Z pewnością zapamiętam stwierdzenie pisarza, iż życie jest jak jazda samochodem z zasłoniętą przednią szybą i możliwością spoglądania tylko w lusterka wsteczne.
Może jeszcze to, że kiedyś dni i noce by były dużo dłuższe... Wytłumaczenie, że Ziemia kręciła się wolniej, bo nie była otoczona satelitami już mniej mnie przekonuje.
Ta książka to zapis rozmów z redaktorką ostatnich książek Amosa Oza. Ale już ze wstępu dowiadujemy się, że nie jest to klasyczny wywiad-rzeka. Rozmów było wiele a wszystkie potem zostały starannie zautoryzowane i uporządkowane tematycznie. Odebrało mi to nieco spodziewanych emocji. Obawy okazały się słuszne.
Pisarz użył tej formy niby-rozmowy, by powiedzieć to, co chciał. Tyle.
Najciekawsze wydały mi się rozdziały, w których opowiada, jak się ...pisze powieści, tworzy fabuły, bohaterów, jak się zaprzyjaźnia z własnymi utworami i jak się czasem nie lubi swoich książek.
Natomiast mocno przynudza, kiedy opowiada o krytyce i krytykach, którzy nic nie rozumieją. A przecież powinni. Kluczy też w opowieściach o Izraelu i Palestynie, wzajemnych relacjach tych państw.
Trochę z tych stron wyziera zniechęcenie, rozczarowanie dzisiejszym światem, który pędzi, nie czyta uważnie, nie rozmawia, nie wnika w to, co mówią artyści a nawet bliscy, z którymi wymieniamy coraz krótsze zdania.
Jest też poczucie zawodu pisarza, autora ponad 30 książek, i uświadamiającego sobie, że ci, do których mówił - nie podążają już za nim.

Z pewnością zapamiętam stwierdzenie pisarza, iż życie jest jak jazda samochodem z zasłoniętą przednią szybą i możliwością spoglądania tylko w lusterka wsteczne.
Może jeszcze to, że kiedyś dni i noce by były dużo dłuższe... Wytłumaczenie, że Ziemia kręciła się wolniej, bo nie była otoczona satelitami już mniej mnie przekonuje.
Ta książka to zapis rozmów z redaktorką...

Tak to niedźwiedź otrzymał podpis, zaświadczający iż regularnie uczęszczał na zajęcia z poezji sefardyjskiej.

Tak to niedźwiedź otrzymał podpis, zaświadczający iż regularnie uczęszczał na zajęcia z poezji sefardyjskiej.

Przypadkiem wpadła mi w ręce książka “Z czego powstaje jabłko”, będąca zapisem rozmów Sziry Chadad z Amosem Ozem, uznawanym za jednego z najwybitniejszych pisarzy współczesnego Izreala. Nie jest to wywiad, bo choć lekko niesymetryczny, jest to zapis rozmowy dwójki przyjaciół. Jak wskazuje Szira jest to pewnego rodzaju portret Amosa Oza. Przyznam się, że nigdy nie czytałem żadnej książki tego autora, więc było to dla mnie spotkanie całkowicie nowym człowiekiem.
Dla kogoś urodzonego na przełomie milleniów rzeczywistość opisywana przez Amosa Oza, przede wszystkim część dotycząca jego młodości, była po prostu szokująca. Pierwszych kilkadziesiąt lat życie Amos Oz spędzał w kibucu, dobrowolnej wspólnocie funkcjonujących na socjalistycznych zasadach. Tam zaczął swoją karierę pisarską, założył rodzinę i miał dzieci. Wspomnienia z tego okresu są interesującym studium konfliktu indywidualizmu, ktoś by mógł nawet rzec jednostki wybitnej, z interesem grupowym w społeczeństwie, w którym ludzie dobrowolnie oddają znaczną część swojej autonomii. Trzeba to jednak podkreślić, że konflikt ten nie opiera się na przemocy – Amos jest członkiem kibucu z własnej woli, granice samostanowienia są polem do negocjacji, a on sam w każdej chwili może wspólnotę opuścić. Lata później, gdy opuszcza kibuc nie powstrzymuje się od oceny społeczności intecjonalnych, wystawiającą im słodko gorzką recenzję. Wskazuje na zalety takiego rozwiązania, ale także zwraca uwagę na pewne patologie, analizując nie tylko ich występowanie, ale także swoją reakcje na nie, czy raczej brak tej reakcji.
Jak najbardziej warte refleksji były również przemyślenia autora na temat współczesności i zachodzących w świecie zmian, które Amos nazywa „infantyzalizacją ludzkości”. Dużo mówi o literaturze i jej roli, na poziomie indywidualnym pozwalająca przekroczyć granicę, poznać inną perspektywę oraz na poziomie grupy, o wpływie myślicie na życie polityczne (cyt: „(…) ale to tylko w okresach rewolucji.”).
Przebijającym się motywem jest również konflikt między formą a treścią, między intencją a wykonaniem. Autorzy rozmawiają o tym w kontekście feminizmu i #metoo, ale także zmian zachodzących w świecie akademickim, w katedrach literaturoznawstwa. Wyśmiewa najpopularniejsze pytanie, także polskiej, edukacji „Co autor miał na myśli” ukazując jego absurd „(…) chciał coś powiedzieć [autor analizowanego tekstu], ale z powodu trudności z wysłowieniem nie udało mu się wyrazić tego, co chciał, dlatego my – nauczyciel razem z klasą – wyłuskamy ten zamysł z jego jąkaniny i powiemy za niego to, co by powiedział, gdyby umiał się wysłowić.”. Narzeka także na redukcjonizm w aktualnej analizie literatury, która sprowadza każdą opowieść do opowieści o władzy i kontroli.
„Z czego powstało jabłko” to dla mnie opowieść doświadczonego człowieka o konfliktach. Sporze między młodością a starością, autonomią a kolektywem, formą a treścią z punktu widzenia weterana, który miał okazję walczyć po obu stronach barykady. Wartościowa lektura.

