Pamiętam doskonale moment, kiedy przeczytałam pierwsze dwa zdania "Serce tak białe". To była pierwsza książka Mariasa, którą przeczytałam i łapczywie pragnęłam mieć na półce wszystkie inne. Nie umiem wyjaśnić dlaczego. Choć może umiem? Jest coś w sposobie opowiadania Javiera, coś co sprawia, ze płynę z jego słowami całkowicie bezkrytycznie. Daję się porwać w podróż w ciemno. "Zakochania" okazały się jednak lektura na wskroś trudna, a właściwie po ludzku męcząca. Czuje ostatnio potworne psychiczne zmęczenie i chyba dlatego książka Javiera nuzyla mnie i momentami wręcz nudziła. Rozbudowane refleksje filozoficzno-egzystencjalne, które stanowią sporą część książki okazały się momentami nie do przejścia. To byłaby cudna książka do czytania na niespiesznych wakacjach, których niestety u mnie brak. Motywy książek w książce, które się tu wielokrotnie pojawiały, przypominały mi trochę filmy Almodovara i wprowadzały odrobinę tematycznego urozmaicenia. Temat jest tu jednak jeden, zawarty w tytule, odmieniany przez wszystkie przypadki. Uwielbiam Mariasa nadal i nadal będę go czytała. A na koniec przykładowe zdanie:

"Niemniej właśnie ci mężczyźni wczesnego ostrzegania z upływem czasu zaprzeczają sobie samym niekiedy własnymi czynami, a poza tym wiele z nas jest w takich przypadkach optymistkami, a na dodatek jesteśmy w głębi ducha całkowicie zadufane w sobie, znacznie głębiej niż mężczyźni, bo ci na obszarach miłości są zadufani przejściowo jedynie, zapominają, że mają nimi być ciągle: myślimy, że zdążą zmienić zwyczaje lub przekonania, ze stopniowo odkrywać będą, iż bez nas nie mogą się przemieniać, że będziemy wyjątkiem w ich życiu lub przelotnymi odwiedzającymi, które w końcu zostają na zawsze, że jeszcze będą mieli dość tych nowych, niewidzialnych kobiet, w których istnienie zaczynamy wątpić, więc wolimy myśleć, że nie istnieją, w miarę coraz częstszych powtórek z tymi mężczyznami i coraz większego, ku naszemu ubolewaniu, rozkochiwania się w nich; że to my zostajemy wybrane, jeśli będziemy cierpliwie trwać u ich boku, bez wymówek niemal, bez namolnego uprzykrzania się. "

Pamiętam doskonale moment, kiedy przeczytałam pierwsze dwa zdania "Serce tak białe". To była pierwsza książka Mariasa, którą przeczytałam i łapczywie pragnęłam mieć na półce wszystkie inne. Nie umiem wyjaśnić dlaczego. Choć może umiem? Jest coś w sposobie opowiadania Javiera, coś co sprawia, ze płynę z jego słowami całkowicie bezkrytycznie. Daję się porwać w podróż w...

Klasyczny przykład przerostu formy nad treścią. Forma literacka, jak to u Mariasa, znakomita (polecam jego trylogię "Twoja twarz jutro"); treść - okropnie nudna...

Klasyczny przykład przerostu formy nad treścią. Forma literacka, jak to u Mariasa, znakomita (polecam jego trylogię "Twoja twarz jutro"); treść - okropnie nudna...

Bardzo dobry i wciągający początek i koniec, natomiast środkowa część jak na mój gust nieco przegadana i przydługa, czasami miałem wrażenie, że autor po raz dziesiąty mówi to samo, tylko nieco innymi słowami. Widać natomiast, że Marías uwielbia zdania siedemnastokrotnie złożone, bo zdarzało się, że w jedno zdanie udało mu się wcisnąć jedenaście przecinków, trzy średniki i dwa myślniki. Momentami strumień świadomości narratorki jest tak nużący, że zaczyna boleć głowa. Książka ma swoje momenty, niektóre sentencje są nawet niczego sobie, a fabuła wciąga i odpycha na przemian. Zmęczyła mnie ta książka, ale ostatecznie myślę, że warto, o ile ktoś nie ma alergii na "literaturę zbyt piękną".

Bardzo dobry i wciągający początek i koniec, natomiast środkowa część jak na mój gust nieco przegadana i przydługa, czasami miałem wrażenie, że autor po raz dziesiąty mówi to samo, tylko nieco innymi słowami. Widać natomiast, że Marías uwielbia zdania siedemnastokrotnie złożone, bo zdarzało się, że w jedno zdanie udało mu się wcisnąć jedenaście przecinków, trzy średniki i...

Obiecujący tytuł, okładka piękna jak z czarno-białych filmów o miłości, zachęcający zarys fabuły.
Spodziewałam się, że główna bohaterka zainteresowana ludźmi, których zna z widzenia, na podstawie swoich obserwacji, domysłów i gdybań zacznie snuć romantyczną opowieść o nich. Założyłam, że z czasem, kiedy poznamy obserwowaną parę będzie nam dane odkryć ich prawdziwą historię, oczywiście odmienną niż tą wstępnie wysnutą.

