo że od początku nie darzyłam go zbyt wielką sympatią.

Największym zaskoczeniem było pojawienie się wcześniej zmarłej postaci. Najpierw uważałam to za absurd, lecz wątek ten został tak pięknie wyjaśniony i wpleciony w fabułę, że moje obawy okazały się bezpodstawne. Aż sama zastanawiam się, jak mogłam zwątpić w kreatywność autorki 🙈
I na koniec coś, co uważam za absolutnie cudowne: rozwój relacji Effie oraz Tony’ego. Na początku się nienawidzili, później przeszli w akceptację i coś na kształt milczącego sojuszu, aż w końcu stali się przyjaciółmi. Naprawdę super obserwowało się tą zmianę w ich zachowaniu względem siebie. Liczę na więcej!
*collab*

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„(..) i uśmiechnął się bezczelnie. Tak, jak to uwielbiałam. Jakby okradł noc z jej uroku i udawał, że to nieprawda, podczas gdy jego dusza migotała milionem gwiazd.”

Ta seria wciągnęła mnie już od pierwszego tomu, a sama autorka przywróciła wiarę w polskie powieści. Zazwycza...

Rozwiń

Zwiń

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„Za każdym razem, kiedy zabijasz, czujesz niedosyt. Musisz działać coraz lepiej. One muszą być lepsze.”

Pani Barnes bardzo mnie zaskoczyła tą książką. Przeczytałam całą serię The Inheritance Games oraz The Brothers Hawthorne, więc poniekąd jestem zaznajomiona z jej stylem pisania. Tak przynajmniej myślałam, lecz ta pozycja to coś zupełnie innego. Przenosi ona fascynację autorki na punkcie zagadek na zupełnie inny poziom, co jest zarówno fascynujące, jak i irytujące. Jednak w pozytywny sposób, bowiem żadnych tajemnic z książki nie da się przedwcześnie odgadnąć, dzięki czemu nie pozostawiają niedosytu. Dotąd myślałam, że kryminały nie są dla mnie, ale chyba byłam błędzie. Jeśli wszystkie książki z tego gatunku pisane są w tak świetny sposób, to będę sięgać po nie częściej.

Tym razem główną bohaterką jest Cassie - dziewczyna z niespotykanym talentem do odgadywania życia oraz pragnień ludzi, tylko dzięki obserwacjom. Nic więc dziwnego, że w pewnym momencie zaczyna interesować się nią FBI, które postanawia wcielić ją do swojej tajnej grupy utalentowanej młodzieży. Należą do niej nastolatkowie o różnych umiejętnościach, których zadaniem jest rozwiązywanie spraw kryminalnych sprzed lat. Wśród nich jest Michael, który bezbłędnie odczytuje emocje; Dean, który jest profilerem jak Cassie; Lia potrafiąca odróżnić kłamstwo od prawdy, oraz Sloane - spec od rachunków prawdopodobieństwa oraz liczb. Grupa wybitnie utalentowanych młodych ludzi, wydawałoby się że wręcz nadludzi, lecz zaraz po pojawieniu się Cassie muszą stawić czoła sprawie, która przerasta wszystkich. Tym bardziej, że dotyczy ona bezpośrednio samej dziewczyny. A także może mieć związek z nierozwiązaną sprawa jej matki.

Tą pozycję można przeczytać dosłownie w kilka godzin z dwóch względów: po pierwsze, ma stosunkowo mało stron, a po drugie - wciąga bezgranicznie. Autorka przeszła samą siebie, a mi nie pozostaje nic innego jak czekać na kolejny tom!
*collab*

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„Za każdym razem, kiedy zabijasz, czujesz niedosyt. Musisz działać coraz lepiej. One muszą być lepsze.”

Pani Barnes bardzo mnie zaskoczyła tą książką. Przeczytałam całą serię The Inheritance Games oraz The Brothers Hawthorne, więc poniekąd jestem zaznajomiona z jej stylem pi...

Rozwiń

Zwiń

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„-Złapiesz mnie, jeśli spadnę?
-Nie, ale pomacham ci, gdy będziesz leciała.”

Wow. Po prostu, wow. Czarownice to zdecydowanie jeden z moich ulubionych motywów w książkach, zaraz po smokach. Czytałam już tyle różnych wersji przedstawiających wiedźmy, że bardzo ciężko jest zaskoczyć mnie czymś nowym. Cóż, tym autorkom się to udało! Podzielenie magii na kilka części to sprytny, niespotykany zabieg. Rzucający zaklęcia, uzdrowiciele, wojownicy. Moce tak różne, a jednak ze sobą połączone. Bliźniaczki, wychowywane w zupełnie różnych środowiskach, a jedyne co je łączy to chęć posiadania korony. Dodajmy do tego szczyptę magii oraz polujące na czarownice królestwa, a otrzymamy cudowną książkę. Takie właśnie są „Bliźniacze korony” 👑

