Sznurówki

Ciekawe studium małżeńskie i rodzinne. Sprawy, wydarzenia widziane oczami żony, męża, dorosłych dzieci. Czytanie wręcz błyskawiczne. Okładka ładna. Warto!

Ciekawe studium małżeńskie i rodzinne. Sprawy, wydarzenia widziane oczami żony, męża, dorosłych dzieci. Czytanie wręcz błyskawiczne. Okładka ładna. Warto!

Pokaż mimo to

Po "Sznurówki" Domenico Starnone sięgnęłam, ponieważ zaintrygowały mnie podejrzenia, że autor jest mężem Eleny Ferrante, której twórczość uwielbiam. Istnieje również wersja, że to właśnie sam Domenico tworzy pod pseudonimem Ferrante. Jednakże po przeczytaniu jego książki, wykluczam tę opcję, bo styl jest zupełnie inny, choć ich powieści mają kilka wspólnych elementów.

"Sznurówki" dzielą się na trzy zupełnie różne części. Pierwsza to zbiór pełnych bólu i cierpienia listów zranionej (i zdradzonej) żony do męża. Druga część jest najdłuższa i opowiada historię małżeństwa (tym razem z perspektywy mężczyzny) z długim stażem, które po powrocie z wakacji zauważa, że dom został zdemolowany.

Ten wątek był dla mnie jednym z ciekawszych, choć przeplatany jest wspomnieniami męża z lat młodości. Pojawiają się tu również nawiązania do listów z pierwszej części. Podczas czytania tych fragmentów zdarzało mi się odczuwać znużenie i nie mogłam się doczekać aż bohater skończy wspominać.

Natomiast trzecia część jest najbardziej zaskakującym elementem tej powieści, wpływającym na końcowy odbiór tej historii. Starnone świetnie to sobie obmyślił i napisał świetne i dające do myślenia zakończenie.

"Sznurówki" to bardzo ciekawa książka głównie ze względu na zmianę perspektyw, które dużo dodają tej historii i pozwalają spojrzeć na nią inaczej. Bardzo ciekawe zagranie ze strony autora.

"Sznurówki" to świetna lektura o małżeńskich problemach, zdradzie i rodzinie. Bardzo polecam!

Po "Sznurówki" Domenico Starnone sięgnęłam, ponieważ zaintrygowały mnie podejrzenia, że autor jest mężem Eleny Ferrante, której twórczość uwielbiam. Istnieje również wersja, że to właśnie sam Domenico tworzy pod pseudonimem Ferrante. Jednakże po przeczytaniu jego książki, wykluczam tę opcję, bo styl jest zupełnie inny, choć ich powieści mają kilka wspólnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Vanda i Aldo są małżeństwem, pobrali się bardzo młodo. Obecnie mieszkają w Rzymie i mają dwójkę dorosłych już dzieci. Dowiadujemy się o problemach małżeńskich tej pary, które miały miejsce w przeszłości. Aldo odszedł wtedy od żony do innej kobiety co bardzo ciężko zniosła Vanda. Poznajemy tę historie z perspektywy wielu osób dzięki czemu możemy dokładnie się jej przyjrzeć. Dlaczego Aldo decyduję się zostawić żonę i dzieci po czym przeprowadzić do kochanki? Czy ich rozstanie jest tylko jego winą? Jaka tak naprawdę okazuję się Vanda, jest zranioną i porzuconą kobietą czy może wina leży także po jej stronię?
***
Świetna książka na jeden wieczór, lecz nie zrozumcie mnie źle nie jest ona przyjemna, ukazuje poważne rodzinne problemy. Przedstawia ona historię Vandy i Aldo którzy rozstali się z powodu zdrady, lecz po jakimś czasie wracają do siebie. Możemy przekonać się jak kilka błędów może zniszczyć życie i doprowadzić do bolesnych ran, które nie chcą się zagoić pomimo upływu wielu lat. Jest ona szczególnie pouczająca, jeżeli patrzymy na nią z perspektywy dzieci. Bezpośrednio ta sytuacja ich nie dotyczy, ponieważ jest to problem ich rodziców, lecz tak naprawdę mogą oni zauważyć konsekwencje tych działań w swoim dorosłym życiu. Jest to smutna opowieść pełna emocji, naprawdę bardzo polecam się w nią zagłębić.

Vanda i Aldo są małżeństwem, pobrali się bardzo młodo. Obecnie mieszkają w Rzymie i mają dwójkę dorosłych już dzieci. Dowiadujemy się o problemach małżeńskich tej pary, które miały miejsce w przeszłości. Aldo odszedł wtedy od żony do innej kobiety co bardzo ciężko zniosła Vanda. Poznajemy tę historie z perspektywy wielu osób dzięki czemu możemy dokładnie się jej przyjrzeć....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo wartościowa, a przede wszystkim życiowa książka.
Niewątpliwie zmusza do refleksji nad własnym postępowaniem. Uzmysławia jak bardzo ważne jest wzięcie odpowiedzialności za swoje decyzje z chwilą zbudowania rodziny.

