Moja słodka Audrina

Czy możemy kochać kogoś tak mocno, jak mocno go nienawidzimy?
Bardzo lubię książki Virginii Cleo Andrews. Zawsze skrywają w sobie mroczne, często dość drastyczne tajemnice. Szkoda tylko, że najbardziej cierpią na tym kobiety. Tak samo było w tym przypadku z postacią Audriny. Już od pierwszych stron wydała mi sie silną, zdecydowaną bohaterką, która nade wszystko przekłada zadowolenie swego ojca i miłość do innych (jako przykład podam bezgraniczną miłość do swojej upośledzonej siostry Sylwii, czy chęć nawiązania siostrzanej miłości do Very, która od zawsze była okrutna dla Audriny). Zwróćmy jednak uwagę na fakt, że Damian został ukazany jako postać bardzo specyficzna - według swojej opinii bez żadnej skazy, elegancki, zadbany, kulturalny ... Długo można by wypisywać jego "pozytywne" cechy charakteru, które okazały się być tylko na pokaz. W domu przeistaczał się w tyrana, pana i władcę, despotę, a mimo to Audrina i tak go ubóstwiała - to dla niego starała się być najlepsza, najwspanialsza ... Nie raz dawał dowody swojej bezwzględności. Zarówno przemoc fizyczna jak i psychiczna były dla niego codziennością. Mimo tego, że Audrinę darzył szczególną więzią, zmuszał ją do różnych, dziwnych rzeczy (siadanie na bujaku, który rzeko miał magiczną moc; najpierw nie mogłam pojąć o co z nim chodzi).
Wraz z początkiem dylogii poznajemy Audrine (jak sie później okazało) w wieku 9 lat. Bez trudu można zauważyć, że mimo tak młodego wieku, jest ona bardzo dojrzała jak na swój wiek, ale też jednocześnie pozbawiona życia. Nade wszystko brakuje jej przyjaciela - kogoś, z kim mogłaby porozmawiać chociażby na temat sytuacji panujących w domu, czy też o zwykłych problemach dnia codziennego. Widać było, że męczy ją coś wewnętrznie - od samego początku można się domyśleć, że rodzina ukrywa przed nią coś bardzo ważnego - coś co będzie miało oddźwięk w całym jej życiu. Wraz z upływem stron, możemy zauważyć przemianę wewnętrzną bohaterki. Zmienia się jej pogląd na różne sytuacje, nabiera w sobie siły i "magicznej mocy", dzięki której potrafi przeciwstawić się tym, których kocha - tym, którzy robią jej krzywdę. Zaczyna walczyć o siebie, o swoje życie i o swoją miłość (tym samym o swojego męża). Jednak ta walka nie jest wyrównana - pamiętajmy o tym, że każda róża ma kolce ... Jak potoczą się losy Audriny, która całe życie miała pod górkę? Czy poznanie tajemnicy oby na pewno rozwiąże jej wszystkie problemy? Czy seria niefortunnych zdarzeń o dziwnych zbiegach okoliczności dobiegnie końca? Czy cyfra 9 w końcu zostanie w cudowny sposób odczarowana?
"Moja słodka Audrina", to nie tylko książka o losach głównej bohaterki. Mamy tu szereg dodatkowych postaci - członków i przyjaciół rodziny, którzy bezpośrednio i pośrednio mają wpływ na sytuację panującą w rezydencji, ale również stan w jakim znajduje się Audrina. Wszystkie elementy układanki zaczynają pasować do siebie jak puzzle. Autorka porusza w tej powieści również inne ważne kwestie. Pokazuje znaczenie rodziny i przyjaciół, siłę kobiet, które są pod wpływem innych ludzi. Można zauważyć również nacisk na siłę pieniądza - dzięki bogactwu można mieć wszystko, a złe czyny zostaną zapomniane.
Podsumowując... Mimo to, że książka ma ponad 500 stron, czyta się ją bardzo lekko. Niektóre wydarzenia są bardzo przewidywalne (Vera jako córka Damiana zrodzona ze zdrady), ale niektórych kompletnie się nie spodziewałam (bez największego spoileru napisze tylko, że mam tutaj na myśli Audrinę pierwszą). Zarówno historia rodziny, tajemnica jak i cała jej otoczka zostały przedstawione w taki sposób, że ciągle oczekuje się więcej i więcej. Nie można oderwać się od książki, dopóki nie dowiemy się o co chodzi. Czekam na finał i skutki podjętych przez Audrinę decyzji - czy powrót do Ardena, który (pamiętajmy o tym) dopuszczał się zdrady i przede wszystkim również maczał palce w największej, rodzinnej tajemnicy na pewno okaże się dobrą decyzją? Czy oby na pewno wszystkie tajemnice zostały w pełni wyjaśnione? Z niecierpliwością biorę się za kontynuacje cyklu.

