Ciekawa pozycja, głównie ze względu na sposób przekazu - takie mgnienie oka rozciągniete do rozmiarów opowieści. Na szczęście niewielkiej :) Można więc doczytac do końca, co powinno wynagrodzić męki sklejania zdań w jakąś logiczną całość.
Może trochę krzywdzę dzieło, ale tyle mi zostało w pamięci po lekturze. A może to miało być inne spojrzenie na miłość? Nie pamiętam

Ciekawa pozycja, głównie ze względu na sposób przekazu - takie mgnienie oka rozciągniete do rozmiarów opowieści. Na szczęście niewielkiej :) Można więc doczytac do końca, co powinno wynagrodzić męki sklejania zdań w jakąś logiczną całość.
Może trochę krzywdzę dzieło, ale tyle mi zostało w pamięci po lekturze. A może to miało być inne spojrzenie na miłość? Nie pamiętam

Trudna męcząca narracja. Ale dotrwałam do końca! Dużo pytań bez odpowiedzi, ale czy faktycznie na temat miłości?
Mężczyzna upalony ziołem, zatracony w czasie, swoich zmysłach i emocjach. Uzależniony od... I tu jest pytanie od kogo/czego?

Trudna męcząca narracja. Ale dotrwałam do końca! Dużo pytań bez odpowiedzi, ale czy faktycznie na temat miłości?
Mężczyzna upalony ziołem, zatracony w czasie, swoich zmysłach i emocjach. Uzależniony od... I tu jest pytanie od kogo/czego?

Thriller metafizyczny w fomie strumienia świadomości. Dawka miękkiego narkotyku wydobywa (poważnie wyolbrzymiając) z narratora lęki, które tkwią w każdym człowieku, tyle że nie są to lęki indywidualne, np. przed pająkami, a wspólne i mocno filozoficzne. W konsekwencji pojawia się pokusa jedynego skutecznego rozwiązania na te wszystkie nieusuwalne dylematy, niewprowadzonego w życie jedynie z powodu kolejnej tak właściwej nam siły, czyli bezwładu.
W całym tym procesie narrator podaje kolejno w wątpliwość podstawowe opoki ludzkiej egzystencji, czyli osąd rozumu, świadectwo zmysłów, wreszcie poczucie tożsamości. Wszystko to powinno być dla mnie intrygujące poznawczo. A jednak te krótkie zdania, przechodzące okresowo w poemat, zupełnie do mnie nie przemawiają, i to bynajmniej nie za względu na brak wspólnoty doświadczeń, tylko z powodu eksperymentalnej i chyba jednak chybionej formy.

Thriller metafizyczny w fomie strumienia świadomości. Dawka miękkiego narkotyku wydobywa (poważnie wyolbrzymiając) z narratora lęki, które tkwią w każdym człowieku, tyle że nie są to lęki indywidualne, np. przed pająkami, a wspólne i mocno filozoficzne. W konsekwencji pojawia się pokusa jedynego skutecznego rozwiązania na te wszystkie nieusuwalne dylematy, niewprowadzonego...

Cóż, nastawiłam się na książkę o miłości i takową
otrzymałam, tyle, że w dość oryginalnie formule.
Lubię pisanie w pierwszej osobie, z literaturą
węgierską nie miałam wcześniej styczności,
podobnie z doświadczeniami narkotycznymi.
Mimo wszystko, przyznaję, że historię przeczytałam
jednym tchem i wkręciłam się w ten "graniczny świat".
Tak na prawdę do końca nie wiadomo, co jest prawdą,
co snem, a co wizją. I takie niedopowiedzenie
oraz zacięcie poetyckie jest największym plusem
opowieści. Minusy? Myślę, że właśnie ten brak
konkretu, czegoś namacalnego. Ten eksperyment
literacki uważam jednak za udany i mogę go polecić.

Cóż, nastawiłam się na książkę o miłości i takową
otrzymałam, tyle, że w dość oryginalnie formule.
Lubię pisanie w pierwszej osobie, z literaturą
węgierską nie miałam wcześniej styczności,
podobnie z doświadczeniami narkotycznymi.
Mimo wszystko, przyznaję, że historię przeczytałam
jednym tchem i wkręciłam się w ten "graniczny świat".
Tak na prawdę do końca nie...

Dałam się zwieść tytułowi i okładce. No bo jak to, widzę Miłość i po nią nie sięgnę?

Chociaż jak sobie tak myślę z pewnej perspektywy czasu od momentu przeczytania (niedokończenia) tej książki, to zasadniczo, dlaczego to była Miłość? Dlaczego autor nie nazwał jej inaczej, mniej więcej może: Narkotyczny trans, tudzież Narkotyki i my? Gdzie tam miłość? Czy to wtedy kiedy kobieta z mężczyzną zażywają narkotyki i nie wiedzą czy to co się dzieje to tylko im się wydaje, że się dzieje, czy może rzeczywiście ma miejsce? A może to nie jest świadome, ale oni sobie to uświadamiają? Albo to tylko złudzenie albo wyobraźnia? Albo może jest to prawda, którą odtrącają i w nią nie wierzą? Pytań jest wiele.

