Człowiek człowiekowi wilkołakiem
(Recenzja napisana przez Krzysztofa Sokołowskiego, opublikowana za zgodą autora.)

„Wilkołak Drago” Jerzego Grundkowskiego powinien być znany, ceniony i dyskutowany na mocy swych własnych oczywistych walorów, ale tym bardziej dla okoliczności, w jakich ujrzał światło dzienne. Dziś, kiedy nawet pisarze z dorobkiem i nazwiskiem przybiegają do wydawców na gwizdnięcie z fantasy w pysku, a postapo produkują entuzjastyczni grafomani, jest ta powieść kubłem zimnej wody, wylanej na zbiorowy łeb samozwańczych twórców oraz całego ich czytelniczego planktonu. Lecz że nikt nie lubi budzić się ze snu o wielkości, zwłaszcza tak okrutnie i gdy przy okazji grozi mu obmycie ze swojskiego ciepełka i smrodku, jest „Wilkołak Drago” skazany na pozostanie lekturą dla niewielu wybranych. Nie ma w tym sławy i pieniędzy, pozostaje honor. Zawsze jakaś pociecha.

Grundkowski serwuje nam świat, który po bliżej nieokreślonej apokalipsie uprościł się do prymitywnego feudalizmu wyposażonego w czary, czarownice, magię oraz, oczywiście, feudalnych panów, a także Kościół Rozumu, zadekretowany do istnienia przez samego Maksymiliana Robespierre’a. W apokalipsie królował chaos: ogarnęła południową Europę, gdzie toczy się akcja, ale nie ogarnęła Bliskiego Wschodu – krainy islamu. Po apokalipsie króluje prostota: ludzkość pozbawiona jest jakichkolwiek uczuć potocznie nazywanych wyższymi. Szczęście to nażreć się, nachlać i nagzić (wymiennie z nachędożyć),a że żarcia, chlania i dziwek nigdy dosyć, nikt w tym świecie nie może być szczęśliwy. Ktoś zawsze wyrwie mu ostatni, najsmaczniejszy kęs, stłucze ostatni, najdroższy pijakowi dzban i odbierze najponętniejszą dziwkę. Od samego początku do samego końca drabiny społecznej nikt nie ma innych pragnień, a i te są nie do spełnienia, bo nawet feudalny pan nie przeżre wszystkiego, co by chciał przeżreć, nie wypije ile by chciał i nie wychędoży wszystkich chętnych do pochędóżki dam. Można powiedzieć, że drabina społeczna jest u Grundkowskiego nie pionowa, lecz pozioma i leży w gnojówce.

Bliski Wschód ideologicznego islamu też nie obiecuje ukojenia. Misja, która przybywa na pysznych okrętach, by nawrócić wyznawców Jedynego Prawdziwego Kościoła Rozumu, wynajmuje okręty do transportu drużyn feudała pragnącego dopieprzyć innemu feudałowi, bo Allach kocha dobry interes. Do podboju zresztą nie dochodzi, bo agresywnemu w gębie feudałowi w końcu się, oczywiście, odechciewa.

Obserwujemy ten nowy wspaniały świat oczami tytułowego Draga. Jest on owocem gwałtu prawa pierwszej nocy, płodzi dzieci z seksowną rudą dziwką, ruda dziwka wybiera karierę u feudała „pod biurkiem”, ale w końcu wraca do męża, bo poprawy losu u Grundkowskiego nie ma, więc nie da go pięknej kobiecie nawet umiejętne ruszanie głową. Rozżalony bohater zostaje tymczasem wilkołakiem, ale takim do szczerzenia zębów gdy niczym to nie grozi i podstawiania brzucha do łaskotania silniejszym. Nawet magia rodem ze „słowiańskiego fantasy” nie może dać nikomu tego, co nie istnieje, a czarownice albo nie latają na miotłach, dla oszczędności nosząc je pod pachą, albo wyczerpują swe magiczne zdolności na celne sikanie z niebios na głowy przywiązanych do ziemi przechodniów.

Grudnkowskiego zestawia się z Lemem, i słusznie. Tylko, że Lem pisywał łagodną satyrę na wybrane przywary ludzkości, on pisze bezlitosny paszkwil na ludzkość jako taką, całą, bez wyboru. Jest też pisarzem bieglejszym od Lema, ma nieomylny instynkt. Widać to w najprostszej jedności treści i formy: „Wilkołak Drago” dzieli się na krótkie rozdziały – opowieści, z których każda jest osobną całością, nie powiązaną z sąsiednimi całościami. Ma strukturę mozaikową, jest puzzlą, którą czytelnik musi poskładać by uzyskać ostateczny obrazek: lustro, w którym może się przejrzeć… jeśli ma wystarczająco wiele odwagi.

Przeczytałem „Wilkołaka Drago” i natychmiast dokupiłem sobie z Grundkowskiego co się da. „Wilkołak Drago” obudził mój apetyt na lekturę: dajcie mi więcej tego pisarza, nie skazujcie na nienasycenie!

Nie potrafię powiedzieć książce większego komplementu.

Człowiek człowiekowi wilkołakiem
(Recenzja napisana przez Krzysztofa Sokołowskiego, opublikowana za zgodą autora.)

„Wilkołak Drago” Jerzego Grundkowskiego powinien być znany, ceniony i dyskutowany na mocy swych własnych oczywistych walorów, ale tym bardziej dla okoliczności, w jakich ujrzał światło dzienne. Dziś, kiedy nawet pisarze z dorobkiem i nazwiskiem przybiegają do...