Wydaje mi się, że w szkole nie czytałam tej książki, a sama postać Kubusia Puchatka znam raczej z ekranu telewizji. W każdym razie miło było wrócić do czasów dzieciństwa i na rozluźnienie poczytać o przygodach Kubusia Puchatka. Niestety nie jestem pewna, czy książka się dobrze zestarzała i o ile mi czytanie sprawiło przyjemność, mojemu dziecku raczej zaoferowałabym bardziej współczesna bajkę. Ale osobom, które mają jakiś sentyment do postaci z tej książki polecam :)

Wydaje mi się, że w szkole nie czytałam tej książki, a sama postać Kubusia Puchatka znam raczej z ekranu telewizji. W każdym razie miło było wrócić do czasów dzieciństwa i na rozluźnienie poczytać o przygodach Kubusia Puchatka. Niestety nie jestem pewna, czy książka się dobrze zestarzała i o ile mi czytanie sprawiło przyjemność, mojemu dziecku raczej zaoferowałabym bardziej...

nie wiem co o tym myśleć. przeczytałam bo jest lekturą ale w sumie to spoko. chociaż sama już nie wiem ❔

nie wiem co o tym myśleć. przeczytałam bo jest lekturą ale w sumie to spoko. chociaż sama już nie wiem ❔

Niezapomniany Kubuś Puchatek :)

Niezapomniany Kubuś Puchatek :)

Nie potrafię ocenić tej książki w żaden bardziej obiektywny sposób. Jestem do niej i bajek o Kubusiu zbyt przywiązany emocjonalnie. Nie będę z tym próbować walczyć i wstawiam dziesiątkę. Książka ma jakieś wady, ale wszystko przykrywa pyłek nostalgii. Ta książka to powrót do dzieciństwa i miód na serce (czy z Puchatkiem mogłoby być inaczej?). Treść tej książki przenosi mnie w czasie, wypełnia każdą cząstkę ciała i duszy dziecięcą nadzieją. Oby każdy miał taką pozycję

PS. To chyba moja pierwsza książka, którą dostałem od mamy. Na pewno pierwsza przeczytana. Jedna z niewielu więcej niż raz.

Nie potrafię ocenić tej książki w żaden bardziej obiektywny sposób. Jestem do niej i bajek o Kubusiu zbyt przywiązany emocjonalnie. Nie będę z tym próbować walczyć i wstawiam dziesiątkę. Książka ma jakieś wady, ale wszystko przykrywa pyłek nostalgii. Ta książka to powrót do dzieciństwa i miód na serce (czy z Puchatkiem mogłoby być inaczej?). Treść tej książki przenosi mnie...

Sięgnąłem po nią mając prawie 36 lat, no i niestety uważam, że jest już za późno, aby docenić to dzieło... za bardzo infantylne, miejscami bardzo nudne, a lekką głupotę Kubusia, ja już odbieram jako upośledzenie w stopniu lekkim - hahaha, zboczenie zawodowe. Niemniej... polecam, bo ma w sobie magię i niejednemu dziecku ofiaruje dużo szczęścia i radości.

Sięgnąłem po nią mając prawie 36 lat, no i niestety uważam, że jest już za późno, aby docenić to dzieło... za bardzo infantylne, miejscami bardzo nudne, a lekką głupotę Kubusia, ja już odbieram jako upośledzenie w stopniu lekkim - hahaha, zboczenie zawodowe. Niemniej... polecam, bo ma w sobie magię i niejednemu dziecku ofiaruje dużo szczęścia i radości.

„Wszyscy w długim szli szeregu, By Północny odkryć Biegun. Więc na przedzie kroczył Krzyś, Za nim Królik, potem Miś. A za Misiem szedł Prosiaczek, Co wełniany wziął serdaczek. Gardząc wręcz niebezpieczeństwem Kangurzyca szła z Maleństwem. Osioł, Sowa Przemądrzała, Wykształcona i bywała, A na końcu - cała klika Krewnych-i-znajomych Królika”.

W ramach podjętego na ten rok osobistego zobowiązania, każdego miesiąca będę czytać jedną książkę dla dzieci. Zaczęłam od tej, którą kocham miłością szczerą i dozgonną,

(a „miłość jest wtedy...kiedy kogoś lubimy...za bardzo”).

Książkę, która całkowicie i bez reszty wypełnia oba przedsionki i obie komory serca, i która nadaje się dla dzieci w każdym, ale to w absolutnie KAŻDYM! wieku.

Ta miłość nie jest jednak tak zupełnie bezwarunkowa. Warunek: musi to być przekład Ireny Tuwim. Dla mnie niezastępowalny i wręcz kultowy

(tak, tak, wiem…, ale zdania i tak nie zmienię).

Irena Tuwim, młodsza siostra Juliana, dokonała tłumaczenia w 1938. W tym samym roku jej brat napisał nieśmiertelną „Rzepkę”. I śmiem twierdzić, że mógł zainspirować się niefortunną dla Kubusia Puchatka przygodą, kiedy to Miś o Bardzo Małym Rozumku nasycił się w gościnie u Królika tak bardzo

[„Królik zapytał: - Co wolisz, miód czy marmoladę do chleba? (...) - Jedno i drugie. - I zaraz potem, żeby nie wydać się żarłokiem, dodał: - Ale po co jeszcze chleb, Króliku?”],

no więc objadł się tak bardzo, że wypełnił sobą drzwi wejściowe i utknął w nich na cały tydzień!