Chociaż w pewnym sensie może przez taką przyjętą, niewiadomą formę, ta pozycja zawierała w sobie coś wzniosłego. Coś na co trudno jednoznacznie udzielić odpowiedzi. A może to właśnie Miłość taka jest? Niejednoznaczna?

Jednak głównym moim zapytaniem jest to, co autor miał na myśli pisząc tę książkę? Dlaczego cała ta historia kręciła się wokół tego samego? I tej realności a może nierealności? A może to tylko mi się tak wydawało? Utknęłam w połowie, potem postanowiłam się z nią rozstać. Przed nieuniknionym przeczytałam jej koniec. I ja już nic nie wiem. Ta pozycja, można powiedzieć, miała w sobie ładunek filozoficzny. Tyle pytań bez odpowiedzi...

Dałam się zwieść tytułowi i okładce. No bo jak to, widzę Miłość i po nią nie sięgnę?

Chociaż jak sobie tak myślę z pewnej perspektywy czasu od momentu przeczytania (niedokończenia) tej książki, to zasadniczo, dlaczego to była Miłość? Dlaczego autor nie nazwał jej inaczej, mniej więcej może: Narkotyczny trans, tudzież Narkotyki i my? Gdzie tam miłość? Czy to wtedy kiedy...

Posłuchałem się Julka Kurkiewicza w Wyborczej i to był wielki błąd. Książkę mógłbym postawić na półce z napisem: wielka pomyłka, bzdura tudzież grafomania albo ją po prostu oddać, pożyczyć na wieczne nieoddanie, zapomnieć. Niesamowicie męcząca lektura - jedna z tych, o których w trakcie czytania myślisz: kiedy to się wreszcie skończy...

Pomysł uczynienia narratorem faceta, który spędza noc ze swoją kochanką na rozmowie, seksie i przede wszystkim paleniu trawki może i jest ciekawy, ale - jak się okazuje - czytanie tego, co sobie bohater-narrator myśli, co widzi, co przypomina, co komentuje, co wkręca, co mu się wydaje, co mu umyka, co wydaje mu się, że mu się wydaje, co mu dudni w głowie pierwszy raz, drugi, potem dziesiąty i następnie enty nie jest wcale a wcale ciekawe. Książka mająca 125 stron nuży niemiłosiernie, irytuje, bo nie wiadomo, co ze sobą niesie/ma nieść. Narrator filozofuje nie tylko swoje życie, świat, związek, relacje, ale także swoje fizyczne jestestwo w postaci doświadczania swojego ciała: nóg, głowy, rąk, skóry. Swoisty zapis strumienia (nie)świadomości (w końcu bohater jest ujarany narkotykiem i świadomość zatracił) okazuje się być balansowaniem - co zresztą uzasadnione i nie dziwi - na granicy absurdu i irracjonalności, ale także niestety - co nie wiem, czy w wypadku literatury jest czymś szczególnie pożądanym - irytującej grafomanii i powtarzalności. Nie mam pomysłu, jak można by wybrnąć z tej pułapki, jaką jest opis stanu myśli narkomana (przecież w sumie tak działa umysł osoby odurzonej: konfabuluje, powtarza, wkręca się, zacina, zbytnio skupia na szczegółach),ale dla mnie jako czytelnika było to doświadczenie graniczne i bardzo wyczerpujące - w złym znaczeniu tych słów, które przecież czasami są używane także w znaczeniu komplementów. Tu z pewnością nimi nie są. Przynajmniej dla mnie.

Posłuchałem się Julka Kurkiewicza w Wyborczej i to był wielki błąd. Książkę mógłbym postawić na półce z napisem: wielka pomyłka, bzdura tudzież grafomania albo ją po prostu oddać, pożyczyć na wieczne nieoddanie, zapomnieć. Niesamowicie męcząca lektura - jedna z tych, o których w trakcie czytania myślisz: kiedy to się wreszcie skończy...

Pomysł uczynienia narratorem faceta,...

Pomysł może i ciekawy, jednak czytać się tego nie dało. Zachęciła mnie piękna zmysłowa okładka i tytuł.
Ale rozczarowanie.
Trudna narracja, męcząca. Wolałam sobie dać spokój i sięgnąć po coś lepszego.

Pomysł może i ciekawy, jednak czytać się tego nie dało. Zachęciła mnie piękna zmysłowa okładka i tytuł.
Ale rozczarowanie.
Trudna narracja, męcząca. Wolałam sobie dać spokój i sięgnąć po coś lepszego.

Skoro nie ma fabuły powinna być dobra narracja - albo wnikliwa albo poetycka. Jest jednak bełkot. I skąd ten tytuł? Jaki związek ma treść tej książki z miłością?

Skoro nie ma fabuły powinna być dobra narracja - albo wnikliwa albo poetycka. Jest jednak bełkot. I skąd ten tytuł? Jaki związek ma treść tej książki z miłością?