Catherine Steadman

W tej książce można znależć m.in. takie motywy jak: tajemnice z przeszłości, rodzinne sekrety, mroczne tradycje, gry, w których niekoniecznie chodzi o dobrą zabawę, czy potężny majątek, który może oddziedziczyć tylko jedna osoba. Wszystko to tworzy dość ciekawą historię, która niestety potrzebowała długiego rozpędu, by faktycznie zaangażować i trzymać mnie w skupieniu i napięciu. W przypadku thrilleru oczekiwałbym pewnej iskry już od pierwszych stron, która z każdym kolejnym rozdziałem będzie wzniecać coraz to potężniejszy ogień, na koniec wywołując pożar, który pozostawi po sobie zgliszcza. Iskra została zaserwowana w prologu, aczkolwiek dalej zabrakło rozpałki, która podtrzymywałaby ogień do momentu kulminacyjnego. Książka liczy ponad 400 stron, a tak naprawdę dopiero od 170 strony zaczyna zawiązywać się faktyczna fabuła przytoczona w opisie. Jak na triller, moim zdaniem, jest to bardzo późno, bo i choć zapałka zapłonie, to przez poprzednie niewypały bardziej trzyma ciebie sfrustowanie niż zaintrygowanie. Dopiero, gdy na kartach powieści pojawia się tytułowa gra, swoją drogą nie jedna, a w tle cały czas mowa o pewnej kasecie, zaczyna robić się interesująco i klimatycznie. Finalnie ten tytuł nie okazał się dla mnie być czymś nowym w swoim gatunku. To całkiem w porządku historia na wieczór, choć z uwagi na fakt, że akcja rozgrywa się na przełomie ostatnich dwóch miesięcy roku, może warto siegnąć po ten tytuł w okresie jesienno-zimowym, by bardziej wczuć się w klimat. Ostatnie 80 stron miało w sobie najwięcej treści, której zabrakło mi wcześniej. Nie jest to moje ogromne rozczarowanie, ani wielki zachwyt. Taki średniaczek, bez większych fajerwerów.