Historie o podróżach w czasie trudno jest opowiadać w sposób koherentny - w którymś momencie możesz się tak zamotać, że powstały kłębek fabularnej nici jest nie do odratowania i nadaje się tylko do wyrzucenia. Tutaj nie dochodzi jeszcze do takich ekstremów, ale tylko dlatego, że autorka idzie na łatwiznę i unika wspominania o tytułowym paradoksie jak tylko może.

Mówi za to o napisach kredą na ścianie, które przetrwały dwadzieścia lat, agresywny remont i apokalipsę - co najmniej dwukrotnie. Mówi o zmianie historii świata - aby powstrzymać jego wspomniany koniec - i że projekt podróży w czasie nie tylko za każdym razem istnieje w niezmienionej formie, ale w jakiś sposób jego szefem zawsze jest ta sama osoba. Mówi o wyśledzeniu agenta, który właśnie pojawił się w przeszłości, za dwadzieścia lat, na podstawie dwóch blizn i koloru włosów, przy czym osoba przekazująca informacje "w przyszłość" kilkakrotnie i z premedytacją odmawia poznania imienia i nazwiska tegoż agenta - skąd je więc, u licha, znają w przyszłości...?

Zaraz, wróć. No tak. Apokalipsa też miała miejsce. Ma. Lub będzie miała. Kilkakrotnie. Chyba. Ale o niej też nie mówimy. Być może chodzi o jakąś apokalipsę zombie. Tytułowy "kolor" też - być może - ma z nią jakiś związek...? A może nie. Kto wie. W końcu niedopowiedzenia są modne, a ich ilość jest wprost proporcjonalna do walorów literackich tekstu...

Pomysł jest napoczęty. Świat przedstawiony leciutko ołówkiem HB zarysowany. Standardowy, stereotypowy w takiej sytuacji dylemat moralny otwarty. Decyzje niby zostają podjęte - po czym nikt nic z nimi nie robi i opowiadanie się urywa.

Aha, należy jeszcze wspomnieć, że główny bohater jest dupkiem, któremu w zamyśle powinniśmy współczuć i go lubić - mimo że się nie da.

Historie o podróżach w czasie trudno jest opowiadać w sposób koherentny - w którymś momencie możesz się tak zamotać, że powstały kłębek fabularnej nici jest nie do odratowania i nadaje się tylko do wyrzucenia. Tutaj nie dochodzi jeszcze do takich ekstremów, ale tylko dlatego, że autorka idzie na łatwiznę i unika wspominania o tytułowym paradoksie jak tylko może.

Mówi za...