Niestety moje oczekiwania, a zawartość książki bardzo się rozminęły. Przyznam, że jestem tą powieścią umęczona i zdziwiona faktem, że dobrnęłam do końca.
Powieść jest podzielona na cztery części. Część pierwsza w znacznej mierze dotyczy obserwującej – Marii. Poznajemy ogólne fakty z jej codzienności, między innymi kogo spotyka podczas porannych pobytów w kawiarni. Następnie wraz z nią dowiadujemy się o tragicznej śmierci mężczyzny znanego jej z widzenia. W części drugiej Maria spotyka żonę zmarłego, która zaprasza ją do swojego domu i opowiada o swoich uczuciach. Tam też poznaje przyjaciela rodziny. W części trzeciej akcja nabiera tempa, gdy bohaterka podsłuchuje tajemniczą rozmowę, która rzuca nowe światło na niesprawiedliwą śmierć mającą miejsce kilka miesięcy wcześniej. Część czwarta rozwiewa wątpliwości zarówno Marii, jak i czytelnika.

Bez wątpienia jest to książka, która mogłaby trafić do kanonu lektur szkolnych (może jako nowszy model „Zbrodni i kary”?). Autor porusza wiele życiowych tematów odczuwanych z różnych perspektyw. Generalnie i najczęściej jest to temat śmieci i tego co pozostawia po sobie w sercach i głowach ludzi, którzy zmarłych opłakują. Ponad to pojawia się temat miłości i zbrodni.
Na tytuł wybrano „Zakochania”, jednak sprzeczałabym się z tym wyborem. Bardziej pasowałoby tu słowo „pragnienia”, „żądze”, „podstępy”. Trochę nawet mi żal, że użyto „zakochań”, bo w przypadku tego typu literatury nie jest to słowo, które określa coś romantycznego i przyjemnego.
Dodam tylko, że język jakim posługuje się autor jest najbardziej odpychającym aspektem tej powieści. Z jednej strony nawet go podziwiam, że pisząc nie gubił wątku bo ja, jako czytelnik niejednokrotnie nie mogłam się odnaleźć w gąszczu zapętlających się zdań. Jak dla mnie skrócenie treści tej książki o połowę byłoby zdecydowanie dla niej korzystne.

Obiecujący tytuł, okładka piękna jak z czarno-białych filmów o miłości, zachęcający zarys fabuły.
Spodziewałam się, że główna bohaterka zainteresowana ludźmi, których zna z widzenia, na podstawie swoich obserwacji, domysłów i gdybań zacznie snuć romantyczną opowieść o nich. Założyłam, że z czasem, kiedy poznamy obserwowaną parę będzie nam dane odkryć ich prawdziwą...

Właściwie to przydałaby się jeszcze jedna półka - "Nie dałam rady";). Męczyłam książkę i siebie długo. Po kilkudziesięciu stronach chciałam rzucić, ale uświadomiwszy sobie, że biblioteki pozamykane, stwierdziłam, że #zostańwdomu i dam radę. Dziś, będąc po przeczytaniu 85% zawartości, zawyłam na sam widok okładki i "rzuciłam w pioruny". A co? Masochistką nie jestem;) Obłędnie nudne wynurzenia, wycudowane monologi wewnętrzne, które może i miały być pokazem erudycji, ale dla mnie były czymś wręcz odwrotnym. Czy kogoś mogą zachwycić? Pewnie tak, ale ja szybciej strawię nudny film niż nudną książkę.

Właściwie to przydałaby się jeszcze jedna półka - "Nie dałam rady";). Męczyłam książkę i siebie długo. Po kilkudziesięciu stronach chciałam rzucić, ale uświadomiwszy sobie, że biblioteki pozamykane, stwierdziłam, że #zostańwdomu i dam radę. Dziś, będąc po przeczytaniu 85% zawartości, zawyłam na sam widok okładki i "rzuciłam w pioruny". A co? Masochistką nie jestem;)...

Miłość to raczej nie chemia,
To nie są małpie gaje.
Kiedy uśmiechamy się przez łzy,
Kiedy przeklinamy się nawzajem.
Ja nie mówię ,,kocham'',
Pewnie dobrze sama wiesz dlaczego.
Jestem prostym pytaniem,
Ty jesteś na nie odpowiedzią.

Taka miłość jest jedna, Ty,
Jesteś jedna,
Jesteś podwiniętą rzęsą, pod moją powieką.
Taka miłość jest jedna,
Ty, jesteś jedna,
I dlatego chciałbym ukryć nas,
Za najodleglejszą rzeką.

chyba trzeba odpocząć troszkę od tego autora...
Różne są zakochania,namiętności,różne nasze granice,nasze rubiokny,różnie szukamy drogi i możliwości zaznania szczęścia,nie wszystkich stać na wszystko,nie każdy nie cofnie się...dlaczego?
bo sami jesteśmy bardzo różni..odkrywcze?
Znowu schemat...na początku bęc i potem tańcujemy wokół.Nużące się to staje,mimo kilku fajnych momentów..

