The Nix

Trochę o wszystkim, trochę o niczym ale generalnie świetnie się to czyta.

Trochę o wszystkim, trochę o niczym ale generalnie świetnie się to czyta.

Pokaż mimo to

Świetna! Widać ogrom pracy autora i jego szacunek dla czytelnika. Jedna z lepszych, jakie przeczytałam w ostatniej pięciolatce :)
Uwielbiam ten stan, kiedy po zamknięciu przeczytanej książki, jedyne co mam w głowie to "UAU" - z Niksami tak właśnie było.

Świetna! Widać ogrom pracy autora i jego szacunek dla czytelnika. Jedna z lepszych, jakie przeczytałam w ostatniej pięciolatce :)
Uwielbiam ten stan, kiedy po zamknięciu przeczytanej książki, jedyne co mam w głowie to "UAU" - z Niksami tak właśnie było.

Pokaż mimo to

Nie do końca przekonujący, choć niewątpliwie interesujący, by dla mnie świat rewolucyjnego, studenckiego Chicago przedstawiony przez Hilla, kilka szczegółów rzeczywiście musiało wymknąć się spod kontroli i ulec lekkiej deformacji w wyobraźni autora. Doceniam jednak dbałość o szczegóły, zapał z jakim opisuje atmosferę miasta, widać w tym jego żywe zainteresowanie tematem, co potwierdza pokaźna bibliografia zamieszczona w posłowiu (wielki plus za to!). Zawsze fascynują mnie rodzinne sagi pisane tak ambitnie i ciekawie, jak Niksy, ile planowania i pobocznych wątków zawierała ta książka - wszystkie cudownie, niemal baśniowo (mało wiarygodnie) zbiegają się w końcówce, ale właśnie tego oczekuję jako czytelnik, choć oczywiście nie jest to do końca realistyczne. Jednak układanie poszczególnych wątków dopasowanych do siebie i uzupełniających się jak puzzle daje przyjemność i niemalże katharsis czytelnikowi w finale. Po prostu dobra, satysfakcjonująca lektura o złożoności życia, nieprzewidywalności naszych decyzji oraz o procesie tracenia i żałoby. No i o tym, jak niewiele wiemy o życiu swoich matek ;)

Nie do końca przekonujący, choć niewątpliwie interesujący, by dla mnie świat rewolucyjnego, studenckiego Chicago przedstawiony przez Hilla, kilka szczegółów rzeczywiście musiało wymknąć się spod kontroli i ulec lekkiej deformacji w wyobraźni autora. Doceniam jednak dbałość o szczegóły, zapał z jakim opisuje atmosferę miasta, widać w tym jego żywe zainteresowanie tematem, co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Absolutnie tak, choć pewnie nie dla każdego.
Kawał prawdziwego życia w konfrontacji z tym jak sami próbujemy siebie wymyślić.

Absolutnie tak, choć pewnie nie dla każdego.
Kawał prawdziwego życia w konfrontacji z tym jak sami próbujemy siebie wymyślić.

Pokaż mimo to

Świetna, monumentalna lektura, napisana doskonale, z dużą dozą ironii i ilością zwrotów akcji. Opowiada historię Samuela, niezadowolonego z życia nauczyciela akademickiego, którego w dzieciństwie opuściła matka, a który teraz, w 2011 roku, odkrywa tajemnice jej życia. Powieść przenosi nas do roku 1968, czasów protestów studenckich, w których brała udział matka głównego bohatera. Jednak nie jest to jedyny wątek powieści, bowiem narrator równolegle snuje też opowieść o przyjacielu Samuela z dzieciństwa, jego ukochanej oraz innych osobach, które główny bohater spotkał na swojej drodze. Nie będę zresztą opowiadać, o czym ta książka jest, bowiem wątków tu bez liku. „Niksy“ to też doskonała opowieść o USA, gdzie szerzy się populizm (notabene książka została napisana przed Trumpem), a powtarzające się jak mantra opisy protestów można by odnieść do obecnych wydarzeń. W tle wielkiej historii są ludzie: wystraszeni i zagubieni. Choć zgadzam się, że wielowątkowość powieści może odstraszać i męczyć przy czytaniu, to mimo wszystko gorąco polecam.

