Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No cóż...czytam kolejne tomy serii o Maggie O'Dell i wciąż nie natrafiłem na taką, która mi się szczególnie spodobała. Wszystkie jak dotąd są raczej średnie. Nick Morelli jest w "Czarnym piątku" zupełnie bez potrzeby. Robi tu za szefa ochrony największego centrum handlowego Stanów Zjednoczonych, ale tym szefem mógł być ktokolwiek inny i książka tylko by na tym zyskała. I byłaby krótsza, a czytelnikowi autorka oszczędziłaby czytania o ich niedokończonej relacji. Postać Patricka - przyrodniego brata Maggie również niepotrzebna - można by ją zastąpić kimkolwiek innym. Intryga nieciekawa, za dużo grania w otwarte karty, ale to (przynajmniej w przypadku tej serii, bo więcej książek Kavy nie przeczytałem) standard, więc powinienem się przyzwyczaić, ale nie jestem w stanie. Na szczęście kończy się ciekawiej, niż w poprzednich książkach z serii. Pojawia się jednak nowy szef Maggie - postać, której nie da się lubić (tak bardzo, że nie wymienię jego nazwiska) i raz jeszcze napiszę: zabicie Cunninghama w poprzednim tomie niepotrzebne, bo choć zawsze był w tle, to stanowił niezaprzeczalną zaletę każdej z książek (no, może nieco mniej w drugim tomie, ale tam miało to swoje uzasadnienie). Nie polecam.

No cóż...czytam kolejne tomy serii o Maggie O'Dell i wciąż nie natrafiłem na taką, która mi się szczególnie spodobała. Wszystkie jak dotąd są raczej średnie. Nick Morelli jest w "Czarnym piątku" zupełnie bez potrzeby. Robi tu za szefa ochrony największego centrum handlowego Stanó...

Rozwiń

Zwiń

Myślałem, że natrafię na coś ciekawego. Myliłem się. Prolog jest ciekawy, ale dalej jest gorzej. Wszak nie ma to, jak poznać głównego bohatera w chwili, w której osiąga orgazm, prawda? Serio, Panie Piotrowski, tak Pan zaczyna? Potem, no cóż...zagadka ciekawa, ale znowu...pedofilia w kościele? Który to już raz. Robił tak Mróz, Puzyńska, Zajas, teraz Piotrowski. A to tylko polskie przypadki.
Ostatni akt to już festiwal absurdów, a ostatni rozdział z inspektorem Czarneckim jest zbędny. Po co Brudny miałby w tym celu wracać do Zielonej Góry? Tam pozamykał już swoje sprawy.

Myślałem, że natrafię na coś ciekawego. Myliłem się. Prolog jest ciekawy, ale dalej jest gorzej. Wszak nie ma to, jak poznać głównego bohatera w chwili, w której osiąga orgazm, prawda? Serio, Panie Piotrowski, tak Pan zaczyna? Potem, no cóż...zagadka ciekawa, ale znowu...pedofilia w koście...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo cieszyłem się, że w moje ręce trafi nowa powieść Marcina Ciszewskiego. Człowiek to niezwykły, bardzo wykształcony, z wielką wyobraźnią. Czyżby nadchodził zmierzch jego twórczości, a przynajmniej tej dobrej? Czy to z powodu przygotowań do stworzenia adaptacji pierwszego tomu cyklu "Wojna" zaliczył taki spadek formy? A może kryje się za tym coś więcej?
Jednego jestem pewien - "Ocalić prezydenta" to nie jest Ciszewski, jakiego znam. Pisana na szybko chyba, ze specjalnie zostawionymi pustymi stronami między częściami. Niepotrzebnie rozbity na trzy części (wystarczyłaby ostatnia) wątek nowo mianowanego podpułkownika. Krzeptowski - pojawia się w chwili, gdy już po służbie ratuje kobietę przed gwałtem i dosłownie zaraz potem, ledwie kawałek dalej, pojawia się Tolak z Kiką. Serio? W ogóle akcja rozłożona jest tutaj dziwnie. Nie ma powolnego budowania klimatu, jak w zdecydowanej większości z pozostałych książek autora: raz coś się dzieje - jakaś strzelanina, bijatyka, potem spowolnienie akcji. Kilka razy mamy do czynienia z laniem wody. Dochodzą do tego całe niepotrzebne akapity, niejednokrotnie rozbijanie kilku zdań na kilka krótkich, pisanie niektórych rzeczy w nawiasach, choć lepiej sformułowane lepiej wypadły by bez nich. Raz nawet zamiast "powiedział Maliszewski" pojawia się zwrot "powiedział Moskalewicz", choć Moskalewicz został już wcześniej zabity. Albo niepoprawny zwrot "Spełniło się czarnowidztwo...". Na dodatek w pewnym momencie Krzeptowski ochotniczo (w zemście za zamordowanie przez rosyjskich żołnierzy Kiki, którą, jak się później okazało, jednak udało się ocalić) włącza się do walki u boku Ukraińców i głównie dlatego Rosjanom nie udaje się zająć lotniska w Hostomelu. Do tego sześć błędów w druku. Im dłużej książka trwała, tym mniej mnie obchodziło, czy uda się ocalić Zełeńskiego, czy nie. Autor chyba pisał na szybko, z czasem zacząłem nawet podejrzewać, że pisała za niego sztuczna inteligencja. W mojej głowie pojawiały się nawet myśli typu "Co ty od****rzasz, Ciszewski". Dawno nie byłem tak wkurzony, czytając jakąś książkę, co boli tym bardziej w przypadku właśnie tego autora. Dobrze, że przynajmniej szybko się czyta. Nawet "Deszcz", najsłabsza książka z cyklu "Meteo", którą oceniłem na 5/10, wydaje się bardzo dobra w porównaniu z "Ocalić prezydenta" Mam nadzieję, że to jednorazowa wpadka. Trzy dodatkowe gwiazdki za obecność Krzeptowskiego, Kiki (których jest tu jak na lekarstwo) i Tolaka. Mam nadzieję, że kolejne książki autora nie ukażą się nakładem wydawnictwa Skarpa Warszawska.

Bardzo cieszyłem się, że w moje ręce trafi nowa powieść Marcina Ciszewskiego. Człowiek to niezwykły, bardzo wykształcony, z wielką wyobraźnią. Czyżby nadchodził zmierzch jego twórczości, a przynajmniej tej dobrej? Czy to z powodu przygotowań do stworzenia adaptacji pierwszego tomu cyklu "W...

Rozwiń

Zwiń

Wysłuchałem w formie audiobooka na YouTube. Ciekawa, ale film lepszy.

Wysłuchałem w formie audiobooka na YouTube. Ciekawa, ale film lepszy.