Po pracy i codziennych znojach cóż przyjemniejszego niż usiąść z książką? Właśnie tak chciałam spędzić wieczór, gdy przypomniałam sobie, że od 3 tygodni męczę, zmuszam się do czytania Córki Kucharki. Interesowała mnie zawsze barwna postać Ćwierczakiewiczowej, myślę jednak że w przeciwieństwie do tej książki była ona dużo bardziej zajmująca. Nie dokończyłam, poddałam się. NIE.

Po pracy i codziennych znojach cóż przyjemniejszego niż usiąść z książką? Właśnie tak chciałam spędzić wieczór, gdy przypomniałam sobie, że od 3 tygodni męczę, zmuszam się do czytania Córki Kucharki. Interesowała mnie zawsze barwna postać Ćwierczakiewiczowej, myślę jednak że w przeciwieństwie do tej książki była ona dużo bardziej zajmująca. Nie dokończyłam, poddałam się. NIE.

Przeczytałam, ale bez większego entuzjazmu. Za to moja babcia była zachwycona i miałyśmy wspólny temat do rozmów. Gwiazdka dodatkowa za to, że było ciekawie historycznie i kulinarnie.

Przeczytałam, ale bez większego entuzjazmu. Za to moja babcia była zachwycona i miałyśmy wspólny temat do rozmów. Gwiazdka dodatkowa za to, że było ciekawie historycznie i kulinarnie.

Szczerze mówiąc spodziewałam się po tej książce czegoś więcej... Na pewno jest to ciekawa i nietuzinkowa opowieść o silnych kobietach, które w gotowaniu widzą pasję i radość. Niemniej czytało mi się ciężko i mozolnie. Sporo opisów, a mało dialogów spowalniało pochłanianie lektury.

Szczerze mówiąc spodziewałam się po tej książce czegoś więcej... Na pewno jest to ciekawa i nietuzinkowa opowieść o silnych kobietach, które w gotowaniu widzą pasję i radość. Niemniej czytało mi się ciężko i mozolnie. Sporo opisów, a mało dialogów spowalniało pochłanianie lektury.

Cóż napisać, liczyłam na coś więcej z życia słynnej kucharki. Książka jest fajna, ale za dużo o szachach, a za mało o gotowaniu. Mamy też wątek ten jakby ówczesny(powojenny),okrojony - jest to przeskok około 40 letni.

biografia, literatura piękna- ja bym powiedziała obyczajówka, bo żadne źródła nie są podane skąd wiedza została zaczerpnięta Przyjemnie się czyta

Cóż napisać, liczyłam na coś więcej z życia słynnej kucharki. Książka jest fajna, ale za dużo o szachach, a za mało o gotowaniu. Mamy też wątek ten jakby ówczesny(powojenny),okrojony - jest to przeskok około 40 letni.

biografia, literatura piękna- ja bym powiedziała obyczajówka, bo żadne źródła nie są podane skąd wiedza została zaczerpnięta Przyjemnie się czyta

Sympatyczna powieść, ale o jakieś 200 stron za długa. Ewentualnie do podziału na 2-3 części. Szkoda, że nie padła taka koncepcja na tą pozycję, zwłaszcza, że treść łatwo dzieli się na kilka odrębnych opowieści. A tak, to wyszła telenowela.
Córka Kucharki ma na celu pokazać postać Lucyny Ćwierczakiewiczowej, kucharki-celebrytki z XIX, z perspektywy jej córki, dobrodusznej ale i rezolutnej Tosi.
Poza tym jednak, chodzi o przygody Tosi oraz pewien zarys obyczajów epoki lat 80 XIX w i późniejszych, z naciskiem na kulinaria. Od tej strony, uważam, pozycja jest wartościowa.

