,,Żywot sławnych mężów" czyli biografie wybitnych Greków i Rzymian. Ciekawość skłoniła mnie by sięgnąć po tą pozycję. Czytanie biografii takich postaci jak Juliusz Cezar czy Aleksander Wielki było nawet ciekawe jako dodatkowe uzupełnienie informacji, których już o nich miałam, aż głupio się przyznać że wśród postaci które przytoczył Plutarch znałam tylko paru. Jednak w gąszczu tylu biografii ciężko było spamiętać wiele rzeczy. Aczkolwiek dobrze mi się ją czytało.

,,Żywot sławnych mężów" czyli biografie wybitnych Greków i Rzymian. Ciekawość skłoniła mnie by sięgnąć po tą pozycję. Czytanie biografii takich postaci jak Juliusz Cezar czy Aleksander Wielki było nawet ciekawe jako dodatkowe uzupełnienie informacji, których już o nich miałam, aż głupio się przyznać że wśród postaci które przytoczył Plutarch znałam tylko paru. Jednak w...

Nihil novi sub sole. Propaganda, korupcja, manipulacja opinią publiczną, walka o władzę. Reforma sądów, ocieplanie wizerunku. Roboty publiczne. Wyścig na populistyczne obietnice. Powoływanie się na pamięć i zasługi zmarłego brata. Pojawiające się fałszywe objawienia. Podlizywanie się suwerenowi. Kampania wyborcza za państwowe pieniądze. Nawet operacje żylaków.
Te zjawiska istniały już 2500 lat temu.
Wielu przywódców. Ale sympatia autora przy Cezarze!
PS. Dodatkową wartość stanowi przedmowa z 1956 roku z powołaniem się na słowa Włodzimierza Ilicza.

Nihil novi sub sole. Propaganda, korupcja, manipulacja opinią publiczną, walka o władzę. Reforma sądów, ocieplanie wizerunku. Roboty publiczne. Wyścig na populistyczne obietnice. Powoływanie się na pamięć i zasługi zmarłego brata. Pojawiające się fałszywe objawienia. Podlizywanie się suwerenowi. Kampania wyborcza za państwowe pieniądze. Nawet operacje żylaków.
Te zjawiska...

Miałam przeczytać tylko dwa życiorysy, przeczytałam trzy(Peryklesa, Aleksandra Wielkiego i Juliusza Cezara),więc nie znam całości, ale ,,Żywoty Sławnych mężów" zrobiły na mnie duże wrażenie. Przede wszystkim stylem, który jest prosty i jasny, ale ma w sobie coś kunsztownego oraz zdolnością Plutarcha do przedstawienia dużej liczby faktów w sposób ciekawy i niebanalny. Jak na tamtą epokę, oczywiście muszą znaleźć się elementy mitologiczne, magiczne, żeby podkreślić wspaniałość naszych wodzów i polityków, a także odrobina rzymskiej propagandy, ale nie razi ona aż tak jak w ,,Metamorfozach". Plutarch opisuje dokładnie zarówno swoich ,,sławnych mężów" jak i ich przeciwników. Myślę, że to jest bardzo dobry przykład ciekawego i barwnego, choć pewnie w kilku miejscach mijającego się z badaniami spojrzenia na historię. Na pewno przeczytam kiedyś całość.

,,Niekoniecznie także w najsławniejszych czynach ludzi objawiają się najlepiej cnoty i wady ich charakterów. Przeciwnie bowiem, nieraz jakiś prosty czyn, jakieś krótkie powiedzenie czy nawet żart lepiej naświetlają wrodzone cechy ludzkiej natury niż bitwy, w których padały tysiące zabitych, niż ustawianie do walki olbrzymich wojsk czy też obleganie potężnych miast."

Miałam przeczytać tylko dwa życiorysy, przeczytałam trzy(Peryklesa, Aleksandra Wielkiego i Juliusza Cezara),więc nie znam całości, ale ,,Żywoty Sławnych mężów" zrobiły na mnie duże wrażenie. Przede wszystkim stylem, który jest prosty i jasny, ale ma w sobie coś kunsztownego oraz zdolnością Plutarcha do przedstawienia dużej liczby faktów w sposób ciekawy i niebanalny. Jak...

Lektura interesująca o tyle, że Plutarch, jak sam określa, innym zostawia sporządzenie istotnych dla historyków sprawozdań z dziejów, sam natomiast skupia się na relacji bardziej charakterologicznej. Znamienne dla charakteru "Żywotów" jest zwłaszcza przekonanie autora o tym, że często epizod z życia codziennego, choćby reakcja na jakieś kąśliwe słowa czy prozaiczny gest zrobiony w stronę potrzebującego, lepiej pozwala poznać naturę opisywanego bohatera, niż stoczone przez niego wojny i zajęte terytoria.

