Ulga

229/2019 (E), DKK (XII 2019)

229/2019 (E), DKK (XII 2019)

Pokaż mimo to

Niektórzy lubią czytać powieści optymistyczne, ja natomiast lubię te depresyjne. Może dlatego, że można zobaczyć swoje życie w innym świetle. Może dlatego, że "Życie to jednak strata jest", a może jeszcze dlatego, że jest w nich prawda. Tęcze i jednorożce trafiają się w bajkach, a codzienne życie pokazane przez Fiedorczuk to domena większości z nas. Każdy prawie zrozumie opisane w niej losy, większość zobaczy w niej jak w lustrze część swojego odbicia. Jest poświęcenie, hedonizm, pogarda, miłość, znudzenie życiem, pozorne i prawdziwe szczęście. Generalnie "życiowa" ta Ulga jest i dobrze sie ją czyta, bo pochłonięta została w parę godzin.

Niektórzy lubią czytać powieści optymistyczne, ja natomiast lubię te depresyjne. Może dlatego, że można zobaczyć swoje życie w innym świetle. Może dlatego, że "Życie to jednak strata jest", a może jeszcze dlatego, że jest w nich prawda. Tęcze i jednorożce trafiają się w bajkach, a codzienne życie pokazane przez Fiedorczuk to domena większości z nas. Każdy prawie zrozumie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podobała mi się ta powieść. Ma fabularyzowaną formę i rozdziały łączące się z poprzednimi (inaczej niż w „Jak pokochać centra handlowe”), wyrazistych bohaterów, wartką akcję. Z drugiej strony, wydaje się jednak mniej przemyślana niż debiut autorki, mniej głęboka. Dużo w niej brutalności i brzydoty codziennego życia. Niektórzy na tym portalu piszą, że ta książka działa tak, że obniża nastrój… We mnie natomiast zaspokoiła jakąś potrzebę wchłonięcia tej beznadziei i smutku, którymi dzieli się pisarka – wręcz doładowała mnie tym. ;) Trzeba oddać pani Fiedorczuk, że potrafi w sugestywny sposób opisać emocje. Zabiegi, które u innych pisarzy mogłyby mnie drażnić, tutaj wydają się pasować i nie przeszkadzać, np. posługiwanie się stereotypami w tworzeniu postaci albo zbyt tendencyjne przedstawianie niektórych zjawisk. W tej powieści pomiędzy kolejne linijki wkrada się nuta szaleństwa i spontaniczności, na przykład poprzez onomatopeje, kiedy bohater zażywa narkotyki i śmieje się z różnych rzeczy.

Mimo że nie żałuję czasu przeznaczonego na lekturę, muszę też wspomnieć o kilku mankamentach. Struktura powieści wydaje się nieprzemyślana, zwłaszcza prolog (nie łączył się moim zdaniem z resztą książki) i epilog (napisany w taki sposób, jakby autorka nie miała za bardzo pomysłu, jak zakończyć tę historię). Nie jestem zwolenniczką zalewania czytelnika różnymi cytatami, a tutaj jest tego mnóstwo, zarówno na początku, jak i w trakcie fabuły. Nie wnosi to moim zdaniem do całości niczego wartościowego, a z czasem zaczyna męczyć, jakby autorka chciała nieco „uwznioślić” fabułę, sprawić, by wydawała się bardziej mistyczna.

I jeszcze dwa elementy, za które odpowiada już wydawnictwo. Okładka jest brzydka, wygląda jak z lat osiemdziesiątych i nijak nie przystaje do tematyki obyczajowej. Po drugie, blurb z tyłu książki przekłamuje treść. To nie jest powieść o pokoleniu współczesnych trzydziestolatków, lecz o patologicznej relacji pewnej rodziny i o drugiej rodzinie, która też mierzy się ze swoimi demonami.

Podobała mi się ta powieść. Ma fabularyzowaną formę i rozdziały łączące się z poprzednimi (inaczej niż w „Jak pokochać centra handlowe”), wyrazistych bohaterów, wartką akcję. Z drugiej strony, wydaje się jednak mniej przemyślana niż debiut autorki, mniej głęboka. Dużo w niej brutalności i brzydoty codziennego życia. Niektórzy na tym portalu piszą, że ta książka działa tak,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Koszmarna książka, ani ukulturalnia, ani uwzniośla. Po przeczytaniu tego można mieć zniżkę nastroju.

