Zacznę od tego, że po książkę tę sięgnęłam nie do końca z własnych chęci, a z powodu zajęć na studiach, na które musiałam ją przeczytać. Można sobie wyobrazić moje nastawienie – mnóstwo innych zajęć, licencjat już puka w okienko, a tutaj ktoś każe mi czytać grube tomiszcze z gatunku Sci-Fi, które co prawda lubię oglądać, ale czytać już niekoniecznie. No więc "negatywne" to mało powiedziane.

Wciągnęło mnie już po drugim rozdziale.

Lem ma to do siebie, że potrafi budować świat, a mówiąc "budować", mam na myśli dosłownie projektowanie otoczenia. Opisy geograficzne planety Solaris, tworzenie fikcyjnej literatury na ten temat, wreszcie przedstawianie teorii naukowych na temat tej planety (która przecież nie istnieje) naprawdę robią wrażenie. Sama historia także mnie zainteresowała. Relacje pomiędzy bohaterami budzą niepokój, jest jakieś napięcie, ogólnie mówiąc coś wisi w powietrzu.

Naprawdę nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę.

Zacznę od tego, że po książkę tę sięgnęłam nie do końca z własnych chęci, a z powodu zajęć na studiach, na które musiałam ją przeczytać. Można sobie wyobrazić moje nastawienie – mnóstwo innych zajęć, licencjat już puka w okienko, a tutaj ktoś każe mi czytać grube tomiszcze z gatunku Sci-Fi, które co prawda lubię oglądać, ale czytać już niekoniecznie. No więc...

Szybko zaskarbia uwagę pokrótce przedstawiając historię planety Solaris z perspektywy naukowych nad nią rozważań. Później zaciekawia krótką tajemnicą, wątkiem niemal thrillerowym, a w końcu uderza dramatem psychologicznym i filozoficznymi rozterkami. Od tego momentu niestety książka ma fragmenty gorsze, bo rozlazłe opisy Solaris o ile mogą robić wrażenie, tak przynajmniej dla mnie są raczej nużącym popisem autora, przez które ciężko było mi przebrnąć. Niemniej jednak sama książka - klasyka gatunku - zdecydowanie warta przeczytania.

Szybko zaskarbia uwagę pokrótce przedstawiając historię planety Solaris z perspektywy naukowych nad nią rozważań. Później zaciekawia krótką tajemnicą, wątkiem niemal thrillerowym, a w końcu uderza dramatem psychologicznym i filozoficznymi rozterkami. Od tego momentu niestety książka ma fragmenty gorsze, bo rozlazłe opisy Solaris o ile mogą robić wrażenie, tak przynajmniej...

To książka zdecydowanie o człowieku ,jego wadach i słabościach.

To książka zdecydowanie o człowieku ,jego wadach i słabościach.

Zachwyciła mnie lekkość, z jaką Stanisław Lem nagina granice ludzkiej percepcji. Zmuszając nas do wyobrażenia sobie wizji niewerbalnego kontaktu z żyjącym oceanem istniejącym jakoby poza naszą rzeczywistością, lecz pozornie z nami współistniejącym.

Najpiękniejsze w tej powieści jest jednak to, czego nie jesteśmy w stanie wyrazić nawet najbardziej wyszukaną leksyką.

Zachwyciła mnie lekkość, z jaką Stanisław Lem nagina granice ludzkiej percepcji. Zmuszając nas do wyobrażenia sobie wizji niewerbalnego kontaktu z żyjącym oceanem istniejącym jakoby poza naszą rzeczywistością, lecz pozornie z nami współistniejącym.

Najpiękniejsze w tej powieści jest jednak to, czego nie jesteśmy w stanie wyrazić nawet najbardziej wyszukaną leksyką.

Moja pierwsza styczność z twórczością Lema. Pozytywne zaskoczenie / szok poznawczy / trudność odbiorcza to są 3 główne motywy, które pozostały ze mną po przeczytaniu książki. Czy sięgnę po inne? Tak, ale nie od razu.