To nastawienie Plutarcha poniekąd czuć, bo w zakreślanych życiorysach anegdot jest wiele, natomiast nie brakuje również prawdziwego nawału imion i chyba przede wszystkim nazw geograficznych. Bo dat w oryginalnym tekście raczej mało, za to pełno ich w przypisach. Ten nawał skondensowanych informacji może być momentami przytłaczający, zwłaszcza dla osoby dopiero poznającej temat (jak np. ja).

Osobiście miałem styczność z wydaniem 5 zawierającym 11 żywotów, z których szczególnie pasjonujące wydały mi się te Aleksandra Wielkiego (co chyba oczywiste),Pyrrusa oraz wstawka o Archimedesie w żywocie Marka Klaudiusza Marcellusa. O ile wydawnictwo zrobiło naprawdę dobrą robotę jeżeli chodzi o bardzo elegancką formę książki, o tyle wielka szkoda, że z jakiegoś powodu postanowiono nie zawrzeć reszty żywotów, przetłumaczonych już w poprzednich wydaniach. Zawarcie żywotu Temistoklesa zarysowałoby szerszy kontekst i uzupełniłoby żywot Arystydesa, a Katona Staszego i Pompejusza - Juliusza Cezara. A poza tym myślę, że każdy zainteresowany starożytnością z wielką chęcią przeczytałby żywoty Demostenesa i Cycerona, które również z jakiegoś powodu nie ukazały się w nowszym wydaniu.

Lektura interesująca o tyle, że Plutarch, jak sam określa, innym zostawia sporządzenie istotnych dla historyków sprawozdań z dziejów, sam natomiast skupia się na relacji bardziej charakterologicznej. Znamienne dla charakteru "Żywotów" jest zwłaszcza przekonanie autora o tym, że często epizod z życia codziennego, choćby reakcja na jakieś kąśliwe słowa czy prozaiczny gest...

Jak zwykle w Bibliotece Narodowej solidny wstęp z obszernym życiorysem autora dzieła - Plutarcha. Przed każdym rozdziałem dotyczącym danej postaci znajduje się jej notka biograficzna.

„Żywoty sławnych mężów” (Greków i Rzymian) opisują dzieje: Temistoklesa, Peryklesa, Tymoleona, Aleksandra Wielkiego, Agisa, Kleomenesa, Fabiusza Maksymusa, braci Grakchów (Tyberiusz i Gajus),Mariusza oraz Cezara. To co mnie szczególnie uderzyło u Plutarcha, to początkowo wychwalanie pod niebiosa opisywanych postaci, by później mniej entuzjastycznych określeń używać, czasem nawet sprzecznych z tym co było na początku...

Temistokles był ateńskim mężem stanu skazanym na ostracyzm w Grecji za zbytnie „wyrośniecie” ponad innych i pyszałkowaty zwyczaj przypominania o swych zasługach. Autor powiedzonka „Wole człowieka bez majątku, niż majątek bez człowieka”.

Perykles jest niezwykle elegancko scharakteryzowany przez Plutarcha: „Za najpiękniejszą swą wartość uważał takie postępowanie, żeby mimo tak wielkiej władzy nigdy nie powodować się zazdrością ani gniewem i żeby żadnemu z przeciwników nie dać powodu do nieuleczalnej nienawiści”.

Tymoleon okazał szlachecką solidarność dla dobra ogółu, nawet gdy w grę wchodziło morderstwo brata – tyrana.

Aleksander Wielki zasłynął jako wielki dowódca, strateg, polityk i administrator. Plutarch zestawił go w parze z Juliuszem Cezarem i opisał słynną rozprawę z węzłem gordyjskim. Ukazana jest także mniej chlubna strona Aleksandra – zawody w pijaństwie jakie organizował, będące powodem niejednego bezsensownego zgonu zawodników..

Agis i Kleomens to pro – obywatelscy królowie. Warto sobie zapamiętać słowa tego drugiego: „Wrogom ulegli już nieraz i silniejsi od nas, czy to gdy los ich oszukał, czy też gdy musieli ustąpić liczebnej przewadze nieprzyjaciela; ale ten, kto ucieka od życia z powodu trudów i nieszczęść, czy ze względu na opinię i złośliwość ludzką, ten klęskę zadaje sobie przez własną słabość!”

