Nie ma z czego się śmiać

Cudowna, rewelacyjna, wciągająca.

Cudowna, rewelacyjna, wciągająca.

Pokaż mimo to

Niniejsza książka to autobiografia Stefanii Grodzieńskiej (1914-2010) aktorki, tancerki, satyryczki oraz jak sama siebie dowcipnie określiła Chronologicznie Pierwszej Damy Polskiego Radia. Przeciętnemu zjadaczowi chleba jej nazwisko może nic nie mówić, ale aby rozjaśnić nieco w głowie wystarczy wspomnieć o koligacjach z takimi gwiazdami estrady czy literatury jak: Hanka Bielicka, Irena Kwiatkowska, Alina Janowska, Maria Czubaszek, Jan Brzechwa, Julian Tuwim czy z młodszego pokolenia Artur Andrus.
Książka napisana bardzo barwnie, ze swadą, niekiedy z humorem a niekiedy z przejęciem. Humor pojawia się kiedy pani Stefania opisuje swoje wydawałoby się całkiem zwyczajne życie czyli pracę w radiu, teatrze, sprawy rodzinne, wycieczki po górach, wywiady. Tytuł książki czyli fraza :”Nie ma z czego się śmiać” pojawia się w niej chyba z kilkadziesiąt razy a stosowany jest jako przerywnik do opisanych sytuacji w których możemy się serdecznie uśmiać, bądź chociaż uśmiechnąć. A śmiać się jest tutaj rzeczywiście z czego. Autorka twierdzi, że życie dostarcza nam zbyt wielu przygnębiających sytuacji, aby nie można było nie obrócić ich w żart. Natomiast z przejęciem opisuje sytuacje dotyczące II Wojny Światowej i bynajmniej (choć twierdzi, że jest urodzoną egocentryczką) nie stawia siebie w centrum tych wydarzeń. Z przejęciem opisuje też śmierć swojego męża Jerzego Jurandota, również satyryka, który odszedł w 1979 roku.
„Nie ma z czego się śmiać” to naprawdę świetna lektura, podnosząca na duchu. Wszystko opisane lekko a jednocześnie z jakąś głębszą refleksją na temat przemijającego życia. Aż trudno uwierzyć, że pani Stefania opisała wszystko w wieku 92 lat (!) co dowodzi jej niezwykłej sprawności umysłowej w jesieni życia. Warto pamiętać o takich osobach, artystach, bo choć nie zmieniają może znacząco historii (chyba, że jest to np. historia radia czy teatru) to swoim podejściem do życia wzbudzają uśmiech i dodają ludziom otuchy na co dzień. Polecam koniecznie! Osiem gwiazdek (rewelacyjna).

Niniejsza książka to autobiografia Stefanii Grodzieńskiej (1914-2010) aktorki, tancerki, satyryczki oraz jak sama siebie dowcipnie określiła Chronologicznie Pierwszej Damy Polskiego Radia. Przeciętnemu zjadaczowi chleba jej nazwisko może nic nie mówić, ale aby rozjaśnić nieco w głowie wystarczy wspomnieć o koligacjach z takimi gwiazdami estrady czy literatury jak: Hanka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Interesujące wspomnienia i przemyślenia niewątpliwie nieprzeciętnej osoby.

Interesujące wspomnienia i przemyślenia niewątpliwie nieprzeciętnej osoby.

Pokaż mimo to

Właśnie "skończyłam Grodzieńską", którą dość dawno temu przyniosłam z bookcrossingowej półki. Należała się swoje, czego teraz żałuję. Czytałam wcześniej felietony pani Stefanii, ale "Nie ma z czego się śmiać" to o wiele lepsza pozycja. Jeśli lubicie wspomnieniowe książki, bardzo Wam ją polecam. Nie jest to typowa autobiografia, nie znajdziecie tu martyrologii, choć osoba urodzona w 1914 roku mogłaby opowiedzieć wiele gorzkich historii. Stefania Grodzieńska z racji swojej drogi zawodowej znała wiele wybitnych postaci polskiej literatury i teatru. Często i gęsto wspomina ich na kartach swojej książki.
"Nie ma z czego się śmiać" to opowieść, przy której możecie płakać tak ze śmiechu, jak i ze smutku. Barwna osoba, barwne i nietuzinkowe życie, warto sięgnąć po ten tytuł. Cieszę się, że w końcu go przeczytałam, a teraz odstawię z powrotem na półkę bookcrossingową, by inni także mogli poznać te opowieści :)

