Opowiadania są bardzo zróżnicowane, choć każde związane jest z fantastyką. Mamy trochę fantastyki słowiańskiej, urban fantasy, post-apo, trochę science-fiction, ale wszystkie są bardzo dobrze napisane. Opowiadania i ta krótka forma pozwalają poznać styl autorki, a także jej sposób podejmowania tematów.

Historie choć różne to sporo z nich porusza trudne tematy jak przemijanie, godzenie się z odejściem bliskich i umiejętność żegnania się z nimi, spełnianie marzeń, bliskość, miłość. Te szczególnie skłaniają do refleksji i przy nich łza zakręci się w oku. Inne są o mocy przytulania (tak to odebrałam) - "Wampmiś". Są też opowiadania z większą dawką humoru, niektóre bardziej mroczne i nawet dreszcz przebiegnie czytelnikowi po plecach. Jest nawet nawiązanie do Wiedźmina, choć bohater opowiadania jest jednak inny.

"Smutna dziewczyna i inne opowiadania" jako zbiór bardzo mi się podobały. Opowiadania są zróżnicowane i widać, że autorka dobrze się czuje w różnych klimatach. Większość historii zakończona jest tak, że nic więcej nie potrzeba, bądź niektóre aż proszą się o ciąg dalszy, czy rozwinięcie historii. I tak miałam właśnie z "Wilkołakiem". Tam aż się prosi, by temat rozwinąć i samo zakończenie było dla mnie niesatysfakcjonujące, zrobione trochę na szybko. Natomiast przy nawiązaniu do Wiedźmina to ja bym chciała całą powieść w takich klimatach i poznać więcej tego świata. :D

Generalnie polecam, szczególnie tym, którzy lubią krótkie formy. Mnie się bardzo podobało. Autorka ma świetny i wyrobiony styl, dobrze się czuje w różnych rodzajach fantastyki i umie poruszać różne tematy. Czyta się szybko i przyjemnie. Mam chęć na więcej twórczości Barbary Mikulskiej.

Opowiadania są bardzo zróżnicowane, choć każde związane jest z fantastyką. Mamy trochę fantastyki słowiańskiej, urban fantasy, post-apo, trochę science-fiction, ale wszystkie są bardzo dobrze napisane. Opowiadania i ta krótka forma pozwalają poznać styl autorki, a także jej sposób podejmowania tematów.

Historie choć różne to sporo z nich porusza trudne tematy jak...

Zbiór opowiadań, z których większość okazała się całkiem intrygująca i niebanalna. Wszystkie obracają się w kręgu fantastyki, dotykając różnych jej aspektów - czy to baśni, czy słowiańskiej mitologii czy też postapo. Mają różną długość - od kilku do kilkunastu stron. Z całej książki nie przypadły mi do gustu 3 opowiadania, resztę przeczytałam z zainteresowaniem. Nie zapierają tchu, ale dostarczają dreszczyku emocji.

Zbiór opowiadań, z których większość okazała się całkiem intrygująca i niebanalna. Wszystkie obracają się w kręgu fantastyki, dotykając różnych jej aspektów - czy to baśni, czy słowiańskiej mitologii czy też postapo. Mają różną długość - od kilku do kilkunastu stron. Z całej książki nie przypadły mi do gustu 3 opowiadania, resztę przeczytałam z zainteresowaniem. Nie...

Zakupilam ze względu na okładkę, jednak muszę przyznać opowiadania bardzo mi się spodobały. Jedyne rozczarowanie to, że opowiadania są krótkie.

Zakupilam ze względu na okładkę, jednak muszę przyznać opowiadania bardzo mi się spodobały. Jedyne rozczarowanie to, że opowiadania są krótkie.

Z początku nie byłam przekonana do opowiadań Barbary Mikulskiej. Tym bardziej, że tytułowy utwór okazał się dość słaby. Jednak książka zaczęła się rozwijać w bardzo dobrym kierunku. Jedno opowiadanie science-fiction było wręcz niegodne wydania w książce. Ale poza tym... pozostałe były coraz lepsze. Świetny pomysł z porzuconymi pluszakami, wzruszająca historia Lunitki, piękna koncepcja z Babą Jagę i wstrząsająca Babunia! I Wyjce - tu chylę czoła, czytając bałam się i współczułam jednocześnie. Całkiem niezły zbiór opowiadań. Są tu lepsze i gorsze historie, ale ogólnie dość dobre i interesujące dla czytelnika.

