To moja trzecia książka Krzysztofa A. Zajasa. I raczej ostatnia. „Oszpicyn” czytałam kilka lat temu i nawet mi się podobał. Urzekł mnie dobry styl autora, umiejętność budowania nastroju a także połączenie wątków historycznych i nadprzyrodzonych. Po kilku latach, w tym roku, trafiłam na „Wiatraki”. To było już coś zupełnie innego, komiksowa opowieść z cyklu „zabili go i uciekł”. Czytało się nieźle, chociaż już bez zachwytu.
Natomiast „Skowyt nocy” uwierał mnie od samego początku. Wielostronicowe, pseudofilozoficzne rozmowy głównego bohatera z psem, które nic nie wnoszą do akcji a tylko służą nabiciu wierszówki, irytowały mnie i zniechęcały. W końcu zaczęłam je omijać. Gdy dochodziło wreszcie do akcji, ta była tak nieprawdopodobna, że zęby bolały. Nie lubię opowieści o superbohaterach i nie byłam przygotowana na to, że pod przykrywką kryminału autor mnie nimi uraczy. Męczyłam tę książkę długo i bez przyjemności, mając wrażenie, że czytam kompletną bzdurę.

To moja trzecia książka Krzysztofa A. Zajasa. I raczej ostatnia. „Oszpicyn” czytałam kilka lat temu i nawet mi się podobał. Urzekł mnie dobry styl autora, umiejętność budowania nastroju a także połączenie wątków historycznych i nadprzyrodzonych. Po kilku latach, w tym roku, trafiłam na „Wiatraki”. To było już coś zupełnie innego, komiksowa opowieść z cyklu „zabili go i...

Subiektywnie lepsza od części pierwszej, mimo że wiadomo, jak się skończy, tak że ciekawość głównie skupia się na tym, w jaki sposób to się stanie. A dzieje się dużo i szybko (z przerwami na rozmyślania i opisy :).
Moim zdaniem najlepiej wypadł wątek Krzycki - Lala.
Pojawił się ponownie wątek starej Niemki (Pomorzanki) poszukującej śladów swojej siostry Gerdy - który znajdzie swoje rozwinięcie z 3. części.

Subiektywnie lepsza od części pierwszej, mimo że wiadomo, jak się skończy, tak że ciekawość głównie skupia się na tym, w jaki sposób to się stanie. A dzieje się dużo i szybko (z przerwami na rozmyślania i opisy :).
Moim zdaniem najlepiej wypadł wątek Krzycki - Lala.
Pojawił się ponownie wątek starej Niemki (Pomorzanki) poszukującej śladów swojej siostry Gerdy - który...

Druga część nawet lepsza od pierwszej. Akcja jak na brawurowym filmie z Schwarzeneggerem, szkoda że na trzecią część trzeba czekać. Muszę sięgnąć do wcześniejszej trylogii pisarza.

Druga część nawet lepsza od pierwszej. Akcja jak na brawurowym filmie z Schwarzeneggerem, szkoda że na trzecią część trzeba czekać. Muszę sięgnąć do wcześniejszej trylogii pisarza.

Druga część trylogii Zajasa, dziejąca się na Pomorzu w okolicach Słupska. Po perturbacjach, które doświadczyli główni bohaterowie w Wiatrakach, tym razem fabuła skupia się na poszukiwaniach porwanego Lucka Bałysia. W pościg za szefem wszystkich szefów Kałą podąża komisarz Krzycki z niezawodną suką Lalą.
Dzieje się dużo, są wątki poboczne, te same wydarzenia opisywane z różnych perspektyw zmieniających się narratorów. Są wybuchy, zagadki z II wojny światowej, strzelaniny i pościgi... I nie jest to bynajmniej opis filmu, ale fabuła Skowytu nocy.
Mnie książka się bardzo podobała, niekiedy opisy troszkę nużyły, ale po nich następował rozdział pełen dyskusji i akcji, dzięki czemu wszystkie dłużyzny szły w niepamięć. Dobrze opowiedziane wątki poboczne, ciekawy zabieg zmian narratora jeszcze bardziej wciąga nas w tą historię. No i cóż - czekam czym zaskoczy nas Zajas w finale trylogii.

Druga część trylogii Zajasa, dziejąca się na Pomorzu w okolicach Słupska. Po perturbacjach, które doświadczyli główni bohaterowie w Wiatrakach, tym razem fabuła skupia się na poszukiwaniach porwanego Lucka Bałysia. W pościg za szefem wszystkich szefów Kałą podąża komisarz Krzycki z niezawodną suką Lalą.
Dzieje się dużo, są wątki poboczne, te same wydarzenia opisywane z...