Koszmarna książka, ani ukulturalnia, ani uwzniośla. Po przeczytaniu tego można mieć zniżkę nastroju.

Pokaż mimo to

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2019/05/kolejnej-szansy-nie-bedzie-ulga-natalia.html

Natalia Fiedorczuk-Cieślak jest laureatką Paszportu Polityki za powieść "Jak pokochać centra handlowe", która wywołała u mnie bardzo mieszane uczucia. Kiedy na bibliotecznej półce ujrzałam jej najnowszą książkę, doszłam do wniosku, iż warto przekonać się, czy tym razem autorka przekona mnie do siebie...

Karolina wraz z synem i mężem wiedzie dość spokojne życie, bardziej uporządkowane i nudne niż szalone. Kobieta nie potrafi cieszyć się tym, co ma, ponieważ nie do końca wie, czego chce. Na dobrą sprawę w "Uldze" nikt nie jest zadowolony z otaczającej rzeczywistości.

"Ten świat nie jest dla nas stworzony, kochanie. Nie mamy fundamentów, składamy się z ciemnych tuneli, wchłoniętych awantur, ciekawych przypadków najbardziej zwierzęcej przemocy, tak oswojonej, że wydaje się oczywistym następstwem posiadania warg sromowych. Jedynym ratunkiem jest dla nas ta samorodna tkanka, podstawowa materia, która sprawia, że ciągle żyjemy, trwamy, choć z pokolenia na pokolenie niezmiennie przyszarzałe, niezmiennie w tle. Matki i córki. Wnuczki, babki, ciotki i kuzynki. Tłuczone i upokarzane w mniej bezkarny sposób: nie na śmierć i nie w widocznej ciąży, ale o ile bezwględniejszy jest akt przemocy wobec kobiety, której po drodze zatliła się jakaś nadzieja, zakwitł jakiś kwiatek, zapełgała pierdolona iskierka."*

Przemoc, depresja, lekomania, narkomania, zdrady, gwałt, problemy z płodnością, poronienia, znudzenie swoim życiem - to tylko niektóre poruszane wątki. Można byłoby przedstawić je w naprawdę ciekawy sposób, jednak Cieślak łapie się każdego z nich, aby zaraz przejść do kolejnego, nie skupiając się umiejętnie na żadnym. Dodatkowo niektóre tematy nie mają większego sensu i rezygnacja z nich byłaby lepszym rozwiązaniem.

Natalia Cieślak sięga po współczesne i trudne tematy, które znajdują się w kręgu moich zainteresowań, także jest to duży plus. Niestety w moim odczuciu wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Owa historia przedstawiona jest w sposób chaotyczny - mam wrażenie, że złożono ją z kilku kawałków, które zostały sklejone ze sobą bez poważniejszego przemyślenia. Do tego pisarka sięga po ogrom ważnych wątków, zapominając, że co za dużo, to niezdrowo. Lepiej skupić się na mniejszej ilości zagadnień, ale zrobić to należycie.

"Ulga" miała być wstrząsem, na który akurat nie nastawiałam się, skoro ta sama osoba nazwała "Jak pokochać centra handlowe" objawieniem literackim. Jednak cieszyłabym się, gdyby opis z tyłu okładki był zbliżony do faktycznej treści książki. Niestety jeśli według kogokolwiek właśnie tak wygląda pokolenie współczesnych trzydziestolatków, to bardzo mu współczuję takich przeżyć, aczkolwiek wspaniale byłoby nie mierzyć wszystkich swoją miarą. Autorka nie wykorzystała drugiej szansy, jaką jej ofiarowałam, także trzeciej już nie będzie.

