Motyl i skrzypce

Bardzo, ale to bardzo czekałam na tę książkę. Nie ze względu na tematykę obozową (takich książek pojawiło się w księgarniach mnóstwo) ile ze względu na skrzypce. Wiedziałam, że motyw austriackiej skrzypaczki albo mnie uwiedzie i zakocham się w książce na umór, albo rozczaruje, przez co cała powieść będzie zaliczona do lektur nieudanych. Powieść dość szybko po premierze znalazła się w moich rękach i pochłonęłam ją w kilka dni. Wrażenia? Zupełnie odmienne od tych, jakich oczekiwałam...
Adele von Bron to ulubienica faszystowskiej Austrii. Młoda, utalentowana skrzypaczka jest perełką w orkiestrze i często gra dla wysoko postawionych urzędników Rzeszy, do których zalicza się także jej ojciec. Adel nie jest jednak pustą dziewczyną, której sukces uderzył do głowy. Potrafi czujnie obserwować rzeczywistość i wie, że na świecie dzieje się wiele zła. Podejmuje próbę uratowania rodziny żydowskiej przed zagładą, przez co trafia do obozu w Auschwitz. Jej świat się diametralnie zmienia. Jak można się domyśleć przed komorą gazową ratuje ją talent. Żyje, ale co to za życie...
Drugi wątek przenosi czytelnika w czasy współczesne. Poznajemy Serę James, właścicielkę galerii sztuki na Manhattanie. Sera jest opętana portretem młodej skrzypaczki, a właściwie jego brakiem. W dzieciństwie raz jeden widziała ten portret, jednak ślad po nim zaginął. Pewnego dnia Sera dostaje tajemniczą przesyłkę od Williama Hanovera, który w niesamowity sposób powiązany jest z dziewczyną z obrazu. Parę łączą skomplikowane uczucia, ale przede wszystkim poszukiwania oryginału obrazu.
Powieść bardzo, ale to bardzo podobała mi się, jeżeli mówimy o wątku wojennym. Miłość do muzyki i skrzypiec wylewa się ze słów powieści. Autorka bardzo sugestywnie przedstawia losy Adele, (choć omija oczywiście najbardziej brutalne i znane wszystkim elementy, przez co wątek jest mimo wszystko trochę cukierkowy) Nie ulega jednak wątpliwości, że to muzyka i skrzypce pozwoliły Adele przetrwać. Zakończenie czytałam ze łzami w oczach pochłaniając poszczególne strony z nadzieją, że wszystko się wyjaśni.
Z drugiej strony wątek Sery zupełnie do mnie nie przemówił. Autorka zrobiła z tego ckliwe romansidło, a poszukiwania obrazu zepchnęła całkowicie na drugi plan. Rodzące się uczucie pomiędzy Serą a Wiliamem w ogóle mnie nie interesowało. Gdybym chciała czytać o spacerach po plaży, nieporozumieniach sercowych i romantycznych zbiegach okoliczności to sięgnęłabym po twórczość prezentowaną w ramach serii Harlequin. Tu jednak musiałam to śledzić chcąc wiedzieć jak skończy się ta powieść. Mierziło mnie to bardzo. A można było z tego wątku zrobić świetną historię z sensacyjnym zacięciem.
Powieść „Motyl i skrzypce” mimo wszystko bardzo mi się podobała. Pomijając to, co książkę zepsuło, czyli wątek miłosny - powieść jest godna polecenia. To, jaka miłość do muzyki bije ze słów autorki to jest coś cudownego. Muzyka pozwala Adele (i nie tyko jej) przetrwać najgorsze koszmary. Kiedy Adele bierze do ręki instrument, kiedy zatraca się w muzyce, palce śmigają po strunach w poszukiwaniu przejrzystego dźwięku... Piękne.

Bardzo, ale to bardzo czekałam na tę książkę. Nie ze względu na tematykę obozową (takich książek pojawiło się w księgarniach mnóstwo) ile ze względu na skrzypce. Wiedziałam, że motyw austriackiej skrzypaczki albo mnie uwiedzie i zakocham się w książce na umór, albo rozczaruje, przez co cała powieść będzie zaliczona do lektur nieudanych. Powieść dość szybko po premierze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powiem Wam, że na ilość książek obozowych, jakie ostatnio pojawiają się na rynku wydawniczym, ciężko wybrać, nie mówiąc już o tym, żeby się nie zawieść gdy trafi się na powieść wręcz infantylną. A jak jest z tą konkretną?

