Miecz królów

Doskonała, dla mnie najciekawsza. Dawać ten 13 tom po polsku!

Doskonała, dla mnie najciekawsza. Dawać ten 13 tom po polsku!

Pokaż mimo to

Czekam z niecierpliwością na tom XIII.

Czekam z niecierpliwością na tom XIII.

Pokaż mimo to

W końcu ostatni tom (choć gdy kończyłem czytać poprzedni tom to zapowiedziano XIII!), który był o wiele lepszy niż kilka poprzednich. Na pochwałę zasługuje inny rodzaj prowadzenia akcji mimo wielu wad, od których książka się nie uchroniła. Głupie decyzje Uthreda, niesamowity wigor wspomnianego starca a przede wszystkim dziwny, w zasadzie nieopisany wątek zarazy, który miał wytępić kilku ważnych bohaterów (tylko po co, skoro to miał być ostatni tom?) oraz średnie zakończenie bitwy i jeszcze słabsze powrotu. Końcówka naprawdę mogła być o wiele, wiele lepsza. Na szczęście większość książki nie była ponowieniem schematu ostatnich części. Akcję poprowadzono inaczej, jakby pierwszy raz od kilku tomów z większym pomysłem. Myślałem, że to koniec i gdyby tak było to ta część nie zasłużyłaby na tak wysoką ocenę ze względu na zakończenie. Wiem już, że pora uzbroić się w cierpliwość by poczekać na prawdziwe zakończenie tej sagi. A może XIII tom także nie będzie ostatnim?

W końcu ostatni tom (choć gdy kończyłem czytać poprzedni tom to zapowiedziano XIII!), który był o wiele lepszy niż kilka poprzednich. Na pochwałę zasługuje inny rodzaj prowadzenia akcji mimo wielu wad, od których książka się nie uchroniła. Głupie decyzje Uthreda, niesamowity wigor wspomnianego starca a przede wszystkim dziwny, w zasadzie nieopisany wątek zarazy, który miał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Intensywna literatura!!! Bernard Cornwell, mimo wszelkich zastrzeżeń, które wobec jego twórczości można i należy zgłaszać (i które piszący te słowa nieraz na LC zamieszczał), wciąż pozostaje najlepszym z żyjących twórców powieści historycznych. To pisarz, który korzystając z dostępnych przekazów tworzy własną opowieść, pełną okrucieństwa i nasyconą przemocą, kipiącą jakąś pierwotną, prymitywną i nieokiełznaną energią. Licentia poetica jest tutaj wszechobecna. Autor popuszcza wodze fantazji bardzo daleko, także postaci historyczne mieszają się z fikcyjnymi i nieraz dochodzi do zdarzeń, które, choć wiarygodnie wkomponowane w dziejowe tło utworu, nigdy jednak miejsca nie miały. Uhtred z Bebbanburga jest już wprawdzie starcem, w dodatku ciężko rannym, lecz mimo to zwycięża w kolejnym boju. Schemat to oczywiście dobrze znany, powtarzany w każdej z powieści cyklu. Cóż jednak z tego, skoro w tak niezwykłej dokonuje się scenerii i z napięciem tak dalece dramatycznym, że oderwanie się od lektury graniczy niemal z cudem. Chociaż finalne sceny rozgrywają się w letnim upale, to jakimś sposobem wyobraźnia podszeptuje nam, że dziać się to musiało w skąpanym w strugach deszczu gotyckim półmroku, w którym nastroju grozy nie spotęgowałyby już nawet szekspirowskie wiedźmy. Nawet jeśli bohaterowie wydają się nieco szablonowi, a fabuła zbyt naciągana, to przecież sam suspens wystarczy, byśmy "Miecz królów" uznali za perłę literatury popularnej. Twórczość Cornwella jest kwintesencją tego właśnie rodzaju pisarstwa, zawiera wszystkie najlepsze jego cechy, przy czym godne uwagi jest również to, że nie próbuje być niczym więcej. To thriller historyczny w najlepszym wydaniu.

