Jestem pod wrażeniem autorka ukazała, czym jest miłość, co trzeba dla niej poświęcić i że warto pozwolić się zmienić, choć wymaga to wyjścia ze swojej bezpiecznej sfery oraz nie da się przejść przez ten proces nietkniętym.

Fabuła opowiada o tytułowym Króliku, nieśmiałym pluszaku. Chłopiec posiada różne zabawki, które mają różny wygląd i umiejętności, co nie oznacza, że najbardziej zaawansowane trafią do serca dziecka. Stary Zamszowy Koń uświadamia Królika, że nawet jeśli nie robi sobą wielkiego wrażenia, wcale nie musi zostać odrzucony. Wręcz przeciwnie. Chciałoby się być kochanym tak samo na zawsze, ale wszystko idzie swoim torem. Książkowego królika akurat nie spotkał zły los, jednak mogło być różnie, zupełnie jak w życiu, gdzie nie zawsze znajduje się coś dobrego w zamian, kiedy odejdą dawne możliwości.

Oceniłam wysoko nie na podstawie wielkich walorów literackich, choć podoba mi się sposób, w jaki została napisana. Chodzi tutaj o pomysłowość i siłę przekazu. Poruszona została moja wrażliwość, lecz nie w "tani" sposób. Dała mi do myślenia, pozwoliła wejść w swój świat, choć była krótka i nie było szans na szerszy rozwój fabuły. Właśnie syntetyczność (od słowa "synteza") jest zaletą, że najważniejsze myśli nie gubią się w treści, tylko wybrzmiewają tu i tam, zupełnie jak kicające króliki. W kategoriach literatury dedykowanej dzieciom, uważam ją za mistrzostwo. Nawet jeśli została napisana dawno, nie szkodzi - niestety jednak wiele współczesnych dzieci myśli innymi kategoriami niż tytułowy Chłopiec i patrzy na to, co "robi wrażenie", zaś to przekłada się później o myślenia o ludziach na zasadzie przydatności. W takich kategoriach niektórzy ludzie są "jak śmieci" i ich osobowa wartość się marnuje.

Jestem wdzięczna, że dzięki serialowi Netflixa (na podstawie komiksów, których nie czytałam póki co) pt. Łasuch, zaciekawiłam się tą książką. Polecam ją i serial.

Jestem pod wrażeniem autorka ukazała, czym jest miłość, co trzeba dla niej poświęcić i że warto pozwolić się zmienić, choć wymaga to wyjścia ze swojej bezpiecznej sfery oraz nie da się przejść przez ten proces nietkniętym.

Fabuła opowiada o tytułowym Króliku, nieśmiałym pluszaku. Chłopiec posiada różne zabawki, które mają różny wygląd i umiejętności, co nie oznacza, że...

Książka, która zapada w pamięć.
Dorosłym pozwala przenieść się w beztroskie lata dzieciństwa i powspominać swoje ukochane przytulanki. Trochę smutna i przejmująca, ale ogólnie ciepła i ciekawa. Warto przeczytać!

Książka, która zapada w pamięć.
Dorosłym pozwala przenieść się w beztroskie lata dzieciństwa i powspominać swoje ukochane przytulanki. Trochę smutna i przejmująca, ale ogólnie ciepła i ciekawa. Warto przeczytać!

Piękna historia nie tylko dla dzieci

Piękna historia nie tylko dla dzieci

"AKSAMITNY KRÓLIK" MARGERY WILLIAMS

Pięknie wydana książka z gatunku : literatura dla dzieci.
Magiczna bajka z cudownym przesłaniem.
Dzieją się w niej rzeczy dziwne, zaskakujące i nawet okrutne.
Piękne ilustracje dopełniają przekaz.

Dowiemy się w jaki sposób zabawki, pluszaki stają się prawdziwe.
Poznamy naszego tytułowego bohatera "Aksamitnego królika", który bardzo chciałby być prawdziwy.
Wie, kiedy tak się może stać i bardzo tego wyczekuje.
Jednak nie wie, że kochając można został bardzo łatwo zranionym.

