Walka o tron

Na poziom beletryzowanych powieści historycznych wpływa łatwość z jaką autor potrafi odwzorować realia danej epoki. Oczywiście postaci, przebieg fabuły z często towarzyszącą jej znaczną dynamiką wydarzeń, czy też po prostu interesujący nas okres historyczny będą miały wpływ na odbiór danej powieści. Jednakże najważniejsze wydaje się te uczucie, gdy świat wokół nas przestaje istnieć a my bezwzględnie pochłonięci jesteśmy wydarzeniami, których granica między fikcją a faktami jest bardzo cienka. Cóż, udaje się to nielicznym, lecz na pewno do tego grona można zaliczyć Bernarda Cornwella, którego twórczość jest swego rodzaju fenomenem.

Osoby znające twórczość Bernarda Cornwella na dźwięk jego imienia szybko przywołają charakterystyczne elementy stylu i twórczości. Natomiast tym, którzy go nie znają pokrótce można napisać, że z pieczołowitością oddaje realia danej epoki, bohaterowie są z krwi i kości, choć czasem przebija się podstawowy podział na tych dobrych i złych, tych wierzących w dawne ideały, czy też zasady, tych którym honor nie jest jedynie słowem, trochę romantyczno-idealistyczne myślenie, ale jakże potrzebne w naszym świecie. Po za tym czytelnicy spragnieni epickich scen batalistycznych, zwykłych pojedynków czy też różnego rodzaju forteli i strategii nie będą zawiedzeni.

Wybijającym się cyklem w twórczości autora a raczej zgodnie z „duchem” fabuły sagą są „Wojny Wikingów”. Trzynastotomowa saga opisująca losy fikcyjnego bohatera Uhtreda na tle prawdziwych wydarzeń na przełomie IX i X wieku, gdzie w trudach kształtował się kraj, który znamy pod nazwą Anglia. Choć przy takiej ilości tomów, zdarzały się także te słabsze, lecz zadziwiające jest, że Bernard Cornwell potrafi utrzymać wysoki poziom od początku serii. Niczym początkowe tomy, tom dwunasty „Miecz Królów” przepełniony jest jednymi z najciekawszych i emocjonujących wydarzeń a zdanie powolny przebieg wydarzeń, praktycznie nie istnieje.

Uhtredowi nie jest dane długo cieszyć się spokojnym życiem w Bebbanburgu. Gdy znikają dwie łodzie rybackie, a morze wyrzuca ciało torturowanego sternika jednej z nich, wojownik przeczuwa, że to nie był zwykły rabunek. Wyruszając w poszukiwaniu winnych, nie spodziewa się, że znów zostanie wplątany w wojnę między dwoma pretendentami do tronu, a jego wybory mogą zadecydować o losach przyszłego królestwa.

Na przestrzeni tych dwunastu tomów czytelnik miał okazję obcować z głównym bohaterem na dobre i na złe. Zmiana dokonywała się na naszych oczach – od młokosa, po buńczucznego młodzieńca, poprzez wprawionego wojownika, oddanego ojca, wreszcie cieszącego się sławą i uznaniem a także pewnym postrachem lorda z Północy. W „Mieczu Królów” Uhtred postrzegany jest przez postronnych jako starzec, lecz nadal poprzez gorącą krew wpada w kłopoty, jednak lata doświadczeń pozwalają na szukanie drogi wyjścia z każdej sytuacji. Choć ciało czasem niedomaga to nadal tkwi w nim wojownik stający w pierwszym rzędzie muru tarcz. „Wojny Wikingów” to nie tylko Uhtred to również fikcyjne ale także prawdziwe postaci drugoplanowe, które zostały odmalowane na kartach powieści z niezwykłą pieczołowitością.