Przypadkiem wpadła mi w ręce książka “Z czego powstaje jabłko”, będąca zapisem rozmów Sziry Chadad z Amosem Ozem, uznawanym za jednego z najwybitniejszych pisarzy współczesnego Izreala. Nie jest to wywiad, bo choć lekko niesymetryczny, jest to zapis rozmowy dwójki przyjaciół. Jak wskazuje Szira jest to pewnego rodzaju portret Amosa Oza. Przyznam się, że nigdy nie czytałem...

Nie zawsze tak jest, ale na szczęście w tym przypadku ładna okładka kryła całkiem przyjemne i interesujące wnętrze. Myślę, że ten zapis rozmów pisarza jest obowiązkowy dla jego fanów, ale dla kogoś, kto dopiero zaczyna przygodę z Amosem Oz (ja się do tego kręgu zaliczam) będzie fajnym wprowadzeniem do jego twórczości i poglądów.

Nie zawsze tak jest, ale na szczęście w tym przypadku ładna okładka kryła całkiem przyjemne i interesujące wnętrze. Myślę, że ten zapis rozmów pisarza jest obowiązkowy dla jego fanów, ale dla kogoś, kto dopiero zaczyna przygodę z Amosem Oz (ja się do tego kręgu zaliczam) będzie fajnym wprowadzeniem do jego twórczości i poglądów.

Gdybyście chcieli kiedyś przeprowadzić wywiad z mądrym, skromnym człowiekiem, a jednocześnie uczciwym wobec siebie pisarzem (nie znalazłam w nim ani pychy, ani nadmiernej pokory),dojrzałym i wnikliwym obserwatorem życia - to taką rozmowę właśnie oferuje ta książka. Warto!

Gdybyście chcieli kiedyś przeprowadzić wywiad z mądrym, skromnym człowiekiem, a jednocześnie uczciwym wobec siebie pisarzem (nie znalazłam w nim ani pychy, ani nadmiernej pokory),dojrzałym i wnikliwym obserwatorem życia - to taką rozmowę właśnie oferuje ta książka. Warto!

Ciekawy zbiór rozmów pomiędzy autorem a redaktorką jego książek. Warto przeczytać.

Ciekawy zbiór rozmów pomiędzy autorem a redaktorką jego książek. Warto przeczytać.

Z tego wywiadu z Amosem Oz, który przeprowadziła redaktorka jego ostatnich książek , dowiadujemy się sporo o pisarzu. Przede wszystkim jak pisze: wstaje o 4 rano, wychodzi na spacer po okolicy i ok 5 (rano!) z kawa w reku zasiada do pisania. Oz opowiada też o swoim życiu w kibucu przez ponad trzydzieści lat, warunkach pracy, relacjach w takiej społeczności i początkach pisania. Jeden duży rozdział został poświęcony kwestiom seksualności w twórczości i życiu pisarza. Po ilości i szczegółowości pytań widać, że ten temat bardzo interesował prowadzącą wywiad Szirę, a Amos nie miał problemu, żeby o tym opowiadać. W końcu pisarz odniósł się również do swojego zaangażowania w politykę Izraela i jak z tego powodu był traktowany on sam i jego książki przez krytyków w różnych okresach.
Dobrze się czyta wyważone, konkretne, nie uciekające przed pytaniami odpowiedzi Amosa Oza, choc rozmówczyni była czasem dość natretna.

