Péter Nádas

Współczucie dla ludzkiej nędzy lubi chadzać w ciepłym płaszczu.

Współczucie dla ludzkiej nędzy lubi chadzać w ciepłym płaszczu.

(...) nie patrzyliśmy sobie w oczy, gdyż nikt nie lubi, kiedy pokazuje mu się jego sobowtóra do którego nie jest i wcale nie chce być podobny.

(...) nie patrzyliśmy sobie w oczy, gdyż nikt nie lubi, kiedy pokazuje mu się jego sobowtóra do którego nie jest i wcale nie chce być podobn...

Patrzyłem na twarz mojej siostry, na tę jej potworną twarz, która jak domyśliłem się dopiero po tamtym pocałunku, nawet pod wpływem troskliwie podawanych leków już nigdy się nie zmieni, a rodzinne opowiastki o zaburzeniach równowagi hormonalnej są niczym innym jak poczciwym kłamstwem, że wszyscy się nawzajem oszukujemy, bo to nie jest choroba taka jak katar!, podobnie jak i ja nie jestem chory, jestem inny i ona także jest inna!, aby ją kochać, musiałem kochać jej nienormalność, której na szczęście ona sama nie była świadoma: była szczęśliwa, rozluźniona, potrafiła oddać się każdej chwilowej podniecie, aby ją jednak pokochać, musiałbym tę nienormalność uznać za coś zupełnie naturalnego, ale byłoby to tak, jak gdybym ujrzał w lustrze własną nienormalność i widząc, ze jestem zwyrodnialcem, musiał się z tym pogodzić, raz i na zawsze, tym bardziej że moja siostra mimo karykaturalnie zwyrodniałej twarzy, była do nas bardzo podobna, stanowiła naszą żywą karykaturę, tego nie można było nie zauważyć, i choć nie miałem zamiaru dłużej się oszukiwać, nie potrafiłem pokonać odrazy i strachu.

Patrzyłem na twarz mojej siostry, na tę jej potworną twarz, która jak domyśliłem się dopiero po tamtym pocałunku, nawet pod wpływem troskliw...