Świetna, monumentalna lektura, napisana doskonale, z dużą dozą ironii i ilością zwrotów akcji. Opowiada historię Samuela, niezadowolonego z życia nauczyciela akademickiego, którego w dzieciństwie opuściła matka, a który teraz, w 2011 roku, odkrywa tajemnice jej życia. Powieść przenosi nas do roku 1968, czasów protestów studenckich, w których brała udział matka głównego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Totalnie wciągająca powieść. Wielowątkowa, ciekawa historia. Narracja płynna, stopniowo odkrywająca motywy trudnych decyzji postaci. Pozycja pokaźna ale ani przez chwilę nie nużąca.

Totalnie wciągająca powieść. Wielowątkowa, ciekawa historia. Narracja płynna, stopniowo odkrywająca motywy trudnych decyzji postaci. Pozycja pokaźna ale ani przez chwilę nie nużąca.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka polecam

Bardzo dobra książka polecam

Pokaż mimo to

Poznawszy się już trochę na mojej ponurej duszy, polecił mi tę książkę pewien dobry znajomy (skądinąd główny aktor w moim jedynym poważnym filmie krótkometrażowym). Mówił, że już sam wstęp powinien mnie urzec. I w końcu nadszedł ten dzień - po spotkaniu po latach, postanowiłam wypożyczyć te zachwalane "Niksy". Zapomniałam, że to takie spasłe. Ponad 800 stron? Kurczę, pewnie nie wyrobię się w dwa miesiące i będę musiała oddać do biblioteki.

Zaczęłam czytać w marcu (albo na początku kwietnia). Jak na ironię, biblioteki zostały zamknięte, a tym samym wypożyczone przeze mnie książki - automatycznie prolongowane. Czy nie mogłam sobie wybrać lepszego czasu na przeczytanie tego najgrubszego w mojej karierze dzieła?

Zajęło mi to 3 miesiące, ale przeczytałam. Miejscami bardziej wciągnięta, gdzie indziej mniej. W powieści przeplata się mnóstwo wątków, jednak główny bohater z każdym z nich jest w jakiś sposób związany. Najciekawszymi dla mnie fragmentami były te dotyczące dzieciństwa Samuela (+ jego relacji z Bethany, również w dorosłości) i młodości jego matki. Podobała mi się też bardzo wyprawa Faye do Norwegii (pewnie głównie dlatego, że cierpię na jakiś skandynawski głód, a Norwegię darzę niewyjaśnioną miłością już od dawna, mimo że nigdy jej nie odwiedziłam). Nudziłam się, czytając o Pwnage i Elflandii. No i też o Bishopie w wojsku. Ah, panna Potsdam też nie była dla mnie zbyt charyzmatyczna. Odrzucała mnie też toksyczna relacja Alice i gliny Browna. Ale wszystkie elementy razem składają się na "Niksy" i chyba nie powinnam kwestionować ich koegzystencji.

Zdecydowanie jest to dobra książka. Czy musiała być taka długa? Nie wiem, może nie musiała. Nie kocham jej, ale lubiłam ją czytać. Była grubym wyzwaniem.

Poznawszy się już trochę na mojej ponurej duszy, polecił mi tę książkę pewien dobry znajomy (skądinąd główny aktor w moim jedynym poważnym filmie krótkometrażowym). Mówił, że już sam wstęp powinien mnie urzec. I w końcu nadszedł ten dzień - po spotkaniu po latach, postanowiłam wypożyczyć te zachwalane "Niksy". Zapomniałam, że to takie spasłe. Ponad 800 stron? Kurczę, pewnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"To, co kochasz najbardziej, kiedyś zrani cię najmocniej". Powieść Nathana Hilla wpisuje się w tradycję najlepszej, rozlewnej prozy amerykańskiej. Przez pryzmat pogmatwanych losów syna i matki kreśli portret pokoleń: współczesnego, zagubionego w cyfrowym świecie, i dawnego, wyrosłego na ruchu hippisowskim i antywojennych protestach.

