licencja-na-czytanie.blogspot.com

„Obłęd” to reportaż fabularyzowany. Podobieństwo do prawdziwych postaci jest przypadkowe, jednak można odnieść wrażenie, że gdzieś o tym się już słyszało. Jak autorkę cenię, tak powinna się chyba trzymać samego reportażu, bo nie przekonała mnie w swoim debiucie literackim. Jak na powieść było zbyt surowo pisane, za mało emocji, przydałoby się trochę więcej szczegółów, więcej opisów. To co jest plusem w reportażu, tutaj nie zagrało dobrze. Brakowało mi wyrazistości, głębi.

Może jestem jedyna, może się czepiam, ale opis książki sam sobie przeczy. Niby dziennikarka musiała powrócić do najbardziej potwornych miejsc jakie poznała, ALE podobieństwo do prawdziwych zdarzeń i postaci jest przypadkowe. To inspirowała się swoją pracą, czerpała z traumatycznych sytuacji, które opisywała, czy jednak nie? Miałam również wrażenie, że autorka delikatnie nawiązała do wydarzeń opisanych w „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?”. Chodzi o znęcanie się nad podopiecznymi czy gwałty między wychowankami. Normalnie nie zwróciłabym na to uwagi, ale ponieważ autorka jest ta sama, skojarzenie samo się nasunęło.

Historia opisana (nie ważne czy wymyślona od podstaw czy też zaczerpnięta z życia) przez Kopińską jest straszna. Ani trochę bym się nie zdziwiła, gdyby taki koszmar miał miejsce w rzeczywistości. Traktowanie pacjentów jak eksperyment, poniżanie, traktowanie jak istoty gorszego sortu… Lekarze są od tego, aby pomagać, a nie szkodzić. Możliwe, że niektórzy zapomnieli o swoim powołaniu, kiedy na horyzoncie pojawiła się sława i pieniądze.

Pomysł na powieść był dobry, niestety zawiodłam się jej wykonaniem. Chociaż mogła to być świetna, jakkolwiek smutna historia, to czuję niedosyt. Styl pisania niedopasowany, pobieżnie przedstawione wątki, trochę za szybkie przeskoki w treści. Może szukam dziury w całym, czepiam się bez powodu. Postawiłam jednak Kopińskiej wysoko poprzeczkę, bo wiem, że stać ją na więcej. Czekam na nowy reportaż, który znów zwali mnie z nóg.

licencja-na-czytanie.blogspot.com

„Obłęd” to reportaż fabularyzowany. Podobieństwo do prawdziwych postaci jest przypadkowe, jednak można odnieść wrażenie, że gdzieś o tym się już słyszało. Jak autorkę cenię, tak powinna się chyba trzymać samego reportażu, bo nie przekonała mnie w swoim debiucie literackim. Jak na powieść było zbyt surowo pisane, za mało emocji, przydałoby...