Książkę czyta się bardzo przyjemnie. Wiele jednak tematów jak dla mnie zostało potraktowanych powierzchownie i musiałam doczytywać w internecie. Jakieś tam pojęcie o Słowacji miałam, ale i tak książka mi pole widzenia zdecydowanie poszerzyła.

Książkę czyta się bardzo przyjemnie. Wiele jednak tematów jak dla mnie zostało potraktowanych powierzchownie i musiałam doczytywać w internecie. Jakieś tam pojęcie o Słowacji miałam, ale i tak książka mi pole widzenia zdecydowanie poszerzyła.

Od reportażu oczekuję, że przełamie stereotypowe przekonania, uprzedzenia, nastawienia wobec opisywanego miejsca, społeczności. W przypadku książki Weroniki Gogoli owo oczekiwanie zostało spełnione w stopniu zaskakującym. Okazuje się, że tak naprawdę nic wiem o najbliższym mi sąsiedzie zza miedzy i podejrzewam, że w tej samej sytuacji znajduje się spora część moich rodaków. Autorka nie ukrywa się za opisywanym tematem, wręcz przeciwnie, patrzymy na Słowację przez jej emocjonalno-intelektualne okulary. Nie ukrywa swych sympatii i antypatii do rozmaitych osób i zjawisk ze świata polityki czy kultury. Nie stroni od wyrażania zachwytu, sceptycyzmu, nie unika sarkazmu, ironii, a nawet autoironii. Dzięki temu czyta się świetnie mimo wrażenia pewnego chaosu w przeskakiwaniu od tematów poważnych i fundamentalnych - jak trudna historia i związane z nią traumy, kwestie polityczne (w tym tak ponurzy aktorzy tej sceny jak populista dyktator Meciar czy faszysta Kotleba),mafie przy których nasze polskie wydają się jakby mniej straszne, relacje z mniejszościami narodowymi (Węgrzy, Rusini, Romowie, Czesi, ongiś również Żydzi) - do lżejszych, jak wakacyjne wyjazdy na jedno ze słowackich „mórz” czy słowacka popkultura, Dowiadujemy się, od czego zaczęło się zainteresowanie, które z czasem przerodziło się w fascynację i miłość, choć nie ślepą. Książka wymaga lektur uzupełniających, gdyż nie brak w niej luk, także w odniesieniu do najnowszej historii i postaci. Nie brak w niej pobieżnych ocen i niedopowiedzeń. Z drugiej strony, reportaż to nie dysertacja naukowa. Ważniejsze jest to, czy wzbudza zainteresowanie i chęć na dalszy ciąg. Ja poczułem się zachęcony, aby sięgnąc po inne teksty i odwiedzić ten „egzotyczny” kraj , a zwłaszcza te miejsca, które są poza standardowymi szlakami turystycznymi, a które szczególnie pociągały autorkę tej ciekawej książki, i popatrzeć choć częściowo jej oczami. Ach, byłbym zapomniał o Janosiku. Tak pisze pani Weronika o idolu z dzieciństwa: ”Choć całe dzieciństwo przeżyłam w przeświadczeniu, że Janosik jest tylko jeden, polski, i że ma twarz Marka Perepeczki, wystarczyło pojechać na wycieczkę do Bardejowa, żeby usłyszeć okrutną prawdę: to my, Polacy, jesteśmy złodziejami. Janosik był Słowakiem z krwi i kości (…) Pozostała jedyna deska ratunku: pokazanie słowackim przyjaciołom fotosów z ukochanego serialu (…) reakcja była zawsze ta sama. - Wygląda jak Rambo!”

Od reportażu oczekuję, że przełamie stereotypowe przekonania, uprzedzenia, nastawienia wobec opisywanego miejsca, społeczności. W przypadku książki Weroniki Gogoli owo oczekiwanie zostało spełnione w stopniu zaskakującym. Okazuje się, że tak naprawdę nic wiem o najbliższym mi sąsiedzie zza miedzy i podejrzewam, że w tej samej sytuacji znajduje się spora część moich rodaków....

Fajna. Taka nie za długa, nie za krótka. W sam raz. Może troszkę sprawiająca wrażeni, jakby autorka nie za bardzo miała o czym pisać. Jakby brakowało jej materiału. Jak na taką małą lekturę, sporo w niej polityki. Lekka forma, trochę błędów interpunkcyjnych. Momentami śmieszna, trafne spostrzeżenia ujęte w zabawną pointę. Autorka raczej o postępowych poglądach, co nie przeszkadza w czytaniu, ale daje się zauważyć. Generalnie, książka na niedzielny deser ,ale chyba dałoby się to napisać lepiej.

