Białe zwierzęta są bardzo często głuche

Niektóre z tych opowiadań są najzwyczajniej w świecie po prostu nudne. Stehlik grubo przesadził w swym zachwycie.

Niektóre z tych opowiadań są najzwyczajniej w świecie po prostu nudne. Stehlik grubo przesadził w swym zachwycie.

Część opowiadań była wyjątkowo zabawna i interesująca, przepełniona czeskim humorem, absurdalnością i groteską. Część jednak to była "droga przez mękę", po prostu męczący styl i dłużyzny, które nie prowadziły donikąd. Nie przekreślam tej książki całkowicie, były bowiem w tych opowiadaniach naprawdę majstersztyki (zwłaszcza początkowe i końcowe). Nie polecam osobom, które zaczynają dopiero przygodę z literaturą czeską, bo po co się rozczarowywać tymi gorszymi opowiadaniami.

Część opowiadań była wyjątkowo zabawna i interesująca, przepełniona czeskim humorem, absurdalnością i groteską. Część jednak to była "droga przez mękę", po prostu męczący styl i dłużyzny, które nie prowadziły donikąd. Nie przekreślam tej książki całkowicie, były bowiem w tych opowiadaniach naprawdę majstersztyki (zwłaszcza początkowe i końcowe). Nie polecam osobom, które...

Napisać opowiadanie w taki sposób, by zaciekawiło, to sztuka. Myšková jednak to potrafi. Jej bohaterowie intrygują, są inni, tacy prawdziwi. Czasem mam wrażenie, że w każdym z nas jest pierwiastek z nich.
Autorka w niezwykły sposób łączy słowa, jej styl i język wręcz mnie ekscytował. Poczucie humoru, cynizm, dystans- pierwsza klasa.
Nie wszystkie jednak opowiadania mnie zauroczyły. To nie było och, ach od pierwszej do ostatniej strony. Rozpoczęła z przytupem..potem było troszkę słabiej, następnie znów była bomba. Taka sinusoida zbioru opowiadań. I może jest w tym jakiś sens, by słabsze ukryć między tymi genialnymi.
Lektura ta utwierdziła mnie jednak, że młode pokolenie pisarzy w Czeskiej Republice ma się świetnie. Gratuluję! Jeśli macie 2-3 godziny, to zapewniam was, że z opowiadaniami Myškovej będzie to niezwykle udany czas.

Napisać opowiadanie w taki sposób, by zaciekawiło, to sztuka. Myšková jednak to potrafi. Jej bohaterowie intrygują, są inni, tacy prawdziwi. Czasem mam wrażenie, że w każdym z nas jest pierwiastek z nich.
Autorka w niezwykły sposób łączy słowa, jej styl i język wręcz mnie ekscytował. Poczucie humoru, cynizm, dystans- pierwsza klasa.
Nie wszystkie jednak opowiadania mnie...

Zbiór opowiadań „Białe zwierzęta są bardzo często głuche”, Ivany Myškovej, to bardzo interesujące studium ludzkiej psychiki, a dokładnie złożoności relacji między ludźmi. Lub też braku relacji w każdym ich znaczeniu. Autorka zagłębia się w potrzeby mężczyzn i kobiet, zagłębiając się w naturę psychiki obu płci, przez pryzmat seksualności ukazując nasze zalety i wady, oczekiwania i chęci, naszą gotowość do dawania siebie i mniej lub bardziej udane próby akceptacji – siebie samego, siebie nawzajem i innych. Rozbiera związki, te jeszcze nieformalne, i te małżeńskie, a nawet te międzypokoleniowe, nie podrzucając czytelnikowi gotowej analizy, a analizując razem z nim, otwierając coraz bardziej i na koniec zostawiając te otwarte ciała w naszych rękach, żeby każdy mógł sam zrozumieć co kryje się wewnątrz i wyciągnąć wnioski. To nadaje tej książce cech głęboko psychologicznych, z elementami filozofii. Cenna to lekcja, tym bardziej, że w codziennym pędzie obserwujemy człowieka jak kwiatki – widząc jedynie estetyczny wygląd zewnętrzny, nie mając pojęcia o tym, co kryje się pod ziemią i jakie procesy odpowiadają za to, że kwiatek ów wygląda i pachnie tak, a nie inaczej. Ivana Myšková pokazuje ludzi jak te tytułowe białe zwierzęta, które bardzo często są głuche. Dosłownie i w przenośni.