Właśnie "skończyłam Grodzieńską", którą dość dawno temu przyniosłam z bookcrossingowej półki. Należała się swoje, czego teraz żałuję. Czytałam wcześniej felietony pani Stefanii, ale "Nie ma z czego się śmiać" to o wiele lepsza pozycja. Jeśli lubicie wspomnieniowe książki, bardzo Wam ją polecam. Nie jest to typowa autobiografia, nie znajdziecie tu martyrologii, choć osoba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są trzy polskie autorki, które uwielbiam – Joanna Chmielewska, Magdalena Samozwaniec i właśnie Stefania Grodzieńska. Wszystkie trzy łączy bardzo podobne poczucie humoru, wszystkie trzy są dla mnie szczytem polskiej satyry a ich dowcip, podejście do życia i dystans do świata a zwłaszcza do siebie są rozbrajające. Przynajmniej dla mnie. W głównej mierze chyba dlatego, że i ja mam podobne poczucie humoru.

„Nie ma z czego się śmiać” Grodzieńskiej to dla mnie szczególna książka jeśli chodzi o tę autorkę. Może nie ubawiła mnie aż tak jak „Wspomnienia chałturzystki” czyli jedna z najlepszych i najzabawniejszych książek jakie czytałem, ale uwypukliła mi znakomitość Grodzieńskiej i pokazała jak wielka różnica dzieli ją i jej podobne a współczesną satyrę. Książkę tę napisała autorka mając już ponad 90 lat a mimo to zaskakuje dowcipem, bystrością umysłu, niezwykłą swobodą i lekkością jaką nacechowana jest narracja. Grodzieńska – parafrazując tytuł jedne z jej powszednich książek – już nic nie musi z czego doskonale sobie zdaje sprawę. Do „Nie ma się z czego śmiać” podeszła bowiem na całkowitym luzie. Nie miała nic do stracenia ale też nic już nikomu nie musiała udowadniać, bowiem sławę i popularność zdobyła już dawno a publiczność (czy to radiowa, czy obserwująca ją na scenie, czy też czytelnicy) już dawno poznała się na jej niesamowitym talencie i wielkiej klasie.

Po co zatem napisała tę książkę? Jak sama twierdzi – by wiele rzeczy wyjaśnić lub dopowiedzieć, albo po prostu by uzupełnić swą biografię w brakujące bo zapomniane (lub przemilczane) fragmenty, lub sprostować te wypaczone. Ale dla mnie to przede wszystkim rodzaj swoistego pożegnania autorki z czytelnikami, ostatnie spotkanie, intymne i kameralne. Mając tyle lat i wiedząc, że każdy dzień może być tym ostatnim Grodzieńska ostatecznie podsumowała życie i twórczość. I podsumowała to w swoim stylu – śmiejąc się głośno, ze wszystkiego i wszystkich, z siebie zaś najgłośniej. Nigdy jednak nie przekracza granic dobrego smaku i zawsze zachowuje dla siebie rąbek tajemnicy, ten najintymniejszy, fragment będący tylko jej fragmentem. Pozwala też sobie na wiele wzruszeń, otwierając się przed czytelnikami i pisząc na te tematy przy których naprawdę „nie ma z czego się śmiać”. Bo ta książka nie tylko bawi, ona też wzrusza. Grodzieńska wspomina, wspominając dużo się śmieje, ale też czasem płacze.

Wielka klasa. Wspaniała autorka. Niesamowita kobieta. A przede wszystkim równa babka. I to dosłownie w każdym calu.

