Bieguni

Książka, zawiera wiele refleksji, w sposób nieoczywisty pokazuje wiele rzeczy, których na co dzień nie dostrzegamy. Pozwala nam, spojrzeć na świat w sposób odbiegający od idealnego, całość nie pokazuje jak świat żyje w harmonii, ale pokazuje go takim, jaki jest w rzeczywistości.

Książka, zawiera wiele refleksji, w sposób nieoczywisty pokazuje wiele rzeczy, których na co dzień nie dostrzegamy. Pozwala nam, spojrzeć na świat w sposób odbiegający od idealnego, całość nie pokazuje jak świat żyje w harmonii, ale pokazuje go takim, jaki jest w rzeczywistości.

Pokaż mimo to

Książka pisana ciekawą, niejednolitą narracją. Każda z przedstawionych historii niesie za sobą jakąś prawdę o nas. Poruszanych jest wiele tematów o których na co dzień nie myślimy albo są przez nas pomijane. Polecam przeczytać.

Książka pisana ciekawą, niejednolitą narracją. Każda z przedstawionych historii niesie za sobą jakąś prawdę o nas. Poruszanych jest wiele tematów o których na co dzień nie myślimy albo są przez nas pomijane. Polecam przeczytać.

Pokaż mimo to

Bohaterowie tej książki podróżują wysoko w chmurach, ale tylko jeden z nich i wrażenie mam zupełnie przypadkowo spogląda w niebo i gwiazdy. Płyną przez życie bezmyślnie, bez celu. Autorka z pogardą pisze o turystycznych przewodnikach, w moim odczuciu jej książka to folder reklamowy linii lotniczych. Na koniec, nie ma w tej książce żadnego zdania, które mogłoby być źródłem cytatu. Nudna opowieść opowiedziana przez osobę, która ma nudną życie.

Bohaterowie tej książki podróżują wysoko w chmurach, ale tylko jeden z nich i wrażenie mam zupełnie przypadkowo spogląda w niebo i gwiazdy. Płyną przez życie bezmyślnie, bez celu. Autorka z pogardą pisze o turystycznych przewodnikach, w moim odczuciu jej książka to folder reklamowy linii lotniczych. Na koniec, nie ma w tej książce żadnego zdania, które mogłoby być źródłem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co tu dużo mówić - wybitna książka. Niespotykana forma, która trochę wybija z rytmu jest dla mnie jedynym minusem, ale zarazem plusem, który odróżnia tę książkę od innych.

Według pani Tokarczuk to "powieść konstelacyjna" i chyba z tym się zgadzam. Każdy czytelnik może rzutować na nią swoje doświadczenia i interpretacje i nie ma tu żadnych ograniczeń. Dla mnie wyjątkowa była trafność spostrzeżeń dotyczących podróżowania. Jako że udaje mi się sporo wędrować po świecie na różne sposoby, to z każdym rozdziałem odnajdywałem jakąś cząstkę siebie. Czytanie tej książki było niesamowitą podróżą, ale też wyzwaniem (to moja pierwsza książka Olgi Tokarczuk).

Mam też wrażenie, że nie zrozumiałem w pełni tej książki jako dość młody czytelnik. Często gubiłem się w przemyśleniach pani Tokarczuk (bo książka mocno daje znać autobiografizmem w wypowiedziach), więc jeszcze w przyszłości będę wracać i może zmienię swoją opinię albo odkryję coś nowego. A może to po prostu taka książka, że warto do niej parukrotnie wrócić...?

Co tu dużo mówić - wybitna książka. Niespotykana forma, która trochę wybija z rytmu jest dla mnie jedynym minusem, ale zarazem plusem, który odróżnia tę książkę od innych.

Według pani Tokarczuk to "powieść konstelacyjna" i chyba z tym się zgadzam. Każdy czytelnik może rzutować na nią swoje doświadczenia i interpretacje i nie ma tu żadnych ograniczeń. Dla mnie wyjątkowa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bieguni
Pierwsza powieść Pani Olgi Tokarczuk, po którą sięgnęłam... I naprawdę nie żałuję. Książka przeplata w sobie wiele wątków, ale czytelnik na pewno zauważy powracający temat podróży i człowieka, a ściślej próby jego unieśmiertelnienia. Mamy tu do czynienia z wątkami człowieka w ciągłym ruchu jak i częste opisy jego anatomii. Książka zdecydowanie mnie zaskoczyła, sięgając po powieść Pani Olgi nie wiedziałam czego się spodziewać, a po tej lekturze zdecydowanie mam ochotę na więcej. Niektóre fragmenty faktycznie mną poruszyły i skłoniły do refleksji.

