Nastrojowa powieść o matce, kobiecie z kilku powodów wyjątkowej, której życie było pełne białych plam. Po jej śmierci pisarz szuka śladów przodków, próbuje złożyć w całość dostępne dokumenty i wspomnienia znajomych. Cóż, Modiano opowiedziałby tę historię znacznie lepiej, ale nie jest źle.

Nastrojowa powieść o matce, kobiecie z kilku powodów wyjątkowej, której życie było pełne białych plam. Po jej śmierci pisarz szuka śladów przodków, próbuje złożyć w całość dostępne dokumenty i wspomnienia znajomych. Cóż, Modiano opowiedziałby tę historię znacznie lepiej, ale nie jest źle.

Bardzo ciężko mi podejść do tej opinii gdyż niełatwo jest krytykować autora, który podjął się arcytrudnego zadania złożenia literackiego hołdu swojej matce. Zadanie tym trudniejsze, że była to kobieta szalenie skryta, której losy zdecydowanie zasłużyły na to by je opisać.

Z żalem muszę jednak stwierdzić, że Labro tej historii nie udziwgnal... Do czego zresztą sam się w 2/3 książki sie przyznaje"

"Nie byłem w stanie dalej pisać. (...). Kiedy odczytywalem to co już udało mi się zredagowac, dostrzegłem jedynie banał, powtórzenia, zbędne dygresje, przygnębiające stereotypy, więc miałem sobie za złe, że nie potrafię stanąć na wysokości zadania (...)"

Po rocznej przerwie autor do pisania powrócił. Zbednych i w pewnym momencie juz mocno irrytujacych powtórzeń było nieco mniej ale niestety ogólny chaos narracyjny pozostał.
Odniosłam wrażenie lektury brudnopisu czegoś co stanowi bardzo ciekawy materiał na książkę...

Bardzo ciężko mi podejść do tej opinii gdyż niełatwo jest krytykować autora, który podjął się arcytrudnego zadania złożenia literackiego hołdu swojej matce. Zadanie tym trudniejsze, że była to kobieta szalenie skryta, której losy zdecydowanie zasłużyły na to by je opisać.

Z żalem muszę jednak stwierdzić, że Labro tej historii nie udziwgnal... Do czego zresztą sam się w 2/3...

Są takie książki, które pomimo ogromu czułości i miłości z nich płynących, nie są ulepkiem trudnym do przełknięcia. Emanuje z nich głębokie, pierwotne uczucie do drugiego człowieka, wyrażone w taki sposób, że chce się wynotowywać całe akapity.

"Nos prosty, doskonale zarysowane usta, równe, choć nie cukierkowe. Dolna warga zapowiada to, czego my, jej dzieci, będziemy później doświadczać z jej strony, mianowicie dar kochania i uśmiechu. (…)

-Z tego, co mówisz, wygląda wprost wspaniale.

-Bo tak jest."


„Moja mama nieznajoma” jest hołdem Philippe Labro złożonym matce. Autor wspomina najważniejszą kobietę swojego życia, jak również, razem z czytelnikiem, odkrywa te wszystkie fakty, którymi nie dzieliła się z bliskimi i otoczeniem, a które były pogrzebane w zakątkach pamięci i zapomniane. Ma o czym pisać, bo Netka, córka polskiego hrabiego i guwernantki, była kobietą niezwykłą. Udzielała się w Ruchu Oporu, a za swoje bohaterskie czyny otrzymała tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata. Była całkowicie oddana rodzinie, mężowi, dzieciom, wnukom i prawnukom.


To co podarował nam Philippe Labro, czyli odtworzenie dziejów życia matki jest niebywale ciepłym, czułym i ujmującym świadectwem jego miłości. Jest wyrazem pamięci i chęci trwałego zapisania wspomnień, które będą żyły na kartach powieści.