Czy możemy kochać kogoś tak mocno, jak mocno go nienawidzimy?
Bardzo lubię książki Virginii Cleo Andrews. Zawsze skrywają w sobie mroczne, często dość drastyczne tajemnice. Szkoda tylko, że najbardziej cierpią na tym kobiety. Tak samo było w tym przypadku z postacią Audriny. Już od pierwszych stron wydała mi sie silną, zdecydowaną bohaterką, która nade wszystko przekłada...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zastanawiam się skąd te dobre oceny, osobiście dawno nie czytałam czegoś tak złego. Grafomania połączona z nagromadzeniem nierzeczywistych zdarzeń, a do tego puenta wiadoma od pierwszych stron książki. Szkoda czasu.

Zastanawiam się skąd te dobre oceny, osobiście dawno nie czytałam czegoś tak złego. Grafomania połączona z nagromadzeniem nierzeczywistych zdarzeń, a do tego puenta wiadoma od pierwszych stron książki. Szkoda czasu.

Pokaż mimo to

Polecam przeczytać.Bardzo wciągająca.Kim tak naprawdę jest Audrina Pierwsza?
Jakie kłamstwa skrywa przed nią rodzina?
Dlaczego nie może uczyć się jak inne,w szkole?
Prawda okaże się wstrząsająca.Czy po poznaniu prawdy zostawi wszystko i zacznie czuć się wolna?

Polecam przeczytać.Bardzo wciągająca.Kim tak naprawdę jest Audrina Pierwsza?
Jakie kłamstwa skrywa przed nią rodzina?
Dlaczego nie może uczyć się jak inne,w szkole?
Prawda okaże się wstrząsająca.Czy po poznaniu prawdy zostawi wszystko i zacznie czuć się wolna?

Pokaż mimo to

Kolejna saga z pokręconą rodziną w roli bohaterów, ale... coś w sobie ma, że ciekawią kolejne tomy.

Kolejna saga z pokręconą rodziną w roli bohaterów, ale... coś w sobie ma, że ciekawią kolejne tomy.

Pokaż mimo to

Co jakiś czas na moim profilu pojawiają się recenzje książek Virginii Cleo Andrews. Kilka ostatnich nie było do końca entuzjastycznych, bo miałam wrażenie, że te późniejsze powieści są dość wtórne i mało emocjonujące. ,,Moja słodka Audrina” jest jednak zupełnie inna i po przeczytaniu mam pytanie: Co trzeba mieć w głowie, żeby takie coś napisać?

Siedmioletnia Audrina mieszka z rodzicami, ciotką i kuzynką. Dziewczynka jest odcięta od świata, nie chodzi do szkoły, a jej jedynym znajomym spoza rodziny jest chłopiec z sąsiedztwa Arden. A wszystko dlatego, że przed laty starsza siostra Audriny, Audrina Pierwsza, została zgwałcona i zamordowana w środku lasu. Ojciec Audriny za wszelką cenę chce chronić młodszą córkę, zrażając ją do samotnego wychodzenia oraz chłopców, a także cały czas budzi w niej przekonanie, że musi stać się tak samo dobra i doskonała jak jej zmarła siostra. Audrina czuje się gorsza i niechciana, ale za wszelką cenę dąży do utrzymania uczucia taty. W pewnym momencie zaczyna sobie jednak uświadamiać, że relacje panujące w domu nie są normalne, co prowadzi ją do odkrycia mrocznego sekretu.