Miłość to raczej nie chemia,
To nie są małpie gaje.
Kiedy uśmiechamy się przez łzy,
Kiedy przeklinamy się nawzajem.
Ja nie mówię ,,kocham'',
Pewnie dobrze sama wiesz dlaczego.
Jestem prostym pytaniem,
Ty jesteś na nie odpowiedzią.

Taka miłość jest jedna, Ty,
Jesteś jedna,
Jesteś podwiniętą rzęsą, pod moją powieką.
Taka miłość jest jedna,
Ty, jesteś jedna,
I dlatego...

7.5

7.5

Jedna z niewielu książek, która mnie zmęczyła. KOSZMAR!!!

Jedna z niewielu książek, która mnie zmęczyła. KOSZMAR!!!

Ciekawy styl, bardzo długie rozbudowane zdania! Mnogość dygresji od dygresji była niebywała! Czasem już byłem ciekawy dalszej akcji, a tu piąta dygresja! 😃

Ciekawy styl, bardzo długie rozbudowane zdania! Mnogość dygresji od dygresji była niebywała! Czasem już byłem ciekawy dalszej akcji, a tu piąta dygresja! 😃

Dlaczego czytasz książki?
Po co jest ci literatura? Co jest jej podstawową funkcją?
Oddawanie pola wyobraźni? Tworzenie alternatywnej, lepszej, bardziej pociągającej rzeczywistości, niż ta, w której jest nam dane żyć? A może opis tego, co istnieje? Tylko: co właściwie istnieje? Jaki jest status ontologiczny słów?

Akcję tej powieści, rozpisanej przez Mariasa na 375 stronach, można streścić w kilku punktach, które rozrosły się do rozmiarów kilkuset stron, gdyż autor wypełnił te punkty czasem porywającymi, a czasem irytująco nudnymi strumieniami świadomości i monologami Marii i Javiera. Te strumienie świadomości są irytujące lub porywające dokładnie na tę samą modłę, na jaką porywające lub irytujące są myśli każdego z nas.

Kiedy Maria na początku drugiej części książki spotyka Javiera Diaza – Varelę w Państwowym Muzeum Nauk Przyrodniczych i na pytanie: „co tu robi”, odpowiada, że lubi tam czasem przychodzić, bo pełno jest tam spokojnych drapieżników, do których można bezpiecznie podejść. Mówiąc to, uświadamia sobie, że akurat drapieżników w owym muzeum nie ma za wiele i że powiedziała tak tylko po to, by wzbudzić ciekawość Javiera: uwieść go słowami.
Czy nie każdy z nas tak robi: intencjonalnie kieruje do rozmówcy takie lub inne słowa, by wywrzeć określone wrażenie na interlokutorze. Ewentualnie: odstraszyć go?

Często, kiedy myślimy o jakiejś nieznanej, czy też znanej tylko z widzenia osobie, nadajemy jej imię dokładnie tak, jak uczyniła Maria nazywając małżeństwo Miguela i Luizy „małżeństwem idealnym”. To samo wszakże uczynili oni, mówiąc o Marii między sobą, jako o „pannie roztropnej”. W nadawaniu imion jest coś z biblijnego stwarzania. Ta nieznajoma, a świeżo nazwana postać przestaje być jedynie kontekstem dla naszego życia, czy też jedynie elementem tła – staje się osobą. Możemy z nią rozmawiać w myślach, wyobrażać sobie jakąś wspólną rzeczywistość… jaki jest status ontologiczny tak rozpisanych słów? Wyobraźnia w podsuwa nam jakiś rodzaj substytutu rzeczywistości. Kiedy Maria analizuje ten wątek, dochodzi do wniosku, że na początku znajomości być może każdy z nas jest czyimś substytutem.

Wracając do statusu ontologicznego słów: co jest smakowitsze? Realność, czy zanurzenie w tym, co mogłoby być? W tym, co pragniemy, żeby było? W tym, co sobie wyobrażamy na temat tylko mijanych, lub aż spotykanych osób? Może Diaz – Varela ponosi winę za to, zapragnął wcielić w życie tę literaturę, te fantasmagorie, które snuł pod powiekami na temat Luizy…
Swoją drogą, smakowita jest subtelność, z jaką Marias zarysowuje przejście do Diaza – Vareli do Javiera w monologach wewnętrznych Marii.

Jeżeli lubisz monologi wewnętrzne, jeżeli lubisz niedopowiedzenia, jeżeli chciałbyś przeczytać bardzo nietypowy kryminał, śmiało, ruszaj po tę książkę.

Dlaczego czytasz książki?
Po co jest ci literatura? Co jest jej podstawową funkcją?
Oddawanie pola wyobraźni? Tworzenie alternatywnej, lepszej, bardziej pociągającej rzeczywistości, niż ta, w której jest nam dane żyć? A może opis tego, co istnieje? Tylko: co właściwie istnieje? Jaki jest status ontologiczny słów?

Akcję tej powieści, rozpisanej przez Mariasa na 375...