Niestety, pośród kilku dobrych, a nawet bardzo dobrych opowiadań, znajdują się też twory słabe i dziwne. Takie, które nie powinny znaleźć się w tym zbiorze, bo psują odbiór całości i zaniżają jej ocenę. Ale może taki był zamiar autorki, by książka była podobnie nierówna i pełna bruzd, jak ludzie?

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/biale-zwierzeta-sa-bardzo-czesto-gluche-ivana-myskova-czechy-cz-12/

Zbiór opowiadań „Białe zwierzęta są bardzo często głuche”, Ivany Myškovej, to bardzo interesujące studium ludzkiej psychiki, a dokładnie złożoności relacji między ludźmi. Lub też braku relacji w każdym ich znaczeniu. Autorka zagłębia się w potrzeby mężczyzn i kobiet, zagłębiając się w naturę psychiki obu płci, przez pryzmat seksualności ukazując nasze zalety i wady,...

Ciężko mi zebrać myśli po tej książce. Czesi to jednak potrafią skonfundować. Ciekawe to takie, coś innego niż zawsze.

Ciężko mi zebrać myśli po tej książce. Czesi to jednak potrafią skonfundować. Ciekawe to takie, coś innego niż zawsze.

Opowiadania o ludziach, którzy są zafiksowani, mają swoje dziwactwa, nie potrafią tego dostrzec lub tak się do tych dziwactw przyzwyczaili, że uważają je za normę.

Opowiadania o ludziach, którzy są zafiksowani, mają swoje dziwactwa, nie potrafią tego dostrzec lub tak się do tych dziwactw przyzwyczaili, że uważają je za normę.

Zbiór opowiadań o ludziach dziwnych, z nietypowymi skłonnościami. Każdy ma swoje idee fixe, pod którym ukrywa się jakaś tęsknota, potrzeba, skłonność. Opowiadania są niezwykłe, nieszablonowe jak ich bohaterowie. Jedno wynika z drugiego, a raczej bohater warunkuje ton opowiadania. Ludzie skrywają w sobie wstydliwe tajemnice i to chyba jest myśl przewodnia książki. Podlegają też dziwnym zbiegom okoliczności, stają się igraszką losu, nierzadko z powodu swoich skrywanych tajemnic. Dobra lektura do niespiesznego delektowania się.

Zbiór opowiadań o ludziach dziwnych, z nietypowymi skłonnościami. Każdy ma swoje idee fixe, pod którym ukrywa się jakaś tęsknota, potrzeba, skłonność. Opowiadania są niezwykłe, nieszablonowe jak ich bohaterowie. Jedno wynika z drugiego, a raczej bohater warunkuje ton opowiadania. Ludzie skrywają w sobie wstydliwe tajemnice i to chyba jest myśl przewodnia książki. Podlegają...

Każdemu opowiadaniu towarzyszyło uczucie - zaraz się tu ktoś obudzi z dziwnego snu. Gonitwa myśli, poplątanych pomysłów, małych i dużych tragedii. Cienie tych historii zostaną mi w głowie na dłużej.

Każdemu opowiadaniu towarzyszyło uczucie - zaraz się tu ktoś obudzi z dziwnego snu. Gonitwa myśli, poplątanych pomysłów, małych i dużych tragedii. Cienie tych historii zostaną mi w głowie na dłużej.

Świetna książka, świetne tłumaczenie, świetna okładka!

Świetna książka, świetne tłumaczenie, świetna okładka!

Wiecie jak, to jest, gdy człowiek przeczyta dobrą recenzję, czy to książki, czy to filmu i uznaję, że to musi być ciekawa pozycja? I gdy kupi tą rzecz, w celu zapoznania się z tym dziełem, przeczyta te wszystkie rozpływające się blurby? A gdyż, w końcu zaczniecie go czytać/oglądać, już wiesz, że to będzie niewypał i czujesz, jak powoli osuwasz się w dolinę rozpaczy?

Wiecie! Każdy książkoholik, filmoholik zna to uczucie, więc liczę, że w pełni mnie teraz rozumiecie.