Fabiusz Maksymus pomimo niepowodzeń wojennych w starciach z Hannibalem odznaczał się twardością i nieustępliwością charakteru, co zręcznie ukazuje przytoczona anegdota; „Pewnego dnia ktoś powiedział do Diogenesa: <Diogenesie ludzie się z ciebie śmieją> Na to zaś odrzekł mędrzec: <Ale ja nie czuje się wyśmianym> Uważał bowiem, że wyśmianym może być tylko ten, kto się temu poddaje”.

Grakchowie byli braćmi (Tyberiusz i Gajus). Pierwszy spokojny, drugi porywczy.

Mariusz był wodzem rzymskim. Surowy, zabobonny, żądny sławy na starość.

Całość panteonu kończy najsłynniejszy z herosów, czyli Juliusz Cezar. Choć może „heros” nie jest najwłaściwszym określeniem, bo ten wybitny wódz był raczej niezbyt okazałej postury i zdrowia (cierpiał na epilepsje). Mocno zapadający w pamięci jest fragment, gdy Cezarowi zbiera się na płacz, gdy dowiaduje się, iż Aleksander Macedoński będąc w jego wieku większe osiągnął sukcesy. Nie sposób nie wspomnieć dwóch słynnych bon motów Gajusza Juliusza Cezara: „Kości zostały rzucone” oraz iż lepiej być pierwszym we wsi niż drugim w Rzymie.

Świetnie zakończone są „Żywoty sławnych mężów” opowieścią o haniebnym spisku na życie Cezara. Wyśmienicie jest to zbieżne z tragedią Szekspira „Juliusz Cezar”. Widać, że angielski dramaturg był zaznajomiony z dziełem Plutarcha.

Jak zwykle w Bibliotece Narodowej solidny wstęp z obszernym życiorysem autora dzieła - Plutarcha. Przed każdym rozdziałem dotyczącym danej postaci znajduje się jej notka biograficzna.

„Żywoty sławnych mężów” (Greków i Rzymian) opisują dzieje: Temistoklesa, Peryklesa, Tymoleona, Aleksandra Wielkiego, Agisa, Kleomenesa, Fabiusza Maksymusa, braci Grakchów (Tyberiusz i...

Nie za bardzo podoba mi się to nowe wydanie ,,Żywotów". W porównaniu do wydania Biblioteki Narodowej, którego jest ono fragmentem, zostało strasznie okrojone (zaledwie cztery postacie, wszystkie z Grecji: Arystydes, Perykles, Aleksander i Pyrrus) i tylko zwiększa chaos na rynku. Jest już kilka takich serii (trzy? cztery?) i coraz trudniej skompletować (o ile to w ogóle możliwe) wszystkie przetłumaczone na polski biografie bez dublowania którejś. Sporą zaletą tego wydania jest bardzo dobry wstęp profesora Brożka, ale z tego co wiem, w poprzednich też był taki...
Co do samego Plutarcha, zebrane w tym zbiorze biografie są bardzo stronnicze. Plutarch bardzo nie lubił Pyrrusa (w końcu ten szaleniec śmiał walczyć z Rzymianami),za to uwielbiał Aleksandra i Arystydesa (bo ci walczyli z Persami). Ogólnie, zawarte w tych biografiach wydarzenia (jak to u Plutarcha) były dobierane tak, aby pasowały do ogólnej koncepcji postaci, a nie odwrotnie. Tak więc należy do nich podchodzić ostrożnie...
Kolejną sprawą jest kwestia tłumaczenia - nie chcę twierdzić, że znam się na tym lepiej (a nawet w 1/100 tak dobrze) niż prof. Brożek, ale zajęcia z greki uświadomiły mi, że ,,Żywoty" są doskonałym przykładem trafności powiedzenia że ,,tłumaczenia są albo piękne, albo wierne". To akurat jest bardzo piękne, ale tłumacz podszedł do niego bardzo liberalnie, i bardziej chciał oddać ducha ,,Żywotów" niż zawarte w nich informacje. Dlatego, gdyby ktoś z jakiegoś powodu chciał zacytować fragment książki, to radzę najpierw porównać go z np. z przekładem angielskim

Nie za bardzo podoba mi się to nowe wydanie ,,Żywotów". W porównaniu do wydania Biblioteki Narodowej, którego jest ono fragmentem, zostało strasznie okrojone (zaledwie cztery postacie, wszystkie z Grecji: Arystydes, Perykles, Aleksander i Pyrrus) i tylko zwiększa chaos na rynku. Jest już kilka takich serii (trzy? cztery?) i coraz trudniej skompletować (o ile to w ogóle...