Samuel (syn) jest wykładowcą akademickim, sfrustrowanym nauczaniem niezbyt inteligentnych studentów i wciąż roztrząsającym niespełnioną miłość do poznanej w dzieciństwie Bethany. Opuszczony jak dziecko przez matkę, Faye, wraca do przeszłości, by zrozumieć decyzję rodzicielki. Przewrotny los styka tę dwójkę w dość groteskowych okolicznościach z politycznym tłem. Samuel, próbując się ratować z finansowych tarapatów, zgadza się napisać książkę o matce i zaczyna grzebać w jej dawnej historii. Równolegle do współczesnej toczy się zatem historia o młodości Faye, jej małomiasteczkowym życiu, miłości, wyjeździe na studia i okolicznościach przystąpienia do antywojennego ruchu.Życie matki i syna osadzone jest również w kontekście norweskiej mitologii - ojciec Faye opowiadał jej mroczne baśnie ze swojej ojczyzny, co nie pozostało bez wpływu na kształtowanie się jej młodej psychiki. Mitologią pokolenia Samuela okazuje się natomiast wirtualna rzeczywistość Elflandii - gry komputerowej, w którą tak łatwo uciec przed życiem.

Potężna, wielowątkowa powieść pozwala na stopniowe, powolne poznawanie warstw osobowości postaci, oswajanie się z ich traumami i wynikającymi z nich trudnymi decyzjami. Wielokrotne powracanie do tych samych motywów i sytuacji pomaga obejrzeć je z różnych punktów widzenia i potraktować ze zrozumieniem.

Obok Samuela i Faye, których poznajemy dogłębnie od czasów dzieciństwa, na kartach powieści pojawiają się drugoplanowi, nie mniej ciekawi i istotnie wpływający na przebieg akcji bohaterowie. Są wśród nich między innymi: przyjaciel Samuela – Bishop, jego nowoczesna studentka – Laura czy grający namiętnie w Elflandię Pwnage. Osobiste losy postaci wpisują się w społeczno-historyczne ramy, a indywidualne losy warunkowane są przez wielkie i małe decyzje polityczne.

Język powieści jest soczysty i żywy, pełen melancholii, a zarazem humoru. Płynność narracji, wnikliwa obserwacja psychologiczna, a nade wszystko głębia i wielowarstwowość bohaterów, są tym, co ujęło mnie w „Niksach” najmocniej.

"To, co kochasz najbardziej, kiedyś zrani cię najmocniej". Powieść Nathana Hilla wpisuje się w tradycję najlepszej, rozlewnej prozy amerykańskiej. Przez pryzmat pogmatwanych losów syna i matki kreśli portret pokoleń: współczesnego, zagubionego w cyfrowym świecie, i dawnego, wyrosłego na ruchu hippisowskim i antywojennych protestach.

Samuel (syn) jest wykładowcą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiele srok za ogon łapie Hill i większość z tych srok udaje mu się utrzymać. Porównuje zryw '68 do współczesnej anomii i histerii młodej lewicy i o obu wypowiada się z przekąsem, jednocześnie jasno sygnalizując, że jego serce znajduje się po lewej stronie. Mówi o sięgającym absurdu konsumpcjonizmie i udaje mu się w tym uciec od banału. Wreszcie tworzy bardzo realnych, wiarygodnych ludzi i świat ich emocji i przeżyć, który nie jest prosty i jednowymiarowy. Miejscami wkrada się tu trochę kiczu, szczególnie we fragmentach, w których zagląda do głowy Cronkite'owi, czy Ginsbergowi, pod koniec też trochę przesadza z sensacyjnym spleceniem wszystkich wątków, a jego ambicja, by zachować względny obiektywizm trochę trąci asekuranctwem, ale można mu to wybaczyć, bo całościowo 'Niksy' to bardzo satysfakcjonująca i sprawiająca dużą przyjemność lektura.

Wiele srok za ogon łapie Hill i większość z tych srok udaje mu się utrzymać. Porównuje zryw '68 do współczesnej anomii i histerii młodej lewicy i o obu wypowiada się z przekąsem, jednocześnie jasno sygnalizując, że jego serce znajduje się po lewej stronie. Mówi o sięgającym absurdu konsumpcjonizmie i udaje mu się w tym uciec od banału. Wreszcie tworzy bardzo realnych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to