Kubuś Puchatek. Chatka Puchatka

Jeśli dzieciństwo to kojarzy mi się właśnie między innymi z Kubusiem Puchatkiem. To jedna z tych wyjątkowych lektur, którą znają chyba wszyscy (chociażby nawet adaptację Disneya, która również jest cudowna!) i do której ciągle chce się wracać. Mam wrażenie, że im jestem starsza, tym mniej rozumiem dosłownie - nie pamiętam, żebym kiedyś bardzo dogłębnie analizowała treść, po prostu czytałam i świetnie się przy tym bawiłam, bo odnajdywałam w powieści siebie i swoje zabawy z misiami. Teraz dla mnie jest to powieść pełna metafor i symboli, gdzie każda przygoda ma kilka interpretacji, by jednak można było ją podsumować jednym zdaniem: żyjmy chwilą! To nasza wyobraźnia sprawia, że ten świat jest cudowny.

Myślę, że każdy już będąc dorosłym powinien wrócić do swoich ulubionych książek z dzieciństwa i odkryć na nowo, dlaczego one były ulubione. Gwarantuję, że na wiele spraw patrzy się zupełnie inaczej, odkrywa się zupełnie inne znaczenia, ale ostatecznie sens będzie płynął ten sam.

Jeśli dzieciństwo to kojarzy mi się właśnie między innymi z Kubusiem Puchatkiem. To jedna z tych wyjątkowych lektur, którą znają chyba wszyscy (chociażby nawet adaptację Disneya, która również jest cudowna!) i do której ciągle chce się wracać. Mam wrażenie, że im jestem starsza, tym mniej rozumiem dosłownie - nie pamiętam, żebym kiedyś bardzo dogłębnie analizowała treść, po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zawsze z sentymentem wracam do opowieści o Kubusiu gdyż całe dzieciństwo i potem jeszcze wiele lat uwielbiałam tego misia. Książka jest bardzo ładnie wydana, urocza i rozczulająca. Zatracenie się w historie dziejące się w Stumilowym Lesie skutecznie potrafi wciągnąć i rozluźnić czytelnika. A taka odskocznia jest bardzo ważna zważając na obecną sytuację.

Jednak przez pryzmat czasu widzę lekkie różnice w postaciach, które się przewijają przez książkę. Mam wrażenie, że za czasów dzieciństwa łagodziłam wszystkie ich wady i słabości, które teraz widzę wyraźnie i nie zawsze aspekty te wydają mi się takie niewinne.

Zawsze z sentymentem wracam do opowieści o Kubusiu gdyż całe dzieciństwo i potem jeszcze wiele lat uwielbiałam tego misia. Książka jest bardzo ładnie wydana, urocza i rozczulająca. Zatracenie się w historie dziejące się w Stumilowym Lesie skutecznie potrafi wciągnąć i rozluźnić czytelnika. A taka odskocznia jest bardzo ważna zważając na obecną sytuację.

Jednak przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nietuzinkowa jak jej bohater ;)

Nietuzinkowa jak jej bohater ;)

Pokaż mimo to

Poznałam Misia tak dawno, że zapomniałam kiedy. Przed podstawówką zapewne.
Chociaż mi się Miś spodobał, jednak nie na tyle bym wracała doń często, był to Miś o Bardzo Małym Rozumku, mym skrajnie subiektywnym zdaniem nie mógł konkurować z Muminkami czy Alicją w Krainie Czarów.

„– Mój przyjaciel Kłapouchy zgubił swój ogon. Strasznie mu go brak. Więc czy nie mogłabyś mi łaskawie powiedzieć gdzie go szukać?
– Widzisz – odparła Sowa – najczęściej praktykowane postępowanie w takich wypadkach jest następujące...
– Ojej! – przerwał jej Puchatek. – Co znaczy najgęściej polukrowane postękiwanie? Jestem Misiem o Bardzo Małym Rozumku i długie słowa sprawiają mi wielką trudność.
– To oznacza rzecz, którą ma się zrobić.
– No, jeśli to tylko to znaczy, to niech już będzie – szepnął Miś skruszony.
– Więc rzecz do zrobienia jest następująca: po pierwsze, wyznaczenie wynagrodzenia. Trzeba ogłosić...
– Chwileczkę – przerwał jej Puchatek podnosząc łapkę do góry. – Co mamy zrobić dla tego czegoś, coś powiedziała? Bo właśnie kichnęłaś w tej chwili, kiedy chciałaś to słowo wymówić.
– Mylisz się. Nie kichnęłam.
– Kichnęłaś, Sowo!
– Przepraszam cię, Puchatku, nie kichnęłam. Niepodobna kichnąć nie wiedząc o tym.
– Tak, ale nie można usłyszeć kichnięcia bez tego, żeby ktoś nie kichnął.
– Więc powiedziałam tak: Po pierwsze, wyznaczenie wynagrodzenia. Trzeba ogłosić...
– Co? Powtórz jeszcze raz... – poprosił Puchatek nieśmiało.
– Wynagrodzenia! – huknęła Sowa. – Ogłosimy, że damy bardzo dużą ilość czegoś tam temu, kto znajdzie ogon Kłapouchego!
– Aha, rozumiem – powiedział Puchatek kiwając głową – ale mówiąc o bardzo dużej ilości czegoś tam – mówił dalej marząco – ja zwykle o tej porze dostaję jakieś małe Conieco – i spojrzał tęsknie w stronę szafki stojącej w kącie bawialni Sowy – po prostu łyk słodkiej śmietanki czy czegoś tam innego i odrobinkę miodu...”

