Jestem kobietą, która również niewiele wie o swojej rodzinie więc pochłaniam książkę zaskakująco szybko.
Prawie każdy ma jakieś słodkie tajemnice. Często nie zdajemy sobie sprawy ile dla drugiej osoby znaczy nasze milczenie w chwilach kiedy powinniśmy mówić jak najwięcej...
Książka zostawiła mnie z mnóstwem pytań.

Jestem kobietą, która również niewiele wie o swojej rodzinie więc pochłaniam książkę zaskakująco szybko.
Prawie każdy ma jakieś słodkie tajemnice. Często nie zdajemy sobie sprawy ile dla drugiej osoby znaczy nasze milczenie w chwilach kiedy powinniśmy mówić jak najwięcej...
Książka zostawiła mnie z mnóstwem pytań.

Wczoraj skończyłam "Matki i córki" i jestem pod wrażeniem. Zawsze uważałam że można uznać książkę za dobrą, jeśli siedzi w człowieku i skłania do jakiś przemyśleń, a nie ulega zapomnieniu pięć minut po odłożeniu na półkę. To taka książka, choć ma nie tylko zalety. Ale do rzeczy.
Książka z gatunku obyczaj, przedstawia historię czteropokoleniowej rodziny składającej się wyłącznie z kobiet. Pod jednym dachem mieszkają prababcia, babcia, matka i córka. W tym domu nie ma śladu mężczyzn, nie mówi się o nich, nie ma żadnych zdjęć. Nie mówi się też o przeszłości, bo jak mówi jedna z bohaterek, można nie być gotowym na to co się usłyszy i czasem lepiej nie wiedzieć. Ale najmłodsza z kobiet to taki wyrodek, który od wczesnego dzieciństwa pyta, docieka i wiedzieć chce. Niestety niewiele Jej z tego przychodzi bo przodkinie nabierają wody w usta i nic mówić nie chcą. Całą historię poznajemy przez retrospekcje, po kawałku każda z kobiet odkrywa swoje życie i sekrety. Prababcia, która za mężem pojechała na Sybir i tam żyła wiele lat, babcia, która przeżyła obóz w Ravensbruck i mama żyjąca w czasach PRL. Zagadki powoli się wyjaśniają, a zakończenia historii są zaskakujące.
Może najpierw co mi się podobało. Mimo że można to uznać za takie "czytadło", to jest bardzo ciekawie napisane, niezwykle wciągające i co ważne - ja do samego końca nie domyśliłam się niektórych sekretów. Z literatury obozowej i łagrowej czytałam bardzo dawno temu "Medaliony", "Archipelag Gułag" i "Pięć lat kacetu", omijając książki o wszystkich zawodach Auschwitz i jak to porównuję to uważam, że opisana tu rzeczywistość jest dość rzetelnie ujęta.
Jeśli chodzi o minusy - główna bohaterka - Lila, ta dociekliwa dziewczynka, przez to że nie może się doprosić prawdy o swoim pochodzeniu, korzeniach, historii, ma problemy w nawiązywaniu relacji z facetami. Ma powodzenie, ale każdy który usiłuje się do Niej zbliżyć i stworzyć bliższa relację jest wysyłany w diabły. Bohaterka idzie na psychologię, aby jak sama mówi, ktoś pomógł Jej się określić i zdiagnozować. Ja wiem że często różne sytuacje z dzieciństwa wpływają na nasze życie i relacje z innymi, ale to było takie jak dla mnie trochę przesadzone. Poza tym, w swoich psychologicznych rozważaniach Lila próbuje osadzić swoje przodkinie w osobowości mitycznych postaci i to mnie szczerze mówiąc dość nudziło.
Mam jeszcze obiekcje co do historii pochodzenia najmłodszej bohaterki. Wiadomo że to fikcja literacka, ale uważam że skoro nie jest to SF czy horror, tylko obyczaj, to jednak powinny być zachowane jakiś pozory prawdopodobieństwa. I o ile historia prababci czy babci jest usprawiedliwiona czasami w jakich żyły, o tyle ostatnia mi za bardzo zgrzyta.

Wczoraj skończyłam "Matki i córki" i jestem pod wrażeniem. Zawsze uważałam że można uznać książkę za dobrą, jeśli siedzi w człowieku i skłania do jakiś przemyśleń, a nie ulega zapomnieniu pięć minut po odłożeniu na półkę. To taka książka, choć ma nie tylko zalety. Ale do rzeczy.
Książka z gatunku obyczaj, przedstawia historię czteropokoleniowej rodziny składającej się...

Poddaję się po wątku Pauliny.
Gorszego bachora nie da się znaleźć ze świecą.
Co za durna, okrutna i samolubna istota.
Dziewczyna ma 12 - 13 a potem 16 lat i jest tak okropnie zle skonstruowaną postacią, jakby miała tych latek zaledwie 4 i rzeczywiście musiała prosić mamusię o ugotowanie zupki.
Nie dowiem się czym było spowodowane jej okrucieństwo wobec babek i nieczułość na cierpienie, ale zakładam ze niczym.
To po prostu okropna, kiepsko napisana postać.

