Szarańcza

Jedna sytuacja opisana oczami trzech osób, a raczej trzech pokoleń - ojca, córki i wnuka. Każdy ma inne spojrzenie, przemyślenia i inne wspomnienia. Dziecko zwyczajnie się nudzi, nie rozumie tego co się dzieje, nie pamięta, bo pamiętać nie może. Jego matka nie jest zadowolona, że musi brać udział w uroczystościach związanych z ostatnią posługą, wraca myślami do wydarzeń ze swojego życia, które z obecną sytuacją mają mało wspólnego. Jedynie starszy człowiek ogarnia całościowo myślami to co teraz i to co wtedy. Wspomina zmarłego, zastanawia się nad wydarzeniami, rozmowami, oddaje mu należną zmarłemu uwagę, poświęca czas.
Można by powiedzieć, że jest to typowa sytuacja mająca miejsce na każdym pogrzebie, bez względu na to w jakich czasach by się odbywał. Starsi zawsze mają więcej do przemyślenia, wspominania, niż nie myślące jeszcze o śmierci dzieci. Jest to opowiadanie, które czerpiąc garściami z życia, jest niezwykle prawdziwe i przez to poruszające.

Jedna sytuacja opisana oczami trzech osób, a raczej trzech pokoleń - ojca, córki i wnuka. Każdy ma inne spojrzenie, przemyślenia i inne wspomnienia. Dziecko zwyczajnie się nudzi, nie rozumie tego co się dzieje, nie pamięta, bo pamiętać nie może. Jego matka nie jest zadowolona, że musi brać udział w uroczystościach związanych z ostatnią posługą, wraca myślami do wydarzeń ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Szarańcza" to już trzecia książka Gabriela Garcii Marqueza, która mnie nie zachwyciła. Sama koncepcja tej niewielkiej powieści jest bardzo ciekawa, bo zaczyna się od relacji dziesięcioletniego chłopca, który wraz ze swoją matką i dziadkiem pułkownikiem udaje się na pogrzeb miejscowego doktora. Niby nic nadzwyczajnego, ale pułkownik decydując się na zorganizowanie i udział w pogrzebie doktora, naraża się na ostracyzm ze strony mieszkańców Macondo. Społeczność miasteczka kilka lat wcześniej poprzysięgła doktorowi zemstę, gdy ten odmówił pomocy kilku rannym obywatelom Macondo. Zemsta polegała na niedopuszczeniu do pogrzebu doktora.

W dalszej części spodziewałem się ciekawego rozwinięcia, zwłaszcza że w powieści mamy do czynienia aż z trzema narratorami, ale niestety dalej nie było już tak ciekawie. Nie pomogła też nagła zmiana narratorów, wręcz wprowadzała chaos, a na przykład narracji wnuka pułkownika w ogóle mogłoby nie być. Drugim narratorem była córka pułkownika, a trzecim sam pułkownik. Wiele wątków zostało wprowadzonych i na tym ich obecność się kończyła. Wątek najważniejszy czyli odmówienie pomocy rannym mieszkańcom Macondo został potraktowany po macoszemu. Powieść głównie skupiła się na okolicznościach przybycia doktora do miasteczka i zamieszkania w domu pułkownika, przyczynach nagłej wyprowadzki doktora z domu pułkownika i następnie na zamieszkaniu doktora w domu na rogu ze służącą pułkownika czyli na pierwszych kilku latach pobytu doktora w Macondo.

"Szarańcza" to już trzecia książka Gabriela Garcii Marqueza, która mnie nie zachwyciła. Sama koncepcja tej niewielkiej powieści jest bardzo ciekawa, bo zaczyna się od relacji dziesięcioletniego chłopca, który wraz ze swoją matką i dziadkiem pułkownikiem udaje się na pogrzeb miejscowego doktora. Niby nic nadzwyczajnego, ale pułkownik decydując się na zorganizowanie i udział...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę się zawiodłam

Trochę się zawiodłam

Pokaż mimo to

Jest w tej książce pewna niespójność. Z jednej strony historia - ciekawa, z drugim i trzecim dnem, sytuacja będąca efektem wielu wcześniejszych lat, kulminacja wielu ścieżek. Do tego ciekawie poprowadzona narracja z trzech punktów widzenia. Jest w tym wszystkim jednak jakiś chaos, poplątanie, które powoduje, że lektura traci na płynności. Językowo jednak znakomicie, potrafi zaczarować.

Jest w tej książce pewna niespójność. Z jednej strony historia - ciekawa, z drugim i trzecim dnem, sytuacja będąca efektem wielu wcześniejszych lat, kulminacja wielu ścieżek. Do tego ciekawie poprowadzona narracja z trzech punktów widzenia. Jest w tym wszystkim jednak jakiś chaos, poplątanie, które powoduje, że lektura traci na płynności. Językowo jednak znakomicie, potrafi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W porównaniu do reszty książek Marqueza ta jest pokraczna, a język nieociosany. Brnie się przez nią zdecydowanie łapiąc zadyszkę.

W porównaniu do reszty książek Marqueza ta jest pokraczna, a język nieociosany. Brnie się przez nią zdecydowanie łapiąc zadyszkę.

