To już moja chyba szósta książka tej autorki i naprawdę przecieram oczy ze zdumienia. To nie do wiary, że ta sama autorka napisała "Where one goes", "To have it all" czy "Desperately seeking epic". To wszystko ma swoje odzwierciedlenie w popularnści "Crazy Girl" - po prawie miesiącu od premiery książkę przeczytało wg Goodreads mniej niż 100 osób - co naprawdę jak na jej dotychczasowe sukcesy jest gorzej niż marnym wynikiem.

Głowna bohaterka Hannah jest pisarką, której osunął się grunt pod nogami. Straciła wszystko i razem z tym wenę do pisania. Można się domyślić, że wene odzyska wraz z poznaniem nowego mężczyzny i niczego więcej się nie spodziewałam. Przeglądałam opinie innych czytelników i wiedziałam, że Wren będzie dupkiem, ale tak naprawdę był nim tylko raz, potem z biegiem fabuły mimo że nadal bywał nieprzyjemny, to jednak można go było zrozumieć. Przyznam szczerze, że Wren pierwszy raz okazał sie bardziej prawdziwy niż inne postacie męskie w książkach a to za sprawą egoizmu i niedoświadczenia w poważnych związkach. Był w tym tak autentyczny, że mimo gburowatości polubiłam go bardziej niż Hannah. Hannah z kolei przez dobrą połowę książki wg mnie ma problem z alkoholem. Serio, jeszcze nigdy nie czytałam, żeby kobieta spożywała tyle alkoholu i to w takiej częstotliwości. Co mnie jednak bardziej zdenerwowało, to że autorka wsadza swoich bohaterów za kierownicę po alkoholu - nie trzeba tego więcej komentować, prawda?

Ogólnie powieść jest bardzo chaotyczna i niedopracowana. Pojawiają się postacie, które naprawdę sa zbędne, wewnętrzne monologi Hannah, które maja być niejako "mądrościami życiowymi" dla czytelnika, które podkreśli kolorowym flamastrem w książce "ku pamięci" były okropnie nudne i naciągane. Jednak największa moja boleścia było to, że czytając o Hannah widziałam autorkę B N Toler.

Obserwując na social media rzuciło mi się w oczy jak bardzo wydekoltowane zdjęcia wrzuca - ładna kobieta jest więc spoko, ale też z drugiej strony bez przesady, obserwuję ja bo chce wiedzieć nad czym pracuje a nie oglądac jej biust. I tak przez calusieńką powieść widziałam ją w roli głównej. Kiedy Hannah walczy o wenę - widzę ją, kiedy Hannah spotyka się z czytelnikami - widzę ją... wszystko widziałam tak, jakby to było tylko przybrane pod innym imieniem i podejrzewam, że tak właśnie jest naprawdę (przynajmniej częściowo).

"Crazy Girl" mimo, że czyta się szybko i w miare dobrze, to była chyba najbardziej sztuczną książką jaką czytałam. Mam nadzieję, ze to tylko pprzejściowy kryzys pisarki i jeszcze wróci na szczyt.

To już moja chyba szósta książka tej autorki i naprawdę przecieram oczy ze zdumienia. To nie do wiary, że ta sama autorka napisała "Where one goes", "To have it all" czy "Desperately seeking epic". To wszystko ma swoje odzwierciedlenie w popularnści "Crazy Girl" - po prawie miesiącu od premiery książkę przeczytało wg Goodreads mniej niż 100 osób - co naprawdę jak na jej...