Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hiszpański pisarz, publicysta i lewicowy działacz polityczny. Autor powieści regionalnych (Ziemia przeklęta),społecznych, obyczajowych i wojennych (Czterech jeźdźców Apokalipsy) oraz licznych reportaży.
Blasco Ibáñez już w młodym wieku zdradzał ogromne zainteresowanie literaturą, jednak edukacja szkolna nie pociągała go szczególnie. Bardziej interesował się barwnym życiem mieszkańców walenckiej bohemy, późniejszych bohaterów jego książek. Pragnienie przeżycia przygody sprawiło, że w wieku kilkunastu lat uciekł on do Madrytu, gdzie został prywatnym sekretarzem pisarza Manuela Fernández y Gonzáleza, autora powieści historycznych. Później powrócił do Walencji, gdzie pod wpływem rodziców zaczął studiować prawo. Blasco Ibáñez zbuntował się wówczas przeciwko Hiszpanii monarchistycznej i reakcyjnej. Pierwsze prace literackie napisał w latach 1882–1883. W listopadzie 1894 roku ukazał się pierwszy numer „El Pueblo”, kierowanej przez niego gazety republikańskiej[1]. Wtedy ukazał się jego debiutancki utwór Wesoła Walencja (Arroz y tartana),zapoczątkowujący tzw. cykl walencki pisarza, do którego zaliczane są także powieści Rudera (La barraca),Ziemia przeklęta, Kwiat majowy (Flor de mayo) i Tajemnica jeziora. W 1896 roku pisarz zorganizował w Walencji manifestację przeciwko wojnie kolonialnej prowadzonej przez Hiszpanię na Kubie, w wyniku czego nastąpiły ostre starcia ludności z policją i wojskiem. W rezultacie Blasco Ibáñez zmuszony był uciec do Włoch. Po powrocie do kraju sąd skazał go na 4 lata więzienia, jednak po kilku miesiącach wyszedł na wolność na skutek protestów intelektualistów w całym kraju. W wyborach do Kortezów w 1898 roku został deputowanym z okręgu Walencja. Powstały wtedy utwory o najbardziej zradykalizowanych poglądach politycznych: Katedra, Gabriel Luna, El intruso, Bodega i La horda, które ostro krytykowały wyzysk klas robotniczych przez właścicieli ziemskich. W 1908 roku ostatecznie zrezygnował z funkcji deputowanego, by całkowicie oddać się twórczości literackiej. Wyjechał wówczas do Madrytu, gdzie poznał chilijską arystokratkę Elene Ortuzar, w której się zakochał. Wybuch I wojny światowej zastał pisarza w Paryżu. Napisał tam artykuły piętnujące pruski militaryzm. Ówczesną postawę twórcy najpełniej prezentują jego najsłynniejsze książki – Czterech jeźdźców Apokalipsy oraz Mare Nostrum. W 1919 roku wyjechał do Ameryki, gdzie powstały powieści Królowa Calafia, Powieści z Lazurowego Wybrzeża, Zjawa o złotych skrzydłach. Ibáñez zmarł trzy lata przed wprowadzeniem w Hiszpanii systemu republikańskiego.