Nie jest to może najgorsza książka ale wybitna też nie jest.

Nie jest to może najgorsza książka ale wybitna też nie jest.

Wolałabym, żeby większość tego co zastajemy w książce była informacjami na temat antropologii zamiast autobiografią:(

Wolałabym, żeby większość tego co zastajemy w książce była informacjami na temat antropologii zamiast autobiografią:(

W książce „Co mówią zwłoki” znajdziemy opisy zarówno doświadczeń zawodowych, jak i osobistych rozważań autorki nad śmiercią. Sam początek książki jest zbiorem interesujących, ale też przytłaczających ilościowo informacji o antropologii sądowej. Dlatego też ta część nie była dla mnie przyjemna do czytania. Jednakże niezmiernie podobało mi się podejście autorki do samej śmierci. Sue Black potrafi pisać o tym dramatycznym w naszej kulturze temacie z ogromnym dystansem i gracją. Trzeba też przyznać, że samej postaci autorki nie da się nie lubić. Jest to inteligentna kobieta z fantastycznymi opowieściami. Mimo całej sympatii, którą darzę Sue Black, uważam, że książka jest zbyt chaotycznie napisana. Czytając, odczułam wrażenie, że autorka gubi się we własnych myślach, często nie kończąc poprzednio rozpoczętego tematu.

W książce „Co mówią zwłoki” znajdziemy opisy zarówno doświadczeń zawodowych, jak i osobistych rozważań autorki nad śmiercią. Sam początek książki jest zbiorem interesujących, ale też przytłaczających ilościowo informacji o antropologii sądowej. Dlatego też ta część nie była dla mnie przyjemna do czytania. Jednakże niezmiernie podobało mi się podejście autorki do samej...

No niestety książka nie jest o tym czego się spodziewałam. Jest to typowa autobiografia wybitnej antropolog przeplatana wstawkami o śmierci i refleksjami na jej temat. Czyta się całkiem nieźle.

No niestety książka nie jest o tym czego się spodziewałam. Jest to typowa autobiografia wybitnej antropolog przeplatana wstawkami o śmierci i refleksjami na jej temat. Czyta się całkiem nieźle.

Tytuł jest niezbyt trafnie wybrany w tłumaczeniu i sugeruje skupienie na kościach i zagadkach, które kryją. A książka to eseje o życiu, umieraniu i śmierci z perspektywy osoby, która zajmuje się zawodowo śmiercią. Moim zdaniem niezwykle zajmujące i warte uwagi.

Tytuł jest niezbyt trafnie wybrany w tłumaczeniu i sugeruje skupienie na kościach i zagadkach, które kryją. A książka to eseje o życiu, umieraniu i śmierci z perspektywy osoby, która zajmuje się zawodowo śmiercią. Moim zdaniem niezwykle zajmujące i warte uwagi.

Sprawnie napisana, ale cóż... jest przede wszystkim kroniką z życia autorki oraz opis jej prywatnych poglądów. O zwłokach i o tym, co z nich można wyczytać jest stosunkowo mało, bo tak mniej niż połowa.

Szkoda, bo co innego sugeruje tytuł i opis, a co innego jest w środku. Jakbym chciała poznać życie antropologa to bym sobie wikipedię poczytała. Tu liczyłam na konkretne opisy stanu zwłok, tego co z nich można wywnioskować pokazane w różnych sytuacjach. Podejście autorki do czytelnika też jest tu na minus.

Jak ktoś chce poczytać o poglądach i życiu tego konkretnego antropologa to może sięgnąć, ale jak się szuka informacji typowo o zwłokach i dochodzeniach to nie ten adres. Niestety nie polecam.

PS. To już kolejny raz gdy okładka i opis sobie, a zawartość książki popularno-naukowej / reportażu sobie.

Sprawnie napisana, ale cóż... jest przede wszystkim kroniką z życia autorki oraz opis jej prywatnych poglądów. O zwłokach i o tym, co z nich można wyczytać jest stosunkowo mało, bo tak mniej niż połowa.

Szkoda, bo co innego sugeruje tytuł i opis, a co innego jest w środku. Jakbym chciała poznać życie antropologa to bym sobie wikipedię poczytała. Tu liczyłam na konkretne...

Nastawiałam się trochę bardziej na opis naukowy, a tu mamy w dużej mierze przedstawienie światopoglądu autorki na śmierć i wszystko co z nią związane. Poznajemy jej rodzinę i doświadczenia śmierci z tym związane. Są oczywiście bardziej konkretne dane ale jest ich zdecydowanie mniej. Mimo to książka mi się bardzo spodobała bo faktycznie daje do myślenia nad tym zagadnieniem. Jak dla mnie to co na pewno zostanie ze mną na długi czas to pytanie kiedy kończy się przedłużanie życia, a zaczyna się przedłużanie procesu umierania.

Nastawiałam się trochę bardziej na opis naukowy, a tu mamy w dużej mierze przedstawienie światopoglądu autorki na śmierć i wszystko co z nią związane. Poznajemy jej rodzinę i doświadczenia śmierci z tym związane. Są oczywiście bardziej konkretne dane ale jest ich zdecydowanie mniej. Mimo to książka mi się bardzo spodobała bo faktycznie daje do myślenia nad tym zagadnieniem....

To jest przede wszystkim autobiografia, mocno zawodowa, ale jednak autobiografia. Książka jest napisana w lekki i przyjemny sposób. Mimo ciężkiej tematyki jest momentami całkiem zabawnie.

To jest przede wszystkim autobiografia, mocno zawodowa, ale jednak autobiografia. Książka jest napisana w lekki i przyjemny sposób. Mimo ciężkiej tematyki jest momentami całkiem zabawnie.

Książka bardzo w porządku, jednak bardziej adekwatnym tytułem byłoby: "Z życia antropologa sądowego." Tajemnic ludzkiego ciała jest tu troszkę, ale nie jest to główny temat w książce. Niemniej książka bardzo dobra! Polecam zwłaszcza młodym ludziom, którzy wiążą przyszłość z zawodami medycznymi, w których temat śmierci nieustannie się przewija.

Książka bardzo w porządku, jednak bardziej adekwatnym tytułem byłoby: "Z życia antropologa sądowego." Tajemnic ludzkiego ciała jest tu troszkę, ale nie jest to główny temat w książce. Niemniej książka bardzo dobra! Polecam zwłaszcza młodym ludziom, którzy wiążą przyszłość z zawodami medycznymi, w których temat śmierci nieustannie się przewija.

Rewelacyjna opowieść autobiograficzno -refleksyjna.
To jest przede wszystkim autobiografia ; mocno zawodowa , ale jednak autobiografia,. Autorka opowiada jak została antropologiem, o swoich najciekawszych sprawach, o swoich poglądach na temat śmierci, eutanazji, anatomii i antropologii, o swoich rodzinnych śmierciach.

Opowiada niezwykle lekko i ciekawie. Pomimo, że porusza tematy bardzo ciężkie i trudne, jak ludobójstwo, pedofilia, własna śmierć czy eutanazja, książka jest niesłychanie optymistyczna a nawet w dużej części zabawna.

Rewelacyjna opowieść autobiograficzno -refleksyjna.
To jest przede wszystkim autobiografia ; mocno zawodowa , ale jednak autobiografia,. Autorka opowiada jak została antropologiem, o swoich najciekawszych sprawach, o swoich poglądach na temat śmierci, eutanazji, anatomii i antropologii, o swoich rodzinnych śmierciach.

Opowiada niezwykle lekko i ciekawie. Pomimo, że ...