Bieguni

Członek noblowskiej komisji na dzień przed rozdaniem nagrody Oldze Tokarczuk stwierdził, że do tej pory przyznawali nagrody mężczyznom oraz Europejczykom i czas to zmienić.... Przyznano więc nagrodę, kierując się kryteriami politycznej poprawności. Nagroda Nobla nie jest już tym, czym była sto lat temu....

Odnośnie książki - to jest ona jednak zadziwiająco dobra jak na Olgę Tokarczuk ze względu na przesłanie, które jednak nie było zamierzone. Autorka napisała o ludziach, którzy nie znajdują miejsca na świecie i są jak plewy gnane wichurą we wszystkie strony. Nie zwróciła chyba uwagi, że tym, co ich łączyło był brak Fundamentu, jakim jest wiara.
Rzeczywiście, ludzie nie znający Pana miotają się w taki właśnie sposób.
Książkę tej ateistycznej i bardzo poprawnej politycznie autorki odczytać więc można jako wyraz podświadomej tęsknoty każdego człowieka do Boga.
I taka jest wymowa "Biegunów", pomimo oficjalnych zaprzeń i deklaracji w nich zawartych.
Amen.

Członek noblowskiej komisji na dzień przed rozdaniem nagrody Oldze Tokarczuk stwierdził, że do tej pory przyznawali nagrody mężczyznom oraz Europejczykom i czas to zmienić.... Przyznano więc nagrodę, kierując się kryteriami politycznej poprawności. Nagroda Nobla nie jest już tym, czym była sto lat temu....

Odnośnie książki - to jest ona jednak zadziwiająco dobra jak na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudna książka, ale jakże dużo wnosząca w nasze życie.

Trudna książka, ale jakże dużo wnosząca w nasze życie.

Pokaż mimo to

Najfajniejsze jest w niej to, że jest oczywiście nieoczywista🙂

Najfajniejsze jest w niej to, że jest oczywiście nieoczywista🙂

Pokaż mimo to

Nie jest to łatwa w odbiorze książka. Nie wiadomo w sumie, czy to zbiór felietonów, zbiór historyjek, między które włożone są różne ciekawostki ze świata wszystko z motywem podróży. Czyta się w miarę, ale to przelatywanie z tematu na temat z opowieści na opowieść powodowało, że nad książką trzeba było naprawdę mocno się skupić.

Nie jest to łatwa w odbiorze książka. Nie wiadomo w sumie, czy to zbiór felietonów, zbiór historyjek, między które włożone są różne ciekawostki ze świata wszystko z motywem podróży. Czyta się w miarę, ale to przelatywanie z tematu na temat z opowieści na opowieść powodowało, że nad książką trzeba było naprawdę mocno się skupić.

Pokaż mimo to

Olga Tokarczuk, jak zwykle genialna!

Olga Tokarczuk, jak zwykle genialna!

Pokaż mimo to

Wciagajaca, inna niż wszystko co do tej pory czytałam. Niewatpliwie zmusza czytelnika do refleksji.

Wciagajaca, inna niż wszystko co do tej pory czytałam. Niewatpliwie zmusza czytelnika do refleksji.

Pokaż mimo to

W liceum Tokarczuk była dla mnie zmorą, nie cierpiałam przerabiania fragmentów jej twórczości. Tak było też na początku tej książki, nie mogłam w nią wejść. Później jednak zaczęłam rozumieć, widzieć.

W liceum Tokarczuk była dla mnie zmorą, nie cierpiałam przerabiania fragmentów jej twórczości. Tak było też na początku tej książki, nie mogłam w nią wejść. Później jednak zaczęłam rozumieć, widzieć.

Pokaż mimo to

Świat bez fabuły

Czy można nazwać tę książkę powieścią fragmentaryczną? Chyba nie do końca. Są to rzeczywiście fragmenty, ale z pewnością nie jest to powieść. W dziko pomieszanych epizodach pojawia się kilka historii, gdzie mamy tych samych bohaterów i pewne kontinuum czasu, poszczególne rozdziały (a niekiedy akapity) nie są jednak ze sobą powiązane. W gruncie rzeczy „Bieguni” są spojeni tylko dwiema ideami: ideą podróży i globalizacji.

Głębszego zrozumienia tej niezwykłej książki można się doszukać w prelekcji, którą Autorka wygłosiła w ramach wręczenia nagrody Nobla (można odnaleźć ją w na oficjalnej stronie Akademii w oryginale, a także w przekładzie angielskim Jennifer Croft i Antonii Lloyd-Jones). Otóż Tokarczuk zauważa, że opowiadane dzisiaj historie nabierają formy jednoosobowych relacji, z czego powstaje nieuporządkowany wielogłos. Nie tylko jest to charakterystyczne dla mediów społecznościowych, ale także dla innych form przekazu. Tokarczuk postuluje „czteroosobowego” czujnego narratora, który mógłby „snuć historię, żeby było jasne, iż wszyscy i wszystko zanurzone jest w jednym wspólnym wyobrażeniu”. Jest to swego rodzaju postulat powrotu do literatury uniwersalnej, do kanonu literackiego pozwalającego na prawdziwie wspólne doświadczenie narracji. „Bieguni” to antyksiążka, gdzie narrator jest chaotyczny, a rodzaj opowieści wybitnie postmodernistyczny. Tokarczuk, korzystając z formy niefabularnej, rozproszonej i zdawkowej uświadamia nam, jak bardzo jesteśmy w dzisiejszym świecie zagubieni.

