Charles Bukowski to jeden z tych pisarzy, o których wiele się słyszało, ale jakoś nie było motywacji aby sięgnąć po którąś z publikacji. Można by rzec: Jest Pan moim ulubionym pisarzem, przeczytałem wszystkie tytuły pańskich książek. Trochę na oślep sięgnąłem po książkę „O piciu” i nie był to dobry wybór. Nie tyle, że byłem nią zaszokowany czy zniesmaczony, lecz wybór opowiadań i wierszy o dużej zawartości alkoholu nie okazał się łatwy w odbiorze. To taki zbiór… nieuporządkowany, mocno chaotyczny. Wielbiciele Bukowskiego nie będą narzekać, zwłaszcza że tomik zawiera teksty niepublikowane (strukturą przypomina wydanie składankowej płyty typu „Greatest Hits”),ale początkujących będzie raczej odstręczać. Było jednak na tyle intrygująco, że sięgnę jeszcze po utwory z Henrym Chinaskim w tle.

Charles Bukowski to jeden z tych pisarzy, o których wiele się słyszało, ale jakoś nie było motywacji aby sięgnąć po którąś z publikacji. Można by rzec: Jest Pan moim ulubionym pisarzem, przeczytałem wszystkie tytuły pańskich książek. Trochę na oślep sięgnąłem po książkę „O piciu” i nie był to dobry wybór. Nie tyle, że byłem nią zaszokowany czy zniesmaczony, lecz wybór...

Najwybitniejszy z post- bitników, Charles Bukowski był postacią nietuzinkową. Przy całym swoim talencie nienawidził ludzi i samego siebie. Sam otwarcie mówił, że jego życie bez picia nie byłoby nic warte. Znając jego dorobek bardzo dobrze wiedziałem z czym będę się mierzył, bo chociaż jego powieści oparte na własnych przeżyciach bywały zabawne to dobrze wiedziałem, że w głębi duszy Bukowski cierpi.

'O piciu' to dość osobliwa książka, bo zawiera wiersze, fragmenty wywiadów, listy i fragmenty książek traktujące o alkoholu. Nie jest to w żadnym stopniu gloryfikacja alkoholizmu, a smutne wyznanie alkoholika, który ma świadomość, że bez alkoholu nie może tworzyć. Po lekturze książki krystalizuje się obraz człowieka, który mógłby osiągnąć wiele, ale filozofia i nałóg zepchnęły go na margines społeczeństwa. 'O piciu' koncentruje się na jednej z trzech miłości autora, bo alkohol to katalizator życia autora, a kobiety i wyścigi konne tylko dopełniają calej reszty.

Mając na swoim koncie lekturę większości utworów autora byłem zaznajomiony z przynajmniej częścią zawartości tego zbioru. Wiem, że Bukowski tworzył rzeczy wspaniałe (chociażby jego wiersze z lat kiedy był bliższy śmierci) i dlatego na lekturę 'O piciu' patrzę przez palce. Jeżeli natomiast ktoś zacząłby przygodę z autorem od tej pozycji to może się rozczarować. Zachęcam dlatego do zapoznania się z innymi książkami Bukowskiego. Jeżeli już jednak czytacie 'O piciu' to róbcie to stopniowo, nie naraz, bo można mieć kaca.

Najwybitniejszy z post- bitników, Charles Bukowski był postacią nietuzinkową. Przy całym swoim talencie nienawidził ludzi i samego siebie. Sam otwarcie mówił, że jego życie bez picia nie byłoby nic warte. Znając jego dorobek bardzo dobrze wiedziałem z czym będę się mierzył, bo chociaż jego powieści oparte na własnych przeżyciach bywały zabawne to dobrze wiedziałem, że w...

7,5/10

7,5/10

Pomysł na publikację z rodzaju dość oryginalnych, jest to bowiem zbiór wierszy, fragmentów opowiadań i nawet wywiadów, które odnosiły się do najważniejszego paliwa dla autora czyli gorzały. Całość daje szanse na zorientowanie się czy z przygody z tym autorem będzie chleb. Czy warto sięgać po więcej? No własne, osobiście naprawdę nie wiem. Trochę kusi bo były tu fragmenty naprawdę znakomite, niemniej tonęły w odmętach niespecjalności, także w sumie na dwoje babka. Może jeszcze kiedyś, może coś. Ogólnie autor to jeden z tych kolorowych ptaków, które w czasach w których trzeba było się ożenić, mieć dzieci i żyć jak pan Bóg przykazał, żył jak mu się podobało. Wtedy taka postawa mogła wielu imponować, podniecać, dzisiaj zostaje jeno słowo pisane, a to z nóg nie zwala. Tak czy inaczej po lekturze odczuwam dziwną podnietę względem kolejnej przygody z którą walczył nie będę, bo z zasady tego nie robię, zatem do zobaczenia kiedyś Charlesie Be.

Pomysł na publikację z rodzaju dość oryginalnych, jest to bowiem zbiór wierszy, fragmentów opowiadań i nawet wywiadów, które odnosiły się do najważniejszego paliwa dla autora czyli gorzały. Całość daje szanse na zorientowanie się czy z przygody z tym autorem będzie chleb. Czy warto sięgać po więcej? No własne, osobiście naprawdę nie wiem. Trochę kusi bo były tu fragmenty...