,,Moja słodka Audrina” jest zdecydowanie bardziej psychodeliczna i mroczna niż czołowa powieść Andrews czyli ,,Kwiaty na poddaszu”. Relacje w rodzinie Audriny są naprawdę przerażające – ojciec, który próbuje zachować córkę we wiecznym dzieciństwie, zgorzkniała i żebrząca o miłość męża matka, niespełniona i tkwiąca w toksycznych relacjach z siostrą i szwagrem ciotka Ellsbeth oraz kuzynka Vera, która na każdym kroku poniża i wyszydza Audrinę. Audrina jest dziewczynką, później kobietą, ciepłą i wrażliwą, więc bardzo zabiega o uczucia całej rodziny. Jej relacja z ojcem, także w kontekście ostatecznej tajemnicy, jest bardzo toksyczna i oparta na czymś w rodzaju kompleksu Elektry, a jednocześnie infantylizacji bohaterki, próby zrobienia z niej wiecznie słodkiego i niewinnego dziecka. Po raz kolejny w książce Andrews pojawia się mężczyzna jako swego rodzaju drapieżnik, dla którego kobiety są środkiem do osiągania celów, ale który jest przez te kobiety uwielbiany. Lucky(matka rodziny), Ellie, Audrina i Vera z całych sił starają się o o zdobycie i utrzymanie miłości Damiana dla których tak naprawdę każda z nich nie jest człowiekiem, ale zabawką. Damian na swój sposób kochał żonę i córkę, ale ta miłość była niszcząca i odbierała im poczucie własnej wartości. Równie toksyczna staje się z czasem relacja Audriny z Ardenem ze względu na tajemnicę i niedopowiedzenia otaczające dziewczynę oraz na chwilami egoizm chłopaka, który nie umiał unieść ciężaru sytuacji ukochanej.

Arden początkowo był jedną z moich ulubionych męskich postaci Andrews, wydawał się kochający, dobry i lojalny, jednak z każdą stroną pokazywał swoją inną naturę – nie liczył się z uczuciami Audriny, traktował ją przedmiotowo, wymagał od niej, nie dając niczego w zamian. Równie toksyczny był Damian, mężczyzna wykorzystujący kobiety do zaspokajania własnych pragnień. Przerażająca jest postać Very. Dziewczyna przypomina próżne kokietki z innych książek Andrews takie jak Fanny z ,,Rodziny Casteel” czy Beni z ,,Na imię mi Rain”, jednak jest od nich okrutniejsza, przesiąknięta żądzą zemsty na rodzinie i mężczyznach. Była kompletną psychopatką, chociaż w pewnych momentach można było jej współczuć, gdyż rodzona matka traktowała ją jak zło konieczne i potrafiła powiedzieć jej w oczy, że żałuje, że zrezygnowała z aborcji. Główna bohaterka Audrina może wydawać się dość bezbarwna, ale budzi współczucie swoim odizolowaniem, samotnością i manipulacją przez rodzinę.

Zdanie w pierwszym akapicie nie miało obrazić autorki, bo ,,Moja słodka Audrina” naprawdę mnie porwała i zafascynowała. Mimo to trochę przeraża mnie to co mogła przeżyć i myśleć Andrews, skoro wymyśliła takie wątki. Książkę jak najbardziej polecam, choć zakończenie mi się nie podobało.

,, Nikt nie jest zły albo zupełnie dobry. Nic nie jest czarne albo białe. Nie ma prawdziwych diabłów ani świętych.”