Są trzy polskie autorki, które uwielbiam – Joanna Chmielewska, Magdalena Samozwaniec i właśnie Stefania Grodzieńska. Wszystkie trzy łączy bardzo podobne poczucie humoru, wszystkie trzy są dla mnie szczytem polskiej satyry a ich dowcip, podejście do życia i dystans do świata a zwłaszcza do siebie są rozbrajające. Przynajmniej dla mnie. W głównej mierze chyba dlatego, że i ja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię autobiografie takie jak ta, nieuporządkowane, pełne "aproposów".Czyta się je tak, jakby słuchało się opowieści babci, sąsiadki... Polecam tym wszystkim, którzy w biografiach i autobiografiach szukają czegoś więcej niż tylko smaczków typu : kto z kim, kiedy, dlaczego i za ile.

Lubię autobiografie takie jak ta, nieuporządkowane, pełne "aproposów".Czyta się je tak, jakby słuchało się opowieści babci, sąsiadki... Polecam tym wszystkim, którzy w biografiach i autobiografiach szukają czegoś więcej niż tylko smaczków typu : kto z kim, kiedy, dlaczego i za ile.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka.

Bardzo dobra książka.

Pokaż mimo to

Nie moje klimaty a ciagle powtarzanie nie ma sie z czego smiac na pewno tej ksiazce nie pomaga. Do mnie nie przemawia jakos zmeczylam i tyle.

Nie moje klimaty a ciagle powtarzanie nie ma sie z czego smiac na pewno tej ksiazce nie pomaga. Do mnie nie przemawia jakos zmeczylam i tyle.

Pokaż mimo to

Jeśli mam się uczyć języka, wartości, zasad, spojrzenia na świat, humoru to chcę od takich autorów jak Grodzieńska. W książce odnajduję to czego szukam w literaturze a co wymieniłem powyżej. Wspaniała lektura do której chcę wrócić jeszcze w przyszłośći bo zawarte są tam dla mnie ważne rzeczy, które chcę utrwalić.

Jeśli mam się uczyć języka, wartości, zasad, spojrzenia na świat, humoru to chcę od takich autorów jak Grodzieńska. W książce odnajduję to czego szukam w literaturze a co wymieniłem powyżej. Wspaniała lektura do której chcę wrócić jeszcze w przyszłośći bo zawarte są tam dla mnie ważne rzeczy, które chcę utrwalić.

Pokaż mimo to

Stefania Grodzieńska napisała kilka książek. Książki oczywiście też czytała, a w ogóle to była satyryczką. A propos satyryctwa (doceńcie neologizm!) - występowała w radiu i kabarecie, a nawet za aktorkę robiła. Przeżyła wojnę, czasy komunistów, świata trochę zwiedziła, więc ma o czym pisać. Jeśli dodać do tego, że wyszła za Jurandota oraz że z Tuwimem i Brzechwą w kierki grywała, to już w ogóle robi się ciekawie. Ale skończmy z tym aproposem i przejdźmy do meritum...

"Nie ma z czego się śmiać" to autobiografia nieuporządkowana. Poznajemy wybrane fragmenty losów autorki okraszone dziesiątkami zdjęć, anegdotek i wspomnianych aproposów. Dowiadujemy się , jak pędziła żywot dziecka tułaczego przed wojną, jak ową wojnę spędziła i jak radziła sobie po wojnie, między innymi jako pierwsza radiowa spikerka. Opowieści te, choć może nieco nieskładne, pełne są humoru, pogody życia i drobnych smaczków, które zainteresują miłośników ploteczek sprzed lat.

Czyta się tę książkę z przyjemnością. Jej zabawna, ładnie napisana, pozbawiona zbędnych dłużyzn. Czasami może gorzka, ale na ogół słodka jak czekolada. Lubicie czekoladę?

Stefania Grodzieńska napisała kilka książek. Książki oczywiście też czytała, a w ogóle to była satyryczką. A propos satyryctwa (doceńcie neologizm!) - występowała w radiu i kabarecie, a nawet za aktorkę robiła. Przeżyła wojnę, czasy komunistów, świata trochę zwiedziła, więc ma o czym pisać. Jeśli dodać do tego, że wyszła za Jurandota oraz że z Tuwimem i Brzechwą w kierki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to