Poznałam Misia tak dawno, że zapomniałam kiedy. Przed podstawówką zapewne.
Chociaż mi się Miś spodobał, jednak nie na tyle bym wracała doń często, był to Miś o Bardzo Małym Rozumku, mym skrajnie subiektywnym zdaniem nie mógł konkurować z Muminkami czy Alicją w Krainie Czarów.

„– Mój przyjaciel Kłapouchy zgubił swój ogon. Strasznie mu go brak. Więc czy nie mogłabyś mi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pocieszne opowiadania o znanym misiu. A samo wydanie książki jest przepiękne, z mnóstwem cudownych ilustracji. Poczułam się, jakbym była dzieckiem.

Pocieszne opowiadania o znanym misiu. A samo wydanie książki jest przepiękne, z mnóstwem cudownych ilustracji. Poczułam się, jakbym była dzieckiem.

Pokaż mimo to

Jeżeli ktoś z Was sięga po przygody Kubusia po raz pierwszy, możecie zapoznać się z dokładną mapą przedstawiającą Stumilowy Las, która znajduje się w środku. Dzięki niej przekonacie się, gdzie mieszkał Kłapouchy czy Prosiaczek. Warto też sprawdzić, gdzie mieszkał Kubuś i jak daleko miał do miejsca, gdzie mieszkają pszczoły, a co za tym idzie, gdzie znajduje się świeży miodek.

http://www.czytajac.pl/2018/10/kubus-puchatek-i-jego-przyjaciele-w-klasycznej-odslonie/

Jeżeli ktoś z Was sięga po przygody Kubusia po raz pierwszy, możecie zapoznać się z dokładną mapą przedstawiającą Stumilowy Las, która znajduje się w środku. Dzięki niej przekonacie się, gdzie mieszkał Kłapouchy czy Prosiaczek. Warto też sprawdzić, gdzie mieszkał Kubuś i jak daleko miał do miejsca, gdzie mieszkają pszczoły, a co za tym idzie, gdzie znajduje się świeży...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czy i Wam w okresie Waszego dzieciństwa towarzyszył Niedźwiadek o Bardzo Małym Rozumku, ale za to ogromnym Serduszku? <3
http://magicznyswiatksiazki.pl/kubus-puchatek-chatka-puchatka-a-a-milne/

PS to wydanie od wydawnictwa Nasza Księgarnia jest po prostu piękne <3 <3 <3

Czy i Wam w okresie Waszego dzieciństwa towarzyszył Niedźwiadek o Bardzo Małym Rozumku, ale za to ogromnym Serduszku? <3
http://magicznyswiatksiazki.pl/kubus-puchatek-chatka-puchatka-a-a-milne/

PS to wydanie od wydawnictwa Nasza Księgarnia jest po prostu piękne <3 <3 <3

Pokaż mimo to

Kubuś. Zna go każdy (prawda?) i większość kocha (prawda?).

Nie muszę tu pisać jak wspaniała jest ta książka. To wiedza powszechna. Podobnie jak z Muminkami czy Alicją w Krainie Czarów - dobra historia broni się sama. Dlatego ta recenzja to bardziej zbiór moich ulubionych cytatów  z Kubusia plus upewnienie się, że macie swój egzemplarz(-e). Jeśli nie, to Nasza Księgarnia wydała ostatnio piękne połączenie "Kubusia Puchatka" i "Chatki Puchatka".

"-Puchatku? 
-Tak Prosiaczku? 
-Nic- powiedział Prosiaczek biorąc Puchatka za łapkę - Chciałem się tylko upewnić, że jesteś."

Ja zawsze myślałam o sobie jako o połączeniu Prosiaczka i Kłapouchego. Swoją drogą, Kłapouchy ma najlepsze teksty w tej bajce. Patrzcie:

"– A ty jak się masz? – spytał Puchatek.
– Nie bardzo się mam – odpowiedział Kłapouchy. – Już nie pamiętam czasów, żebym jakoś się miał."