Podrzucę w pierwszej kolejności opis:

"Kiedy najbliższa osoba skazuje cię na śmierć w Auschwitz.

Dramatyczna historia o sile kobiet i miłości.

Adele von Bron, utalentowana skrzypaczka, poświęciła wszystko, żeby ratować ostatnich wiedeńskich Żydów. Kiedy na polecenie własnego ojca, wysokiego rangą generała Trzeciej Rzeszy, trafiła do obozu w Auschwitz, jej piękny świat legł w gruzach. Przerażającą codziennością stały się głód, strach i cierpienie.

Kilkadziesiąt lat późnej Sera James, właścicielka galerii sztuki na Manhattanie, angażuje się w poszukiwania portretu młodej skrzypaczki, który pierwszy raz ujrzała, będąc jeszcze dzieckiem. Podczas próby odnalezienia zaginionego arcydzieła los stawia na jej drodze Williama Hanovera, którego dziadek może być kluczem do rozwiązania zagadki dziewczyny z obrazu.

"Motyl i skrzypce" to poruszająca opowieść o odkrywaniu piękna w najstraszniejszych miejscach: mrocznych zakątkach Auschwitz i zakamarkach poranionych serc. To również historia o tym, jak nie stracić wiary w Boga nawet w samym środku piekła."

Wiem, że wiele osób już po samym opisie rzuci się na tę książkę i myślę, że się nie zawiedzie. To nie jest typowa opowieść o Auschwitz, to gwarantuję tym, którzy jeszcze nie czytali, bo pewnie część już dawno czytała. Ja po lekturze musiałam ją przemyśleć, przetrawić i trwało to (o mamo!) aż dwa tygodnie.

Jeśli chodzi o fabułę, to bardzo podoba mi się, że akcja prowadzona jest w czasach teraźniejszych, a jednocześnie w czasach drugiej wojny światowej. Przeplatają się te dwa światy, gdyż historia, która wydarzyła się w Auschwitz wiąże się z obecną.

Poznajemy dwie bohaterki. Pierwszą z nich jest właścicielka galerii, która poszukuje obrazu. Z drugiej strony poznajemy Adelę, utalentowaną skrzypaczkę, którą jej własny ojciec posyła do obozu. Okrutna, pełna smutku opowieść, a z drugiej fascynacja obrazem. Co łączy obie kobiety? Przede wszystkim dążenie do celu, wytrwałość i siła i chociaż każda z nich musiała się zmagać z zupełnie różnymi sytuacjami, to każda znalazła siłę i dążyła do celu.

Książka ta jest jedną z lepszych wśród historii o Auschwitz. Nareszcie trafiła się taka, która nie skupia się ściśle na ogromnym cierpieniu, głodzie, smutku i tęsknotą za lepszym światem. Nie, tutaj Autorka przedstawia historię jednej z wielu więźniarek ale w taki sposób, że poza wielkim współczuciem, czytelnik również ją podziwia.

O ile lubię powieści, w których są nawiązania do drugiej wojny światowej, tak tą nazwałabym bardziej obyczajówką niż książką historyczną. Po te drugie raczej sięgam w postaci opowieści o myślach technologicznych czy eksperymentach medycznych tamtych czasów, a kiedy chcę zagłębić się w historię o wspaniałych bohaterach, mimo, że okrutnie krzywdzonych, to właśnie biorę do ręki takie jak ta.

Czy polecam? Oczywiście, choć trzeba liczyć się, że dobrze by było, aby w pobliżu mieć paczkę chusteczek.

Wydawnictwu Znak ogromnie dziękuję za egzemplarz recenzencki tej niesamowitej książki!

Powiem Wam, że na ilość książek obozowych, jakie ostatnio pojawiają się na rynku wydawniczym, ciężko wybrać, nie mówiąc już o tym, żeby się nie zawieść gdy trafi się na powieść wręcz infantylną. A jak jest z tą konkretną?

Podrzucę w pierwszej kolejności opis:

"Kiedy najbliższa osoba skazuje cię na śmierć w Auschwitz.

Dramatyczna historia o sile kobiet i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu tej książki miałam dziwne wrażenie, jakby dwie poprzednie lektury zlały się w jedną całość we śnie. A że była to rewelacyjna powieść o Żydach ukrywanych w czasie holocaustu i średniej klasy romans z dreszczykiem, to taki miks nie wróżył nic dobrego. I rzeczywiście wrażenia mam średnie.

