Przerost treści nad formą. Serio. Musiałam kawałkować.
I nie mogę przestać myśleć o tym -i jest to moja zagadka życia numer jeden-jak to się dzieje że piękno to coś co zbawia świat jest efektem ubocznym zrzucania uczciwie przeżytej traumy.
I pomyśleć że wychowałam się na tych rozciamkanych rosyjskich pisarzach a trzeba pójść dalej na wschód okazuje się żeby literatura zmieniła kaliber na taki bardziej pierdolut magnum.

Przerost treści nad formą. Serio. Musiałam kawałkować.
I nie mogę przestać myśleć o tym -i jest to moja zagadka życia numer jeden-jak to się dzieje że piękno to coś co zbawia świat jest efektem ubocznym zrzucania uczciwie przeżytej traumy.
I pomyśleć że wychowałam się na tych rozciamkanych rosyjskich pisarzach a trzeba pójść dalej na wschód okazuje się żeby literatura...

Kawał dobrej lektury, choć niełatwej w odbiorze. Warto po nią sięgnąć.

Kawał dobrej lektury, choć niełatwej w odbiorze. Warto po nią sięgnąć.

"Jeśli nie chcesz, nie czytaj, jeśli chcesz to przeczytaj". Książka trudna, rozdzierająca jednocześnie złudna jak sen. Polecam

"Jeśli nie chcesz, nie czytaj, jeśli chcesz to przeczytaj". Książka trudna, rozdzierająca jednocześnie złudna jak sen. Polecam

Jest to moje pierwsze zetknięcie z literaturą Dalekiego Wschodu, ale i na pewno nie ostatnie. Ta powieść to po prostu coś innego, nieopisanego, która wdrąża się swoją niby banalną, mistyczną, spirytualistyczną, gorzką, ironiczną, tragiczną, groteskową historią prosto w czytelnika. Sen wioski Ding to mocne doświadczenie, niesamowite wręcz i jakże inne od zachodniej literatury. Prawdziwa pobudzająca uczta wyobraźni.

Jest to moje pierwsze zetknięcie z literaturą Dalekiego Wschodu, ale i na pewno nie ostatnie. Ta powieść to po prostu coś innego, nieopisanego, która wdrąża się swoją niby banalną, mistyczną, spirytualistyczną, gorzką, ironiczną, tragiczną, groteskową historią prosto w czytelnika. Sen wioski Ding to mocne doświadczenie, niesamowite wręcz i jakże inne od zachodniej...

Fascynująca i przejmująca opowieść o chińskiej wsi, aczkolwiek także o głupocie, chciwości, zawiści i śmierci, która wskutek tego zbiera żniwo w wiosce. A wszystko to w konsekwencji niepohamowanej chęci ucieczki od nędzy, wzbogacenia się albo zdobycia władzy. Tragiczna historia opowiedziana jest w onirycznym stylu, jakby łagodnością i czułością autor chciał wynagrodzić czytelnikowi drastyczność przedstawionych zdarzeń. Niesamowicie dojmująca proza.

Fascynująca i przejmująca opowieść o chińskiej wsi, aczkolwiek także o głupocie, chciwości, zawiści i śmierci, która wskutek tego zbiera żniwo w wiosce. A wszystko to w konsekwencji niepohamowanej chęci ucieczki od nędzy, wzbogacenia się albo zdobycia władzy. Tragiczna historia opowiedziana jest w onirycznym stylu, jakby łagodnością i czułością autor chciał wynagrodzić...

Nie podejmuję się ująć w słowa tego, jak bardzo cenię tę książkę w każdym aspekcie.
Może tylko to, że autor opisując zacofaną wioskę gdzieś w ChRL, opisuje mechanizmy rządzące wszystkimi ludźmi tego świata. I to jest straszne, przerażajace…
Wielkie brawa autor, wielkie brawa tłumacz.
Jest to dopiero druga książka w mojej biblioteczce którą oceniam 10/10.

Nie podejmuję się ująć w słowa tego, jak bardzo cenię tę książkę w każdym aspekcie.
Może tylko to, że autor opisując zacofaną wioskę gdzieś w ChRL, opisuje mechanizmy rządzące wszystkimi ludźmi tego świata. I to jest straszne, przerażajace…
Wielkie brawa autor, wielkie brawa tłumacz.
Jest to dopiero druga książka w mojej biblioteczce którą oceniam 10/10.

Nie jest to łatwa lektura, ale na pewno bardzo wartościowa. Mnóstwo w niej Chin, w takim sensie, że jest to pod wieloma względami doskonale źródło wiedzy o kulturze, zwyczajach i społeczeństwie.

Nie jest to łatwa lektura, ale na pewno bardzo wartościowa. Mnóstwo w niej Chin, w takim sensie, że jest to pod wieloma względami doskonale źródło wiedzy o kulturze, zwyczajach i społeczeństwie.

