Henning Mankell to jeden z moich najbardziej ulubionych pisarzy. Przeczytałem, przesłuchałem wiele jego książek, ale nie wszystkie. „Pies który biegł ku gwieździe” to pierwsza książka Mankella z gatunku literatury młodzieżowej po którą sięgnąłem. Okazuje się że Mankell napisał też kilka książek młodzieżowych. Stopniowe będę po nie sięgał. Mój cel to przeczytać wszystkie książki Mankella dostępne w językach mi zrozumiałych, bo oryginały szwedzkie niestety są dla mnie językowo nie do przeczytania lub przesłuchania.

„Pies który biegł ki gwieździe” to pierwsza cześć czteroczęściowej serii książek której głównym bohaterem jest około 11 letni chłopiec Joel Gustafson.
Akcja toczy się w północnej Szwecji w latach 50tych w zimie która jest w tamtym regionie dość surowa. W nocy temperatura spada do ponad minus 30 stopni. Całość akcji książki ma miejsce podczas jednej zimy.
Joel nie ma łatwego dzieciństwa. Wychowuje się bez mamy, częściowo jest nawet sam dla siebie mamą. Ojciec, drwal który wcześniej był marynarzem niestety przesiaduje po pracy sporo czasu w barze, nie ma zbyt bliskiego kontaktu z Joelem. Joel nawet jest zmuszony sam przygotowywać sobie posiłki.
Joel jest marzycielem. Ogląda świat przez okno swojego domu. Pewnej mroźnej nicy gdy na dworze panuje siarczysty mróz zauważa bezdomnego psa biegającego po ulicy. Później próbuje go odnaleźć.
Książka jest właśnie o tym jak Joel poszukuje tego tajemnicze psa. Kolejny wątek to relacja z ojcem, który ma również romans z kelnerką pracującą w barze gdzie ojciec Joela spędza sporo czasu pijąc alkohol. Samotność Joela, jedenastoletniego chłopca jest mocno wyeksponowana w tej książce. Joel szuka własnej tożsamości, próbuje zrozumieć dlaczego wychowuje się bez mamy. Relacje z rówieśnikiem też jest kluczowa, nie jest to łatwa relacja.
Ta książka pokazuje jak trudne jest życie dziecka które nie ma silnego wzoru osoby dorosłej no i przede wszystkim jest zmuszone w nienaturalny sposób stać się „dorosłym” mimo dziecięcego wieku.
Mimo trudnej tematyki oraz momentów fatalizmu książka ma pozytywny koniec. Po surowej, mroźnej zimie nastąpi kiedyś piękne, ciepłe lato.

Jestem ciekaw kolejnych części tej serii. Na pewno sięgnę po kolejne tomy aby przekonać się jakie będą dalsze losy Joela Gustafsona.

Henning Mankell to jeden z moich najbardziej ulubionych pisarzy. Przeczytałem, przesłuchałem wiele jego książek, ale nie wszystkie. „Pies który biegł ku gwieździe” to pierwsza książka Mankella z gatunku literatury młodzieżowej po którą sięgnąłem. Okazuje się że Mankell napisał też kilka książek młodzieżowych. Stopniowe będę po nie sięgał. Mój cel to przeczytać wszystkie...

169/2016 (cz. 1 z 4)

169/2016 (cz. 1 z 4)

Następna pozycja autor dla młodzieży, niestety nie dla mnie, nie przemawia do mnie. Nie czuję jej przesłania, tak obszernie opisywanego przez innych recenzentów.

Następna pozycja autor dla młodzieży, niestety nie dla mnie, nie przemawia do mnie. Nie czuję jej przesłania, tak obszernie opisywanego przez innych recenzentów.

Specyficzny sposób narracji oczami 11-letniego chłopca. Książka opisuje zwykłe prowincjonalne życie, jednak czyta się tak, że nie można się oderwać od lektury. Świetny przewodnik po zakamarka dziecięcego umysłu. Przywołuje własne wspomnienia z dzieciństwa. Ponadczasowa!