Fabuła powieści rozwija się dwutorowo i obejmuje historię współczesnej właścicielki galerii sztuki oraz przedwojennej austriackiej skrzypaczki, która z wiedeńskich scen trafiła do obozu Birkenau. Ich losy, na pozór zupełnie różne, splata wyjątkowy zaginiony portret oraz to, że obie przeżyły tragedię. W przypadku Adele von Bron tragedia jest oczywista - trafiła do obozu zagłady, dokąd wysłał ją własny ojciec. A Serę James z Nowego Jorku porzucił narzeczony. Naprawdę. Dysproporcja tych zdarzeń jest tak przepastna, że wciąż przecieram oczy ze zdumienia i dziwię się, że autorka postanowiła je zestawić jako równoważne dla psychiki. A zaryzykuję nawet stwierdzenie, że Adele ze swoją traumą radziła sobie lepiej.

Jest i wątek romansowy, a jakże. We współczesnej historii Sery pojawia się postać tajemniczego milionera, dla którego zaginiony portret skrzypaczki z Auschwitz to klucz do ocalenia rodzinnej fortuny. Wynajmuje więc Serę do poszukiwań, wiedząc, że jej także zależy na odnalezieniu tego obrazu. Szybko okazuje się, że oboje są piękni, młodzi, zamożni, głęboko wierzący i po prostu muszą się w sobie zakochać, choć na drodze ich uczuciom staje początkowo zraniona dusza Sery. Te dwie postaci są tak płytkie i sztuczne, że skutecznie psują odbiór powieści. Nieco lepiej jest w przypadku Adele i jej ukochanego. Relacja dwojga muzyków z orkiestry naprawdę ujęła mnie i rozczuliła, a autentyzmu dodały jej tragiczne losy tych dwojga. Nie do końca przekonał mnie tylko powtarzający się motyw motyla. Uważam, że był słabo umotywowany i miałam wrażenie, że został umieszczony w książce na siłę, być może w ostatniej chwili, by posłużyć jako chwyt marketingowy.

Najbardziej wartościowe fragmenty to te obrazujące codzienne życie w obozie i sytuację kobiet z bloku muzycznego. Bo warto pamiętać, że chociaż nie mieści się to w głowie, tam także istniały orkiestry i zespoły artystyczne. Niemieccy naziści wiedzieli, jak wykorzystać talenty więźniów do własnych celów, a autorka umiała oddać rozpaczliwe położenie artystów zmuszanych do grania na przyjęciach i podczas selekcji do komór gazowych. Dość wiarygodnie przedstawiła także relacje między więźniarkami, choć momentami było w niej za dużo cukru.

To nie jest zła książka. To jest po prostu książka o obozie zagłady napisana przez Amerykankę, która siłą rzeczy jest przesiąknięta amerykańskim przemysłem rozrywkowym. I również siłą rzeczy taka pozycja będzie miała inny odbiór w Polsce niż w USA. Z ciekawości porównałam opinie na Goodreads i na Lubimy Czytać. Niemal wszystkie anglojęzyczne recenzje rozpływają się w zachwytach, polscy czytelnicy mają jednak sporo uwag. I jest to naturalne. Tragiczna historia tego regionu świata żyje w nas, choć możemy nie zdawać sobie z tego na co dzień sprawy. To uwidocznia się podczas czytania romansów osadzonych w obozach koncentracyjnych. Od najmłodszych lat znamy autentycznych bohaterów, nasze szkoły noszą ich imiona. Dlatego fikcja tak bardzo do nas nie przemawia. Trudno nam znieść trywializację i makdonaldyzację tematu Auschwitz. Nie neguję tego, że dla Amerykanów, błogo nieświadomych historii reszty świata, ta książka ma wartość dydaktyczną. Być może po raz pierwszy mogą w przystępnej formie przeczytać o komorach gazowych i oświęcimskiej zajezdni dla bydlęcych wagonów.

Dla mnie jednak ta ziemia to nie poligon doświadczalny dla początkujących autorów i poszukujących tanich wzruszeń. Żeby obecnie pisać w wiarygodny sposób o holocauście, trzeba mieć w sobie ogromne pokłady wrażliwości i dysponować znakomitym warsztatem. Kristy Cambron pisze poprawnie, jej teksty czyta się szybko i z zainteresowaniem, ale nie jest geniuszem.