Rose to typowa księżniczka - lubiąca się stroić, przyzwyczajona do wygód, lecz znająca swoje przeznaczenie. Z Wren łączy ją tylko ta ostatnia cecha, druga z sióstr bowiem dorastała na odludziu, gdyż tylko w taki sposób ona oraz jej podobni mogli przeżyć - dlatego jej celem jest zdobycie korony, a dzięki temu zapewnienie czarownicom bezpiecznego powrotu na swoje ziemie. Podmiana księżniczek to ciekawy pomysł, którego potencjał został w pełni wykorzystany. Zachowania dziewczyn jednak tak się różniły, że wręcz niemożliwe było, by nikt w pałacu nie zwrócił na to uwagi przez tak długi czas, a mimo to tak właśnie się stało. Oczywiście oprócz Tora, ochroniarza księcia Ansela, który miał Wren na oku. Obserwowanie jej wziął sobie do serca chyba aż za bardzo, co dodawało powieści trochę pikanterii. Zakazany owoc zawsze przyciąga największe zainteresowanie, a motyw ten przyciąga wielu czytelników.
Było kilka zwrotów akcji, szczególnie pod koniec powieści, lecz kilka z nich było do przewidzenia. Mimo to zaskoczyło mnie samo zakończenie, sugerujące kontynuację losów bliźniaczych księżniczek. I już teraz mówię przyznać, iż z przyjemnością sięgnę po drugi tom.
*collab*

⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5
„-Złapiesz mnie, jeśli spadnę?
-Nie, ale pomacham ci, gdy będziesz leciała.”

Wow. Po prostu, wow. Czarownice to zdecydowanie jeden z moich ulubionych motywów w książkach, zaraz po smokach. Czytałam już tyle różnych wersji przedstawiających wiedźmy, że bardzo ciężko jest zask...

Rozwiń

Zwiń

⭐️/5

Jeśli chodzi o popularne książki, wokół których pojawia się duży szum w dość krótkim czasie, staram się nie mieć żadnych oczekiwań. A przede wszystkim staram się nie poświęcać zbyt wielkiej uwagi na opinie o nich, by móc ukształtować swoją własną w obiektywny sposób. Tak samo było także w tym przypadku.

O tej książce dowiedziałam się jeszcze przed jej wydaniem, oczywiście z Ig. Obserwuję Oliwię i czasem zdarza mi się wyświetlić jej stories, więc wiedziałam że zaczęła pisać powieść na Wattpadzie, a później padła decyzja o jej wydaniu. Widząc zamieszanie, jakie spowodowało to wśród czytelników, postanowiłam dać tej książce szansę. I niestety bardzo się zawiodłam. Nawet ciężko napisać mi recenzję, ponieważ odpadłam jakoś w okolicach 120 strony. Należę do osób, które starają się doczytać książkę, nawet gdy jest ona kiepska, bo zawsze istnieje szansa iż znajdzie się w niej coś pozytywnego. W tym przypadku po prostu nie dałam rady tego zrobić.

Wszystko napisane jest w dość chaotyczny sposób, ale to się zdarza - z reguły później wszystko się stabilizuje. Gorszym problemem było dla mnie absurdalne i naciągane zachowanie bohaterów. Dziewczyna straciła w wypadku chłopaka, syn trafił do szpitala i leży w śpiączce. Ona decyduje się odwiedzić go w szpitalu, ale tam niechcący ktoś oblewa ją kawą. Rozmawiają dosłownie z 10min, gdy ona nagle stwierdza, że w sumie czas odwiedzin już minął więc równie dobrze może wrócić do domu. Coś tu nie zagrało z upływem czasu. Kolejna sytuacja: szef proponuje jej nocleg, ona się zgadza, piją wino, po czym w środku nocy dzwoni do faceta poznanego zaledwie dwa dni wcześniej, by po nią przyjechał i chętnie zostaje u niego na noc. Jakby kurczę, niby faktycznie ten szef ją podrywał, ale dał jej oddzielną sypialnię i nie próbował się do niej przystawiać ani nic z tych rzeczy. A ona wolała przenocować u zupełnie nieznajomego mężczyzny, bo tam czuła się bezpieczniej. To wszystko było tak naciągane, że finalnie odpuściłam i nie mam zamiaru wracać do tej lektury, bo zupełnie nie trafiła w mój gust. Natomiast samej autorce życzę wielu sukcesów i gratuluję wydania książki!
*collab*

⭐️/5

Jeśli chodzi o popularne książki, wokół których pojawia się duży szum w dość krótkim czasie, staram się nie mieć żadnych oczekiwań. A przede wszystkim staram się nie poświęcać zbyt wielkiej uwagi na opinie o nich, by móc ukształtować swoją własną w obiektywny sposób. Tak samo było ta...

Rozwiń

Zwiń