Co jakiś czas na moim profilu pojawiają się recenzje książek Virginii Cleo Andrews. Kilka ostatnich nie było do końca entuzjastycznych, bo miałam wrażenie, że te późniejsze powieści są dość wtórne i mało emocjonujące. ,,Moja słodka Audrina” jest jednak zupełnie inna i po przeczytaniu mam pytanie: Co trzeba mieć w głowie, żeby takie coś napisać?

Siedmioletnia Audrina...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiem, że nie odkryje Ameryki gdy napiszę, że książka "Moja słodka Audrina" była fantastyczną lekturą. Każdy, kto czytał choć jedną książkę tej autorki wie, że jej książki to kawał dobrej roboty.

***

Jeśli ktoś z Was nie czytał, to nadrabiajcie! Zaskakujących obrotów spraw jest w tej książce multum! Tak samo jak właśnie w pozostałych książkach V.C.Andrews

***

Audrina, siedmioletnia dziewczynka mieszkająca w dużej posiadłości, której każdy zakamarek wypełniony jest sekretami i kłamstwami.
Dziewczynka otrzymała imię na cześć swojej zmarłej siostry - Audriny Pierwszej, przez którą ciągle odnowi wrażenie, że jest tą drugą, gorszą, niechcianą córką. Rodzice wbrew prawu, nie posłali dziecka do szkoły, nauczana jest w domu przez matkę oraz ciotkę. na ścianach nie ma żadnego kalendarza, a każdy zegar wskazuje inną godzinę.
Z biegiem lat, Audrina ciągle nie pamięta żadnego własnego przyjęcia urodzinowego - wytłumaczenie które otrzymuje brzmi, iż nikt w tym domu ie obchodzi swoich urodzin.
Dziewczynki jedyną bezpieczną przystanią jest jej przyjaciel Arden.
Ojciec dziewczyny zmusza ją do siadywania w bujanym fotelu który należał do jej zmarłej siostry. Fotel ma pomóc Audrinie uzyskać niezwykły dar, który posiadała rzekomo jej siostra.
Z każdym kolejnym rokiem, w posiadłości dochodzi do podobnych tragedii.
Audrina czując, że traci zmysły, skupia całą swoją uwagę na młodszej siostrzyczce. Gdy już wydaje się, że gorzej być nie może - Audrina poznaje prawdę, która wstrząsa jej życiem, prawdę z którą nie może się pogodzić.

Wiem, że nie odkryje Ameryki gdy napiszę, że książka "Moja słodka Audrina" była fantastyczną lekturą. Każdy, kto czytał choć jedną książkę tej autorki wie, że jej książki to kawał dobrej roboty.

***

Jeśli ktoś z Was nie czytał, to nadrabiajcie! Zaskakujących obrotów spraw jest w tej książce multum! Tak samo jak właśnie w pozostałych książkach V.C.Andrews