Na szczęście pojawi się Magiczna Wróżka, która pomoże naszemu królikowi.

To bajka z morałem, skłaniająca do refleksji.
Napisana językiem prostym i zrozumiałym.
Będzie o miłości, przyjaźni, szacunku. Będzie też o przemijaniu, uciekającym czasie, który już się nie wróci.
Pewnie wielu z nas poczuło się niezauważone, pewnie też pokochane i odrzucone.
Te stany niosą w sobie ogromne emocje, które towarzyszą nam często całe życie.
Co właściwie znaczy być "prawdziwym" w dzisiejszych czasach i czy na tą prawdziwość i bycie sobą możemy sobie pozwolić ?

Moim zdaniem jest to lektura dla dzieci powyżej 6 lat i oczywiście dla każdego dorosłego, bo przecież każdy z nas nosi w sobie dziecko :)

"AKSAMITNY KRÓLIK" MARGERY WILLIAMS

Pięknie wydana książka z gatunku : literatura dla dzieci.
Magiczna bajka z cudownym przesłaniem.
Dzieją się w niej rzeczy dziwne, zaskakujące i nawet okrutne.
Piękne ilustracje dopełniają przekaz.

Dowiemy się w jaki sposób zabawki, pluszaki stają się prawdziwe.
Poznamy naszego tytułowego bohatera "Aksamitnego królika", który bardzo...

Protoplasta "Małego księcia" i "Chłopca, kreta, lisa i konia", bo to właśnie Margery Williams jako pierwsza stworzyła książkę dla dzieci, w której ilustracje są integralną częścią fabuły.

Lekko i przyjemnie o rzeczach najważniejszych. O znaczeniu miłości, o byciu "prawdziwym" i otaczaniu się istotami, które darzymy szacunkiem oraz o tym jak działa czas i ile znaczą dla nas zabawki z dzieciństwa.

Nawiązania do utworu Margery Williams znajdują się m.in. w sitcomie "Przyjaciele" czy nominowanym do Oscara filmie "W chmurach".

Protoplasta "Małego księcia" i "Chłopca, kreta, lisa i konia", bo to właśnie Margery Williams jako pierwsza stworzyła książkę dla dzieci, w której ilustracje są integralną częścią fabuły.

Lekko i przyjemnie o rzeczach najważniejszych. O znaczeniu miłości, o byciu "prawdziwym" i otaczaniu się istotami, które darzymy szacunkiem oraz o tym jak działa czas i ile znaczą dla nas...

Polecam. Przyjemna, krótka lektura dla najmłodszych z ciekawym zakończeniem.

Polecam. Przyjemna, krótka lektura dla najmłodszych z ciekawym zakończeniem.

Urocze

Urocze

Nudna, momentami niezbyt logiczna i pokazująca dzieciom, że są niewdzięcznymi, pozbawionymi skrupułów stworzeniami.

Nudna, momentami niezbyt logiczna i pokazująca dzieciom, że są niewdzięcznymi, pozbawionymi skrupułów stworzeniami.