Bieguni
Pierwsza powieść Pani Olgi Tokarczuk, po którą sięgnęłam... I naprawdę nie żałuję. Książka przeplata w sobie wiele wątków, ale czytelnik na pewno zauważy powracający temat podróży i człowieka, a ściślej próby jego unieśmiertelnienia. Mamy tu do czynienia z wątkami człowieka w ciągłym ruchu jak i częste opisy jego anatomii. Książka zdecydowanie mnie zaskoczyła,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dziwna jest to książka, bardzo nietypowa, o pokręconej strukturze; w każdym razie ja nie umiem jej zrozumieć, nie znajduję klucza. Napisana pięknym językiem, jak to u Tokarczuk: barwnie, plastycznie, wibrująco. Nie wiem czy Wam polecić, bo jest to - moim z pewnością niewyrafinowanym zdaniem - dzieło nierówne.

Dwie historie z tej książki ze mną zostały, i zrobiły na mnie naprawdę spore wrażenie. Po pierwsze - wątek Kunickiego. Bardzo niepokojący i trzymający w dziwnym napięciu do samego trochę zdumiewającego końca. Po drugie - wątek Annuszki, i tytułowi "Bieguni". Ten ostatni mnie spiorunował:

"Kiwaj się, ruszaj się, ruszaj. Tylko tak mu umkniesz. Ten, kto rządzi światem, nie ma władzy nad ruchem i wie, że nasze ciało w ruchu jest święte, tylko wtedy mu uciekasz, kiedy się poruszasz. On zaś sprawuje rządy nad tym, co nieruchome i zmartwiałe, nad tym, co bezwolne i bezwładne. (...)

idźcie, bieguni, bo tylko w ten sposób można się ustrzec przed pułapkami antychrysta. (...)

Bo wszystko, co ma swoje stałe miejsce w tym świecie, każde państwo, kościół, rząd ludzki, wszystko, co zachowało formę w tym piekle, jest na jego usługach. Wszystko, co określone, co odtąd–dotąd, co ujęte w rubryki, zapisane w rejestrach, ponumerowane, zewidencjonowane, zaprzysiężone; wszystko, co zgromadzone, wystawione na widok, zaetykietowane. Wszystko, co zatrzymuje: domy, fotele, łóżka, rodziny, ziemia, sianie, sadzenie, doglądanie jak rośnie. Planowanie, czekanie na rezultaty, wykreślanie rozkładów, pilnowanie porządków (...)

Kto się zatrzyma – skamienieje, kto przystanie, zostanie przyszpilony jak owad, jego serce przebije drewniana igła, jego ręce i stopy będą przedziurawione i przybite do progu i powały.
Tak właśnie zginął ten, który się zbuntował. Został pojmany, a jego ciało przybito do krzyża, unieruchomiono jak owada, na pokaz dla oczu ludzkich i nieludzkich, ale zwłaszcza dla nieludzkich, te bowiem najbardziej lubują się w każdym przedstawieniu; nie dziwota, że je odtwarzają co roku i celebrują, modląc się do martwego ciała.

To dlatego tyrani wszelkiej maści, piekielni słudzy, mają we krwi nienawiść do nomadów – to dlatego prześladują Cyganów i Żydów, to dlatego przymusowo osiedlają wszystkich wolnych ludzi, naznaczają adresem, który dla nas jest wyrokiem.

Chodzi im o zbudowanie zastygłego porządku, o uczynienie upływu czasu pozornym. O to, żeby dni stały się powtarzalne i nie do odróżnienia, o zbudowanie wielkiej machiny, w której każde stworzenie będzie musiało zająć swoje miejsce i wykonywać pozorne ruchy. Instytucje i biura, pieczątki, okólniki, hierarchia i szarże, stopnie, podania i odmowy, paszporty, numery, karty, wyniki wyborów, promocje i zbieranie punktów, kolekcjonowanie, wymienianie jednych rzeczy na drugie.

Przyszpilić świat za pomocą kodów kreskowych, każdej rzeczy dać etykietę, niech będzie wiadomo, co to za towar i ile kosztuje. Niech ten obcy język będzie nieczytelny dla ludzi, niech go czytają maszyny i automaty, niech nocami w wielkich podziemnych sklepach robią sobie odczyty własnej kreskowej poezji.
Ruszaj się, ruszaj. Błogosławiony, który idzie."