Co mnie trochę razi - autorka stworzyla na wskroś nowoczesne postaci i mówiące zupełnie współczesnym językiem, z niewielkimi wtrętami słówek z tamtych czasów. Dziwnie to wygląda.
Po drugie - całość jest dość cukierkowata - wszyscy są strasznie mili i mówią uprzedzająco grzecznym (współczesnym) tonem, kradzieże są na niby, a bandytów i oszustów można bardzo łatwo rozbroić. Robi to wrażenie powieści dla pensjonarek.

Sympatyczna powieść, ale o jakieś 200 stron za długa. Ewentualnie do podziału na 2-3 części. Szkoda, że nie padła taka koncepcja na tą pozycję, zwłaszcza, że treść łatwo dzieli się na kilka odrębnych opowieści. A tak, to wyszła telenowela.
Córka Kucharki ma na celu pokazać postać Lucyny Ćwierczakiewiczowej, kucharki-celebrytki z XIX, z perspektywy jej córki, dobrodusznej...

Zawiodłam się. Spodziewałam się zupełnie innej opowieści.

Zawiodłam się. Spodziewałam się zupełnie innej opowieści.

"Pani Ćwierczakiewiczówna płynnie łączyła nowoczesność z szacunkiem do dawnych obyczajów i tradycji. Jeśli jedno gryzło się z drugim, po prostu ignorowała to wadzące albo wymyślała coś usprawiedliwiającego na poczekaniu."
Cytat ten to właściwie kwintesencja powieści, choć słynna Lucyna Ćwierciakiewiczowa nie jest jej główną bohaterką. Nie sposób jednak ominąć jej postaci która wniosła tak wiele do kulinariów przełomu XIX i XX wieku. Tytułowa córka to adoptowana Teodozja, ponieważ słynna persona nie doczekała się swojego potomstwa.
Tosia, bo o niej mowa wyrastała w domu przepełnionym gwarem i kulinarnym szaleństwem. Tak pokrótce można określić działania jej matki, kobiety na owe czasy znającej się zarówno na chemii jak i fizyce, co nie było zjawiskiem powszechnym. Wiedzę tę przekazywała swojej córce w czasie przygotowywania słynnych obiadów wtorkowych. Zaproszenie na taką ucztę było bardzo wyczekiwane przez społeczność warszawską. Zanim Tosia się usamodzielniła i w jakiś sposób wyrwała spod kurateli matki, możemy poczytać o niezwykłych daniach przygotowywanych w najsłynniejszej kuchni polski. No trzeba przyznać, że podczas czytania można się zrobić głodnym. Te spotkania obiadowe to także było moment na przegląd ewentualnych kandydatów do ręki Teodozji. Dzieweczka jednak nie w ciemię bita samodzielnie zorganizowała sobie narzeczonego zaskakując tym rodziców. Kazik Wasilewski był właścicielem hurtowni nasion i zapalonym szachistą. Tematyka szachowa wielokrotnie przewija się na kartach powieści, jest to bowiem sport, któremu oddają się warszawiacy z ogromną namiętnością.
Dzięki Lucynce mamy w powieści przegląd kulinarnej Warszawy. A że czasy były trudne to aby zdobyć coś dobrego trzeba było udawać się na targ. I tu kolejna odsłona miasta w postaci handlowej, targowej, rzeźniczej itd. Ogromny koloryt i smaki.
W powieści nie brakuje także niewielkiego wątku szpiegowskiego, przewija się także postać wyemancypowanej Zosi, prowadzącej firmę dorożkarską i chodzącej o zgrozo w spodniach. Książka ta to ciekawe ujęcie czasów sprzed ponad stulecia, pokazanie zachowań, obyczajów, tradycji, ale także spojrzenie na postacie historyczne z tego okresu jak np. Bolesław Prus, będący recenzentem książki kucharskiej wydanej przez Lucynę Ćwierczakiewiczową "365 obiadow"
Bardzo fajnym zabiegiem zastosowanym przez autorkę jest spięcie książki w klamrę wydarzeń, gdy Teodozja jest już staruszką. Moment ten wprowadza czytelnika w historię jak w pamiętnik i tak tez kończy.