Uwielbiam Bukowskiego. Tak po prostu. Mimo iż jego światopogląd często odbiega od mojego, to darzę szacunkiem jego swobodę wyrażania myśli, jego doskonale trafne opisywanie rzeczywistości, tej trudnej, a wyłącznie przez swój pryzmat. Niesamowicie duża doza dystansu do samego siebie pozbawiona jakiejkolwiek kokieterii, ja się jeszcze z tym nigdy u nikogo nie spotkałam poza Bukowskim. Sama mam taką manierę w życiu, pewnie dlatego tak mi do niego blisko, w myśl zasady, że lubimy ludzi podobnych do nas.
"O piciu" to zbiór tekstów i wierszy dotyczących picia, obawiałam się, że będzie monotonnie, nie jestem koneserem, a jednak wcale nie było. Alkohol jest dla mnie praktycznie nieistniejącym tematem, piję bardzo rzadko, tylko wódkę i w zasadzie nie ma o czym mówić. Bukowski jest zaprzeczeniem, pije stale, wszystko. Urocze jest to, że on wcale nie stara się dorobić do tego żadnej filozofii czy ideologii. Pije, bo chce, bo może. Szanuję ludzi, którzy robią to, na co mają ochotę, bo po cóż innego nam to życie? Każdemu polecam robić to, co się lubi, tylko wtedy można osiągnąć prawdziwe szczęście. Opinia innych ludzi? Nigdy nie da się być szczęśliwym przejmując się nią albo w ogóle się nią interesując, o nią zabiegając. Bukowski przysporzył sobie fanów głównie przez fakt posiadania ich w dupie. W całej książce czuć ten vibe lekkości i prawdziwej wolności, niestety, okraszony utratą zdrowia, dobrego wyglądu czy możliwości seksualnych, o których też dosyć głęboko wypowiada się Bukowski. Dla niego seks i alkohol to w dużej mierze dwa elementy tej samej zabawy.
Jak zawsze dużo płynów ustrojowych, jak Buk pisze o smrodzie to tak, że aż nam się robi niedobrze.
Jestem przekonana, że gdyby Buk reklamował się np. na Tinderze, napisałby "I ain't for the weak ones". I takie są jego książki.

Uwielbiam Bukowskiego. Tak po prostu. Mimo iż jego światopogląd często odbiega od mojego, to darzę szacunkiem jego swobodę wyrażania myśli, jego doskonale trafne opisywanie rzeczywistości, tej trudnej, a wyłącznie przez swój pryzmat. Niesamowicie duża doza dystansu do samego siebie pozbawiona jakiejkolwiek kokieterii, ja się jeszcze z tym nigdy u nikogo nie spotkałam poza...

,,O piciu" to niepokorne podejście do tematu alkoholizmu. Balansujące na granicy gloryfikacji i potępienia uzależnienia. Dla mnie jest to bardzo dziwna książka, o której nie wiem co mam sądzić. Tak to jest z czytaniem zbiorów tekstów autorów, których jeszcze nie znamy.

,,O piciu" to niepokorne podejście do tematu alkoholizmu. Balansujące na granicy gloryfikacji i potępienia uzależnienia. Dla mnie jest to bardzo dziwna książka, o której nie wiem co mam sądzić. Tak to jest z czytaniem zbiorów tekstów autorów, których jeszcze nie znamy.

Bukowski o profesji, w której czuł się silną jednostką. Co było fikcją, a co prawdą wie zapewnię sam mistrz choć utwierdzam się w przekonaniu, ze pisarz umiał bawić się z czytelnikiem. Czytając ten zbiór przypomniała mi się scena z „Z szynka raz!” gdzie młody Hank napisawszy o wizycie prezydenta na której nie był nazmyślał całe wydarzenie opisując je w sposób wręcz patetyczny. Nauczycielka pochwaliła go przed cała klasą i przeczytała wypracowanie. Jak sam pisze czuł się wtedy jak ktoś ponad wszystkimi. Po lekcjach profesorka zapytała się go czy w ogóle był na wizytowniu prezydenta. Przyznał się, że nie. Belfer nie dal mu reprymendy, lecz słowami „tym lepiej” utwierdził w młodym Bukowskim przekonanie o jego talencie. Sam mistrz kończy monolog z nauczycielką słowami „a wiec tego im było trzeba: kłamstw. Pięknych kłamstw. Tego ode mnie chcieli. Ludzie byli tacy głupi.”

Bukowski o profesji, w której czuł się silną jednostką. Co było fikcją, a co prawdą wie zapewnię sam mistrz choć utwierdzam się w przekonaniu, ze pisarz umiał bawić się z czytelnikiem. Czytając ten zbiór przypomniała mi się scena z „Z szynka raz!” gdzie młody Hank napisawszy o wizycie prezydenta na której nie był nazmyślał całe wydarzenie opisując je w sposób wręcz...

Przemyślenie zwykłego alkoholika. Parę ciekawych anegdot, nic więcej.

Przemyślenie zwykłego alkoholika. Parę ciekawych anegdot, nic więcej.

W tym przypadku lepiej praktykować niż o tym czytać.

W tym przypadku lepiej praktykować niż o tym czytać.

6* raczej za nieoczywistą i poniekąd młodzieńczą fascynację pisarstwem Bukowskiego i kilka fajnych wspomnień związanych z tym pisarzem.
Momentami bardzo dobre, czasem irytująco kiepskie. Jeśli ktoś przeczytał więcej niż 2 książki Bukowskiego, nie znajdzie tu wielu odkrywczych tez.

6* raczej za nieoczywistą i poniekąd młodzieńczą fascynację pisarstwem Bukowskiego i kilka fajnych wspomnień związanych z tym pisarzem.
Momentami bardzo dobre, czasem irytująco kiepskie. Jeśli ktoś przeczytał więcej niż 2 książki Bukowskiego, nie znajdzie tu wielu odkrywczych tez.