Bardzo wartościowa, a przede wszystkim życiowa książka.
Niewątpliwie zmusza do refleksji nad własnym postępowaniem. Uzmysławia jak bardzo ważne jest wzięcie odpowiedzialności za swoje decyzje z chwilą zbudowania rodziny.

Pokaż mimo to

Bardzo smutna powieść. Na niewielu stronach mieści się tyle nieszczęścia, samotności i poczucia wielkiej straty, że aż ściska człowieka w środku. Jest to historia rozpadu małżeństwa, a ostatecznie całej rodziny, nie ma tu spektakularnych wydarzeń, ani pędzącej na łeb na szyję akcji, jest kameralny dramat rozpisany na cztery osoby.
W pierwszej części poznajemy Vandę i Alda, małżeństwo
z kilkunastoletnim stażem i dwójką dzieci. Aldo właśnie porzucił swoją rodzinę dla młodziutkiej kochanki, Vanda nie potrafi się z tym pogodzić i pisze do męża rozpaczliwe listy, które mają zmusić go do powrotu. Z listów szybko dowiadujemy się, że Vanda nie należy do romantyczek, jej epistoły to skrupulatne wyliczenia wszystkich doznanych krzywd i wszelkich cierpień spowodowanych odejściem marnotrawnego małżonka. Jest niczym księgowa, która podlicza konto winien i ma, mało w jej listach mowy
o uczuciach, o miłości, najbardziej boli ją utrata kontroli nad małżonkiem i jego codziennym życiem.Trudno jej zaakceptować zmiany jakie wniosła w jej życie rejterada męża, więc robi wszystko żeby wzbudzić w nim poczucie winy, podkreśla brak pieniędzy i konieczność podjęcia pracy, przeprowadzkę do mniejszego i tańszego mieszkania, wreszcie niemal zmusza go do kontaktów z dziećmi, bo sam Aldo nie wykazuje takiej potrzeby.
Czytanie listów Vandy nie jest przyjemne. Czujemy jej gniew, złość, frustrację. Rozumiemy, że oto komuś zawaliło się życie, coś co budował przez wiele lat, co miało być niezniszczalną opoką runęło i w jednej chwili obróciło się
w kurz i perzynę. Na zgliszczach pozostały trzy ofiary- porzucona kobieta i porzucone dzieci. Aldo "wypisał" się z roli męża i ojca, we własnym mniemaniu wchodząc w nowy związek z "czystą kartą". Próbuje nieporadnie być ojcem
i zaistnieć w nowym życiu dzieci, ale tak naprawdę nie ma
z nimi żadnej więzi, są mu obce, nie ma dla nich miejsca
w jego nowym domu, gdzie rolę dotychczas pełnioną przez ich matkę teraz odgrywa inna kobieta.
Vanda nie potrafi pogodzić się z odejściem męża, szuka przyczyny nie w sobie ale w nim i jego nowej partnerce, porównuje się do niej i zastanawia w czym tamta jest lepsza. Pragnie powrotu męża, ale kiedy ten odwiedza dzieci nieustannie rani go i wzbudza poczucie winy, nie umie odciąć się od złych emocji i więzi siebie, Alda i dzieci
w prawdziwym piekle nieustannych wyrzutów.
Aldo to słaby człowiek. Jest egoistą skupionym tylko na własnych potrzebach. Brak mu poczucia własnej wartości, wciąż jest niepewnym siebie chłopcem, który musi udowadniać , że każde jego poczynanie ma sens, jego wartość definiuje uznanie obcych ludzi. Aldo nie kocha żony, nie szanuje jej, w głębi duszy uważa ją za niezbyt mądrą, nieoczytaną osobę, z której poglądami zupełnie się nie liczy. Nawet kota nazywa imieniem, którego znaczenia Vanda nie rozumie i spokojnie patrzy, kiedy żona czule przyzywa zwierzę mianem katastrofy i upadku, bo tak ich małżeństwo postrzega Aldo.
Aldo jest tchórzem, który nie potrafi definitywnie zakończyć swego małżeństwa i wyzwolić się z więzów, które w jego mniemaniu są prawdziwymi, ciasnymi pętami, duszą go
i tłamszą, dlatego wciąż połowicznie jest ojcem i połowicznie odnajduje się w nowym związku, jedną nogą stoi tu, drugą gdzie indziej.
Przez całe życie Vanda i Aldo krzywdzili się wzajemnie, Vanda zatruwała codzienność swoim despotyzmem
i agresją, Aldo na wszystko pozostawał obojętny. Nie potrafili żyć ze sobą i nie umieli się rozstać. Taka huśtawka uczuciowa musiała się odbić na ich dzieciach. Zamiast stabilizacji czy względnego spokoju, syn i córka dostali dwoje dorosłych, nieszczęśliwych ludzi, przepełnionych goryczą i poczuciem straty. Dorastając w takiej atmosferze, z tak toksycznymi rodzicami, nie mieli szans na stworzenie udanych związków w dorosłym życiu. To, co następuje na końcu powieści to swoiste katharsis, pozwalające im zostawić za sobą nieszczęśliwe dzieciństwo i młodość.
Tytułowe sznurówki również mają symboliczne znaczenie. To metafora związków, jakie ludzie tworzą. Czasem te związki są udane, jak schludnie zasznurowane buty, ale bywa że sznurówki plączą się, brudzą, przecierają, tworzą dziwne sploty i supły. Można próbować je rozplątać i zawiązać na nowo, ale niekiedy najlepiej je przeciąć, jednym cięciem na zawsze. Szkoda, że bohaterowie powieści Domenico Starnone tego nie zrobili, przegapiając swoją szansę na szczęśliwsze życie.
Dla każdego, kto ma w swoim curriculum vitae bolesne rozstanie i utratę miłości czytanie "Sznurówek" będzie wędrówką po znajomych ścieżkach. Nie będzie to miła wycieczka, raczej bolesna, jak dłubanie igłą w otwartej ranie, jednak warto ją podjąć, może nie przyniesie ulgi, ale na chwilę przystaniemy w codziennym pędzie i przyjrzymy się sobie i swojemu związkowi.