***

Audrina,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Audrina wychowuje się w wielkiej wiktoriańskiej rezydencji. Piękna matka, przystojny ojciec, zamożny dom. Wydawać by się mogło, że dzieciństwo jak z bajki, ale nic bardziej mylnego. Dziewczynka żyje w cieniu swojej starszej siostry, która była dobra, idealna, doskonała, najlepsza...tyle że teraz jest martwa. Audrina, która odziedziczyła imię po zmarłej tragicznie siostrze próbuje jej dorównać, stać się taka jak ona, by zadowolić rodziców. Ma kłopoty z pamięcią, uciekają jej dni, daty, pory roku. Nie pamięta tego co było niedawno, nie jest świadoma godzin. I nie dlatego, że coś z nią nie tak, ale dlatego, że rodzice trzymają ją pod dziwnym kloszem opiekuńczości, wręcz chorej. Nie wolno jej chodzić do szkoły, nie wolno oddalać się od domu, nie wolno jej pamiętać. Dziewczynka zaczyna prowadzić dziennik by uporządkować myśli i wspomnienia. Wie, że coś się stało w przeszłości i bliscy zrobią wszystko by nie wróciła jej pamięć.
Do tego mieszka pod jednym dachem z kuzynką, która jej nienawidzi i ciotką, która nie lubi nikogo. Rodzina jest ogólnie pojechana. Matka z ciotką urządzają co wtorek herbatki ze zdjęciem zmarłej krewnej, dyskutując z nią w najlepsze. Z kolei ojciec każe Audrinie żyjącej bujać się w fotelu Audriny nieżyjącej w oczekiwaniu na cudowny dar, sny i rzekome odzyskiwanie pamięci. A wszystko to dzieje się w pokoju pełnym zabawek, sukienek, reliktów z życia zmarłej przedwcześnie dziewczynki. Domowe mauzoleum.
Kiedy przeczytałam opis tej książki pomyślałam sobie- ech ten klimat rodem z filmów Hitchcocka, ja to lubię, ja to biorę, ja to czytam. Co znalazłam w książce? ciekawą historię wplecioną w ogrom niczego.
Historia się rozmywała, bladła, nikła aż znikła pośrodku monotonii opisów.
Książka niezwykle przegadana. Chociaż koniec był dobry, odrobinę nabrał rozpędu. Moim zdaniem autorka bardziej skupiła się na objętości książki niż na jakości. Szkoda. Jest kolejna część i z jednej strony kusi mnie żeby sięgnąć i poznać dalsze losy bohaterów, z drugiej strony boję się, że kolejna historia rozmyje się pośrodku niczego.

Audrina wychowuje się w wielkiej wiktoriańskiej rezydencji. Piękna matka, przystojny ojciec, zamożny dom. Wydawać by się mogło, że dzieciństwo jak z bajki, ale nic bardziej mylnego. Dziewczynka żyje w cieniu swojej starszej siostry, która była dobra, idealna, doskonała, najlepsza...tyle że teraz jest martwa. Audrina, która odziedziczyła imię po zmarłej tragicznie siostrze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznać muszę, że książka jest niecodzienna.
Przez większość czasu czytania można stwierdzić, że bohaterzy są nienormalni i w sumie pod koniec wychodzi, że trochę nienormalni są.
Najpierw ma się wrażenie, że czasy są odległe, może początek XX w. Jednakże później okazuje się, że są to czasy współczesne.
Na pewno nie jest to książka do poduszki, jednakże wciąga i jest w miarę ciekawa.
Polecam osobom, które lubią książki owiane tajemnicą.

Przyznać muszę, że książka jest niecodzienna.
Przez większość czasu czytania można stwierdzić, że bohaterzy są nienormalni i w sumie pod koniec wychodzi, że trochę nienormalni są.
Najpierw ma się wrażenie, że czasy są odległe, może początek XX w. Jednakże później okazuje się, że są to czasy współczesne.
Na pewno nie jest to książka do poduszki, jednakże wciąga i jest w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kochani wiem, że nie odkryje Ameryki, gdy napiszę, że książka "Moja Słodka Audrina" była fantastyczną lekturą. Każdy, kto czytał choć jedną książkę tej autorki wie, że jest to kawał dobrej roboty.
A więc, tak..jestem bardzo zachwycona i już nie mogę się doczekać, aż zabiorę się za drugą część!
🔸🔸
Jeśli ktoś z Was jeszcze nie czytał, a książka mu leży na stosie hańby, nie czekajcie - bierzcie się za na prawdę dobrą lekturę. Zaskakujących obrotów spraw, jest w tej książce multum! Tak samo jak właśnie w innych książkach V.C Andrews
🔸🔸
🗒️ Audrina, siedmioletnia dziewczynka mieszkająca w dużej posiadłości, której każdy zakamarek wypełniony jest sekretami i kłamstwami. Dziewczynka otrzymała imię na cześć swojej zmarłej, starszej siostry - Audriny Pierwszej, przez którą ciągle odnosi wrażenie, że jest tą drugą, gorszą, niechcianą córką. Rodzice wbrew prawu, nie posłali dziecka do szkoły, nauczana jest w domu przez matkę oraz ciotkę. Na ścianach nie ma żadnego kalendarza, a każdy zegar wskazuję inną godzinę. Z biegiem lat, Audrina ciągle nie pamięta żadnego własnego przyjęcia urodzinowego - wytłumaczenie które otrzymuje brzmi, iż nikt w tym domu nie obchodzi swoich urodzin. Dziewczynki jedyną bezpieczną przystanią jest jej przyjaciel Arden. Ojciec dziewczynki, zmusza ją do zasiadywania w bujanym fotelu, który niegdyś należał do zmarłej siostry. Fotel ma pomóc Audrinie uzyskać niezwykły dar, który posiadała jej siostra.
Z każdym kolejnym rokiem, w posiadłości dochodzi do podobnych tragedii. Audrina czując, że traci zmysły, skupia całą swoją uwagę na młodszej siostrzyczce.
Gdy już wydaje się, że gorzej być nie może - Audrina poznaje prawdę, która wstrząsa jej życiem, prawdę z którą nie może się pogodzić.