Niezwykle bolesna lecz w równym stopniu piękna książka. Lianke opowiada o tragedii, jaką była epidemia AIDS w Chinach z lat 90., o nieudolności i cynizmie rządu, chciwości żerującej nawet na śmierci, ludzkich postawach w obliczu zbliżającego się nieuchronnie końca. I przede wszystkim: o niezwykłej sile miłości potrafiącej wybuchnąć przeciwko wszystkiemu i wszystkim w nawet najbardziej niesprzyjających warunkach. Wszystko to, co przyziemne i naturalistycznie dosłowne jest artystycznie przetworzone za pomocą poetycko-onirycznej estetyki.


„- To nie ma sensu. Życie nie ma sensu - powiedziała. Wujek pociągnął jeszcze mocniej. - Faktycznie nie ma sensu. Dopiero kiedy przeżyje się dzień, ten dzień zaczyna coś znaczyć.”

„Co sobie pożyjemy. to nasze - odpowiedział wujek. - Życie jest piękne. Mamy co jeść, mamy gdzie mieszkać, jak zgłodniejemy, możemy sobie w kuchni usmażyć placki, jak nam się zachce pić, to przyrządzimy sobie wody z cukrem. Jak nam będzie tęskno do ludzi, to możemy wybrać się do wsi na plotki. Jak za tobą zatęsknię, to mogę pogłaskać cię po twarzy, całować twoje wargi, a jak poczuję wiesz co, to możemy jeszcze tego...”

„Władze powinny coś im powiedzieć. Powinny coś dla nich zrobić. Co to za władze, które nic nie mówią ani nic nie robią i nic ich nie obchodzi.”

Dodatkowo, Lianke napisał jedno z najpiękniejszych posłowi:

„Teraz czas na was, czytelnicy i specjaliści. Możecie mówić, co wam ślina na język przyniesie. Możecie nawet tą śliną napluć na moją powieść. Tak czy inaczej, ja z czystym sumieniem zapewniam wszystkich razem i każdego z osobna: Upływ czasu, Pocałunki Lenina i Sen wioski Ding pisałem sercem i życiem. Jeśli nie chcecie, nie czytajcie Upływu, nie czytajcie Pocałunków, nie czytajcie Snu.
Jeśli jednak czytacie, wiedzcie, że włożyłem w nie wszystko, co miałem najlepszego, i nie mam sobie nic do zarzucenia względem was. Jedyne, co mnie niepokoi, to to, że nie mogę do tego radosnego świata dołożyć od siebie odrobiny radości, a zamiast tego sprawiam wam moją powieścią ból. Za to was przepraszam.

Przepraszam każdego, w kim moja książka wywołała cierpienie.”

Niezwykle bolesna lecz w równym stopniu piękna książka. Lianke opowiada o tragedii, jaką była epidemia AIDS w Chinach z lat 90., o nieudolności i cynizmie rządu, chciwości żerującej nawet na śmierci, ludzkich postawach w obliczu zbliżającego się nieuchronnie końca. I przede wszystkim: o niezwykłej sile miłości potrafiącej wybuchnąć przeciwko wszystkiemu i wszystkim w nawet...

Ta książka boli. I pojawia się paradoks, bo jednocześnie czaruje od pierwszych zdań - niezwykle liryczny język splata się z tragizmem, podłości ludzkie z istotą człowieczeństwa. Jednocześnie jest wielką afirmacją chęci (prze)życia. To jeden z przykładów, gdzie jesteś ciekawy, co będzie dalej i pędzisz do przodu, a jednocześnie żal się z lekturą rozstawać. "Przerażający wdzięk" - tak pisze jedna z recenzentek na okładce i jest to prawda. Co zrobić z przeprosinami autora z Posłowia? Jak sobie z tym poradzić? Mnie ta powieść "przeczołgała". Są też charakterystyczne dla autora elementy humoru, np. Opracowanych przez włodarzy 7 reguł życia i co mają robić pokolenia wstecz. Polecam to arcydzieło, bo mocno chwyta za gardło i nie puszcza.

Ta książka boli. I pojawia się paradoks, bo jednocześnie czaruje od pierwszych zdań - niezwykle liryczny język splata się z tragizmem, podłości ludzkie z istotą człowieczeństwa. Jednocześnie jest wielką afirmacją chęci (prze)życia. To jeden z przykładów, gdzie jesteś ciekawy, co będzie dalej i pędzisz do przodu, a jednocześnie żal się z lekturą rozstawać. "Przerażający...

Ta książka z pewnością zasługuje na wyższą ocenę. Jednak czytanie po nocach z dłuuugimi przerwami nie sprzyjało, a szkoda. Myślę, że jest godna polecenia, czuć w niej mocno ten charakterystyczny, spokojny wschodni styl pisania. Będę chciała na pewno przeczytać jeszcze jakąś książkę tego autora.

Ta książka z pewnością zasługuje na wyższą ocenę. Jednak czytanie po nocach z dłuuugimi przerwami nie sprzyjało, a szkoda. Myślę, że jest godna polecenia, czuć w niej mocno ten charakterystyczny, spokojny wschodni styl pisania. Będę chciała na pewno przeczytać jeszcze jakąś książkę tego autora.