Bardzo smutna powieść. Na niewielu stronach mieści się tyle nieszczęścia, samotności i poczucia wielkiej straty, że aż ściska człowieka w środku. Jest to historia rozpadu małżeństwa, a ostatecznie całej rodziny, nie ma tu spektakularnych wydarzeń, ani pędzącej na łeb na szyję akcji, jest kameralny dramat rozpisany na cztery osoby.
W pierwszej części poznajemy Vandę i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka z której możnaby było zrobić świetną sztukę teatralną. Bardzo ekspresyjna, prawdziwa, obsadzona w świetnej scenerii.
Na stronach książki poznajemy małżeństwo, ona lat 76, on 74..wspólne życie to 52 lata. Wydawać by się mogło, że dwójka staruszków wiedzie wspólny żywot w Rzymie, mieszkając w pięknej dzielnicy ciesząc się dobrobytem. Można by nawet przypuszczać, że są zgodnym małżeństwem, że staż zobowiązuje, że dużo razem przeszli. I tu się zatrzymamy na chwilę..Tak dużo przeszli, ale powroty do przeszłości są bolesne.
Jest cierpienie, jest utrata, smutek..relacja którą stworzyli Vando i Anda niesie z sobą mnóstwo konsekwencji.
Książka niesie z sobą wiele przemyśleń, wiele prawdy, czyta się świetnie i zostaje zapewne ze mną na dłużej.

Książka z której możnaby było zrobić świetną sztukę teatralną. Bardzo ekspresyjna, prawdziwa, obsadzona w świetnej scenerii.
Na stronach książki poznajemy małżeństwo, ona lat 76, on 74..wspólne życie to 52 lata. Wydawać by się mogło, że dwójka staruszków wiedzie wspólny żywot w Rzymie, mieszkając w pięknej dzielnicy ciesząc się dobrobytem. Można by nawet przypuszczać, że są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rodzina w obliczu zdrady. Niesamowita książka. Sięgnęłam po nią tylko ze względu na twórczość małżonki autora, ale nie żałuję.

Rodzina w obliczu zdrady. Niesamowita książka. Sięgnęłam po nią tylko ze względu na twórczość małżonki autora, ale nie żałuję.

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna zgrabnie napisana ksiazka. Na jedno popoludnie.

Bardzo przyjemna zgrabnie napisana ksiazka. Na jedno popoludnie.