Nowe wydanie jest większe niż standardowa książka i ma oryginalne ilustracje. Kolorowe :) To połączenie pierwszych dwóch części przygód przyjaciół ze Stumilowego (Stuwiekowego?) lasu. To nasze najładniejsze wydanie Kubusia.

Bo nie wiem jak Wy, ale ja nieszczególnie kocham disneyowską wersję Misia o Bardzo Małym Rozumku. Najbardziej czekam za to na maskotki z filmu "Krzysiu gdzie jesteś?" - najładniejsze, kochane, wyprzytulane i retro miśki świata!

A Ty? Z kim się utożsamiałeś czytając Kubusia Puchatka?

Kubuś. Zna go każdy (prawda?) i większość kocha (prawda?).

Nie muszę tu pisać jak wspaniała jest ta książka. To wiedza powszechna. Podobnie jak z Muminkami czy Alicją w Krainie Czarów - dobra historia broni się sama. Dlatego ta recenzja to bardziej zbiór moich ulubionych cytatów  z Kubusia plus upewnienie się, że macie swój egzemplarz(-e). Jeśli nie, to Nasza Księgarnia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy raz przygody Kubusia Puchatka przeczytałam w szkole podstawowej. Od samego początku wzruszał mnie ten mały miś, co prawda o niewielkim rozumku ale jak się umiejący trafnie komentować swoją rzeczywistość. Jego piosenka o chmurce momentalnie zapadła mi w pamięć i do dzisiaj ją sobie często podśpiewuję. Opowieść o Stumilowym lesie i jego mieszkańcach, fantastycznie przetłumaczyła Irena Tuwim. Gdy przeczytałam tę opowieść później, w wieku nastoletnim, dopiero wtedy zaczęłam zauważać jej właściwe przesłanie i to, że tak naprawdę, nie jest to książka dla dzieci, że wszystkie w niej zawarte problemy, dotyczą przede wszystkim nas dorosłych. Znajdziemy w niej dużo elementów filozofii, psychologii i socjologii ubranych w ciekawą bajkę o zwierzętach. Przyjaźń, współczucie, matczyna miłość to tylko nieliczne tematy stanowiące w niej drugie dno. Kubuś jest na pewno postacią nietuzinkową. To samo można powiedzieć o Prosiaczku, Sowie, Kłapouchu czy Króliku. Każdy z nich jest ogromną indywidualnością, ma swoje zasady, swój rytm dnia, lecz także marzenia. Ich wzajemne relacje są bardzo różne, jednak na pewno to co widać na pierwszym planie, to obojętne od charakteru czy zachowań, łączy ich bardzo silna więź. Obdarzone ludzkimi cechami stają się czytelnikowi niezwykle bliskie.. Razem z nimi przeżywa ich porażki, cieszy się, że spotka ich coś miłego, martwi się, gdy mają kłopoty jak Kłapouchy. Zupełnie jak w życiu.
To akurat wydanie wygląda wspaniale, twarda oprawa, świetna grafika, może być naprawdę ciekawym prezentem, wcale nie tylko dla najmłodszych. Nie można zapomnieć też o fantastycznych ilustracjach Ernesta H. Sheparda, które są niezwykle ciepłe, w tym akurat wydaniu poprzez użycie jesiennych barw idealnie pasują do pogody za oknem. Opowieści o Kubusiu kompletnie nie tracą na aktualności, wciąż żywe, niezmiennie wzruszają i absolutnie nie potrzebują żadnych rekomendacji. Są jakością same w sobie.

„Sztuka dawania podarunku polega na tym, aby ofiarować coś, czego nie można kupić w żadnym sklepie.”