Moja pierwsza styczność z twórczością Lema. Pozytywne zaskoczenie / szok poznawczy / trudność odbiorcza to są 3 główne motywy, które pozostały ze mną po przeczytaniu książki. Czy sięgnę po inne? Tak, ale nie od razu.

Zaczęłam moją przygodę z polskim sci-fi od Zajdla, teraz dopiero odkrywam Lema (więc chyba w trochę innej kolejności niż zazwyczaj robią to czytelnicy),choć nie wiem, czy ma to jakieś znaczenie w moim odbiorze tych książek.

W każdym razie "Solaris" bardzo mi się podobała. Podobał mi się nie tylko pomysł i wymowa tej książki, ale też bardzo przypadł mi do gustu jej klimat. Początkowo naprawdę niepokojący, wręcz jak jakiś thriller, czy nawet horror sci-fi, potem troszkę się on zmienia w bardziej nostalgiczny, refleksyjny.

Zostanie mi w głowie.

Zaczęłam moją przygodę z polskim sci-fi od Zajdla, teraz dopiero odkrywam Lema (więc chyba w trochę innej kolejności niż zazwyczaj robią to czytelnicy),choć nie wiem, czy ma to jakieś znaczenie w moim odbiorze tych książek.

W każdym razie "Solaris" bardzo mi się podobała. Podobał mi się nie tylko pomysł i wymowa tej książki, ale też bardzo przypadł mi do gustu jej...

Na początku miałam trudności z przystosowaniem się do języka, jakiego używa autor, jednakże później wszystko poszło bardzo płynnie. Fabuła została bardzo dobrze napisana, niezaprzeczalnie pokazuje nowy sposób na postrzeganie kontaktu z obcymi cywilizacjami. Polecam.

Na początku miałam trudności z przystosowaniem się do języka, jakiego używa autor, jednakże później wszystko poszło bardzo płynnie. Fabuła została bardzo dobrze napisana, niezaprzeczalnie pokazuje nowy sposób na postrzeganie kontaktu z obcymi cywilizacjami. Polecam.

Stanisław Lem zanurza czytelnika w głębiny kosmosu i ludzkiej psychiki w swojej najsłynniejszej powieści "Solaris". To arcydzieło literatury science fiction przekracza granice gatunku, eksplorując nie tylko nieznane obszary kosmosu, ale także zawiłości ludzkiej natury.

Głównym tematem tej epickiej podróży jest Kontakt - spotkanie z czymś zupełnie obcym, niezrozumiałym. Lem stawia pytania, które są istotą ludzkiej egzystencji: Jak reagujemy na nieznane? Czy jesteśmy w stanie zrozumieć coś zupełnie odmiennego od nas? Czy możliwa jest komunikacja z innymi formami życia?

W "Solaris" autor nie daje łatwych odpowiedzi. Planeta Solaris, pokryta oceanem z żywymi formami, staje się sceną nieustannej walki między ludzką racjonalnością a niewytłumaczalnymi siłami natury. Główni bohaterowie, wysłani na stację badawczą, doświadczają osobistych konfliktów, podczas gdy tajemnicza siła planety wtacza ich w wir emocji, wątpliwości i przeszłości, odsłaniając zakamarki ludzkiej psychiki.

Jednak to nie tylko fascynująca opowieść o podróży kosmicznej i zderzeniu z obcą cywilizacją. "Solaris" to również introspekcyjna medytacja nad kondycją ludzką, nad granicami naszej wiedzy i nad samą istotą bycia.

Lem nie tylko kreuje wizję niezwykłego świata kosmicznego, ale również ukazuje subtelne niuanse relacji międzyludzkich, zdolność człowieka do zrozumienia i akceptacji innego. To prawdziwe arcydzieło literatury, które mimo upływu lat wciąż zadziwia i inspiruje, pozostawiając czytelnika z pytaniami, które będą towarzyszyć mu jeszcze długo po zakończeniu lektury.