Za możliwość przeczytania i z recenzowania powieści dziękuję wydawnictwu Znak

Po przeczytaniu tej książki miałam dziwne wrażenie, jakby dwie poprzednie lektury zlały się w jedną całość we śnie. A że była to rewelacyjna powieść o Żydach ukrywanych w czasie holocaustu i średniej klasy romans z dreszczykiem, to taki miks nie wróżył nic dobrego. I rzeczywiście wrażenia mam średnie.

Fabuła powieści rozwija się dwutorowo i obejmuje historię współczesnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwie równoległe historie, jedna w czasie współczesnym, druga w okresie II wojny światowej. O ile niezwykły wątek Adele i Vladimira mnie pochłonął, to historia Sery i Williama była co najwyżej średnia. Wspólny mianownik tych wątków to tajemniczy obraz (na plus). Szkoda, że wydarzenia w USA były wręcz nudne, bo dałabym zdecydowanie wyższą ocenę.

Dwie równoległe historie, jedna w czasie współczesnym, druga w okresie II wojny światowej. O ile niezwykły wątek Adele i Vladimira mnie pochłonął, to historia Sery i Williama była co najwyżej średnia. Wspólny mianownik tych wątków to tajemniczy obraz (na plus). Szkoda, że wydarzenia w USA były wręcz nudne, bo dałabym zdecydowanie wyższą ocenę.

Pokaż mimo to

Nie pomyliłem się, co do tej książki. Świadomie omijam ostatnio wszystko, co ma związek z Auschwitz, w dużej mierze dlatego, że nadmiar złej treści nie służy w żaden sposób temu miejscu, a tak się niestety ostatnio dzieje, że wspólnym komercyjnym mianownikiem stał się obóz w Oświęcimiu.

Motyl jednak mnie ujął, gdzieś w tym koszmarze usiadł na chwilę na drutach i już tam pozostał. Kristy Cambron napisała historię, którą nie tylko dobrze się czyta, ale jest to historia, która nie gubi mentalnego przesłania tamtych dni. Wszystko, co było wtedy i co dzieje się teraz w jakiś sposób się łączy w osobie Adele, czas przeszły zamyka się w teraźniejszym, a ten miniony domyka się w przyszłości. I gdzieś w tym wszystkim ukrywa się pewien tajemniczy obraz.

Książka, po którą warto sięgnąć i przed którą warto się zatrzymać.

Nie pomyliłem się, co do tej książki. Świadomie omijam ostatnio wszystko, co ma związek z Auschwitz, w dużej mierze dlatego, że nadmiar złej treści nie służy w żaden sposób temu miejscu, a tak się niestety ostatnio dzieje, że wspólnym komercyjnym mianownikiem stał się obóz w Oświęcimiu.

Motyl jednak mnie ujął, gdzieś w tym koszmarze usiadł na chwilę na drutach i już tam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwie historie, różne kobiety i inne millenium…
MOTYL I SKRZYPCE to powieść podzielona na czasy współczesne i wojenne.
Poznajemy Serę James, właścicielkę galerii, która ma obsesję na punkcie tajemniczej kobiety z obrazu… Co doprowadzi nas do przeszłości Adele von Bron, młodej skrzypaczki, w czasach wojennych nazwanej „ulubienicą Austrii”.

To mogła być naprawdę ciekawa i nietuzinkowa lektura. Ale może najpierw, żeby nie zrazić, zalety…
Historia Adele mnie wciągnęła. Była wzruszająca, poruszała najczulsze struny i nostalgiczna. Adele, naiwna w swym świecie, choć o dobrym sercu, wznosi do książki: niewinność, miłość i dobroć.
Jej losy są związane z ogromnym bólem, wielką odwagą, silną przyjaźnią, małymi zwycięstwami, dużymi upadkami oraz miłością, co zwycięża minuty upływające w cierpieniu.
Młoda kobieta o wielkiej wierze, która znajduje się w samym centrum piekła, zdradzona przez własną rodzinę, a mimo wszystko odnajdzie w sobie resztki sił, by codziennie wstawać i modlić się o kolejne jutro, które nie będzie usłane różami…

