W tej niezbyt obszernej książce znajdujemy trzy wyśmienite sztuki teatralne, chętnie wystawiane w rosyjskich teatrach.
Pierwsza z nich - Siedmiu świętych ze wsi Brzuch, opowiada o prostych kobietach, wieśniakach, szamanach i zagubionych weteranach wojennych. Fabuła, oparta na prawdziwej historii wioski, w której komuniści rozstrzelali księdza i kilka kobiet. Sztuka przepełniona jest symboliką, bohaterów określa się mianem "dobrych głupców", a kobiety zyskują przydomek świętych. Jednym z symboli jest nazwa wsi, jak łatwo się domyśleć chodzi tu o "brzuch" Rosji.
Druga sztuka pt.: Rosyjski dżem (!!) to barwny opis rosyjskiej rodziny. Można pomyśleć, że to nowoczesna wersja „Wiśniowego Sadu” Czechowa. Wyolbrzymione, celowo podkreślane wady postaci oraz problemy społeczne są tu przedstawione w lekki i zabawny sposób. Ale to właśnie przez pryzmat humoru i lekkiego cynizmu, można bardzo trafnie sportretować niejedną, nie tylko rosyjską rodzinę.
W trzeciej sztuce, ktora nosi taki sam tytuł jak cały tom: "Mój wnuk Beniamin", poznajemy historię Żydówki Ester. Swoją filozofię życiową wykłada nam ona w swoich monologach. Tekst dość zabawny. Głównym tematem jest nadmierne tłamszenie dziecka przez rodziców. Bohaterka prezentuje niechęć, albo niezdolność do pogodzenia się ze świadomością, że dzieci są indywidualnymi jednostkami, a nie własnością rodziców. Myślę, że każda matka łatwo rozpozna tu, jak w krzywym zwierciadle, swoje odbicie.
W całej książce silnie czuje się charakterystyczną rosyjską duszę...

W tej niezbyt obszernej książce znajdujemy trzy wyśmienite sztuki teatralne, chętnie wystawiane w rosyjskich teatrach.
Pierwsza z nich - Siedmiu świętych ze wsi Brzuch, opowiada o prostych kobietach, wieśniakach, szamanach i zagubionych weteranach wojennych. Fabuła, oparta na prawdziwej historii wioski, w której komuniści rozstrzelali księdza i kilka kobiet. Sztuka...