To moje pierwsze spotkanie z twórczością Kristin Hannah, na pewno nie ostatnie i na pewno nie do końca udane. Przez pierwsze 150 stron miałam wrażenie, że czytam przeciętną młodzieżówkę napisaną przez średnio utalentowaną licealistkę. Styl momentami bardzo męczący, powtarzanie kilka razy na jednej stronie tych samych stwierdzeń, wmawianie czytelnikowi rzeczy, które nie miały potwierdzenia w fabule np. : w kółko czytamy, że siostra głównego bohatera jest wrażliwa, ale nie ma żadnej sytuacji, która by to potwierdzała (uwielbienie dla różowego koloru, oglądanie kreskówek przez prawie dorosłą dziewczynę i problemy z socjalizacją w szkole mówią raczej, że bohaterka jest infantylna niż wrażliwa); dowodzenie, ze bliźniacy współodczuwają, znają swoje myśli i doskonale się rozumieją, a fabuła pokazuje coś dokładnie odwrotnego( siostra nie wykazuje zrozumienia dla wyborów brata i koniecznie chce przekonać go do własnych racji stosując takie tanie chwyty jak życiowa nieporadność, potrzeba chronienia się pod jego opiekuńczymi skrzydłami); prymitywne samolubstwo dotyczące relacji z przyjaciółką, a jeśli coś nie idzie po jej myśli to oczywiście przesadne okazywanie jak głęboko została zraniona i jak bardzo cierpi......W związku z czym chyba niezamierzenie Mia staje się bohaterką, której nie polubiłam. Nie lubiłam też Jude - matki bliźniaków, chociaż w jej przypadku stwierdzenie "nie lubiłam" jest zbyt delikatne. Ona mnie nieprzeciętnie irytowała i nie miałam ochoty o niej czytać. To jest typ bohaterki, której ja nie cierpię: wtrącająca się we wszystko , nieposiadająca własnego życia ze skłonnością do zapobiegania nieistniejącym problemom i kompulsywnego kontrolowania życia innych. Do tego książka głównie skupia się na jej osobie, jej uczuciach, jej emocjach i jej wyborach, co według mnie jest dużym minusem. Napisanie historii pod jednego dominującego bohatera nie zawsze wychodzi opowieści na dobre i to jest ten przypadek. Reszta osób w ogóle się nie liczy, nie są dobrze przedstawione ani ich motywacje, ani emocje. To jest kolejny problem - niewykorzystany potencjał np. więzi bliźniaczej, postawy po stracie, zachowania młodej osoby, w nowym niecodziennym środowisku. Czytając miałam wrażenie, że oprócz Jude nikt nie miał prawa wyrażania własnych emocji, tak jakby tylko ona miała na to monopol. Wiele wątków jest pominiętych, niektóre tylko są zasygnalizowane, inne są źle poprowadzone, wręcz skracane, co daje wrażenie, że Autorka powiela stereotypy i ogólnie znane, wielokrotnie opisywane prawdy.
Książka jest też nierówna treściowo. Najpierw przez 1/3 fabuły mielimy w kółko to samo, potem w środkowej części akcja przyspiesza, nabiera tępa i w końcu wciąga i zaciekawia, a na koniec dostajemy napisane na szybko szczęśliwe zakończenie. Na 80 stronach przy pomocy jednej rozmowy, składającej się z trzech zdań rozwiązany zostaje problem, który istniał od trzydziestu lat; przeczytanie jednego zdania, spojrzenie na pierścionek, czy inna błaha czynność, którą bohaterowie wykonywali dotąd setki razy, nagle zmienia ich zachowanie o 180 stopni. To nie jest wiarygodne i ja takich zakończeń nie lubię, bo w prawdziwym życiu tak się nie dzieje. Poza tym nadbudowywanie negatywnej sytuacji, opartej na skrajnych emocjach i odciskającej się na zawsze na życiu bohaterów, a na końcu jednym "pociągnięciem pióra" oznajmianie że "wszystko będzie dobrze" to, w mojej opinii, największe oszustwo jakie Autor może zafundować czytelnikowi. Są książki, które są lepsze kiedy mają nieszczęśliwe albo nie całkiem szczęśliwe zakończenie i to jest właśnie taka książka.
Dodam jeszcze, że korekta polskiego wydania pozostawia wiele do życzenia.
Mam wrażenie, że osoby, które przeżyły takie sytuacje jak te opisane w książce, będą miały dużo pełniejszą i wiarygodniejszą opinię, bo opartą i skonfrontowaną z własnymi doświadczeniami. Jeżeli jesteś czytelnikiem, który sięga po obyczajówki, bo chce coś z nich wynieść, albo lubi kiedy książka skłania do refleksji czy zostawia w sercu ślad po lekturze, to według mnie ta książka nie do końca spełnia swoje zadanie. Natomiast jeśli czytasz dla emocji, które opowieść w Tobie wywołuje i bardziej od dopracowanej fabuły, rozbudowanych charakterów postaci i wielowątkowości opowieści, interesuje Cię doznawanie wzruszeń, czy wyrażanie własnych emocji przy lekturze np. zdenerwowanie na głównego bohatera, czy niezgoda na dokonywane przez niego wybory, to jak najbardziej dobrze trafiłeś.
W moim subiektywnym odczuciu powieść jest przeciętna, ale chciałabym jeszcze sięgnąć po dwie sztandarowe książki Autorki tj. "Słowika" i "Wielką samotność" i dopiero potem zdecydować, czy mam ochotę na dalsze kontynuowanie tej literackiej znajomości.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Kristin Hannah, na pewno nie ostatnie i na pewno nie do końca udane. Przez pierwsze 150 stron miałam wrażenie, że czytam przeciętną młodzieżówkę napisaną przez średnio utalentowaną licealistkę. Styl momentami bardzo męczący, powtarzanie kilka razy na jednej stronie tych samych stwierdzeń, wmawianie czytelnikowi rzeczy, które nie...