"To określenie (wspaniały) tak się zdewaluowało, że zawsze się waham przed jego użyciem. W dzisiejszych czasach wszystko jest wspaniałe: byle film, byle książka, byle przedstawienie teatralne, byle wyczyn sportowy, byle piosenka, byle ciasteczko, byle kurtka puchówka, o ile jest wystarczająco lekka… Wszystko jest arcydziełem, wszystko jest wspaniałe, genialne fantastyczne. (…) Ludzie zapomnieli co znaczy „wspaniały”, a to powinno być coś pięknego, przepysznego, zadziwiającego swoją wyjątkowością."

Powieść Labro, napisana pięknym stylem oraz przepełniona eterycznym klimatem, jest po prostu wspaniała, jak piękna i wyjątkowa może być miłość syna do matki.

www.naczytniku.com

Są takie książki, które pomimo ogromu czułości i miłości z nich płynących, nie są ulepkiem trudnym do przełknięcia. Emanuje z nich głębokie, pierwotne uczucie do drugiego człowieka, wyrażone w taki sposób, że chce się wynotowywać całe akapity.

"Nos prosty, doskonale zarysowane usta, równe, choć nie cukierkowe. Dolna warga zapowiada to, czego my, jej dzieci, będziemy...

Momentami trochę narcystyczna (jednak, mimo że miało być o matce),momentami zbyt pompatyczna ale mimo wszystko wzruszyłam się kilka razy. Bez wątpienia hołd złożony matce, która miała trudne dzieciństwo i młodość, co pewnie skłaniało ją do milczenia. Matce, która mimo swojej trudnej przeszłości, obdarowała swoje dzieci miłością, troską, czułością. Bez rozliczania, rozdzierania szat i pretensji.
Język jak to u Labro, miły do czytania:-)i nieskomplikowany.

Momentami trochę narcystyczna (jednak, mimo że miało być o matce),momentami zbyt pompatyczna ale mimo wszystko wzruszyłam się kilka razy. Bez wątpienia hołd złożony matce, która miała trudne dzieciństwo i młodość, co pewnie skłaniało ją do milczenia. Matce, która mimo swojej trudnej przeszłości, obdarowała swoje dzieci miłością, troską, czułością. Bez rozliczania,...

Znalazłam książkę idealną! Pełną emocji i uczuć, a jednocześnie bardzo powsciagliwa i napisaną pięknym językiem (chociaż ciężko mi jest ocenić, ile w tym jest zasługi tłumacza).
W książce tej znalazłam wszystko, czego mi brakowało w "Rzeczach których nie wrzuciłem"!
Autor stara się w niej opowiedzieć historię matki, o której tak na prawdę nic nie wie. Sama o swej przeszłości mu nigdy nie opowiedziała, więc jej obraz składa z jej wierszy i opowieści innych. Wszystko, co wie prawie na pewno, to to że urodziła się z romansu guwernantki i polskiego hrabiego, nigdy nie została uznana przez ojca, a matka nie chciała (nie mogla) się nią zająć- oddając na wychowanie. Wszystko co wie na pewno to to, że była szczęśliwą mężatką, cudowna matką czterech chłopców,kochająca babcią.
Dla mnie ta książka to nr 1 tego roku!
Bardzo polecam!

Znalazłam książkę idealną! Pełną emocji i uczuć, a jednocześnie bardzo powsciagliwa i napisaną pięknym językiem (chociaż ciężko mi jest ocenić, ile w tym jest zasługi tłumacza).
W książce tej znalazłam wszystko, czego mi brakowało w "Rzeczach których nie wrzuciłem"!
Autor stara się w niej opowiedzieć historię matki, o której tak na prawdę nic nie wie. Sama o swej...

Książka Philippe'a Labro jest literackim hołdem złożonym matce, która całe życie poświęciła swoim dzieciom, wnukom i prawnukom. Z tej wzruszającej biografii wyłania się postać niezwykła – silnej kobiety, zmagającej się z piętnem bycia nieślubnym dzieckiem, wrażliwej poetki, wojennej bohaterki, a jednocześnie osoby niezwykle skromnej.