Czegóż to w dwunastym tomie nie było? Od początku dzieje się dużo a autor nie zwalnia tempa, co czasem czynił w poprzednich tomach, przez co „Miecz Królów” pod względem tempa akcji przypomina zwłaszcza te pierwsze. Pościgi, pojedyncze potyczki, złowieszcze znaki, próby wykiwania przeciwnika, knowania, fortele, uwięzienie, sytuacje na pierwszy rzut oka bez wyjścia oraz sekundy dzielące od całkowitej porażki. Na koniec, jak zawsze u Cornwella, decydująca bitwa, która tym razem zdecyduje o losie nie tylko Uhtreda i jego pobratymców, ale również da odpowiedź kto ostatecznie zasiądzie na tronie.

Gdybyśmy mieli doszukać się pewnej zbyt dużej dozy fantazji ze strony autora to nasze oczy skierowałyby się na niezwykłą żywotność głównego bohatera. Uhtred w każdym tomie doznawał większych lub mniejszych ran, lecz w tomie dwunastym przychodzi mu cierpieć więcej niż wcześniej. Być może Cornwell pofolgował sobie w tej kwestii, tworząc bohatera na wzór mitycznego herosa, który zawsze wychodzi obronną ręką z każdej sytuacji, mimo poniesionych ran. Cóż, wierni czytelnicy tej sagi już dawno przymknęli oko na tę kwestię, bo przecież gdyby było inaczej nie cieszylibyśmy się przygodami Uhtreda a przecież od samego początku czekamy na ostatni z dwóch ostatecznych celów powieści.

Pierwszym było odzyskanie ojcowizny przez Uhtreda, które dokonało się w dziesiątym tomie. Drugim jest całkowite zjednoczenie wszystkich królestw i powstanie Anglii. Został ostatni tom, trzy z czterech królestw zjednoczyły się pod panowaniem jednego władcy, zostało ostatnie będące domem głównego bohatera. Czy Uhtred doczeka marzenia króla Alfreda o zjednoczonej Anglii? Czy będzie świadkiem zjednoczenia, które jednocześnie będzie upadkiem jego domu? Cóż, odpowiedzi są w ostatnim tomie.

Podsumowując, można napisać, seria nadal trzyma wysoki poziom a dwunasty tom jest kondensacją wszystkich dobrych składowych poprzednich tomów. Jednym słowem wart polecenia.

Walka o tron

Na poziom beletryzowanych powieści historycznych wpływa łatwość z jaką autor potrafi odwzorować realia danej epoki. Oczywiście postaci, przebieg fabuły z często towarzyszącą jej znaczną dynamiką wydarzeń, czy też po prostu interesujący nas okres historyczny będą miały wpływ na odbiór danej powieści. Jednakże najważniejsze wydaje się te uczucie, gdy świat...

Jest to jak na razie najsłabsza cześć powieści. Moim zdaniem to tak od 10 tomu jest słabiej, ale 12 tom to już napisany na siłę. Coś się tam dzieje ale moim zdaniem już nie ma tego czegoś co sprawiało, że czas się nie liczy tylko to co jest na następnej stronie.

Jest to jak na razie najsłabsza cześć powieści. Moim zdaniem to tak od 10 tomu jest słabiej, ale 12 tom to już napisany na siłę. Coś się tam dzieje ale moim zdaniem już nie ma tego czegoś co sprawiało, że czas się nie liczy tylko to co jest na następnej stronie.

Książka cały czas trzyma wysoki poziom i wciąga od początku do końca. Jest jednak jedna rzecz która mnie zaczyna zastanawiać. Jak to jest, że praktycznie mamy już trzecie pokolenie bohaterów, a główny bohater wciąż żyje i ma się dobrze 🤔

Książka cały czas trzyma wysoki poziom i wciąga od początku do końca. Jest jednak jedna rzecz która mnie zaczyna zastanawiać. Jak to jest, że praktycznie mamy już trzecie pokolenie bohaterów, a główny bohater wciąż żyje i ma się dobrze 🤔

Bitwa pod Cripplegate, "bramie kalek" zakończona zwycięstwem wojsk Aethelstana, kończy spór o pierwszeństwo zajęcia tronu zjednoczonych królestw. Uhtred tak bardzo poniżony przez okrutnego Waormunda pokonuje go w pojedynku pod wspomnianą bramą. Źródła historyczne nie określają w jaki sposób zmarł czy zginął Aelfweard, przyrodni brat wspomnianego Aethestana. Northumbria pozostaje niezależna, Uhtred Niegodziwy wraca do swojego Bebbanburga.
Polecam, kolejna z części przeczytana w ramach czytelniczego wyzwania w 2023 roku.