Kochani wiem, że nie odkryje Ameryki, gdy napiszę, że książka "Moja Słodka Audrina" była fantastyczną lekturą. Każdy, kto czytał choć jedną książkę tej autorki wie, że jest to kawał dobrej roboty.
A więc, tak..jestem bardzo zachwycona i już nie mogę się doczekać, aż zabiorę się za drugą część!
🔸🔸
Jeśli ktoś z Was jeszcze nie czytał, a książka mu leży na stosie hańby, nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pamiętam jak kiedyś, ukradkiem czytałam pierwszą część Kwiatów na Poddaszu. Zabrałam mamie książkę bo chciałam coś poczytać, a u mnie były same bajki. Bo podobno książki chłonęłam jak woda już, wtedy kiedy byłam w pieluchach. I od tamtej pory Virginię C. Andrews uwielbiam. Stała się moją ulubioną autorką, która wskoczyła na pierwsze miejsce w mojej liście. Seria Kwiatów Na Poddaszu jest najgłośniejsza. To nią podbiła świat, co wcale mnie nie dziwi, bo była doskonała. Ale teraz przejdźmy do książki, którą chcę Wam opisać.

Moja Słodka Audrina, to kolejna dylogia z pod pióra Virgini, która ukazała się pod nakładem wydawnictwa Prószyński. W tej historii znajdziemy wszystko. Stary, duży dom pełen tajemnic. Skomplikowane życie, tajemnice rodzinne i nawet trochę kryminału. Innymi słowy ta książka jest lepsza od niejednego kryminalnego serialu czy melodramatycznego jak kto woli. To taka kronika zamknięta w ponad pięciuset stronach. Jednak najbardziej denerwowała mnie Vera. Idealna dziewczynka. A co z Audriną, której ojciec nie miał ani jednego zdjęcia? To bolało ją najbardziej. I to, że chciała być tak samo normalna i idealna jak Vera. I chodzić do szkoły jak normalne dzieci, a nie uczyć się w domu z matką. Ale jaką tajemnicę skrywa ta rodzina? Nie zdradzę, bo nie będzie przyjemności z czytania, a na prawdę warto po tą fabułę sięgnąć. Ja osobiście bardzo polecam.

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Prószyński. Z przyjemnością sięgnę po następne części.

instagram.com/karmelizovana

Pamiętam jak kiedyś, ukradkiem czytałam pierwszą część Kwiatów na Poddaszu. Zabrałam mamie książkę bo chciałam coś poczytać, a u mnie były same bajki. Bo podobno książki chłonęłam jak woda już, wtedy kiedy byłam w pieluchach. I od tamtej pory Virginię C. Andrews uwielbiam. Stała się moją ulubioną autorką, która wskoczyła na pierwsze miejsce w mojej liście. Seria Kwiatów Na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to