Świat bez fabuły

Czy można nazwać tę książkę powieścią fragmentaryczną? Chyba nie do końca. Są to rzeczywiście fragmenty, ale z pewnością nie jest to powieść. W dziko pomieszanych epizodach pojawia się kilka historii, gdzie mamy tych samych bohaterów i pewne kontinuum czasu, poszczególne rozdziały (a niekiedy akapity) nie są jednak ze sobą powiązane. W gruncie rzeczy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę ciężko się czyta. Niektóre wątki dla mnie nie do końca jasne. Fajny pomysł na przestawienie podróży i spotkań z innymi ludżmi

Książkę ciężko się czyta. Niektóre wątki dla mnie nie do końca jasne. Fajny pomysł na przestawienie podróży i spotkań z innymi ludżmi

Pokaż mimo to

No boję się niekiedy tej Tokarczuk, to jest mądra kobieta i kiedy idę za jej myślami, kiedy próbuję za nią podążać, muszę być skupiona, muszę mieć w sobie taką ciszę, która umożliwi mi wychwycenie wszystkiego, a to nie jest łatwe, to wymaga specyficznych okoliczności zewnętrznych i wewnętrznych, dlatego od dawna czekałam na "Biegunów", mijałam ich na mojej półce z poczuciem, że to jeszcze nie Teraz, aż zrobiło się Teraz... bo trwa epidemia, siedzę w domu, zwykle w ciszy, lubię ciszę, a świat zastygł, Europa się wystraszyła, zatrzasnęła, tymczasem ja zamknęłam moje dziecko w domu, zamknęłam siebie, siedzę w kuchni, piję zieloną herbatę i czytam opowieść o ruchu, o podróżowaniu i o podróżnikach i o tym, że ciało jest nieskończenie ważne, że jest niezbędnym elementem człowieczeństwa i podroży, przecież bez ciała podróż jest niemożliwa, póki masz ciało możesz być w podróży i o tym są "Bieguni"....

Początkowo nie umiałam wejść w tę rwaną narrację, w serię opowiastek, spojrzeń, refleksji o całej tej filozofii podróżniczo-cielesnej, nie umiałam się zaczepić o żadną postać, bo było ich zbyt wiele, jakbym nagle stanęła w tłumie ludzi, w którym nikogo nie znam i nikt na mnie nie patrzy, wszyscy tylko mnie mijają, ale przecież właśnie taka musi być powieść o podróży, pełna incydentalnych kontaktów, pełna chwilowości, więc dostosowałam się, zaczęłam patrzeć uważniej, kto mnie mija, zaczęłam czytać wolniej i zatrzymywać się na moment przy każdej, nawet najbardziej ulotnej postaci, i wtedy zjadł mnie ten świat ciągłego ruchu, ucieczki, drogi ku komuś lub ku czemuś, ścigania się z przeznaczeniami, śmiercią, sobą samym;

Powieść wypełniają historie o biegunach, czyli o ludziach, którzy muszą i chcą pozostawać w ruchu, po prostu instynktownie lubią i potrzebują być w podroży, pokonywać przestrzeń, zmierzać gdzieś, oprócz kilku dłuższych historii, takich wglądów w cudze życia w chwili znaczących podróży, "Bieguni" zawierają też krótkie scenki rodzajowe uchwycone gdzieś w locie, na lotnisku, w pociągu, w oczekiwaniu na dalsze etapy podróży, w drodze gdzieś indziej; dużo uwagi Tokarczuk poświecą także ciału, cielesności jako koniecznemu warunkowi bycia w drodze, ale też koniecznemu warunkowi bycia w świecie w ogóle, wydobywa z przeszłości historie o pierwszych, najstarszych, ale też o nowszych próbach zachowywania i przechowywania ludzkiego ciała lub jego fragmentów, czynionych dla nauki, dla ciekawości, dla rozrywki nawet i to ciało okazuje się w "Biegunach" niezwykle ważne, i to w sposób zupełnie inny niż ta powierzchowna ważność, którą ma ono w naszej współczesnej kulturze masowej; ciało nie jest zwykłą błyskotką, koniecznie pięknym przedmiotem zainteresowań, narzędziem zaistnienia, ono jest podmiotowe, określa człowieka, to że ciało boli, że choruje, że kocha, że się męczy, zmienia i że umiera stwarza ramy wszystkich podróży przez świat zarówno w dosłownym, jak i metaforycznym sensie, jesteś w drodze dopóki masz ciało;

"Bieguni...." - piękna książka, ponadczasowa, uniwersalna, z tysiąc lat nadal będzie mówiła ważne rzeczy, nadal będzie prawdziwą, niekończąca się podróżą przez świat i cielesność, i to chyba jest właśnie cecha arcydzieła, niewymazywana aktualność przekazu.

No boję się niekiedy tej Tokarczuk, to jest mądra kobieta i kiedy idę za jej myślami, kiedy próbuję za nią podążać, muszę być skupiona, muszę mieć w sobie taką ciszę, która umożliwi mi wychwycenie wszystkiego, a to nie jest łatwe, to wymaga specyficznych okoliczności zewnętrznych i wewnętrznych, dlatego od dawna czekałam na "Biegunów", mijałam ich na mojej półce z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to