* cytat ze str. 243

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2019/05/kolejnej-szansy-nie-bedzie-ulga-natalia.html

Natalia Fiedorczuk-Cieślak jest laureatką Paszportu Polityki za powieść "Jak pokochać centra handlowe", która wywołała u mnie bardzo mieszane uczucia. Kiedy na bibliotecznej półce ujrzałam jej najnowszą książkę, doszłam do wniosku, iż warto przekonać się, czy tym razem autorka przekona mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli miałabym komuś powiedzieć, o czym jest ta książka, to powiedziałabym - nie wiem.
Owszem, są tu aktualne (ale nieodkrywcze) wątki życia współczesnych trzydziestolatków pracujących w korpo, którzy nie wiedzą, czego mają chcieć - ciepłej, bezpiecznej stabilizacji czy życia na maksa i kariery.
Jest bardzo dobry wątek niby-poradni dla kobiet nieradzących sobie z życiem codziennym, która, jak przychodzi co do czego - nikomu nie poradzi. Jest tylko od bycia, nie od radzenia.
Narracja płynąca zrazu zdyscyplinowanie i jasno - z czasem rozlewa się na poboczne tematy, wątki innych osób. To ma niby scharakteryzować sytuacje, ale w przypadku jacka wystarczyłoby kilka zdań, dwie, trzy sytuacje... Np. postać niejakiej Czarnej jest zupełnie zbędna.
Poza tym jest parę rażących niekonsekwencji. Jak Karolina wyplątała się z tego, co zrobiła Jackowi? Jak nie poznała, że jest w ciąży, skoro tyle razy ją przechodziła i znała każde drgnienie swego ciała?
Zaś odnoszenie się w cytatach i mottach do wzniosłych treści teologiczno-religijno-filozoficznych pasuje tu, jak przysłowiowy kwiatek do kożucha.
W zakończeniu autorka wylewnie dziękuje zwłaszcza swemu mężowi. No, dobrze, ale w powieści wszyscy mężczyźni są nic nie wartymi draniami, może poza mężem bohaterki. Zaś kobiety to albo wredne suki z korpo albo domowe kury i owce.
Nie czytałam pierwszej powieści Natalii Fiedorczuk, tej, za którą dostała Nike. Ta druga może potwierdzać tylko regułę, że drugie dziecko twórcy jest zawsze trudne.

Jeśli miałabym komuś powiedzieć, o czym jest ta książka, to powiedziałabym - nie wiem.
Owszem, są tu aktualne (ale nieodkrywcze) wątki życia współczesnych trzydziestolatków pracujących w korpo, którzy nie wiedzą, czego mają chcieć - ciepłej, bezpiecznej stabilizacji czy życia na maksa i kariery.
Jest bardzo dobry wątek niby-poradni dla kobiet nieradzących sobie z życiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Jak pokochać centra handlowe” wywindowało pozycję Natalii Fiedorczuk-Cieślak do poziomu nadziei/poruszającego debiutu/zjawiska * (*-niepotrzebne skreślić). W każdym razie z tą pozycją można się było zetknąć praktycznie wszędzie. Mam tu na myśli szereg artykułów jej poświęconych, analiz lub tego rodzaju spraw. O opiniach wyrażanych w internecie nie wspominając. Istotą było dotknięcie spraw kłopotliwych społecznie.

Nie inaczej jest w przypadku „Ulgi”, czyli następczyni. Nie za bardzo uda nam się uciec od porównań z debiutancką książką, gdyż tematyka jest podobna, ale nie identyczna. Znów jesteśmy w świecie klasy średniej z dużego miasta. Macierzyństwo nie jest już tematem numer jeden, ale występuje również. Obraz prezentowany przez autorkę jest daleki od koloru różowego i folderów reklamowych deweloperów, ale z drugiej strony o literackiej oryginalności też być nie może.

Podobać się może oszczędny styl i dosadny język, ale mój problem polega na tym, że postaci są dość przewidywalne, przynajmniej niektóre z nich (Jacek na ten przykład). Jasne, że lektura „Ulgi’ wzniecić może słuszny gniew na jawną niesprawiedliwość losu kobiet. To zaleta. Wszechobecna melancholia wylewająca się z każdej strony, w końcu przytłacza samego czytelnika. Stąd reakcje na dramatyczny zdarzenia z końcówki książki, mogą być nieco zamglone.