Co do Sery James, to jestem mocno rozczarowana jej wątkiem. Kobieta, (odnosi się wrażenie), że jest płytka, samolubna, użala się nad sobą i ma niezdrowe podejście do odnalezienia tajemniczego obrazu.
Zastanawiałam się przez cały czas, dlaczego Sera ma takiego bzika na punkcie Adele, czemu jej tak zależy, by grzebać w przeszłości nieznajomej? Do końca się łudziłam, że powód zwali mnie z nóg… nie mogłam bardziej się mylić.
Do tego banalne zakończenie i wrażenie, że pisarka historię współczesną napisała na kolanie, bez natchnienia, ot kolejna błaha fabuła…

Szkoda, że Autorka nie postanowiła napisać tylko o wydarzeniach II wojny światowej. Uważam, że to byłaby zupełnie inna lektura…Czuję niedosyt i jestem wściekła, że zmarnowano tak wspaniały pomysł…

Dwie historie, różne kobiety i inne millenium…
MOTYL I SKRZYPCE to powieść podzielona na czasy współczesne i wojenne.
Poznajemy Serę James, właścicielkę galerii, która ma obsesję na punkcie tajemniczej kobiety z obrazu… Co doprowadzi nas do przeszłości Adele von Bron, młodej skrzypaczki, w czasach wojennych nazwanej „ulubienicą Austrii”.

To mogła być naprawdę ciekawa i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Właścicielka nowojorskiej galerii sztuki, Sera James, poszukuje obrazu, który widziała w dzieciństwie. Obrazem tym jest portret młodej, wiedeńskiej skrzypaczki, która za podjęcie próby pomocy swoim żydowskim przyjaciołom, zostaje skazana na pobyt w Auschwitz-Birkenau i wcielona tam do obozowej orkiestry.
Narracyjnie wątek teraźniejszy (Sera) przeplata się z wątkiem historycznym (Adele).
Opis na okładce kusi, wskazując, że jest to porywająca opowieść o sile kobiet i miłości w Auschwitz. Żadna z bohaterek nie sprawia jednak wrażania ani silnej, ani przekonującej w swoich wyborach.
Wątek Sery szybko przekształca w stricte romansowy, przez co traci dla mnie na atrakcyjności (nie jestem fanką ckliwych opisów w stylu "i zatonęła w błękicie jego oczu"). Wątek Adele jest dla mnie za to zdecydowanie zbyt powierzchowny. W żaden sposób nie oddaje dramatu tej postaci, tragizmu sytuacji, w której się znalazła. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że książka wpisuje się w powstały ostatnio trend popularnej literatury "obozowej" nie mającej zbyt wiele wspólnego z prawdą historyczną.
Dodatkowo, sztuczne i nieprzystające do konstrukcji wydają mi się liczne odwołania do Boga, niekoniecznie w odpowiednich sytuacjach ("Panie, pomóż mi" - myśli główna bohaterka rozmawiając, np. z ukochanym).
Podsumowując - pomysł na temat powieści według mnie bardzo ciekawy, niestety potencjał tego pomysłu nie został przez autorkę wykorzystany.
Dziękuję serdecznie wydawnictwu Znak i portalowi lubimyczytac.pl za udostępnienie egzemplarza.

Właścicielka nowojorskiej galerii sztuki, Sera James, poszukuje obrazu, który widziała w dzieciństwie. Obrazem tym jest portret młodej, wiedeńskiej skrzypaczki, która za podjęcie próby pomocy swoim żydowskim przyjaciołom, zostaje skazana na pobyt w Auschwitz-Birkenau i wcielona tam do obozowej orkiestry.
Narracyjnie wątek teraźniejszy (Sera) przeplata się z wątkiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od czego by tu zacząć ku swojemu usprawiedliwieniu dla takiej oceny...

Perspektywa Adele była bardziej wciągająca niż Sery, pomimo iż to zwykła obyczajówka dziejąca się w Auschwitz-Birkenau. Trochę jak na mój gust oderwana od realiów obozu. Odniosłam wrażenie, że autorkę ponosi wyobraźnia i nagina fabułę pod własną wizje. K. Cambron nie wykorzystała potencjału swojego pomysłu. Np. Alma Rose jest wspomniana zaledwie trzy-cztery razy, w tym tylko raz jak żyje. Maria Mandel występuje tylko jako jednorazowe wspomnienie. Nie wiem czy zawinił brak rozeznania, czy autorka bała się wykreować w swojej książce obraz obu kobiet, całkowicie je pomijając. A te były przecież niezwykle ważne, jeśli chodzi o kobiecą obozową orkiestrę.
Perspektywa Sery to nic innego jak współczesny harlequin, do którego dorzucono fabułę szukania obrazu. "Śledztwo" posuwa się do przodu tylko kiedy musi, a 90% rozmów Williama i Sery wypełniają ich rozmowy o uczuciach, randki i na końcu dramka na poziomie liceum.