Poddaję się po wątku Pauliny.
Gorszego bachora nie da się znaleźć ze świecą.
Co za durna, okrutna i samolubna istota.
Dziewczyna ma 12 - 13 a potem 16 lat i jest tak okropnie zle skonstruowaną postacią, jakby miała tych latek zaledwie 4 i rzeczywiście musiała prosić mamusię o ugotowanie zupki.
Nie dowiem się czym było spowodowane jej okrucieństwo wobec babek i nieczułość...

Zaczytałam się absolutnie. Cztery perspektywy czasowe, cztery kobiety, bliskie a obce sobie jednocześnie. Historia rodziny przeplata się z historią świata udowadniając, że nie zawsze wszystko zależy od nas.

Zaczytałam się absolutnie. Cztery perspektywy czasowe, cztery kobiety, bliskie a obce sobie jednocześnie. Historia rodziny przeplata się z historią świata udowadniając, że nie zawsze wszystko zależy od nas.

Cztery pokolenia kobiet, które łączą więzy krwi, cztery historie przepełnione niewyobrażalnym cierpieniem. Każda z bohaterek mierzy się z demonami przeszłości, a ich losy, choć tak różne, łączy jednak więcej niż początkowo mogłoby się wydawać. Maria, Sabina, Magdalena i Llila to główne bohaterki powieści Ałbeny Grabowskiej, którym przyszło zmierzyć się z wydarzeniami, które bezpowrotnie je zmieniły, odciskając piętno nie tylko na nich samych, ale również na ich córkach. Pomimo podobnych przeżyć, kobiety nie potrafią zdobyć się wobec siebie na szczerość, co w rezultacie oddala je od siebie, a Lila, najmłodsza z nich, jest zmuszona dorastać w domu bez pierwiastka męskiego, w którym panuje życzliwa, acz chłodna atmosfera, a z ust matki nigdy nie pada w jej kierunku zapewnienie o matczynej milości. Kobiety pokiereszowane przez życie, noszące w sobie traumę, pomimo dobrych intencji, nie są w stanie przełamać pewnych schematów i bezwiednie powielają błędy swoich matek w wychowaniu córek. Jedynie Lila, pozbawiona tożsamości, a rozpaczliwe pragnąca ją poznać, podejmuje się walki z międzypokoleniowymi, powielanymi błędami i toksycznymi wzorcami. Przeplatające się ze sobą historie każdej z bohaterek, rozgrywające się na przestrzeni czterech różnych linii czasowych, pozwalają nam jako czytelnikom, poznać ich niełatwe losy, który wpłynęły na całe ich poźniejsze życie.

Cztery pokolenia kobiet, które łączą więzy krwi, cztery historie przepełnione niewyobrażalnym cierpieniem. Każda z bohaterek mierzy się z demonami przeszłości, a ich losy, choć tak różne, łączy jednak więcej niż początkowo mogłoby się wydawać. Maria, Sabina, Magdalena i Llila to główne bohaterki powieści Ałbeny Grabowskiej, którym przyszło zmierzyć się z wydarzeniami, które...

Co za zaskakujący finał książki.

Co za zaskakujący finał książki.

Bardzo poruszająca historia czterech kobiet żyjących w jednej rodzinie. Prababki, Babki , matki i córki. Ich losy wplątane w ciężkie wydarzenia historyczne. Każda z nich tragiczna, dotknięta stratą, skazana na samotność, brak zrozumienia ze strony własnej córki. Tajemnice rodzinne tworzą między nimi przepaść, która wydaje się nie do naprawienia. Polecam dla lubiących silne emocje.

Bardzo poruszająca historia czterech kobiet żyjących w jednej rodzinie. Prababki, Babki , matki i córki. Ich losy wplątane w ciężkie wydarzenia historyczne. Każda z nich tragiczna, dotknięta stratą, skazana na samotność, brak zrozumienia ze strony własnej córki. Tajemnice rodzinne tworzą między nimi przepaść, która wydaje się nie do naprawienia. Polecam dla lubiących...

Świetna książka, niesamowicie mnie wciągnęła. Nie mogłam się oderwać, odkładałam ją jedynie z rozsądku :) Bardzo lubię styl pisania autorki, lekki i przekonujący. Z przyjemnością sięgnę po inne jej książki.

Świetna książka, niesamowicie mnie wciągnęła. Nie mogłam się oderwać, odkładałam ją jedynie z rozsądku :) Bardzo lubię styl pisania autorki, lekki i przekonujący. Z przyjemnością sięgnę po inne jej książki.

Piękna saga rodzinna, kobieca. Niektóre rozdziały tak mocno nasycone emocjami, że musiałam odłożyć książkę na bok, by ochłonąć.

Piękna saga rodzinna, kobieca. Niektóre rozdziały tak mocno nasycone emocjami, że musiałam odłożyć książkę na bok, by ochłonąć.

Kilka pokoleń, mnóstwo problemów, wspomnień i rodzinnych emocji, bardzo mi się podobała.

Kilka pokoleń, mnóstwo problemów, wspomnień i rodzinnych emocji, bardzo mi się podobała.