„A pod koniec tygodnia Krzyś powiedział: - Już! Po czym złapał Puchatka za przednie łapki, Królik złapał Krzysia, a wszyscy krewni-i-znajomi Królika - Królika i zaczęli ciągnąć, ciągnąć, ciągnąć z całych sił...",

Na koniec wszyscy "fiknęli koziołka w tył i wywalili się jedni na drugich...”.

Czy to nie przypomina historii, w której „zasadził dziadek rzepkę w ogrodzie”?

Przepiękna książka! Pogodna, przyjazna i bardzo, bardzo mądra.

Puchatku? Chciałam się tylko upewnić, że jesteś… :)

„Wszyscy w długim szli szeregu, By Północny odkryć Biegun. Więc na przedzie kroczył Krzyś, Za nim Królik, potem Miś. A za Misiem szedł Prosiaczek, Co wełniany wziął serdaczek. Gardząc wręcz niebezpieczeństwem Kangurzyca szła z Maleństwem. Osioł, Sowa Przemądrzała, Wykształcona i bywała, A na końcu - cała klika Krewnych-i-znajomych Królika”.

W ramach podjętego na ten rok...

Ponadczasowe mądrości misia bezcenne. Wspaniale podnoszą na duchu. Polecam nie tylko najmłodszym.

Ponadczasowe mądrości misia bezcenne. Wspaniale podnoszą na duchu. Polecam nie tylko najmłodszym.

Skoro przeczytałem część drugą opowieści ze Stumilowego Lasu, więc ,,odbębniłem'' lekturę szkolną, poniekąd dlatego, że chciałem sprawdzić, czy ma się lepiej niż ,,Chatka Puchatka''. I - mam podobne zdanie, jak przy okazji kontynuacji. To raczej średnie historyjki, mało oryginalne, zbyt dziecięce i mało urokliwe. Lektura bardziej przygnębiająca niż jesień, gdzie z drzew spadają liście. Największym problemem autora jest fakt, że jedyną postacią, która zachowuje się racjonalnie i bez większego upośledzenia mentalnego, jest Krzyś. Pozostali, albo są nagminnie popędliwi (jak Kubuś),z manią prześladowczą, jak Prosiaczek, a poziom literacki jest, co najwyżej, kiepskiej jakości. Mam wrażenie, że autor chciał zrobić jakiś eksperyment socjologiczny. Pokazać, że świat dzieci potrafi mieć rozdwojenie jaźni - odnajdywać przyjemność w ,,fikcyjnym'' świecie, ale z kapryśnymi przygodami, które kończą się bez puenty. Oczywiście, jak to w przypadku ,,Chatki Puchatki'' ulubione motywy pojawiły się z Kłapouszkiem. Lubię jego melancholię za straconą niewinnością. Jakby nie potrafił odnaleźć szczęścia w prostych czynnościach - jego urodziny w szóstym rozdziale, to przykład jak potrafimy zapomnieć o ludziach, których widzimy na co dzień. Lubię Kłapouszka do tego stopnia, że mam maskotkę w domu (wkleiłbym zdjęcie, ale nie mogę),choć sama lektura, na wskroś poprawna, przeciętna i mało błyskotliwa językowo.

Skoro przeczytałem część drugą opowieści ze Stumilowego Lasu, więc ,,odbębniłem'' lekturę szkolną, poniekąd dlatego, że chciałem sprawdzić, czy ma się lepiej niż ,,Chatka Puchatka''. I - mam podobne zdanie, jak przy okazji kontynuacji. To raczej średnie historyjki, mało oryginalne, zbyt dziecięce i mało urokliwe. Lektura bardziej przygnębiająca niż jesień, gdzie z drzew...

Zabawy słowne i świetne tłumaczenie. Wracanie w dorosłym życiu do takich lektur to jedna z najpiękniejszych przygod czytelniczych

Zabawy słowne i świetne tłumaczenie. Wracanie w dorosłym życiu do takich lektur to jedna z najpiękniejszych przygod czytelniczych

Powrót do Kubusia Puchatka po 30 latach nadal robi wrażenie. Dla mnie jest to już klasyka literatury dziecięcej. Empatia bijąca z tej książki oraz rys psychologicznych i charakterologiczny zwierzątek z lasu odzwierciedlają nas ludzi. Przepiękna podróż po lesie wraz z przyjaciółmi z młodzieńczych lat.

Powrót do Kubusia Puchatka po 30 latach nadal robi wrażenie. Dla mnie jest to już klasyka literatury dziecięcej. Empatia bijąca z tej książki oraz rys psychologicznych i charakterologiczny zwierzątek z lasu odzwierciedlają nas ludzi. Przepiękna podróż po lesie wraz z przyjaciółmi z młodzieńczych lat.