Specyficzny sposób narracji oczami 11-letniego chłopca. Książka opisuje zwykłe prowincjonalne życie, jednak czyta się tak, że nie można się oderwać od lektury. Świetny przewodnik po zakamarka dziecięcego umysłu. Przywołuje własne wspomnienia z dzieciństwa. Ponadczasowa!

Książka bardzo ciekawa. Opowiada o sztuce dorastania bez matki, z ojcem, który nie do końca sobie radzi...
Polecam i zapraszam na mojego bloga:

czytaniemiaga.blogspot.com

Książka bardzo ciekawa. Opowiada o sztuce dorastania bez matki, z ojcem, który nie do końca sobie radzi...
Polecam i zapraszam na mojego bloga:

czytaniemiaga.blogspot.com

Mądra i wzruszająca książeczka. O samotności. O potrzebie bliskości. O rodzinie. O przyjaźni. Jednym słowem: o dorastaniu. Napisana prosto i w tej prostocie piękna. Bardziej chyba jednak dla dorosłych niż dla dzieci.

Mądra i wzruszająca książeczka. O samotności. O potrzebie bliskości. O rodzinie. O przyjaźni. Jednym słowem: o dorastaniu. Napisana prosto i w tej prostocie piękna. Bardziej chyba jednak dla dorosłych niż dla dzieci.

Bardzo przyjemna powieść o dorastaniu. Autor całkiem dobrze wczuł się w psychikę dziecka, choć moim zdaniem za bardzo ,,fantazjował'' jak na 11-latka.
Główny bohater Joel boryka się z wieloma problemami, jak na dziecko. Jego matka odeszła dawno temu, musi wykonywać wiele obowiązków domowych i ciężko mu znaleźć kogoś, kto myślałby podobnie jak on. Pewnej nocy zauważa psa, który, jak mu się wydaje, biegnie w stronę gwizdy. Od tej pory chłopiec postanawia wytropić zwierzę. Wymyka się w nocy na wyprawy i poznaje nocne życie mieszkańców swojego miasteczka. Dzięki temu dowiaduje się wiele o życiu.

Kupiłam tę książkę z myślą o psie - że będzie przyjaźń między nim a chłopcem, bo uwielbiam takie historie. Niestety, pies to tam jest praktycznie tylko w tytule. A szkoda.

Bardzo przyjemna powieść o dorastaniu. Autor całkiem dobrze wczuł się w psychikę dziecka, choć moim zdaniem za bardzo ,,fantazjował'' jak na 11-latka.
Główny bohater Joel boryka się z wieloma problemami, jak na dziecko. Jego matka odeszła dawno temu, musi wykonywać wiele obowiązków domowych i ciężko mu znaleźć kogoś, kto myślałby podobnie jak on. Pewnej nocy zauważa psa,...

...nie musisz być najlepszym ale staraj się by nie być najgorszym...

...nie musisz być najlepszym ale staraj się by nie być najgorszym...

Opowieść o tym dziwnym czasie między dzieciństwem a dorosłością, kiedy zaczynamy świadomie określać, kim jesteśmy. Nie zawsze bezboleśnie.
Szkoda, że nie było jej, gdy sama przemierzałam tę drogę...

Opowieść o tym dziwnym czasie między dzieciństwem a dorosłością, kiedy zaczynamy świadomie określać, kim jesteśmy. Nie zawsze bezboleśnie.
Szkoda, że nie było jej, gdy sama przemierzałam tę drogę...

Książkę czytałam mając tyle lat co bohater, jednak po 4 latach nadal ją pamiętam. Była to książka pożyczona, więc teraz nie mogę do niej wrócić, a z chęcią bym to zrobiła. Jest to bardzo wzruszająca, piękna opowieść, gdzie jednym z głównych bohaterów jest pies. Polecam także starszym osobom, gdyż przy tej książce nie można się nudzić.

Książkę czytałam mając tyle lat co bohater, jednak po 4 latach nadal ją pamiętam. Była to książka pożyczona, więc teraz nie mogę do niej wrócić, a z chęcią bym to zrobiła. Jest to bardzo wzruszająca, piękna opowieść, gdzie jednym z głównych bohaterów jest pies. Polecam także starszym osobom, gdyż przy tej książce nie można się nudzić.