Pokaż mimo to

"...Anna patrzyła mi prosto w oczy. Miała zawsze pogodną buzię dzięki szczególnemu rysunkowi ust, wydawała się wesoła, nawet jeśli wesoła nie była.
Powiedziała: "Pokaż, jak wiążesz sznurówki". Zdałem sobie sprawę, że ona również, chociaż na pozór kpi z brata, stara się za pośrednictwem tej sprawy ze sznurówkami znaleźć dowód na to, że nie jestem tylko jakimś panem, któremu trzeba przypisać rolę ojca, ale kimś więcej. Spytałem: "Chcecie, żebym teraz, tutaj pokazał wam, jak sznuruję buty?". "Chcemy", odpowiedziała Anna. Wyjąłem z buta sznurówkę i zaraz ją na nowo włożyłem. Podciągnąłem dwa końce, skrzyżowałem je, przełożyłem jeden koniec pod drugim, mocno zaciągnąłem. Zatrzymałem się, nie wiedząc co dalej. Po oczach Sandra zobaczyłem, że jest ucieszony, a Anna wyszeptała: "I co dalej?". Chwyciłem pętelkę, zacisnąłem ją na palcach, podsunąłem pod drugi zwisający koniec, znowu zrobiłem pętelkę i zacisnąłem. "Popatrz - powiedziałem do Sandra - tak wiążesz?". "Tak", odpowiedział. A Anna dodała: "To prawda, tylko wy dwaj tak wiążecie buty, muszę się tego od was nauczyć".
Długo jeszcze wiązaliśmy i rozwiązywaliśmy sznurówki moje i Sandra, dopóki Anna, klęcząc przy nas, nie nauczyła się wiązać ich na nasz sposób. Czasami rzucała: "Ale to jest śmieszne, tak wiązać buty". Na koniec Sandro spytał: "Kiedy mnie tego nauczyłeś?". Postanowiłem zdobyć się na szczerość: "Nie sądzę, żebym cię tego nauczył, sam się nauczyłeś, patrząc, jak ja to robię". I od razu, dokładnie od tego momentu, poczułem się tak bardzo winny jak nigdy dotąd.(...)Ale ja dobrze wiedziałem, że to sznurowanie i rozsznurowywanie zbliżyło nas do siebie tak blisko, że nigdy od urodzenia nie byliśmy bliżej.Tak to sobie przynajmniej wyobrażałem i chciałem wierzyć, że tak właśnie było..." str. 135 / 136

"...Zawsze będziesz szedł przed siebie w ten sposób i nigdy nie będziesz taki jakim chciałbyś być, tylko taki, jakim być Ci się przydarzy..."

Tragedia małżeńska w kilku aktach, zawoalowane i zdystansowane postaci i problemy, on, ona i ta trzecia , i dzieci ich". Listy pisane do niego i nigdy nie wysłane, żale i rozgoryczenie, niespełnione ambicje, i młodzi ludzie, którzy szybko biorą ślub, kariera naukowa, dzieci, apodyktyczna żona przejmuje rolę matki, młody mężczyzna pod skrzydłami rodziny...i nagle rewolucja seksualna i pojawia się ta trzecia...Odejście i pierwsza męska decyzja w życiu, kot o ciekawym imieniu Labes, pewne wydarzenia, które otworzą puszkę Pandory ze skrywanymi problemami, depresją, przejęciem ról, niezrozumieniem, powrotami, które nie są już tylko powrotami, zależnością finansową, zależnościami w społeczeństwie włoskim po wojnie...
Nie był to stracony czas.

"...Anna patrzyła mi prosto w oczy. Miała zawsze pogodną buzię dzięki szczególnemu rysunkowi ust, wydawała się wesoła, nawet jeśli wesoła nie była.
Powiedziała: "Pokaż, jak wiążesz sznurówki". Zdałem sobie sprawę, że ona również, chociaż na pozór kpi z brata, stara się za pośrednictwem tej sprawy ze sznurówkami znaleźć dowód na to, że nie jestem tylko jakimś panem, któremu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia zdrady małżeńskiej opowiedziana z perspektywy trojga bohaterów. Pierwsza perspektywa, to listy porzuconej żony wysyłane do męża. Jakieś takie beznamiętnie usiłujące wyjaśnić, dociec, zrozumieć. Potem mamy opowieść męża - nie ma konkretnej przyczyny, ot zauroczył się młodą Lidią. Na koniec perspektywa dzieci - już dorosłych, na których szarpanina rodziców (którzy po kilku latach postanowili się jednak zejść) pozostawiła największy ślad. Żyły w ciągłym poczuciu winy, że to może z ich powodu. Były nieszczęśliwe musząc dokonywać wyborów czy uszczęśliwić matkę czy siebie. W efekcie nie potrafiące wybaczyć ojcu, że kiedyś je porzucił, ani matce, że zgodziła się na jego powrót.

Historia zdrady małżeńskiej opowiedziana z perspektywy trojga bohaterów. Pierwsza perspektywa, to listy porzuconej żony wysyłane do męża. Jakieś takie beznamiętnie usiłujące wyjaśnić, dociec, zrozumieć. Potem mamy opowieść męża - nie ma konkretnej przyczyny, ot zauroczył się młodą Lidią. Na koniec perspektywa dzieci - już dorosłych, na których szarpanina rodziców (którzy po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to