Pomijając wątki fabularne nie podobała mi się konstrukcja książki. Przeplatanie się czasów współczesnych i wojennych było jak najbardziej w porządku. Co było fatalne, to to, że odniosłam wrażenie, że zamiast od początku zaczynam lekturę od środka. Czytelnik nie zna Sery i Adele, a autorka prowadzi fabułę w taki sposób jakby czytelnik od samego początku był mocno zżyty z obiema postaciami. Dziewczęta dopiero po około 100 stronach nabrały dla mnie charakteru.

Na dodatek, w mojej subiektywnej ocenie postaci cierpią na brak wyważenia. Źli są źli do szpiku kości, dobrzy są dobrzy, a ci którzy kochają Boga kochają go całym sercem. Nic pomiędzy. To ostatnie wymęczyło mnie potwornie. Z początku to co było pisane subtelnie, przy końcu zaczynało bić czytelnika przysłowiową łopatą po głowie. Autorka - głęboko wierząca chrześcijanka zajmująca się też pisaniem powieści religijnych, o czym idzie przeczytać na odwrocie książki - w pewnym momencie narzuciła swoim ulubionym postacią (czyli chyba większości) tą samą cechę - bezgraniczną miłość do Boga. Dawno już nie miałam do czynienia z tak słabym rozgraniczeniem tego co ważne dla autora i wykreowanych przez niego postaci.

Po lekturze nie mogę zrozumieć skąd tak liczne wysokie oceny. Nie polecam zarówno jako powieści historycznej z czasów II wojny światowej jak i nie polecam jako harlequina. Może to drugie dla osób, które nie szukają niczego górnolotnego. Natomiast jako powieść wychwalająca Boga jak najbardziej. Jednak nie tego szukałam i się zawiodłam. Opis na odwrocie obiecywał mi coś innego niż dostałam. Książka zamiast mnie poruszyć, wywoływała raz po raz syndrom wywracanych oczu. Stąd 3/10 - książkę czytało się szybko, była łatwa w odbiorze i nie wymagała myślenia. Ot, takie plusy.

Od czego by tu zacząć ku swojemu usprawiedliwieniu dla takiej oceny...

Perspektywa Adele była bardziej wciągająca niż Sery, pomimo iż to zwykła obyczajówka dziejąca się w Auschwitz-Birkenau. Trochę jak na mój gust oderwana od realiów obozu. Odniosłam wrażenie, że autorkę ponosi wyobraźnia i nagina fabułę pod własną wizje. K. Cambron nie wykorzystała potencjału swojego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwie kobiety, dwie zupełnie różne ramy czasowe, niesamowicie wciągająca historia. Mamy czasy współczesne, poznajemy Serę James, właścicielkę galerii na Manhattanie. Jako mała dziewczynka ujrzała obraz i do dziś nie może przestać o nim myśleć, poszukuje go. Obraz przedstawia więźniarkę obozu Auschwitz. Dowiaduje się, że nie tylko ona poszukuje obrazu. Przez przypadek poznaje bogatego biznesmena z Nowego Jorku. Między Serą a Williamem nawiązuje się nić porozumienia – kobieta po bolesnych doświadczeniach w przeszłości z mężczyznami - boi się zaufać. Co z tego wyniknie? Czy odnajdą obraz? A może znajdą coś więcej?

Przenosimy się do czasów II wojny światowej. Adele von Bron to utalentowana skrzypaczka, córka wysokiej rangi oficera Trzeciej Rzeszy. Wychowywana pod kloszem, nie do końca zdaje sobie sprawę z rzeczywistości panującej na świecie. Stopniowo, pełna przerażenia i niedowierzania odkrywa prawdę. Razem z ukochanym, nie akceptowanym przez rodziców, w konspiracji niosą pomoc ukrywającym się Żydom. Zostają zesłani do obozu zagłady. Adel zostaje członkiem orkiestry. Orkiestra musi grać podczas przemarszów ludzi do pracy, do komór gazowych, ma witać nowe transporty ludzi. Dla niej ta gra jest czymś nie do zniesienia. Jednak wie, że jest to jej bilet do przeżycia. Co łączy te dwie historie?