Francuski pisarz podjął się bardzo trudnego zadania – opisania życia swojej mamy, nazywanej pieszczotliwie Netką.
Dla każdego twórcy, zmagającego się z takim wyzwaniem, to wielki sprawdzian, zwłaszcza gdy z jednej strony chce się oddać wszystkie swoje emocje, z drugiej zaś pragnie się stworzyć piękny, ale i prawdziwy portret. Jest jeszcze trudniej, gdy okazuje się, że bohaterka opowieści przez wiele lat ukrywała przed własnymi dziećmi rodzinną tajemnicę i w ogóle niechętnie mówiła o swojej przeszłości.
Po jej śmierci przemówić mogły jednak odnalezione listy, dokumenty, zdjęcia...

Kim była mama Philippe'a Labro? Nie ulega wątpliwości, że przyszła na świat jako nieślubne dziecko polskiego hrabiego, Henryka Ślizienia, oraz Marie-Heliese, która była z pochodzenia Francuzką, także nieślubną córką ubogiej praczki.
Ten fakt Netka bardzo długo ukrywała przed swoimi dziećmi. Mimo iż była kobietą dumną i świadomą swojej wartości, przez wiele dekad przeżywała upokorzenie, jakiego doznała, będąc uczennicą, gdy jeden z nauczycieli oznajmił przy całej klasie, że w jej metryce przy nazwisku ojca znajduje się zapis „nieznany”.

Philippe Labro bardzo dokładnie przestudiował historię i drzewo genealogiczne swojej rodziny. Mimo iż na część pytań nie udało mu się odnaleźć odpowiedzi, dotarł nie tylko do niewygodnej prawdy, ale odnalazł również swoje kuzynostwo.
W tej kwestii nie chcę zdradzać zbyt wiele, by nie odbierać potencjalnym czytelnikom przyjemności płynącej z lektury.

Autor pisze o swojej mamie w sposób bardzo ujmujący, podziwia ją, gdyż – podobnie jak jego bracia – zawsze mógł na nią liczyć. Ze zdziwieniem i zachwytem odkrywa jednak po latach fakty, o których jego matka nigdy nie mówiła. To nie tylko jej pochodzenie, ale i bardzo aktywny udział we francuskim Ruchu Oporu oraz pomoc niesiona Żydom, za co Netka została uhonorowana medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
Ona sama nigdy nie uważała się za bohaterkę, jak mówiła – robiła to, co trzeba było robić, by nie przestać czuć się człowiekiem.

Netka to nie tylko dojrzała i odpowiedzialna kobieta. Autor ukazuje ją również jako wrażliwą dziewczynę, podlotka, piękność, która podbijała serca rówieśników i młodych mężczyzn. Pisała wówczas wiersze, wygrywała konkursy poetyckie, rysowała i malowała, za co nawet została wydalona ze szkoły dla panien z tzw. dobrych domów. Jej szkice zamyślonej dziewczyny i portrety zakochanych par uznane zostały wówczas za ...bezwstydne i plugawe.

W jaki sposób buntowniczka zmieniła się w całkowicie oddaną rodzinie kobietę? I czy wybaczyła swojej matce to, że ta oddała ją na wychowanie w obce ręce? Jak pełna energii bohaterka stała się cichą żoną, mamusią, babcią, prababcią?
Odpowiedzi na te pytania poznajemy stopniowo, podobnie jak odkrywał je autor.

Książka Philippe'a Labro jest jednocześnie opowieścią o życiu całkiem zwyczajnym i niezwyczajnym, o kobiecie silnej, ale i wrażliwej, spełnionej i wciąż otwartej na nowe wyzwania, pokornej, ale i niepokonanej.

Całość napisana jest pięknym językiem, łączącym reporterski styl z lirycznością i epiką z najwyższej półki.
Tę książkę czyta się jednym tchem, ale z wielkimi emocjami i przerwami na refleksje, od których nie da się uciec. Wraca się też do tej niezwykłej opowieści nawet po odłożeniu jej na półkę. I to na pewno najlepsza rekomendacja.