Bardzo dziwna jest to książka, bardzo nietypowa, o pokręconej strukturze; w każdym razie ja nie umiem jej zrozumieć, nie znajduję klucza. Napisana pięknym językiem, jak to u Tokarczuk: barwnie, plastycznie, wibrująco. Nie wiem czy Wam polecić, bo jest to - moim z pewnością niewyrafinowanym zdaniem - dzieło nierówne.

Dwie historie z tej książki ze mną zostały, i zrobiły na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór kilku dość luźno powiązanych ze sobą historii. Książka specyficzna i nie każdemu przypadnie do gustu. Na pochwałę zasługuje barwny język i nostalgiczna atmosfera, warsztatowo pozycji na pewno nie można nic zarzucić. Nieco gorzej jest w moim odczuciu z treścią, która niesie niewiele oryginalności i nie pozostaje z czytelnikiem na dłużej. Tak przynajmniej było w moim przypadku.

Zbiór kilku dość luźno powiązanych ze sobą historii. Książka specyficzna i nie każdemu przypadnie do gustu. Na pochwałę zasługuje barwny język i nostalgiczna atmosfera, warsztatowo pozycji na pewno nie można nic zarzucić. Nieco gorzej jest w moim odczuciu z treścią, która niesie niewiele oryginalności i nie pozostaje z czytelnikiem na dłużej. Tak przynajmniej było w moim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znakomity przykład jak można napisać pół tysiąca stron o niczym.... No nie dałam rady, udało się przeczytać prawie połowę, ale wiało okropną nudą.

Znakomity przykład jak można napisać pół tysiąca stron o niczym.... No nie dałam rady, udało się przeczytać prawie połowę, ale wiało okropną nudą.

Pokaż mimo to

Książkę otrzymałam w prezencie, ale wiele lat musiała na mnie czekać, bo z opisu na okładce wysnułam błędne wnioski co do jej treści (a uczono mnie przecież, by nie oceniać książki po okładce :-/). W momencie, gdy w końcu nastała jej kolej i zaczęłam nasycać się kolejnymi stronami, autorka otrzymała Nobla!

To moje pierwsze spotkanie z p. Olgą Tokarczuk, ale od razu poczułam pełne zrozumienie mojego widzenia świata przez pisarkę (mimo, iż często wyciągam z tego "widzenia" zupełnie inne wnioski). Delektowałam się nią długo, choć nie dlatego, że miałaby mi się nudzić, tylko po to, by chłonąć wszystkie myśli, wszystkie słowa, wszystkie smaki, podróżując z nią w każdy kolejny dzień w swoim zwyczajnym-niezwyczajnym ludzkim ciele.

Nie jest to powieść, w której można zarysować fabułę od katalizatora, przez kulminację do rozwiązania. Można w niej jednak znaleźć zarys życia, ekspozycję na poznawanie, czy punkt zwrotny w swoim postrzeganiu. Ulubione momenty? zaginięcie na wyspie, ścięgno Achillesa, ciało ojca. Na pewno na półce "do przeczytania" pojawią się kolejne pozycje naszej noblistki. Nie będę mogła przejść obok nich obojętnie.

Książkę otrzymałam w prezencie, ale wiele lat musiała na mnie czekać, bo z opisu na okładce wysnułam błędne wnioski co do jej treści (a uczono mnie przecież, by nie oceniać książki po okładce :-/). W momencie, gdy w końcu nastała jej kolej i zaczęłam nasycać się kolejnymi stronami, autorka otrzymała Nobla!

To moje pierwsze spotkanie z p. Olgą Tokarczuk, ale od razu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo wartościowa, ale trudna powieść. To nie jest lekie czytadło dla odprężenia. Wymaga wyciszenia, skupienia. Skłania do refleksji. Można czytać fragmenty , po kawałku... dozować sobie poszczególne rozdziały. Bardzo trafna ocena rzeczywistości. Za każdym razem, nawet czytając kiljakrotnie znajdzie się jakąś ciekawą myśl lub znaczenie.

Bardzo wartościowa, ale trudna powieść. To nie jest lekie czytadło dla odprężenia. Wymaga wyciszenia, skupienia. Skłania do refleksji. Można czytać fragmenty , po kawałku... dozować sobie poszczególne rozdziały. Bardzo trafna ocena rzeczywistości. Za każdym razem, nawet czytając kiljakrotnie znajdzie się jakąś ciekawą myśl lub znaczenie.

Pokaż mimo to