"Solaris" to książka, która zachwyca swoją głębią, złożonością i uniwersalnym przesłaniem. Dla miłośników science fiction to pozycja obowiązkowa, a dla wszystkich poszukujących literackich doznań - niezapomniane doświadczenie czytelnicze.

Stanisław Lem zanurza czytelnika w głębiny kosmosu i ludzkiej psychiki w swojej najsłynniejszej powieści "Solaris". To arcydzieło literatury science fiction przekracza granice gatunku, eksplorując nie tylko nieznane obszary kosmosu, ale także zawiłości ludzkiej natury.

Głównym tematem tej epickiej podróży jest Kontakt - spotkanie z czymś zupełnie obcym, niezrozumiałym. Lem...

"Nie szukamy nikogo oprócz ludzi. Nie potrzeba nam innych światów. Potrzeba nam luster. Nie wiemy co począc z innymi światami. Wystarczy ten jeden, a już się nim dławimy".

Odległa planeta. Stacja badawcza z trójką ludzi na pokładzie. Bezkresny, ożywiony (inteligentny?) ocean. Coś jednak jest nie tak, nowego przybysza z Ziemi nikt hucznie nie wita, członkowie załogi zachowują się conajmniej dziwnie. Nie mówią wszystkiego.

Sięgnąłem po Lema tylko ze względu na jego, wręcz boską, cześć w naszym kraju. Nie spodziewałem się wiele. Niesłusznie. Świetna lektura, genialna historia pełna głebokich przemyśleń nt tego co człowiek skrywa w zakamarkach swego umysłu. Jak ciekawa to była rozprawa o samotności, miłości i życiu w słodkiej ułudzie.
Książka nie jest jednak wolna od wad. Autor ma tendencję do rozwlekłych opisów długości rozdziałów. Wnoszą one wartość, to prawda, ale wytracają cały dynamizm dziejącej się akcji. 8/10

"Nie szukamy nikogo oprócz ludzi. Nie potrzeba nam innych światów. Potrzeba nam luster. Nie wiemy co począc z innymi światami. Wystarczy ten jeden, a już się nim dławimy".

Odległa planeta. Stacja badawcza z trójką ludzi na pokładzie. Bezkresny, ożywiony (inteligentny?) ocean. Coś jednak jest nie tak, nowego przybysza z Ziemi nikt hucznie nie wita, członkowie załogi...

Książka Solaris Stanisława Lema czekała sporo czasu na swoją powtórną lekturę, gdy zdążyłem już zapomnieć co i dlaczego mi się w niej podobało. Wrażenia z powtórnego czytania nie są już tak intensywne, niektóre drobiazgowe opisy "wytworów" oceanu irytują, a fabuła zdaje się być prostszą niż ją pierwotnie zapamiętałem. Nadal to jest solidne SF, od którego ciężko się oderwać.
Domniemanie autora jest w zasadzie proste - jeśli liczymy na kontakt z obcą cywilizacją, to wcale nie musi być on oczywisty i bezpośredni. Wariacja w tym temacie jest przedstawiona dość przerażająco, a przebijające się pytania o człowieczeństwo i miejsce ludzkości we wszechświecie, pogłębiają treść i znaczenie lektury. Nadal trudno uwierzyć, że lektura ma więcej niż 60 lat, przez ten okres zmieniło sie tak dużo, że w teorii powinno nie dać się jej czytać, a tu niespodzianka. Dla wszystkich fanów SF to nadal lektura obowiązkowa.

Książka Solaris Stanisława Lema czekała sporo czasu na swoją powtórną lekturę, gdy zdążyłem już zapomnieć co i dlaczego mi się w niej podobało. Wrażenia z powtórnego czytania nie są już tak intensywne, niektóre drobiazgowe opisy "wytworów" oceanu irytują, a fabuła zdaje się być prostszą niż ją pierwotnie zapamiętałem. Nadal to jest solidne SF, od którego ciężko się oderwać....