Nie była zła, ale trochę męcząca. Dla zwolenników długich opisów.

Nie była zła, ale trochę męcząca. Dla zwolenników długich opisów.

W trylogiach tak bywa, że pierwsza część to jest coś oryginalnego, druga to rozwinięcie tematu i przygotowanie do finału, a trzecia to finał. Tu też tak jest. "Skowyt nocy" może wydawać się nudnawy, ale rozwijamy postacie i wątki z poprzedniej części. Krzycki nawet umierający idzie do celu i dogada się nawet z psem, będąc przy tym autentyczny. Osobiście uważam, że każda z postaci mogłaby napisać o sobie osobną książkę. Ta seria ma swój osobliwy klimat, który wciąga i daje się w nim zagubić. Cieszy mnie to, że autor nie zakończył tej części jak poprzedniej, co wsumie też by nie było aż takie złe. Tutaj nie wiemy czego spodziewać się w następnej, finalnej części.

Inspektor Krzycki ląduje w szpitalu. Wie, że nie ma czasu do stracenia. Gdzieś więziony jest jego przyjaciel. Czy zdoła go uratować sam? Kiedy wszędzie ma samych wrogów?

W trylogiach tak bywa, że pierwsza część to jest coś oryginalnego, druga to rozwinięcie tematu i przygotowanie do finału, a trzecia to finał. Tu też tak jest. "Skowyt nocy" może wydawać się nudnawy, ale rozwijamy postacie i wątki z poprzedniej części. Krzycki nawet umierający idzie do celu i dogada się nawet z psem, będąc przy tym autentyczny. Osobiście uważam, że każda z...

Przeczytałem szybko, ale nie była tak dobra jak poprzednia część. Za dużo dla mnie rozmyślań Krzyckiego.

Przeczytałem szybko, ale nie była tak dobra jak poprzednia część. Za dużo dla mnie rozmyślań Krzyckiego.

Druga część losów niezniszczalnych Krzyckiego i Bałysia - trochę mniej ekscytująca niż pierwsza. Bardziej też nierzeczywista - normalny człowiek nie ma "dziewięciu żyć"! Świetnie pokazana siła przyjaźni, zarówno między ludźmi, jak i między człowiekiem i psem. Podobały mi się również dialogi i poczucie humoru autora (przy wyścigu wózków ubawiłam się serdecznie). Polecam.

Druga część losów niezniszczalnych Krzyckiego i Bałysia - trochę mniej ekscytująca niż pierwsza. Bardziej też nierzeczywista - normalny człowiek nie ma "dziewięciu żyć"! Świetnie pokazana siła przyjaźni, zarówno między ludźmi, jak i między człowiekiem i psem. Podobały mi się również dialogi i poczucie humoru autora (przy wyścigu wózków ubawiłam się serdecznie)....

Po drugiej części "Trylogii pomorskiej" spodziewałam się czegoś innego.
Dużo było gadania, całe rozdziały autor poświęcił na gadaniu Krzyckiego z Lalą (psem).
Część stron w tej powieści tylko ogarnęłam wzrokiem.
Niektóre wątki ciekawe, ale jeszcze nie rozwiązane, a niektóre to takie wymuszone, naciągane, że aż trudno uwierzyć.
Krzycki pozostaje nadal superbohaterem, samotnie podejmuje pościg i walkę ze złem.
Jednak jestem rozczarowana tym tomem.
Trzecią część przeczytam, gdyż liczę na rozwiązanie rozpoczętych wątków.

Po drugiej części "Trylogii pomorskiej" spodziewałam się czegoś innego.
Dużo było gadania, całe rozdziały autor poświęcił na gadaniu Krzyckiego z Lalą (psem).
Część stron w tej powieści tylko ogarnęłam wzrokiem.
Niektóre wątki ciekawe, ale jeszcze nie rozwiązane, a niektóre to takie wymuszone, naciągane, że aż trudno uwierzyć.
Krzycki pozostaje nadal superbohaterem,...

Trylogia pomorska wciąga. Ciekawi bohaterowie o mocnym charakterze, zwroty akcji, interesujący pościg i poszukiwanie przyjaciela. Nieugiety Krzycki mimo swoich ograniczeń ruszą na pomoc w towarzystwie psa. Szybko przeczytane. Czekam na trzecią część.

Trylogia pomorska wciąga. Ciekawi bohaterowie o mocnym charakterze, zwroty akcji, interesujący pościg i poszukiwanie przyjaciela. Nieugiety Krzycki mimo swoich ograniczeń ruszą na pomoc w towarzystwie psa. Szybko przeczytane. Czekam na trzecią część.