Intensywna literatura!!! Bernard Cornwell, mimo wszelkich zastrzeżeń, które wobec jego twórczości można i należy zgłaszać (i które piszący te słowa nieraz na LC zamieszczał), wciąż pozostaje najlepszym z żyjących twórców powieści historycznych. To pisarz, który korzystając z dostępnych przekazów tworzy własną opowieść, pełną okrucieństwa i nasyconą przemocą, kipiącą jakąś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka. Na prawdę wciągająca. Super klimat.

Świetna książka. Na prawdę wciągająca. Super klimat.

Pokaż mimo to

Dwunasty tom wikingów i wciąż dużo dzieje. Książkę czyta się lekko i dość przyjemnie, jednak jak w każdym poprzednim tomie, czegoś mi brakowało, żeby ocena była wyższa. Na pewno Wojny wikingów nie są dla mnie najlepszymi książkami o wikingach, to wiem na pewno.
Tutaj razi mnie trochę to, że wciąż ktoś ginie, ktoś umiera, a Uthred jest więcej niż nieśmiertelny. Pomijając fakt, że nie da się go zabić i zawsze wygrywa, to przybyło mu lat, a on nawet nie choruje. Nic mu nie dolega, jest jak bóg.
Pomimo tego jednak książka do polecenia fanom gatunku.

Dwunasty tom wikingów i wciąż dużo dzieje. Książkę czyta się lekko i dość przyjemnie, jednak jak w każdym poprzednim tomie, czegoś mi brakowało, żeby ocena była wyższa. Na pewno Wojny wikingów nie są dla mnie najlepszymi książkami o wikingach, to wiem na pewno.
Tutaj razi mnie trochę to, że wciąż ktoś ginie, ktoś umiera, a Uthred jest więcej niż nieśmiertelny. Pomijając...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowita epopeja
Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że trylogia o królu Arturze była dla Cornwella czymś w rodzaju wprawki przed jego głównym dziełem o narodzinach Anglii. Bardzo podobny jest schemat całej fabuły; pokazanie wiernych historycznie losów całego narodu jak tła opowieści o życiu postaci fikcyjnej, której działania są oparte o motywy stare jak świat – miłości, wierności, przyjaźni, honoru i zemsty. Jeśli jednak nawet uznamy, że podąża on już przetartymi koleinami, to robi to sposób znakomity. Wielokrotnie, nie poprzestając na samych komentarzach autora, wyszukiwałem informacje o szczegółach ówczesnych zdarzeń; oglądałem nawet zdjęcia zamku Bamburgh ;) Sprawiło mi to dużą frajdę. Nie mam wątpliwości – stworzenie takiej sagi musiało być poprzedzone latami studiów historycznych, a wszystko o czym Cornwell opowiada – mogło dziać się naprawdę.
Z minusów – wydaje się, że autor wyeksploatował podbudowę historyczną w siedmiu-ośmiu tomach i kilka ostatnich to już bardziej powieść przygodowa, nadal atrakcyjna, ale trochę siada klimat.
Autor mocno eksploatuje swój ulubiony wątek konfliktu religijnego (choć muszę przyznać, że nie aż do tego stopnia, by stał się on epicentrum akcji, jak choćby w „Mgłach Avalonu” Bradley). Może i trudno mu się dziwić, fanatyzm religijny przez wieki był motorem napędowym pogromów, krucjat i wojen, czyli tego, co napędza koło zamachowe historii. Dopiero w ostatnich latach kult bożków został przyćmiony przez kult pieniądza, choć nadal ambicją milionów ludzi jest narzucanie innym swoich poglądów jako jedynie słusznych i oczywiście wyłącznie dla ich dobra. Urojenia religijne koniecznie trzeba przyjąć na wiarę i nie domagać się uzasadnienia dlaczego na przykład dla osiągnięcia wiecznego raju niezbędne jest, aby kobieta chodziła w worku. Oczywiście ten zabobon jest akurat ważny dla jakiegoś miliarda ludzi. Dla drugiego miliarda święta jest krowa, a dla trzeciego święta jest zygota.
Wplecione w ramy faktów dzieje losów postaci historycznych, jak i będących wytworem wyobraźni autora, tworzą monumentalną sagę o ludziach różnych. Silnych i słabych, tolerancyjnych i fanatykach, wiernych i łamiących przysięgi. Jak to w życiu.
I wychodzi, że tylko Uthred jest niezniszczalny, bo z pewnym osłupieniem przeczytałem zapowiedź Cornwella o premierze tomu 13-go na połowę października bieżącego roku :)
Ale i tak przeczytam.
Polecam.