Na początku zaznaczę, że to nie jest zła książka, to jest przyjemny zbiór opowiadań, z których trzy są całkiem niezłe. Jest to pozycja przeciętna i nie jest w tym nic złego, ale po pisarce, określanej mianem najciekawszej współczesnej czeskiej pisarce, spodziewałam się czegoś więcej.



W zeszłym roku recenzowałam tu inną czeską książkę "Młyn do mumii" Petra Stancika, która nie jest również książką bez wad. Jest to pozycja o dość rozrywkowym charakterze, ale Stancikowi udało się to, co nie udało się Myskovej. "Młyn do mumii" miał klimat, taki charakterystyczny czeski klimat. Co ważne był napisany w bardzo ładny, bogaty sposób. "Białe zwierzęta są bardzo często głuche" są natomiast napisane prosto, a nawet prostacko. Czytając, brakowało mi tej estetyki, co w połączeniu z zupełnie nijakim klimatem opowiadań i ich treścią sprawiało, że tą króciutką książkę czytałam tydzień, bo paru stronach byłam już zmęczona.



Pomijając, jednak estetykę pisarską Myskovej, żeby nie wyszło, że jestem snobem, dla którego książką bez elaboratów na temat piękna jakiegoś stolika, jest z góry pozycją bezwartościową. Skupmy się, więc na tym co w książce najważniejsze, czyli na treści.

"Białe zwierzęta są bardzo często głuche" opowiadają o zwykłych ludziach i ich podejściu do innych ludzi, świata, które jest determinowane przez ich fatalistyczną, czy chorobliwe miejscami stoicką osobowość, potęgowaną przez kompleksy i brak pewności siebie.



Na pierwszy rzut oka, brzmi ciekawie. Myskova, jednak w swoich opowiadań, mówi nam prawie i wyłącznie o banałach. Na dowód mych słów, mogę podać jedno z lepszych opowiadań w tej książce, czyli "Zapach domu", o ile się nie mylę. Jest to opowiadanie, które w skrócie pokazuje nam pewną toksyczność, jaka często panuje "w przeciętnych rodzinach",ale przede wszystkim ukazuje, nam okrucieństwo ludzi wobec zwierząt, i to, że jeżeli ktoś nie szanuje zwierząt, równie często nie szanuje ludzkiego życia. Jedno z najlepszych opowiadań w tym zbiorze mówi nam o tym, o czym pisano już w XIX wieku, czego sztandarowym przykładem jest "Katedra Marii Panny w Paryżu" Victora Hugo. Hugo w znacznie ciekawszy sposób i znacznie lepiej napisany ukazał nam to, jak bardzo ludzi, przywiązani do swojej powierzchniowości, okazują okrucieństwo tym, których uważają za gorszych od siebie.

U Myskovej jest tak samo, pies jest stary, pies przeszkadza, psa trzeba się pozbyć. Żadnej nowej myśli, formy, a do tego to ,co najciekawsze w tym opowiadaniu, zostało nam wyłożone łopatą, abyśmy się przypadkiem nie zapomnieli domyśleć.



"Białe zwierzęta są bardzo często głuche" mamy jeden bardziej pomysłowy wątek. Jest to wątek scalający ze sobą wszystkie opowiadania, czyli biały jeleń z oponą na głową, która jakoś się tam dostała, a ten nic z nią nie zrobił i z nią umarł. Tym właśnie białym jeleniem jest każdy główny bohater opowiadań Myskovej. Są to osoby, które w żaden sposób nie potrafią zmienić swojego życia. Przyjmują to, co los im da, prawie nie protestując. Możemy to zinterpretować różnie, ale myślę, że do najciekawszych wniosków możemy dojść, patrząc na te opowiadania w kontekście ostatniego, zaledwie dwustronicowego.

Tylko dlatego białego jelenia z oponą na głowie, mogę powiedzieć, że warto się z opowiadaniami Myskovej zapoznać. Nie spodziewając się oczywiście zbyt dużo.

Wiecie jak, to jest, gdy człowiek przeczyta dobrą recenzję, czy to książki, czy to filmu i uznaję, że to musi być ciekawa pozycja? I gdy kupi tą rzecz, w celu zapoznania się z tym dziełem, przeczyta te wszystkie rozpływające się blurby? A gdyż, w końcu zaczniecie go czytać/oglądać, już wiesz, że to będzie niewypał i czujesz, jak powoli osuwasz się w dolinę rozpaczy?...