Pierwszy raz przygody Kubusia Puchatka przeczytałam w szkole podstawowej. Od samego początku wzruszał mnie ten mały miś, co prawda o niewielkim rozumku ale jak się umiejący trafnie komentować swoją rzeczywistość. Jego piosenka o chmurce momentalnie zapadła mi w pamięć i do dzisiaj ją sobie często podśpiewuję. Opowieść o Stumilowym lesie i jego mieszkańcach, fantastycznie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyka dziś ciągle czytana nie zawsze nadaje się dla dzieci. Często są to książki bardziej dla dorosłych, a nie młodych czytelników. „Alicja w Krainie Czarów” czy „Piotruś Pan” obfitują w sporą dawkę przemocy. Bicie dzieci i zabijanie może nie jest tam na porządku dziennym, ale jest obficie opisane. Do tego bieda, przez którą dzieci marzą o jabłkach, cukrze czy powidłach. Jak coś takiego wyjaśnić naszym pociechom? Nie jest to łatwe i ja jestem zdecydowanie zwolenniczką darowania sobie takich wyjaśnień na początku edukacji, a zwolenniczką wychowania w błogiej nieświadomości i dostatku.
Z taką nieświadomością i dostatkiem kojarzy mi się „Kubuś Puchatek. Chatka Puchatka” A. A. Milne’a ze słynnym fragmentem doskonale pokazującym bohatera, jego beztroskę, podejście do łakoci i przede wszystkim dostatek:
„Puchatek lubił przekąsić swoje małe Conieco o jedenastej rano i cieszył się bardzo, widząc, jak Królik wydobywa z szafki garnuszki i talerze, i gdy Królik zapytał: - Co wolisz, miód czy marmoladę do chleba? – Puchatek był tak wzruszony, że powiedział: - Jedno i drugie. – I zaraz potem, żeby nie wydać się żarłokiem, dodał: - ale po co jeszcze chleb, Króliku? Nie rób sobie za wiele kłopotu”.
Oczywiście i Kubuś Puchatek zmierzy się z brakami, ale wynikają one raczej z jego łakomstwa, a nie z biedy. Z tego powodu musi przechytrzyć pszczoły. Jest przy tym tak dziecinnie prosty, bez złych intencji i z prostymi dążeniami kończącymi się dość zabawnie, że odbierzemy to jako naukę: nie chcieć niczego ponad miarę, ponieważ utniemy w swojej życiowej norze.
„Kubuś Puchatek. Chatka Puchatka” to jedna z tych nielicznych książek zaliczanych do klasyki wyśmiewających przemoc, nietolerancję, z lekkim sceptycyzmem patrzą na obżarstwo, nadmierną lękliwość, przekonanie o dużej wiedzy. Wszelkie delikatne konflikty zaprezentowano w taki sposób, aby wyśmiać agresora, a prosta codzienność ubarwiona jest dziecięcą fantazją snucia opowieści. Bohaterzy „Kubusia Puchatka” są niemal jak przedszkolna grupa: każdy jest tu inny, boryka się z innymi słabościami, inne musi kamuflować, a do tego wszyscy wszystkich tu doskonale znają. A najlepiej zna ich Krzyś czuwający nad losem swoich podopiecznych. Wokół tej niezwykłej przyjaźni, głębokiej relacji grupki przyjaciół toczy się akcja pokazująca nam wiele dziecięcych wyobrażeń o świecie. Do tego są to bohaterzy pragnący czynić dobro. Ich intencje nie zawsze przekładają się na zamierzony cel, co czyni wiele wydarzeń zabawnymi, ale nie ma w tych nieszczęściach tragizmu typowego dla klasyki. Wręcz przeciwnie: po raz kolejny jest humor, beztroska, szczęście, a wszystko przez to, że: „(…) dokądkolwiek pójdą i cokolwiek im się zdarzy po drodze, mały chłopczyk i jego Miś będą zawsze bawić się wesoło ze sobą w tym Zaczarowanym Miejscu na skraju Lasu”.
Nowe wydanie, które właśnie ukazało się w Naszej Księgarni to także estetyczna usta. Wydawca zabiera nas w świat pierwszej odsłony ilustracji. Mamy tu troszkę niezgrabne ilustracje Ernesta H. Sheparda ze specyficzną kolorystyką (jakże inną od tej Disney’owskiej). Duże strony, proste ilustracje, dobrze zszyte kartki oprawione w solidną matową oprawę i - to, co najważniejsze dla dzieci – duża czcionka. Tłumaczką jest tu Irena Tuwim – młodsza siostra Juliana Tuwima, autorka i tłumaczka literatury dziecięcej, a zwłaszcza książek A. A. Milne’a., których niedługie rozdziały, napisane pięknym językiem z wielką wprawą przekładała na nasz ojczysty język, dzięki czemu do polskich czytelników opowieść pozwalająca zobaczyć świat z perspektywy dziecka trafiła jeszcze przed II wojną światową. Lekka lektura dostarcza nam wielu przyjemnych odczuć, uzmysławia nam – rodzicom, że czasami dzieci wielu poruszanych przez nas spraw nie rozumieją, że widzą je nieco inaczej, a dzieciom pomaga rozwinąć wyobraźnię, zachęca do stworzenia tak niezwykłej więzi z własnymi zabawkami i snucia ich niezwykłych przygód na dywanie, który może zmienić się w las czy nawet niezwykłą dżunglę. Mnie w te książce urzekają pozytywne wzorce etyczne. Zdecydowanie polecam!

Klasyka dziś ciągle czytana nie zawsze nadaje się dla dzieci. Często są to książki bardziej dla dorosłych, a nie młodych czytelników. „Alicja w Krainie Czarów” czy „Piotruś Pan” obfitują w sporą dawkę przemocy. Bicie dzieci i zabijanie może nie jest tam na porządku dziennym, ale jest obficie opisane. Do tego bieda, przez którą dzieci marzą o jabłkach, cukrze czy powidłach....

więcej

mniej

Pokaż mimo to