Z tego wywiadu z Amosem Oz, który przeprowadziła redaktorka jego ostatnich książek , dowiadujemy się sporo o pisarzu. Przede wszystkim jak pisze: wstaje o 4 rano, wychodzi na spacer po okolicy i ok 5 (rano!) z kawa w reku zasiada do pisania. Oz opowiada też o swoim życiu w kibucu przez ponad trzydzieści lat, warunkach pracy, relacjach w takiej społeczności i początkach...

Ciekawie poprowadzony dialog między autorem a jego rozmówczynią, poznajemy spektrum poglądów Oza, jego nadzieje, marzenia i rozczarowania. Bardzo ciekawa lektura.

Ciekawie poprowadzony dialog między autorem a jego rozmówczynią, poznajemy spektrum poglądów Oza, jego nadzieje, marzenia i rozczarowania. Bardzo ciekawa lektura.

Książka jest zapisem rozmów Sziry Chadad z Amosem Ozem. Każdy rozdział to jak zaproszenie do słuchania, książka jest tak sugestywna, że ma się wrażenie, jakby bohaterowie siedzieli tuż obok.
Amos jest zabawny, szczery i niezwykle precyzyjny w swoich odpowiedziach. Niekiedy pozwala sobie na niepewność czy zawahanie, ale to wszystko jest tak naturalne, że widzimy w nim normalnego człowieka - z jego rozterkami i wątpliwościami.
W książce nie pojawiają się tematy trudne, Amos unika kwestii politycznych czy narodowościowych, mimo wszystko sporo można się o kondycji obywatela Izraela dowiedzieć. Sporym zaskoczeniem były dla mnie rozmowy o kobietach - ujęła mnie delikatność Amosa i to, ile pracy włożył w to, żeby zrozumieć odmienną płeć. Choćby z tego powodu jest moim ulubionym pisarzem.

Książka jest zapisem rozmów Sziry Chadad z Amosem Ozem. Każdy rozdział to jak zaproszenie do słuchania, książka jest tak sugestywna, że ma się wrażenie, jakby bohaterowie siedzieli tuż obok.
Amos jest zabawny, szczery i niezwykle precyzyjny w swoich odpowiedziach. Niekiedy pozwala sobie na niepewność czy zawahanie, ale to wszystko jest tak naturalne, że widzimy w nim...

Ta niewielkich rozmiarów książka to zapis bardzo osobistych, głębokich i przyjacielskich rozmów między Amosem Ozem a jego redaktorką Szirą Chadad. Absolutnie nie jest to typowy wywiad, który powinno się czytać przez pryzmat literatury autora. Nie, nie. To rozmowy, w trakcie których czytania czuć chemię, intelektualne pokrewieństwo, zaczepki i otwartość. Sam Amos mówi w pewnym momencie, że wielkim darem jest to, że mają siebie w kontekście słuchaczy. Bo w dzisiejszych czasach nie łatwo jest znaleźć kogoś, kto będzie chciał słuchać. I ta rozmowa własnie taka jest. Luźna, przyjacielska. O życiu przede wszystkim. O dorastaniu, o relacjach, o erotyce, o płciach, o feminizmie, o perspektywach, o literaturze Amosa i literaturze w ogóle, o pisaniu, o tworzeniu, o życiu w kibucu i o Izraelu. Rozmawiają oni z szacunkiem do siebie nawzajem, ale również z odwagą. A jest to ważne, bo reprezentują różne płcie, różne pokolenia, różne doświadczenia i różne pozycje. Żadna ze stron nie dominuje, choć wiadomo, to Oz mówi więcej, ale Chadad nie boi się z nim nie zgadzać i nie boi się wchodzić w dyskusję. Ale jak elokwentna, głęboka i wspaniała jest to dyskusja!
Nie czytałam do tej pory nic Oza i nie przeszkadzało to zupełnie w odbiorze tej rozmowy. Wręcz przeciwnie. Wiem teraz, jak autor mówi, co mówi, jakie ma przemyślenia i opinie, znam pewne okoliczności powstawania danych pozycji, znam zarys tła jego życia i twórczości i czuję się bardzo zachęcona do poznania jego twórczości. I wiem dokładnie po które książki chce sięgnąć. Do książki mnie zachęciła @bukbuk.pl. Pytałam, czy trzeba znać wcześniejsze pozycje i dostałam odpowiedź, że nie. I zdecydowanie się z tym zgadzam. Bardzo polecam!

Ta niewielkich rozmiarów książka to zapis bardzo osobistych, głębokich i przyjacielskich rozmów między Amosem Ozem a jego redaktorką Szirą Chadad. Absolutnie nie jest to typowy wywiad, który powinno się czytać przez pryzmat literatury autora. Nie, nie. To rozmowy, w trakcie których czytania czuć chemię, intelektualne pokrewieństwo, zaczepki i otwartość. Sam Amos mówi w...