Z początku nie byłam przekonana do opowiadań Barbary Mikulskiej. Tym bardziej, że tytułowy utwór okazał się dość słaby. Jednak książka zaczęła się rozwijać w bardzo dobrym kierunku. Jedno opowiadanie science-fiction było wręcz niegodne wydania w książce. Ale poza tym... pozostałe były coraz lepsze. Świetny pomysł z porzuconymi pluszakami, wzruszająca historia Lunitki,...

mrs-cholera.blogspot.com


Z opowiadaniami to jest tak, że rzadko mogę powiedzieć o jakimś zbiorze, że naprawdę mi się podoba; w każdym są historie lepsze i gorsze, które zwykle dają przeciętną albo niezłą całość. O zbiorze Barbary Mikulskiej powiedziałabym, że jest przeciętny.

I za dużo w człowieku demonów się zagnieździło. Sami ze sobą nie umiemy dojść do ładu.

Zbiór zawiera trzynaście opowiadań i próżno szukać w nich ciągłości tematycznej. Wspólnym pierwiastkiem jest jedynie przynależność do fantastyki, a ta długa i szeroka, co udowodniła autorka, prezentując naprawdę bogaty przekrój tematyczny. Od dosyć standardowych schematów i motywów jak wilkołaki, bajka na opak czy magia znajdziemy też kilka nowatorskich pomysłów jak Wampmisie czy opowiadanie o tatuażach. Także każdy fan fantastyki rozpozna tu znajome chwyty i z dużym prawdopodobieństwem znajdzie coś dla siebie wśród szerokiego spektrum tematycznego.

Kiedyś takie jak ja palili na stosie! Na szczęście dla mnie te czasy już minęły.


Najbardziej do gustu przypadły mi opowiadania z motywem czarów, te baśniowe i klimatyczne. Oprócz nich jedno szczególnie mi się spodobało: o mężczyźnie, który za pomocą tatuażu upodabniał się do tygrysa. Zdarzyło się jedno, które nazwałabym pięknym w jego prostocie. Ale były też takie, które były zbyt zagmatwane, momentami niezrozumiałe albo nazbyt schematyczne i przez te zwyczajnie przebrnęłam. Myślę, że dwa, trzy możnaby wywalić z korzyścią dla całości.

Nie powiem, żebym męczyła się przy lekturze. Widać, że autorka starała się dopracować wszystko od początku do końca i wypieścić tekst do granic i odnoszę wrażenie… że go przepracowała. W pisaniu musi być odczuwalne pewne niedbalstwo. Zawadiackie lekceważenie, charakteryzujące łatwość. Tutaj zabrakło tej swobody słowotwórczej. Formalnie nie można powiedzieć, że coś ze stylem jest nie tak. Jest dobry punkt po punkcie. Brakuje mu tylko lekkości. Widać to szczególnie w dialogach, które są mało spontaniczne i brakuje im pewnej swobody, plecenia trzy po trzy. Cóż, niektórzy tworzą światy za pstryknięciem palców, inni wznoszą je mozolnie kamień po kamieniu.

Im bardziej jej nie lubimy, tym robi się gorsza i brzydsza.

Myślę, że spokojnie możecie dać szansę autorce i temu zbiorowi. Nie są to początki z tych, które dając przyjemność pisania, odbierają przyjemność czytania. Barbara Mikulska stawia pierwsze kroki dosyć pewnie, po prostu trzeba pamiętać o tym, że może i nie zdarła kolan, ale nadal zdarza jej chwiać. Z dużym prawdopodobieństwem znajdziecie tu historię, która przypadnie wam do gustu, musicie tylko podejść do nich z pewną wyrozumiałością. Nie mniej jednak, jeżeli ogólnie nie przepadacie za zbiorami opowiadań, a sięgając po nie wybieracie najwyższą półkę, proponowałabym wybrać coś innego.

mrs-cholera.blogspot.com


Z opowiadaniami to jest tak, że rzadko mogę powiedzieć o jakimś zbiorze, że naprawdę mi się podoba; w każdym są historie lepsze i gorsze, które zwykle dają przeciętną albo niezłą całość. O zbiorze Barbary Mikulskiej powiedziałabym, że jest przeciętny.

I za dużo w człowieku demonów się zagnieździło. Sami ze sobą nie umiemy dojść do ładu.

Zbiór...