Niesamowita epopeja
Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że trylogia o królu Arturze była dla Cornwella czymś w rodzaju wprawki przed jego głównym dziełem o narodzinach Anglii. Bardzo podobny jest schemat całej fabuły; pokazanie wiernych historycznie losów całego narodu jak tła opowieści o życiu postaci fikcyjnej, której działania są oparte o motywy stare jak świat – miłości,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka z zarazą w tle, więc coś na czasie.
Tak na serio: "Miecz królów" czytało mi się bardzo dobrze. Sporo się dzieje, pojawiają się nowi bohaterowie (wśród których na uwagę zasługuje Oda), wracają starzy i lubiani. Całość zyskuje jeszcze bardziej dzięki cudnemu wydaniu. Już to kiedyś pisałam, ale powtórzę - to wydanie jest prześliczne. Wydawnictwo Otwarte zrobiło tu graficznie naprawdę kawał świetnej roboty.
Minusy: Uhtred trochę "zgrzybiał". Rozumiem, wiek już nie ten, jednak to nie powód, by odbierać mu charakterystyczne poczucie humoru.
Całość jak najbardziej godna polecenia i przeczytania, chociaż historii w całej serii coraz mniej.

Książka z zarazą w tle, więc coś na czasie.
Tak na serio: "Miecz królów" czytało mi się bardzo dobrze. Sporo się dzieje, pojawiają się nowi bohaterowie (wśród których na uwagę zasługuje Oda), wracają starzy i lubiani. Całość zyskuje jeszcze bardziej dzięki cudnemu wydaniu. Już to kiedyś pisałam, ale powtórzę - to wydanie jest prześliczne. Wydawnictwo Otwarte zrobiło tu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wieczór z książką?📖 Kolejny miesiąc, kolejny tom Wikingów 💙
Uthred zbyt długo nie cieszył się spokojem ducha. Gdy znikają dwie łodzie rybackie czuje że to początek czegoś nowego. Przeczuwa że to nie zwykły rabunek, nie myli się.
Uwielbiam to, że te książki niezwykle szybko się czyta. Płyniemy przez akcje, często się uśmiechamy, nierzadko dziwimy. Dobra przygodówka ze wspaniałym humorem i bohaterami, którzy na długo zapadną w waszej pamięci.❤️

Wieczór z książką?📖 Kolejny miesiąc, kolejny tom Wikingów 💙
Uthred zbyt długo nie cieszył się spokojem ducha. Gdy znikają dwie łodzie rybackie czuje że to początek czegoś nowego. Przeczuwa że to nie zwykły rabunek, nie myli się.
Uwielbiam to, że te książki niezwykle szybko się czyta. Płyniemy przez akcje, często się uśmiechamy, nierzadko dziwimy. Dobra przygodówka ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety, ale tylko 6. Z powieścią historyczną ma to już coraz mniej wspólnego. Kolejne tomy to już raczej przygodówka historyczna, co sam autor potwierdza w podsumowaniu. Kolejne losy Uhtreda możemy pisać w nieskończoność. Władcy umierają, wrogowie umierają, dzieci umierają. A nasz Uhtred nawet nie choruję :) Czytam, bo mam za sobą wcześniejsze 11 tomów. Początek serii, był super. Dużą wątków historycznych, im dalej tym bardziej przygoda. Tylko dla czytających serię. Reszta - odpuszcza :)

Niestety, ale tylko 6. Z powieścią historyczną ma to już coraz mniej wspólnego. Kolejne tomy to już raczej przygodówka historyczna, co sam autor potwierdza w podsumowaniu. Kolejne losy Uhtreda możemy pisać w nieskończoność. Władcy umierają, wrogowie umierają, dzieci umierają. A nasz Uhtred nawet nie choruję :) Czytam, bo mam za sobą wcześniejsze 11 tomów. Początek serii,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to