Książka Philippe'a Labro jest literackim hołdem złożonym matce, która całe życie poświęciła swoim dzieciom, wnukom i prawnukom. Z tej wzruszającej biografii wyłania się postać niezwykła – silnej kobiety, zmagającej się z piętnem bycia nieślubnym dzieckiem, wrażliwej poetki, wojennej bohaterki, a jednocześnie osoby niezwykle skromnej.

Francuski pisarz podjął się bardzo...

Książka Philippe Labro, „MOJA MAMA NIEZNAJOMA” od początku urzekła mnie swoim klimatem. To w jaki sposób autor, przedstawia postać swojej matki jest niezwykle wzruszające.


Netka została moją wielką bohaterką już od pierwszych stron powieści. Philippe Labro pokonał naprawdę długą drogę aby móc, przedstawić nam jak najwięcej faktów dotyczącej tej niesamowitej kobiety. Netka żyła teraźniejszością, nie chciała wracać do bolesnej przeszłości co zmusiło autora do trudnych poszukiwań. Mimo ciężkich początków swojego życia, bohaterka potrafiła zbudować wyjątkowy dom dla swojej rodziny oraz pomagać najbardziej potrzebującym. Była kobietą silną, odważna, dążącą wytrwale do celu ale również niezwykle piękną, i czuła osobą.
Szkoda że takich książek, powstaje tak mało. Uwielbiam czytać o niecodziennych kobietach, które są niezwykłym przykładem woli walki. Książka moim zdaniem, jest naprawdę godna polecenia. Mimo swoich małych gabarytów, prezentuje się pięknie. Ogromny plus za oprawę, czekam na wasze wrażenie 😘😘😘

Książka Philippe Labro, „MOJA MAMA NIEZNAJOMA” od początku urzekła mnie swoim klimatem. To w jaki sposób autor, przedstawia postać swojej matki jest niezwykle wzruszające.


Netka została moją wielką bohaterką już od pierwszych stron powieści. Philippe Labro pokonał naprawdę długą drogę aby móc, przedstawić nam jak najwięcej faktów dotyczącej tej niesamowitej kobiety....

Urzekająca, ciepła opowieść o matce autora, której historia była dla jej synów zagadką, gdyż nigdy nie chciała wspominać swego dzieciństwa. Będąc szczęśliwa tu i teraz niechętnie powracała do dni minionych, naznaczonych smutkiem, poczuciem porzucenia, braku miłości matczynej i czasów, gdy dziecko z nieprawego łoża było piętnem.
Autor powoli snuje opowieść o swej pięknej matce - córce polskiego hrabiego i guwernantki, starając się ze strzępków jej wspomnień i rezultatów swych poszukiwań utkać przeszłość, która okazuje się bardzo ciekawa i wciągająca. Poznajemy brata matki, z którym była mocno związana; jej męża, który mimo iż dwadzieścia lat starszy, dał jej miłość i poczucie bezpieczeństwa. Ich wspólne życie przypadło na ciężkie czasy drugiej wojny światowej, razem ukrywają i ratują Żydów, za co po wojnie dostali tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.
Philippe Labro z wielkim wyczuciem pisze i stąpa po świecie matki, tekst wprawia nas w zadumę i każe zwolnić, by jak najdłużej delektować się tą krótką niestety powieścią. Polecam.

Urzekająca, ciepła opowieść o matce autora, której historia była dla jej synów zagadką, gdyż nigdy nie chciała wspominać swego dzieciństwa. Będąc szczęśliwa tu i teraz niechętnie powracała do dni minionych, naznaczonych smutkiem, poczuciem porzucenia, braku miłości matczynej i czasów, gdy dziecko z nieprawego łoża było piętnem.
Autor powoli snuje opowieść o swej pięknej...

Przeczytałam jednym tchem. Opowieść napisana ładnie, zgrabnym językiem, treść utrafiona psychologicznie. Pozostawia szerokie pole do odnajdywania własnych wewnętrznych kontekstów.

Przeczytałam jednym tchem. Opowieść napisana ładnie, zgrabnym językiem, treść utrafiona psychologicznie. Pozostawia szerokie pole do odnajdywania własnych wewnętrznych kontekstów.