Bitwa pod Cripplegate, "bramie kalek" zakończona zwycięstwem wojsk Aethelstana, kończy spór o pierwszeństwo zajęcia tronu zjednoczonych królestw. Uhtred tak bardzo poniżony przez okrutnego Waormunda pokonuje go w pojedynku pod wspomnianą bramą. Źródła historyczne nie określają w jaki sposób zmarł czy zginął Aelfweard, przyrodni brat wspomnianego Aethestana. Northumbria...

4/10

4/10

Historia Uhtreda w najlepszej formie. Jedna z ciekawszych pozycji w cyklu.

Historia Uhtreda w najlepszej formie. Jedna z ciekawszych pozycji w cyklu.

Saga zbliża się ku nieuchronnemu końcowi. Tom XII (!!!!) nie wnosi nic nowego do historii, poza sporem o tron po śmierci Edwarda, który doczeka się krwawego finału. Mimo iż niezła, to wydaje mi się, że jest to najmniej interesująca książka z całego cyklu.

Saga zbliża się ku nieuchronnemu końcowi. Tom XII (!!!!) nie wnosi nic nowego do historii, poza sporem o tron po śmierci Edwarda, który doczeka się krwawego finału. Mimo iż niezła, to wydaje mi się, że jest to najmniej interesująca książka z całego cyklu.

Fabularnie dwunasty tom sagi o Uhtredzie, jest najsłabszy z całej serii. Mocno czuć już zmęczenie materiału u autora. Aż chciałoby się sparafrazować słynną kwestie Kmicica z "Potopu" - "Kończ Waść, wstydu oszczędź".
Pozostał jeszcze finał, który, mam nadzieję, zamknie tę historyczno-przygodową epopeję w wielkim stylu, bo jest to po prostu kawał świetnej literatury.

Fabularnie dwunasty tom sagi o Uhtredzie, jest najsłabszy z całej serii. Mocno czuć już zmęczenie materiału u autora. Aż chciałoby się sparafrazować słynną kwestie Kmicica z "Potopu" - "Kończ Waść, wstydu oszczędź".
Pozostał jeszcze finał, który, mam nadzieję, zamknie tę historyczno-przygodową epopeję w wielkim stylu, bo jest to po prostu kawał świetnej...

Mega przygoda, z pełną parą.
Ciężko się oderwać.
Mógłbym odjąć z pół gwiazdki za spoilerowanie autora o przyszłości bohatera. Co nie zmienia faktu, iż jestem zauroczony serią.
Aż się smutno człowiekowi zrobiło, że coraz bliżej do końca serii.

Mega przygoda, z pełną parą.
Ciężko się oderwać.
Mógłbym odjąć z pół gwiazdki za spoilerowanie autora o przyszłości bohatera. Co nie zmienia faktu, iż jestem zauroczony serią.
Aż się smutno człowiekowi zrobiło, że coraz bliżej do końca serii.

Przedostatni tom Wojen Wikingów nie zachwycił, głównie dlatego, że nie zaskoczył. Za dużo u Uthreda odzywek, jakby był główną postacią amerykańskiego kina akcji, ogólnie jeden z nudniejszych tomów. Sceny walki, sceny ogólnie batalistyczne oczywiście nadal jak najdalej na plus.

Przedostatni tom Wojen Wikingów nie zachwycił, głównie dlatego, że nie zaskoczył. Za dużo u Uthreda odzywek, jakby był główną postacią amerykańskiego kina akcji, ogólnie jeden z nudniejszych tomów. Sceny walki, sceny ogólnie batalistyczne oczywiście nadal jak najdalej na plus.