Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uważam za wielki błąd wciskanie kilkunastoletnim dzieciakom w szkole takich dzieł jak Pan Tadeusz, skoro one niewiele z tego zrozumieją, większości nie wyłapią i najprawdopodobniej zrażą się do końca życia. To z resztą reguła w polskim systemie edukacji, no bo kto z was pałał miłością w szkole do "Dziadów", "Balladyny" czy "Chłopów"? Daję głowę, że większość raczej nie. Na szczęście coś mnie podkusiło, żeby zajrzeć do Pana Tadeusza w późniejszym wieku i okazało się, że lektura dostarczyła mi tyle przyjemności, że na przestrzeni kilkunastu lat wróciłem do tej książki jeszcze kilka razy i nie zamierzam na tym poprzestać. Jest tu cała plejada barwnych, bardzo charakterystycznych postaci, są piękne opisy staropolskich zwyczajów, jest szczypta humoru, ale momentami też patosu, czy wzruszenia. Żeby tego było mało, to wszystko się rymuje i jest niesamowicie zgrabnie napisane, z wirtuozerską wręcz precyzją językową. Nie mam pojęcia jak Mickiewicz to wszystko poskładał, wrzucił w ramy trzynastozgłoskowca i sprawił, że tak dobrze się to czyta.

Za każdym razem, gdy czytam Pana Tadeusza, czuję się jakbym odwiedzał starych dobrych znajomych i sprawia mi to olbrzymią frajdę (może mam coś z głową?). Rozumiem, że dla większości będzie to lektura nie do przebrnięcia, ale mnie kilkanaście lat temu "Pan Tadeusz" czymś ujął i nawet nie potrafię za bardzo wytłumaczyć czym. Uwielbiam tę książkę i wrócę do niej jeszcze nie raz.

Uważam za wielki błąd wciskanie kilkunastoletnim dzieciakom w szkole takich dzieł jak Pan Tadeusz, skoro one niewiele z tego zrozumieją, większości nie wyłapią i najprawdopodobniej zrażą się do końca życia. To z resztą reguła w polskim systemie edukacji, no bo kto z was pałał miłością w szkole do "Dziadów", "Balladyny" czy "Chłopów"? Daję głowę, że większość raczej nie. Na...

Nie miałem dotąd styczności z twórczością Remigiusza Mroza, zagorzałym fanem kryminałów też nigdy nie byłem. Podszedłem więc do "Iluzjonisty" bez żadnych konkretnych oczekiwań i raczej się nie zawiodłem. Postacie były dobrze rozpisane (choć nie zawsze rozumiałem motywy kierujące zachowaniem Edlinga), podział na dwa wymiary czasowe był ok, zagadki i sztuczki iluzjonisty nieźle obmyślone. Jednak czytałem już kiedyś "Mag'a" Deavera i powieść Mroza niczym mnie w tym temacie nie zaskoczyła. Zakończenie też jakoś do mnie nie przemówiło, bo:


SPOILER!!!
O ostatnim morderstwie iluzjonista informuje osobiście Edlinga a ten zaraz dzwoni do jednego z esbeków (którego podejrzewa o bycie iluzjonistą) i prosi go o przyjazd na miejsce zbrodni, jednocześnie nie informując gdzie ono się znajduje. Ten niedługo po telefonie się zjawia gdzie trzeba i tym sposobem Gerard się upewnia kto za tym wszystkim stoi. Więc się pytam: jak to możliwe że iluzjonista, będący człowiekiem niezwykle inteligentnym i przebiegłym, który tak się pilnował, który przez całą powieść robił śledczych jak chciał, który nigdy nie zostawił ani śladu, dał się nabrać na tak banalną sztuczkę? Dla mnie to kompletnie niewiarygodne i książka sporo przez to straciła w moich oczach.
KONIEC SPOILERA

Tak więc uważam powieść za niezłą, momentami nawet wciągającą, ale mnie szczególnie niczym nie urzekła. Myślę, że fani gatunku będą usatysfakcjonowani.

Nie miałem dotąd styczności z twórczością Remigiusza Mroza, zagorzałym fanem kryminałów też nigdy nie byłem. Podszedłem więc do "Iluzjonisty" bez żadnych konkretnych oczekiwań i raczej się nie zawiodłem. Postacie były dobrze rozpisane (choć nie zawsze rozumiałem motywy kierujące zachowaniem Edlinga), podział na dwa wymiary czasowe był ok, zagadki i sztuczki iluzjonisty...

Nie jestem wielkim fanem kryminałów, ale raz na jakiś czas zdarza mi się jakiś przeczytać. I przyznam, że "Mara" nie była z tych pozycji, które mnie szczególnie zachwyciły. Od początku irytowało mnie zachowanie głównego bohatera, który zachowywał się jak totalny gbur, żeby nie powiedzieć cham. Sebastian traktuje ludzi jak przedmioty, wykorzystując ich kiedy tylko są mu potrzebni, a oni bez problemu mu pomagają, dając sobą pomiatać. Mało tego - mamy tu postać jego koleżanki, która z zupełnie niewiadomych powodów wpatrzona jest w niego niczym w obrazek święty i daje się nawet zaciągnąć do łóżka, żeby potem zostać totalnie olana. Umówmy się - w normalnym życiu nikt nie chciałby mieć do czynienia z takim burakiem. To mi bardzo psuło odbiór całości, która bądź co bądź nie była taka zła. Tematyka nawet ciekawa, interesujące tło historyczne, gdyby tylko nie ten Sebastian...

Nie jestem wielkim fanem kryminałów, ale raz na jakiś czas zdarza mi się jakiś przeczytać. I przyznam, że "Mara" nie była z tych pozycji, które mnie szczególnie zachwyciły. Od początku irytowało mnie zachowanie głównego bohatera, który zachowywał się jak totalny gbur, żeby nie powiedzieć cham. Sebastian traktuje ludzi jak przedmioty, wykorzystując ich kiedy tylko są mu...