Fajna. Taka nie za długa, nie za krótka. W sam raz. Może troszkę sprawiająca wrażeni, jakby autorka nie za bardzo miała o czym pisać. Jakby brakowało jej materiału. Jak na taką małą lekturę, sporo w niej polityki. Lekka forma, trochę błędów interpunkcyjnych. Momentami śmieszna, trafne spostrzeżenia ujęte w zabawną pointę. Autorka raczej o postępowych poglądach, co nie...

Interesujące, że obie wydane w ostatnim czasie książki z reportażami o Słowacji noszą nieco absurdalne tytuły: „Słoń na Zemplinie” (znakomitego słowackiego reportera Andreja Bána) i „Ufo nad Bratysławą” właśnie. Może to znak dla czytelnika, że tak często odwiedzany turystycznie i tak bardzo powierzchownie odbierany kraj, jakim jest Słowacja to miejsce pełne paradoksów i napięć, o których niewiele wiemy.
To emocjonalna, osobista książka - wyraźna ideowo. Nie uważam, że to wada. Autorka jest szczera, jasno pokazuje swoje sympatie polityczne, tak jak robi to choćby Ziemowit Szczerek, Krzystof Varga w książkach o Węgrzech, a np. w jeszcze bardziej rozdartej politycznie Turcji Necla Kelek czy Ece Temelkuran. Mistrzowie reportażu: Kapuściński, Terzani czy Fallaci także byli politycznie „jacyś”, z wyraźną opinią o opisywanym społeczeństwie, kraju, czasie. Możemy się z nimi zgadzać, lub nie – to nasz czytelniczy przywilej. Pytanie jak pobudzają nas do myślenia?
Większą wadą książki jest dla mnie pisanie o polityce w sposób bardzo doraźny, z szczegółową oceną wyników tych czy innych wyborów i reakcji na nie znajomych, bez dystansu do tu i teraz. To sprawia, że książce ciężko będzie utrzymać swoją aktualność po 2-3 latach, zbyt blisko jest bieżących komentarzy politycznych. Ale w tym momencie to pozycja ciekawa, warta przeczytania choćby dla kilku znakomitych wątków historyczno-kulturowych, jak poszukiwanie bohatera narodowego z czasów początków Słowian w tym regionie, czy rozdział o niejednoznacznej roli Janosika w lokalnej mitologii.
Sympatyczne są wątki osobiste w opowieściach autorki, sprawiające że co prawda „Ufo..” nie ma ciężaru mistrzowskich reportaży Małgorzaty Rejmer czy Ilony Wiśniewskiej, ale książkę czyta się lekko i odbiera ciepło.

Interesujące, że obie wydane w ostatnim czasie książki z reportażami o Słowacji noszą nieco absurdalne tytuły: „Słoń na Zemplinie” (znakomitego słowackiego reportera Andreja Bána) i „Ufo nad Bratysławą” właśnie. Może to znak dla czytelnika, że tak często odwiedzany turystycznie i tak bardzo powierzchownie odbierany kraj, jakim jest Słowacja to miejsce pełne paradoksów i...

Książka z początku zabawna i zachęcająca, lecz w dalszej części rozczarowująca, a nawet męcząca. Treść zwyczajnie trochę zawodzi czytelnika. Po co komu ta polityka, polityka, polityka. Liczyłam na kulturowe i krajoznawcze fajerwerki, no i ciekawostki. Chaos i brak kontekstów oraz tła powodów opisywania tego, a nie akurat innego aspektu życia na Słowacji drażni, podobnie jak niedokończone całkiem opowiastki Weroniki Gogoli. Ciągle zadawałam sobie pytanie – no i co dalej? Albo, co z tego wynika? Co to zmieniło w autorce, albo w dostrzeganiu zalet, walorów lub wad Słowaków? Co te „przygody” i zdarzenia wnoszą?
Bywałam na Słowacji, schodziłam góry, zjadłam tony rozmaitych specjałów choćby z Fatry, Tatr Niżnych, Spiszu itp. Wypiłam sporo piw i śliwowic… Przegadałam ze Słowakami nie jedną godzinę. I jakoś zabrakło mi tego swojskiego klimatu. Z tego co pisze autorka o Słowacji nie sposób dowiedzieć się czegoś istotnie wartościowego, nowego. Trochę szkoda! Choć oczywiście nie jest tragicznie, pytanie tylko brzmi czy było warto się łudzić, czekać, zagłębiać? Mam wątpliwości nieliche.