Czytając „Aksamitnego królika” autorstwa Margery Williams poczułam się, jak Kubuś Puchatek. Dosłownie. I choć ani posturą, ani wyglądem zewnętrznym nijak go nie przypominam – bliżej mi bowiem do Maleństwa, Prosiaczka i Tygryska razem – to mówię szczerze. Trzymając tą książkę w rękach nagle stałam się grubiutkim Kubusiem. Na twarzy pojawiły mi się wypieki, serce zaczęło brykać, a w oczach mi aż iskrzyło. Czytając bajkę poczułam się, jak Puchatek, który zasiada do stołu z wielką łyżką w ręku i zabiera się do pałaszowania dzbanka miodu. Oczywiście ta łyżka jest zbyteczna, prowizoryczna, bo choć pod szyją zawsze ma zawiązaną serwetę by nie pobrudzić swojego futerka, to każdy sztuciec jest niepotrzebny. Nie wtedy, gdy Miś zabiera się za... miód. Bo Puchatki jedzą łapkami. Maczają je w złotej słodyczy, w tym niebie rozkoszy wyprodukowanym przez pszczoły i potem ową słodką łapkę oblizują mrucząc przy tym z radości. Bo ta słodycz na języku... I właśnie to Kubusiowe rozanielenie, to szczęście, to wszystko było we mnie i nadal jest.
Ale po kolei.
W Boże Narodzenie do domu pewnego Chłopca trafia Aksamitny Królik wypchany trocinami. Od razu widać, że nie jest to interaktywna, ruchoma zabawka z kluczykiem. Nie. Królik to przytulanka, podobnie jak Zamszowy Koń i wiele innych żyjących na swój sposób w tym pokoju. Pokój Chłopca stanowi dom dla wielu, wielu zabawek, które sprzątając upycha się dosłownie wszędzie. A nasz Królik widząc całą tą przestrzeń zaczyna marzyć o byciu Prawdziwym. Marzy wedle słów Konia, który wprowadził go w tajniki owej Prawdziwości. Z głaskania traci się plusz czy futerko, a gołe placki zaczynają straszyć. Do tego często przytrafia się poprucie szwów, zgubienie ogonka , czy urwanie ucha. Bycie Prawdziwym wiąże się z byciem brzydkim, ale to dowód na Prawdziwość – tego typu filozofie padają z ust Konia, filozofie rodem tych, jakie wygaduje rozbrykany Tygrysek w Stumilowym Lesie. Tej Prawdziwości bowiem pragnie Królik. Aż pewnego dnia...marzenie się spełnia.
Nie powiem nic więcej, nie zdradzę zabawek, nie pisnę ani słowa. Historię Aksamitnego Królika zachowam dla siebie dając innym radość z jej poznawania. Powiem jednak, że bajka jest niesamowitą publikacją skierowaną nie tylko – absolutnie nie! - do dzieci. Ona jest uniwersalna, ponadczasowa. Jest wieczna. Posiada siłę, którą przy każdym kolejnym czytaniu odkrywa się na nowo i na nowo. Co innego dostrzegasz przy pierwszym poznaniu, co innego wyłapujesz przy czwartym, nie wspominając już o kontemplacji podczas „entego” czytania. Ta powieść bowiem żyje zarówno na kartach książki, jak i poza nią. Promieniuje wiecznie żywym blaskiem. Po latach nadal kusi i magnetyzuje, czaruje czytelnika. Mnie wprost odurzyła swym pięknem i głębią, swoją wyjątkowością. Ślicznie wydana, z oryginalnie zachowanymi rysunkami stanowi rarytas literacki. Jest perłą, którą skrywa twarda okładka. „Otwórz mnie” - szepcze - „Otwórz i poczytaj...” .
„Aksamitny Królik” naszpikowany jest mądrymi słowami, które jednocześnie uczą dzieci, a dorosłych zmuszają do chwili zadumy. A gdy kończysz czytać masz ochotę iść do swojego pokoju, położyć się w swoim łóżku z podkulonymi nogami i poczuć, jak ogrania cię tętniąca szczęściem melancholia zmieszana z nostalgią. Chcesz zamknąć oczy i uśmiechnąć się do własnych wspomnień i do zabawek, jakie miałeś w swoim pokoju. I wtedy właśnie zastanawiasz się, czy i one marzyły o tym, by być Prawdziwe? Przecież... kochałeś je wszystkie po równo.
dziękuję Sztukater

Czytając „Aksamitnego królika” autorstwa Margery Williams poczułam się, jak Kubuś Puchatek. Dosłownie. I choć ani posturą, ani wyglądem zewnętrznym nijak go nie przypominam – bliżej mi bowiem do Maleństwa, Prosiaczka i Tygryska razem – to mówię szczerze. Trzymając tą książkę w rękach nagle stałam się grubiutkim Kubusiem. Na twarzy pojawiły mi się wypieki, serce zaczęło...

Dzieciom się podobało :)

Dzieciom się podobało :)