„Smutna dziewczyna oraz inne opowiadania” to taki zbiór, po który sięgasz gdy masz akurat wolny wieczór i chcesz się zrelaksować po pracy. Pozycja lekka i bardzo szybko się czyta.
Są tu opowiadania, które zapadną w pamięć i będziemy żałować, że trwały tak krótko. Są też takie, które nawiązują do znanych pozycji jak „Wiedźmin” czy „Metro 2033”. Natkniemy się na anty bajkę i straszne historie niosące ze sobą przestrogę, do złudzenia przypominające te, które za dzieciaka opowiadało się przy ognisku. Warto zwrócić uwagę na pewien ciekawy zabieg. Dla tych, którzy lubią doszukiwać się powiązań, warto czytać uważnie bo niektóre tytuły zawierają wspólne elementy. Ale nie wskażę wam ich dokładnie aby nie psuć efektu.
Pozwolę sobie przybliżyć trzy pozycje z trzynastu opowiadań.

Oczywistym jest o czym będzie historia jeśli przeczytamy tytuł „Wilkołak”. Motyw z legend i wierzeń, mający swoje literackie bum w XIX wieku , rozbudowywany i wymyślany na nowo na przestrzeni lat. Znamy go doskonale, czytaliśmy takie opowieści nie raz. Jednak tu największą robotę wykonuje przezabawny duet – Sceptyczny policjant Sławek i jego, jak zwykł mawiać, osobista czarownica Kasia. Towarzyszyłam tej nieidealnej ale urokliwej parze z przyjemnością. Śmiałam się z ich utarczek słownych, z przemyśleń pana władzy i wszystkich perypetii jakie miały miejsce a trzeba zaznaczyć, że Katarzyna potrafi wpakować się w kłopoty. Naprawdę żałuje, że jest to tylko opowiadanie, bo zasługuje na własną książkę.

„Tatuaż” jest historią jednocześnie piękną i okrutną. Młody chłopak jak w „amerykańskim śnie” porzuca, życie na wsi i przyjeżdża do wielkiego miasta by coś zdobyć, być kimś. Jednak gdy już się w nim znajduje wszystko okazuje się być dystopią – wadliwe istoty to w oczach społeczeństwa odpady, niewolnictwo istnieje, tylko pod inną nazwą. W pogoni za pracą ludzie są gotowi zmieniać swoje ciało i modyfikować geny. Niebezpieczne układy, porachunki i czarny rynek to życie codzienne. Bohater próbuje odnaleźć się w szarej rzeczywistości i na szczęście nie jest sam. Ale nawet najlepszy przyjaciel może nie być wstanie pomóc gdy wpadnie się w nałóg. Ruchome tatuaże są przepiękne ale to z czego się je tworzy stanowi poważne zagrożenie. Opowiadanie zasługuje na uwagę i niesie ze sobą pewien przekaz. Czasem osoba której pomagasz, może wbić Ci nóż w serce.

Warto wspomnieć też „Wampmisia” czyli przesympatyczną i zabawną historię o tym co dzieje się z naszymi misiami z dzieciństwa, gdy już wyrośniemy i zapakujemy je w karton a potem zapomnimy o ich istnieniu. Gorąco polecam, takiej odsłony wampira jeszcze nie spotkałam.

Oczywiście wiem, że zbiory opowiadań nie każdemu przypadną do gustu. Czasem pozostawiają niedosyt. Ale uważam, że warto sięgnąć po „Smutną dziewczynę oraz inne opowiadania”, bo każdy znajdzie tam coś dla siebie. Czasem krótkie formy literackie i otwarte zakończenia pozostawiają furtkę dla naszej wyobraźni.

„Smutna dziewczyna oraz inne opowiadania” to taki zbiór, po który sięgasz gdy masz akurat wolny wieczór i chcesz się zrelaksować po pracy. Pozycja lekka i bardzo szybko się czyta.
Są tu opowiadania, które zapadną w pamięć i będziemy żałować, że trwały tak krótko. Są też takie, które nawiązują do znanych pozycji jak „Wiedźmin” czy „Metro 2033”. Natkniemy się na anty bajkę i...

Podsumowując, większość opowiadań bardzo mi się podobała i były wciągające. Autorka ma lekki styl i potrafi rozbawić oraz wprowadzić elementy grozy. Na szczęście pojawiło się tu mniej science fiction niż myślałam - w zbiorze przeważa raczej horror i fantasy.

Podsumowując, większość opowiadań bardzo mi się podobała i były wciągające. Autorka ma lekki styl i potrafi rozbawić oraz wprowadzić elementy grozy. Na szczęście pojawiło się tu mniej science fiction niż myślałam - w zbiorze przeważa raczej horror i fantasy.