Wielowątkowa, a przy tym bardzo spójna, ciekawie opowiedziana historia. Akcja toczy się dwutorowo, zaskakuje i głęboko porusza. Wątek dotyczący poszukiwania obrazu bardzo wciąga i przykuwa uwagę. Język, jakim operuje autorka jest bardzo prosty i lekki, powodował przyjemność czytania. Autorce udało się oddać realia tamtych, strasznych czasów, zrobiła to z empatią i dużą szczerością. Jak sama twierdzi, okres II wojny światowej od zawsze ją fascynował.

Nie jest to powieść historyczna, ale zawiera nawiązania do prawdy historycznej, które autorka umiejętnie połączyła z powieścią obyczajową. Powieść o czasach pełnych nienawiści, zbrodni, głodu, cierpienia. Utracie człowieczeństwa. Piękno przyjaźni, miłość taka prawdziwa, jedyna na całe życie. Niezłomna siła, odwaga i mądrość kobiet. Jest też to opowieść o niezachwianej wierze do Boga. To on daje siłę, nadzieję i otuchę. Piękno muzyki, która niesie ukojenie, wyciszenie, pocieszenie. Smutna, poruszająca, głęboko zapadająca w pamięć, a zarazem piękna historia. Skłania do refleksji, porusza i wywołuje ogromne emocje. Trudno przejść obok niej obojętnie. Polecam :)

http://tatiaszaaleksiej.pl/?p=2183

Dwie kobiety, dwie zupełnie różne ramy czasowe, niesamowicie wciągająca historia. Mamy czasy współczesne, poznajemy Serę James, właścicielkę galerii na Manhattanie. Jako mała dziewczynka ujrzała obraz i do dziś nie może przestać o nim myśleć, poszukuje go. Obraz przedstawia więźniarkę obozu Auschwitz. Dowiaduje się, że nie tylko ona poszukuje obrazu. Przez przypadek poznaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sera James jako dziecko widziała pewien obraz, portret kobiety. Teraz jest właścicielką galerii na Manhattanie w Nowym Jorku i szuka... tego obrazu. Chwilowo posiada kopię, wypożyczoną galerii przez Wiliama Hanovera. Poszukiwania portretu jest dla niej odskocznią po tym, jak narzeczony rzucił ją przed ślubem bez wytłumaczenia.

Adele von Bron mieszka w Wiedniu, jest córką generała i młodziutką, ale już znaną w Trzeciej Rzeszy skrzypaczką, która jednocześnie, jako chrześcijanka, która nie pochwalała działań nazistów, działa w podziemiu i pomaga Żydom. Po nieudanej akcji, zraniona zjawiła się u znajomego lekarza. Następnego dnia musiała zagrać ważny koncert. Zrobiła to. Potem została wydana esesmanom przez własnego ojca, zdradzona przez osobę, którą kochała.

Wizyta Sery w Kalifornii obfituje w niespodzianki. Od chwili przyjazdu do rezydencji Hanoverów. Powód poszukiwań właściciela obrazu dla Wiliama to ... pieniądze, spadek po dziadku. Zupełnie inaczej niż w przypadku Sery.
Cel jednak mają ten sam: odnaleźć oryginał portretu, na którym jest Adele.
Nawiązują więc współpracę.

Autorka przeplata rozdziały współczesne z historycznymi. Opowiada losy młodej skrzypaczki, więźniarki Auschwitz – Birkenau oraz etapy poszukiwań jej portretu.
A wszystko to w książce Kristy Cambron pod tytułem "Motyl i skrzypce". Książce, która opowiada o ogromnej sile kobiet i ich zaufaniu do Boga. Ale także o poświęceniu i miłości. O determinacji w dążeniu do celu i odpowiedzialności za siebie, ale też za innych. O dotrzymywaniu słowa.
Jest to również powieść o tym, że nie możemy zapomnieć o strasznych wydarzeniach, które miały miejsce w obozach zagłady podczas wojny.

Sera James jako dziecko widziała pewien obraz, portret kobiety. Teraz jest właścicielką galerii na Manhattanie w Nowym Jorku i szuka... tego obrazu. Chwilowo posiada kopię, wypożyczoną galerii przez Wiliama Hanovera. Poszukiwania portretu jest dla niej odskocznią po tym, jak narzeczony rzucił ją przed ślubem bez wytłumaczenia.

Adele von Bron mieszka w Wiedniu, jest córką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to