Mistrzostwo! Jeżeli chodzi o wspomnienia z okresu II wojny światowej, jedna z najpiękniej napisanych, wśród tych, które dane mi było przeczytać.
Leokadia Schmidt misternie przeprowadza nas przez retrospekcję wydarzeń, z którymi musiała się zmierzyć. Bez pośpiechu, w sposób klarowny przedstawia etapy walki o życie swoje i swojego wówczas kilkumiesięcznego dziecka.
Delikatność słów przeplata się z okrucieństwem widzianym i doświadczanym.
Nie ma poprawek wydawcy, korektora. Jest zachowana forma, którą autorka dzieli się z nami. Słowa np. mię, a nie współczesne mnie - w ogóle nie przeszkadzają. Jest to bezbłędność oparta na języku przestarzałym, który w tym przypadku nie powinien uderzać w oczy.
Książka ta jest niedostępna w księgarniach (rok 1983),ale warto jej szukać w bibliotekach lub antykwariatach. Niestety wiele publikacji pseudo na faktach, książek pisanych przez osoby wykorzystujące chwytliwość tematu i fakt, że jest on praktycznie "na wymarciu", zakłamuje historię. Żądni rozgłosu tworzą scenariusze, które podpowiada im wyobraźnia.
Jeżeli ktoś chce zaznajomić się z rzetelnością, powinien sięgać też do starszych wydań. Tam na pewno odnajdzie prawdę, bez zbędnych chęci zabłyśnięcia, bez udawania, że wiem chociaż mnie tam nie było. Nikt nie odzwierciedli wojny, emocji jej towarzyszących i odbudowywania się na nowo po wojnie tak, jak osoba która tego doświadczyła i niczym szczur, na którego uparcie się poluje, walczyła o swoje życie i o życie swoich bliskich.
Arcydzieło, które z wdzięcznością odstawiam do biblioteczki, i o które kiedyś się upomnę.

Mistrzostwo! Jeżeli chodzi o wspomnienia z okresu II wojny światowej, jedna z najpiękniej napisanych, wśród tych, które dane mi było przeczytać.
Leokadia Schmidt misternie przeprowadza nas przez retrospekcję wydarzeń, z którymi musiała się zmierzyć. Bez pośpiechu, w sposób klarowny przedstawia etapy walki o życie swoje i swojego wówczas kilkumiesięcznego...

Trudno oceniać książkę, która pisana jest jako pamiętnik osoby, która pisarzem nie jest. Stylistyka i język nie są tu na pierwszym planie. Nie można ocenić też 'pomyslu na fabułę', gdyż została ona wymyślona przez życie... Dodatkowo, kiedy dochodzi tematyka wojenna, czytanie nie jest czysta przyjemnością a raczej boli, więc odczucia przy czytaniu też nie są dobrym wyznacznikiem do oceny.
W tym przypadku, z każdą stroną zastanawiałam się, jak można mieć w sobie tyle zaparcia do walki o przetrwanie, ale przede wszystkim szczęścia, bo tu decyzja czy pójść w prawo czy w lewo, niekednokrotnie mogła zaważyć na losie (życiu) bohaterki/autorki.
Niesamowite i straszne.

Trudno oceniać książkę, która pisana jest jako pamiętnik osoby, która pisarzem nie jest. Stylistyka i język nie są tu na pierwszym planie. Nie można ocenić też 'pomyslu na fabułę', gdyż została ona wymyślona przez życie... Dodatkowo, kiedy dochodzi tematyka wojenna, czytanie nie jest czysta przyjemnością a raczej boli, więc odczucia przy czytaniu też nie są dobrym...