Książka z początku zabawna i zachęcająca, lecz w dalszej części rozczarowująca, a nawet męcząca. Treść zwyczajnie trochę zawodzi czytelnika. Po co komu ta polityka, polityka, polityka. Liczyłam na kulturowe i krajoznawcze fajerwerki, no i ciekawostki. Chaos i brak kontekstów oraz tła powodów opisywania tego, a nie akurat innego aspektu życia na Słowacji drażni, podobnie jak...

Słowacja to dziwny kraj, w przeszłości zniewolony przez Węgrów, w czasie 2 wojny służył Hitlerowi i pomagał wydatnie w Holocauście.Po wojnie rządzą komuniści, a teraz rządzi narastający nacjonalizm...ale nie przeszkadzają mieszkańcom wszechobecne wizerunki sierpu i młota.
W ostatnim czasie ksiądz Tiso odpowiedzialny za współpracę z nazistami jest usprawiedliwiany i ukazywany jako męczennik za wiarę, oczywiście przez duchowieństwo.
Czyli kościelna klasyka.

Słowacja to dziwny kraj, w przeszłości zniewolony przez Węgrów, w czasie 2 wojny służył Hitlerowi i pomagał wydatnie w Holocauście.Po wojnie rządzą komuniści, a teraz rządzi narastający nacjonalizm...ale nie przeszkadzają mieszkańcom wszechobecne wizerunki sierpu i młota.
W ostatnim czasie ksiądz Tiso odpowiedzialny za współpracę z nazistami jest usprawiedliwiany i...

Ufo nad Bratysławą więcej ma wspólnego z reportażem politycznym niż z społeczno-obyczajowym, czy też podróżniczym, choć i takich wątków nie brakuje. Książka jest mocno nacechowana osobistym punktem widzenia autorki, ujawniającymi jej przekonania i poglądy polityczne, co nie wszystkim czytelnikom może się podobać. Niemniej Gogola w ciekawy, świeży i zabawny sposób przedstawia nam obraz współczesnej Słowacji, ze wszystkimi jej wadami i zaletami.

Niewątpliwie wartością dodaną książki jest ukazanie, jak współcześni Słowacy widzą i kreują swoją tożsamość narodową. Pokazuje, że kraj naszych południowych sąsiadów jest miejscem, gdzie dużą rolę odegrały niesprzyjające okoliczności, które sprawiły, że przez setki lat Słowacy żyli pod panowaniem Madziarów, że niemal bezwarunkowo podporządkowali się III Rzeszy, a na kolejne dziesiątki lat zostali za żelazną kurtyną. Duch narodu nie wygasł, pielęgnowana tożsamość i tradycja została zachowana, a nowa, niepodległa Słowacja, zrodzona na fali aksamitnej rewolucji, pomimo trudnych początków (potrzeba budowania struktur państwa niemal od podstaw, korupcja i nepotyzm),dzisiaj jest coraz sprawniej działającym państwem, jednak z wieloma problemami, przed jakimi stoi to wciąż młode państwo.

Ufo nad Bratysławą więcej ma wspólnego z reportażem politycznym niż z społeczno-obyczajowym, czy też podróżniczym, choć i takich wątków nie brakuje. Książka jest mocno nacechowana osobistym punktem widzenia autorki, ujawniającymi jej przekonania i poglądy polityczne, co nie wszystkim czytelnikom może się podobać. Niemniej Gogola w ciekawy, świeży i zabawny sposób...

Tych "ideologicznych" tematów rzeczywiście trochę za dużo, ale to nie był jakiś wielki problem (dużo bardziej irytuje mnie to skamlenie urażonych "patriotów" niż te wynurzenia autorki),natomiast książka całkiem ciekawa, ale nie porwała, być może taka specyfika opisywanego kraju

Tych "ideologicznych" tematów rzeczywiście trochę za dużo, ale to nie był jakiś wielki problem (dużo bardziej irytuje mnie to skamlenie urażonych "patriotów" niż te wynurzenia autorki),natomiast książka całkiem ciekawa, ale nie porwała, być może taka specyfika opisywanego kraju