No, ale w gruncie rzeczy nie o to chodzi w literaturze, żeby było tylko słusznie. Bo podobne reakcje może wywołać dobry reportaż. Żałuję, że Fiedorczuk-Cieślak nie wyszła poza warszawskie blokowiska, żeby poszukać czegoś bardziej ogólnoludzkiego, jak zrobiła to ostatnio Dorota Masłowska. To nie jest zła książka. To jest książka napisana do połowy.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

„Jak pokochać centra handlowe” wywindowało pozycję Natalii Fiedorczuk-Cieślak do poziomu nadziei/poruszającego debiutu/zjawiska * (*-niepotrzebne skreślić). W każdym razie z tą pozycją można się było zetknąć praktycznie wszędzie. Mam tu na myśli szereg artykułów jej poświęconych, analiz lub tego rodzaju spraw. O opiniach wyrażanych w internecie nie wspominając. Istotą było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opis na okładce nie oddawał jak bardzo smutny obraz obecnych trzydziestolatkow przedstawia w książce pani Natalia. Opisane sytuacje zapewne mają miejsce w niejednej rodzinie (chciałabym się mylić), jednak jak dla mnie było tam też dużo niepotrzebnych przerysowań. Boję się też używać określenia "główne bohaterki same są sobie winne" bo oczywiście wina zawsze leży po stronie sprawcy,nie ofiary,jednak czytając pewne fragmenty fabuły nie mogłam się oprzeć myśli, że najchętniej potrzasnenym tymi kobietami mówiąc "uciekaj/zrób coś/ reaguj/ ciesz się z tego co masz / porozmawiaj". Podsumowując - mnie ta pozycja zdołowała i ukazała smutny rzeczywistość, która mnie nie dotyczy. Mam nadzieję, że tak pozostanie.

Opis na okładce nie oddawał jak bardzo smutny obraz obecnych trzydziestolatkow przedstawia w książce pani Natalia. Opisane sytuacje zapewne mają miejsce w niejednej rodzinie (chciałabym się mylić), jednak jak dla mnie było tam też dużo niepotrzebnych przerysowań. Boję się też używać określenia "główne bohaterki same są sobie winne" bo oczywiście wina zawsze leży po stronie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,Ulga" -choć czyta się lekko, była dla mnie dość cieżkostrawna. Nie sposób odebrać autorce tytułu mistrzyni opisywania rzeczywistości i docierania do najskrytszych zakamarków kobiecych myśli. Mimo tego nie ukrywam, że książka mimo ogromnego potencjału emocjonalnego na każdej stronie zwyczajnie mnie...znudziła.
Niby rozumiem trudną sytuację bohaterki, próbuję doszukać się czegoś między słowami, niczym w krzywym zwierciadle, a mimo to biorąc różne sprawy w nawias absurdów codzienności nadal lektura trąci mnie ona lekkim infantylizmem.

,,Ulga" -choć czyta się lekko, była dla mnie dość cieżkostrawna. Nie sposób odebrać autorce tytułu mistrzyni opisywania rzeczywistości i docierania do najskrytszych zakamarków kobiecych myśli. Mimo tego nie ukrywam, że książka mimo ogromnego potencjału emocjonalnego na każdej stronie zwyczajnie mnie...znudziła.
Niby rozumiem trudną sytuację bohaterki, próbuję doszukać się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po raz kolejny Natalia Fiedorczuk podejmuje trudny i niewygodny społecznie temat. Tym razem wzięła się za przemoc domową. Zarówno fizyczną jak i psychiczną.
Książka momentami bardzo trudna w odbiorze. Skłania do zadumy. Opisy niektórych scen wg mnie tak realistycznie stworzone, że łzy same cisną się do oczu.

Po raz kolejny Natalia Fiedorczuk podejmuje trudny i niewygodny społecznie temat. Tym razem wzięła się za przemoc domową. Zarówno fizyczną jak i psychiczną.
Książka momentami bardzo trudna w odbiorze. Skłania do zadumy. Opisy niektórych scen wg mnie tak realistycznie stworzone, że łzy same cisną się do oczu.

Pokaż mimo to