Ciekawa, mądra i wielowątkowa książka. Zbiór esejów i artykułów autora z różnych lat i okazji, który dowodzi jego erudycji. Na tej podstawie można dowiedzieć się wielu nowych rzeczy - mnie najbardziej zapadła w pamięć interpretacja Hamleta jako kpiny z humanistyki. Niestety pomimo erudycyjnej formy książka płynie bez określonego kierunku, co niektórzy mogą uznać za wadę. Moim zdaniem jest to propozycja dla fanów autora.

Ciekawa, mądra i wielowątkowa książka. Zbiór esejów i artykułów autora z różnych lat i okazji, który dowodzi jego erudycji. Na tej podstawie można dowiedzieć się wielu nowych rzeczy - mnie najbardziej zapadła w pamięć interpretacja Hamleta jako kpiny z humanistyki. Niestety pomimo erudycyjnej formy książka płynie bez określonego kierunku, co niektórzy mogą uznać za wadę....

Szkice pisane na rozmaite okazje, połączone wspólnym mianownikiem: poszukiwanie prawdy.

Rozpacz i niepokój wywołane przez kruchość świata, falowanie życia od smutku i zwątpienia do euforii, odradzające nas zdziwienie i wracająca pod jego nieobecność rutyna oraz „metafory […] towar luksusowy, czekolada umysłu, a nie jego chleb powszedni.”

Szkice pisane na rozmaite okazje, połączone wspólnym mianownikiem: poszukiwanie prawdy.

Rozpacz i niepokój wywołane przez kruchość świata, falowanie życia od smutku i zwątpienia do euforii, odradzające nas zdziwienie i wracająca pod jego nieobecność rutyna oraz „metafory […] towar luksusowy, czekolada umysłu, a nie jego chleb powszedni.”

Dobrze mi zrobiły intelektualne palcówki Adama Zagajewskiego. Taki intelektualny fitness. Tytuł „Substancja nieuporządkowana” znakomicie oddaje zawartość tego tomu. Kto czytał ten wie, to rozmaite teksty, mowy okolicznościowe, laudacje, można rzecz rutynowe odpryski działalności twórczej wielkich pisarzy i pisarek (patrz” „Pochwała nudy” Brodskiego czy „Czuły narrator” Tokarczuk). Takie okruchy z pańskiego stołu. Jednak w tych okruchach można znaleźć całkiem pożywną karmę. Teksty są nierówne, rzecz oczywista w podobnych przypadkach, nie wszystkie były dla mnie interesujące, ale obcowanie z Adamem Zagajewskim zawsze jest inspirujące. Jego refleksje na temat innych twórców, istoty poezji, czy relacji między tym, co duchowe i tym, co materialne… we wszystkim, co pisze Zagajewskim odbija się jego nieustający namysł nad światem. „Długo nie wiedziałem, co jest ważniejsze, czy to, co jest czy to, czego nie ma”. Inspirująca lektura na czas, kiedy nie można skupić się nad dłuższą formą.

Dobrze mi zrobiły intelektualne palcówki Adama Zagajewskiego. Taki intelektualny fitness. Tytuł „Substancja nieuporządkowana” znakomicie oddaje zawartość tego tomu. Kto czytał ten wie, to rozmaite teksty, mowy okolicznościowe, laudacje, można rzecz rutynowe odpryski działalności twórczej wielkich pisarzy i pisarek (patrz” „Pochwała nudy” Brodskiego czy „Czuły narrator”...

Eseje, które powstały na różne okoliczności. Pięknie opowiedziane spostrzeżenia o tym, co składa się na naszą codzienność, także odwołania do aktualnej sytuacji w kraju - jak się okazuje nic nie traci na aktualności. Rozważania o wolności, o prawie, ale także poezji, życiu mniej znanych artystów. Dużo muzycznych i literackich odniesień, które mogą być źródłem inspiracji do dalszych doznań czytelniczych i nie tylko. Sztuka, artyści, są nam potrzebni. Tak jak chwila zadumy nad uniwersalnymi zagadnieniami.

Eseje, które powstały na różne okoliczności. Pięknie opowiedziane spostrzeżenia o tym, co składa się na naszą codzienność, także odwołania do aktualnej sytuacji w kraju - jak się okazuje nic nie traci na aktualności. Rozważania o wolności, o prawie, ale także poezji, życiu mniej znanych artystów. Dużo muzycznych i literackich odniesień, które mogą być źródłem inspiracji do...

"szkło to substancja bezpostaciowa, to znaczy niemająca uporządkowanej budowy wewnętrznej" (z internetu)

To zdanie, wyłowione z internetu przez autora na motto książki, ma być może mówić o nieustrukturyzowanym charakterze rzeczywistości, o nieuporządkowaniu świata, w którym żyjemy, ale jeszcze bardziej adekwatne jest chyba względem w stosunku do zamieszczonych w niej 12 tekstów, które łączy poniekąd eseistyczna forma narracji i fakt, że wszystkie zostały napisane "za pieniądze" - czyli na zamówienie, na konkretne okazje w latach 2016-2018. Mamy bowiem do czynienia z pogadankami, szkicami, laudacjami, a nawet z jednym "speachem" wygłoszonym przy odbiorze nagrody (Premio Princesa de Asturias de las Letras). Teksty są bardzo nierówne i trudno oprzeć się wrażeniu, że tom stanowi rodzaj pojemnika na przypadkowe aktualności, bo tematy wyznaczały instytucje organizujące rozmaite wydarzenia kulturalne - literackie, muzyczne bądź artystyczne.

Cała recenzja na stronie: https://nakanapie.pl/recenzje/prace-zlecone-substancja-nieuporzadkowana

"szkło to substancja bezpostaciowa, to znaczy niemająca uporządkowanej budowy wewnętrznej" (z internetu)

To zdanie, wyłowione z internetu przez autora na motto książki, ma być może mówić o nieustrukturyzowanym charakterze rzeczywistości, o nieuporządkowaniu świata, w którym żyjemy, ale jeszcze bardziej adekwatne jest chyba względem w stosunku do zamieszczonych w niej 12...

Gdyby tak Zagajewski skupił się na sztuce to było by więcej gwiazdek, ale jego wstawki polityczne niezbyt ekscytujące i pretensjonalne

Gdyby tak Zagajewski skupił się na sztuce to było by więcej gwiazdek, ale jego wstawki polityczne niezbyt ekscytujące i pretensjonalne

"Żeby bowiem żyć w wolności, trzeba żyć w prawdzie. Prawda jest tam, gdzie jest odwaga, odwaga widzenia i wypowiedzi."

"Żeby bowiem żyć w wolności, trzeba żyć w prawdzie. Prawda jest tam, gdzie jest odwaga, odwaga widzenia i wypowiedzi."

Do czytania w towarzystwie schłodzonego Rieslinga i zachodzącego słońca.

Do czytania w towarzystwie schłodzonego Rieslinga i zachodzącego słońca.