Pokaż mimo to

Ach to Macondo!

Ach to Macondo!

Pokaż mimo to

Niby to Marquez i niby akcja powieści dzieje się w Macondo, ale nie jest to Sto lat samotności. Najwyżej jeden miesiąc;). Krótko, a rozwlekle. Książka nie zostaje w pamięci.

Niby to Marquez i niby akcja powieści dzieje się w Macondo, ale nie jest to Sto lat samotności. Najwyżej jeden miesiąc;). Krótko, a rozwlekle. Książka nie zostaje w pamięci.

Pokaż mimo to

Moją słabością jest Macondo. "Sto lat samotności" czeka w kolejce na kolejne przeczytanie. Z tego też powodu dobrałam się do "Szarańczy". Książka zwyczajna do bólu, ale jednocześnie tajemnicza. O uczciwości, honorze, ale i upadku. O sile przeznaczenia i tajemnicy życia. A obserwacja świata wciąż aktualna. Czy zawsze byliśmy tacy sami i już zawsze tacy będziemy?
O swoim miejscu na ziemi. Lubię.

Moją słabością jest Macondo. "Sto lat samotności" czeka w kolejce na kolejne przeczytanie. Z tego też powodu dobrałam się do "Szarańczy". Książka zwyczajna do bólu, ale jednocześnie tajemnicza. O uczciwości, honorze, ale i upadku. O sile przeznaczenia i tajemnicy życia. A obserwacja świata wciąż aktualna. Czy zawsze byliśmy tacy sami i już zawsze tacy będziemy?
O swoim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nikt tak pięknie nie pisze o śmierci, samotności i przemijaniu jak Marquez! Nikt nie tworzy tak dziwnych, niezrozumiałych postaci jak Marquez. W Szarańczy pierwszy raz spotykamy się z Macondo, z jego dusznym baśniowym światem pełnym mar i śmierci. To jest naprawdę niesamowite jak bardzo czuć ten żar i duchowe fizycznie czytając opisy Marqueza. Ten koleś pisze jak natchniony a to co pisze uzewnętrznia się u czytającego. Kocham książki Marqueza a Szarańcza z powrotem odsyła mnie do miejsc z powieści, którą ukochałam najbardziej. Cóż tu dużo mówić, jeśli kocha ktoś Sto lat samotności, to koniecznie powinien przeczytać Szarańcze, mimo że to pierwsza powieść młodego Marqueza, to niczego jej nie brakuje jest wspaniała i zostawia w człowieku ziarno melancholii i zadumy.

Nikt tak pięknie nie pisze o śmierci, samotności i przemijaniu jak Marquez! Nikt nie tworzy tak dziwnych, niezrozumiałych postaci jak Marquez. W Szarańczy pierwszy raz spotykamy się z Macondo, z jego dusznym baśniowym światem pełnym mar i śmierci. To jest naprawdę niesamowite jak bardzo czuć ten żar i duchowe fizycznie czytając opisy Marqueza. Ten koleś pisze jak natchniony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moja pierwsza powieść tego autora, a wcześniej miałem okazję przeczytać jego reportaż Opowieść rozbitka. Szarańcza jest opowieścią o ludziach z miasteczka Macondo oraz konflikcie, który ma swój punkt kulminacyjny w momencie śmierci lokalnego lekarza.

Sam pomysł na powieść nie jest zły, jednak wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Mam wrażenie, że autor chciał zawrzeć bardzo dużo przesłania w tej opowieści, ale niestety kompletnie mu się to nie udało. Kolejne wydarzenia mieszają się ze sobą, a narracja jest prowadzona w sposób chaotyczny. Jedynie momenty opowiadane przez postać ojca wnoszą coś do fabuły i są dobrze napisane. Pozostała dwójka narratorów nie sprawdza się kompletnie.

Postaci występujące w książce są jednowymiarowe, a narracja zbyt chaotyczna abyśmy mogli zacząć je poznawać i rozumieć ich motywy. W moim wypadku było to powodem odczucia względnej obojętności.

Niestety zawodzi też sama historia. Nie ma moim zdaniem takiego wydźwięku na jaki liczył autor. Większa część fabuły jest o niczym, a nieliczne momenty, gdy mamy do czynienia z lepszymi opisami nie są w stanie podbić oceny książki.

Jako plus można uznać to, że książka jest dobrze napisana (styl) i trzyma poziom. Nie ma w niej momentów, kiedy ma się ochotę ją odłożyć. Pod tym względem jest solidna.

Mam nadzieję, że kolejne pozycje Marqueza są zdecydowanie lepsze od Szarańczy. W końcu jest to debiut więc nie ma powodu by się zrażać.

Ocena: 5/10

To moja pierwsza powieść tego autora, a wcześniej miałem okazję przeczytać jego reportaż Opowieść rozbitka. Szarańcza jest opowieścią o ludziach z miasteczka Macondo oraz konflikcie, który ma swój punkt kulminacyjny w momencie śmierci lokalnego lekarza.

Sam pomysł na powieść nie jest zły, jednak wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Mam wrażenie, że autor chciał zawrzeć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to