"Pani Ćwierczakiewiczówna płynnie łączyła nowoczesność z szacunkiem do dawnych obyczajów i tradycji. Jeśli jedno gryzło się z drugim, po prostu ignorowała to wadzące albo wymyślała coś usprawiedliwiającego na poczekaniu."
Cytat ten to właściwie kwintesencja powieści, choć słynna Lucyna Ćwierciakiewiczowa nie jest jej główną bohaterką. Nie sposób jednak ominąć jej postaci...

Lucyna Ćwierczakiewiczowa, pierwsza w Polsce celebrytka kulinarna. Okres jej świetności przypada na drugą połowę XIX wieku. Wydawała książki kucharskie, poradniki i kalendarze. Oraz rządziła. Nie tylko w domu. Jej trudny charakter i ostry język były znane tak samo jak jej umiejętności kucharskie. W jej cieniu wychowuje się Tosia, adoptowana córka. A z taką mamą nie zawsze bywa miło i słodko.
Czy uda jej się wyzwolić spod wpływu apodyktycznej mamy? Czy znajdzie swoje szczęście? I do czego jeszcze mogą się przydać umiejętności kucharskie? I dla kogo Lucyna Ćwierczakiewiczowa bezwarunkowo otworzy swoje serce?
Beletryzowana historia o Tosi Ćwierczakiewiczowej podlana sosem lekko kryminalnym. Znakomicie przedstawiony obraz życia mieszczaństwa przełomu XIX i XX wieku. Świat pełen przedwojennych smaków. Pozostając w konwencji kulinarnej książka „smakuje wybornie”. Szczerze polecamy!
PS. I ciągle marzymy o przygotowaniu według receptury zawartej w książce konfitury ze świeżych ogórków. Jej wykonanie zajmuje wiele czasu, ale tego obecnie mamy dużo, więc kto wie?

Lucyna Ćwierczakiewiczowa, pierwsza w Polsce celebrytka kulinarna. Okres jej świetności przypada na drugą połowę XIX wieku. Wydawała książki kucharskie, poradniki i kalendarze. Oraz rządziła. Nie tylko w domu. Jej trudny charakter i ostry język były znane tak samo jak jej umiejętności kucharskie. W jej cieniu wychowuje się Tosia, adoptowana córka. A z taką mamą nie zawsze...

Dużo przepisów (aż ślinka cieknie:),nieco naciąganych fabularnie historii pseudo-kryminalnych, trochę kolorytu Warszawy przełomu wieków. Takie czytadełko, które - moim zdaniem - zyskałoby, gdyby zmniejszyć mu objętość. Zaiste, trudno też uwierzyć w to, że w opisywanych przez autorkę czasach, do rozwodów podchodziło się tak lekko. Choć dzisiaj są one wręcz "modne" to przecież (nie oszukujmy się) za każdą taką historią kryje się ludzki dramat, cierpienie i rana.

Dużo przepisów (aż ślinka cieknie:),nieco naciąganych fabularnie historii pseudo-kryminalnych, trochę kolorytu Warszawy przełomu wieków. Takie czytadełko, które - moim zdaniem - zyskałoby, gdyby zmniejszyć mu objętość. Zaiste, trudno też uwierzyć w to, że w opisywanych przez autorkę czasach, do rozwodów podchodziło się tak lekko. Choć dzisiaj są one wręcz...

Rozczarownie. Bardzo męczyłam się przy czytaniu. "Słuząca" tej autorki była świetna, a "Córka..." nie przypadła mi do gustu. Oczywiście pięknie odmalowane tło historyczne, liczne ciekawostki, ale sama fabuła nudna.

Rozczarownie. Bardzo męczyłam się przy czytaniu. "Słuząca" tej autorki była świetna, a "Córka..." nie przypadła mi do gustu. Oczywiście pięknie odmalowane tło historyczne, liczne ciekawostki, ale sama fabuła nudna.