Na tę książkę składa się historia samego autora i jego doświadczeń wyniesionych ze szkół z internatem, ale także mnóstwo historii przysyłanych mu przez innych absolwentów oraz opowieści znanych osób, które takie szkoły skończyły i mówiły o tym publicznie: pisarzy czy polityków. Wszystkie wyznania tworzą razem obraz brytyjskiej szkoły z internatem w XIX i XX wieku. Obraz miejsca, w którym przemoc, wykorzystywanie seksualne i psychiczne znęcanie się były na porządku dziennym.

To mocna i odważna książka. Autor nie upiększa, ale też nie demonizuje wizji elitarnych szkół. Podaje czytelnikom fakty i historie takie, jakimi są. Kilkukrotnie podkreśla, że wśród przysyłanych mu wiadomości były też całkowicie pozytywne wspomnienia z czasów edukacji w placówce z internatem. Nie boi się jednak mówić wprost o sprawach, o których mówić należy, np. o tuszowaniu spraw pedofilii. Nauczyciele oskarżeni o kontakt z uczniem byli wyrzucani ze szkoły z pozytywnymi referencjami i po chwili dostawali pracę w innej szkole. Nie boi się mówić o tym, jak rodzice przychodzący na skargę do dyrektora byli zbywani, a listy od dzieci cenzurowane. Ale też o tym, jak sami rodzice ignorowali skargi swoich dzieci.

To jedno z najważniejszych pytań, jakie zadaje sobie i czytelnikowi Renton: dlaczego rodzice, którzy sami przeżyli koszmar szkoły z internatem, wysyłali do niej potem swoje dzieci? Czytając kolejne brutalne historie o tym, jak wyglądało życie codzienne w internacie, trudno jest sobie wyobrazić, że rodzic mógł chcieć zgotować własnemu dziecku taki los. Renton podaje jednak więcej niż jeden powód, dlaczego rodzice podejmują taką decyzję, i czytelnik, chociaż każdemu zapewne trudno będzie to zrozumieć, może przynajmniej spróbować.

Jednym z najmocniejszych fragmentów książki jest relacja z wywiadu, który autor przeprowadził z byłym nauczycielem skazanym za pedofilię. Renton z niezwykłą wnikliwością stara się zrozumieć, co siedzi w głowie osoby, która dopuszcza się takiego czynu. Bez usprawiedliwiania czy gwałtownych oskarżeń. Potrzeba wrażliwości i mądrości, żeby zajmować się tak delikatnym tematem i widać, że Rentonowi tych dwóch cech nie brakuje.

Chociaż tematyka książki do lekkich i przyjemnych nie należy, czyta się ją bardzo szybko. Jest naprawdę wciągająca. Czytelnicy, którzy lubią mocną literaturę faktu, nie będą zawiedzeni. I, co najważniejsze, warto wyciągnąć z tej książki prosty, ale może wciąż nie zawsze oczywisty wniosek: dzieci potrzebują przede wszystkim naszej miłości i uwagi.

Agnieszka Budna