Bardzo dobry reportaż - autorka zgrabnie potrafi ująć swoje opinie lub obserwacje, dzięki czemu książkę czyta się z dużym zainteresowaniem, nie gubiąc wątku. Widzę wiele negatywnych opinii na temat silnego zideologizowania tego reportażu - co długo zniechęcało mnie przed jego podjęciem - ale nie do końca się z nimi zgadzam. Nie znając zbyt dobrze słowackiej historii czułam się prowadzona za rękę. Autorka opowiada najważniejsze wydarzenia, a jej ewentualne oceny nie są niczym nadzwyczajnym, jedynie transmisją powszechnych odczuć. Reportaż ten ma też wymiar osobisty, więc trudno o odcięcie się od własnych przekonań, które owszem, niekiedy się pojawiają, ale nie przeszkadzają w samodzielnej ocenie wydarzenia. "Ufo nad Bratysławą" długo zalegało mi na półce, ale ostatecznie cieszę się, że jest to jedna z lektur kończących ten rok czytelniczy. Szczerze polecam.

Bardzo dobry reportaż - autorka zgrabnie potrafi ująć swoje opinie lub obserwacje, dzięki czemu książkę czyta się z dużym zainteresowaniem, nie gubiąc wątku. Widzę wiele negatywnych opinii na temat silnego zideologizowania tego reportażu - co długo zniechęcało mnie przed jego podjęciem - ale nie do końca się z nimi zgadzam. Nie znając zbyt dobrze słowackiej historii czułam...

Dobra pierwsza przymiarka do tematu pt. Słowacja i Słowacy. Lekko, łatwo i przyjemnie, rozdziały nie za długie, żywo pisane, dobrym stylem.

Ale książka chyba jest ciekawsza jako przyczynek do opisu meandrów ideowych w polskim obozie postępu.

Autorka oczywiście jest certyfikowaną bojowniczką o wolność i demokrację; wspomina jak to dusiła się w reakcyjnej katolickiej Polsce i z niej wyjechała, więc legitymację moralności mamy wyłożoną na stół. Poza tym wielokrotnie puszcza oko do takich jako ona cierpiących pod religiancką ksenofobiczną polską dyktaturą, czyli typowy banał z Czarnego. Co więc w tym ciekawego?

Komparatystyka, Szanowni Państwo, komparatystyka. Okazuje się, że ideowy sanhedryn z Czarnego nie opracował jeszcze pełnego stanowiska, co zrobić z europejskimi nacjonalizmami. Widać to zestawiając książkę o Słowakach Gogoli z książką o Baskach Mirgos (identyczny format, swobodne refleksje o kulturze i historii).

Nacjonalizm generalnie jest wstrętny, wszyscy to wiemy, zwłaszcza polski, to właściwie taki rodzaj faszyzmu. To jest linia przewodnia. No ale nacjonalizmy istnieją, więc co z nimi zrobić? I tu pani Gogola i pani Mirgos prezentują odmienne recepty.

Pani Mirgos mówi: upostepowić. Wyprać z religianctwa, agresji, ksenofobii, nasycić weganizmem, elgiebetyzmem i prawoczłowieczyzmem, a wtedy staje się dobry.

Pani Gogola mówi co innego: zdemontować. Jej książka to opis powolnej dekonstrukcji słowackiego nacjonalizmu, jak padają jego dawne konstytutywne elementy, jak w swojej tradycjonalistycznej formie wycofuje się na coraz mniejsze enklawy rozsiane po prowincjach. Jak zostaje zastąpiony przez nowych Słowaków, co tęsknie wzdychają do bratysławskich Żydów których już nie ma, podśmiechują się z Janosika, Jana Pawła II rozpatrują w kategoriach zjawiska kulturowo-etnograficznego, wstydzą się za Roberta Fico no a przede wszystkim głosują na Zuzannę Czaputową, która dla każdej mniejszości utworzyła sekretariat i raźnym krokiem zmierza prosto do Europy.

Jeśli więc ktokolwiek powie, że ideowy walec postępu jedzie i równa wszystko jak leci, na przykładzie tych dwu książek możecie Państwo udowodnić, że to nieprawda.

Dobra pierwsza przymiarka do tematu pt. Słowacja i Słowacy. Lekko, łatwo i przyjemnie, rozdziały nie za długie, żywo pisane, dobrym stylem.

Ale książka chyba jest ciekawsza jako przyczynek do opisu meandrów ideowych w polskim obozie postępu.

Autorka oczywiście jest certyfikowaną bojowniczką o wolność i demokrację; wspomina jak to dusiła się w reakcyjnej katolickiej Polsce...