Dziwnie jest dodawać książkę, która jest zaliczana do klasyki światowej. I nie jest to świat odległy - Hiszpanię znają wszyscy, o Walencji też pewnie większość słyszała, a akcja "Ziemi przeklętej toczy się na wsi nieopodal tego miasta. Na dodatek książka musiała być swego czasu popularna, bo tylko po II wojnie miała 3 polskie wydania (no tak, ale ostatnie w 1951). Co tak urzekło ówczesnych czytelników?
Jeśli to samo, co mnie, to gusty czytelnicze bardzo się przez te lata zmieniły. Wspomniałem już, gdzie się toczy akcja, ale nie napisałem, kiedy. A więc hiszpańska wieś, koniec XIX wieku. Bieda, aż piszczy, choć ten i ów potrafi się dorobić. Pamiętacie "Chłopów" Reymonta? Ci z "Ziemi przeklętej" toczka w toczkę tacy sami, aż dziw bierze, przecież to ze trzy tysiące km. od wsi Lipce. I oto do pewnej chaty, której nikt (z przyczyn jak najbardziej zasadnych, bez związku z duchami itp.) nie chce zasiedlić, jej właściciel sprowadza rodzinę z dalszych stron. Musieli tu przyjechać, bo ich przycisnęła bieda. U siebie padliby z głodu, a tu mogą uprawiać ziemię. Ale miejscowi mają im to za złe: ta chata nie może być zamieszkana, ta ziemia ma leżeć odłogiem (z przyczyn słusznych, jak wspomniałem). I dają to przybyszom odczuć. Co dalej? Czy miejscowi wczują się w ciężkie położenie przybyszy? Autor wczuwa się w położenie jednych i drugich, ale nie staje po niczyjej stronie. Przedstawia. Może nie tak barwnie i obszernie jak Zola w "Ziemi", ale nie mniej dokładnie. Naturalizm w wersji skondensowanej, oto co serwuje nam Blasco Ibáñez w swej powieści.

Dziwnie jest dodawać książkę, która jest zaliczana do klasyki światowej. I nie jest to świat odległy - Hiszpanię znają wszyscy, o Walencji też pewnie większość słyszała, a akcja "Ziemi przeklętej toczy się na wsi nieopodal tego miasta. Na dodatek książka musiała być swego czasu popularna, bo tylko po II wojnie miała 3 polskie wydania (no tak, ale ostatnie w 1951). Co tak...