Dobra sensacyjna książka, z pomysłową fabułą, napisana przez człowieka z dużą wyobraźnią, jasnym, przejrzystym, niezagmatwanym stylem. Czyta się szybko i z zainteresowaniem.

Dobra sensacyjna książka, z pomysłową fabułą, napisana przez człowieka z dużą wyobraźnią, jasnym, przejrzystym, niezagmatwanym stylem. Czyta się szybko i z zainteresowaniem.

Do swojej dotychczasowej super krótkiej notki:
"Najlepsza książka Chwina. W formie thrillera umieścił bardzo poważne rozważania, w tym o chrześcijanstwie"
......postanowiłem dodać fragment recenzji Dariusza Nowackiego, kończącego ją słowami:

"......Stefan Chwin poważnie zmodyfikował zastaną konwencję gatunkową (tj. political fiction). Wzbogacił ją o treści filozoficzne i spowodował, że do głosu doszło to, na czym bodaj najbardziej mu zależy: dyskurs moralizatorski....."
Całość na:
http://www.instytutksiazki.pl/ksiazki-detal,literatura-polska,1452,zona-prezydenta.html

Do swojej dotychczasowej super krótkiej notki:
"Najlepsza książka Chwina. W formie thrillera umieścił bardzo poważne rozważania, w tym o chrześcijanstwie"
......postanowiłem dodać fragment recenzji Dariusza Nowackiego, kończącego ją słowami:

"......Stefan Chwin poważnie zmodyfikował zastaną konwencję gatunkową (tj. political fiction). Wzbogacił ją o...

Chwina bardzo polubiłam i cenię jego język literacki i wyobraźnię. Ta książka pod tym akurat względem mnie nie rozczarowała, ale... zabrakło mi tu czegoś. Myślę czego. Chyba przywiązałam się do tematyki i klimatu powieści z dawnej Polski czy Wolnego Miasta Gdańska, która tak bardzo mnie urzekła wcześniej.
Książka napisana w sposób odmienny i zaskakujący formą i również treścią. Notka z okładki sugeruje mi, że mam być "sprowokowana, wciągnięta i skłoniona do myślenia" ;) Wciągnęła - owszem, sprowokowała - nie bardzo, a to trzecie - ograniczyło się do refleksji (niezbyt oryginalnej, zresztą),że wszystko można napisać i we wszystko można uwierzyć :)Prawda jest względna, rzeczywistość jest względna i czasami zależy od... neurologii ;) A to, akurat, refleksja bardzo na czasie!!!

Chwina bardzo polubiłam i cenię jego język literacki i wyobraźnię. Ta książka pod tym akurat względem mnie nie rozczarowała, ale... zabrakło mi tu czegoś. Myślę czego. Chyba przywiązałam się do tematyki i klimatu powieści z dawnej Polski czy Wolnego Miasta Gdańska, która tak bardzo mnie urzekła wcześniej.
Książka napisana w sposób odmienny i zaskakujący formą i również...

Na szczególną uwagę zasługuje opis psychozy na stronie 12. Jest to naprawdę jeden z lepszych opisów jakie dotąd spotkałem. Za ten opis tyle gwiazdek, reszta dosyć banalna i mało zaskakująca.

Na szczególną uwagę zasługuje opis psychozy na stronie 12. Jest to naprawdę jeden z lepszych opisów jakie dotąd spotkałem. Za ten opis tyle gwiazdek, reszta dosyć banalna i mało zaskakująca.

Jestem rozczarowana. Nic z Chwina tutaj nie ma. Język słaby, historia słaba, szkoda czasu.

Jestem rozczarowana. Nic z Chwina tutaj nie ma. Język słaby, historia słaba, szkoda czasu.

Zacznę od końca,gdyż stanowi on jedyną część książki, która nie przeleciała przed oczyma obojętnie. Po kilkudziesięciu stronach czystej sensacji, którą czytało mi się po prostu szybko, autor złamał konwencję. Przekupił mnie dopiero ostatnią stroną, kwestionując rzeczywistość.

Poza tym czuję rozczarowanie osławionym Chwinem. To pierwsze jego dzieło, które miałam okazję przeczytać. Sięgnę po kolejne, lecz nie ze względy na "Żonę prezydenta".

Zacznę od końca,gdyż stanowi on jedyną część książki, która nie przeleciała przed oczyma obojętnie. Po kilkudziesięciu stronach czystej sensacji, którą czytało mi się po prostu szybko, autor złamał konwencję. Przekupił mnie dopiero ostatnią stroną, kwestionując rzeczywistość.

Poza tym czuję rozczarowanie osławionym Chwinem. To pierwsze jego dzieło, które miałam okazję...

Kto zna warsztat pisarski tego autora wie, że pisze on dość specyficznie, ale bardzo ciekawie. Chociaż książka, jest nieco inna od tych, które czytałam wcześniej, mam tu na myśli szczególnie „Hanneman” i „Esther”, to jednak zachowuje ten specyficzny charakter. Chwin pisze bardzo „malowniczo” często opisując szczegółowo każdy przytaczany szczegół, osobę, czy emocje jakie w danej chwili odczuwa jego bohater. „Żona prezydenta” jest napisana w formie narracji jednoosobowej, której w większości, autorem jest Nick spisujący swoje myśli dla lekarzy i sędziów. Fabuła jest momentami nostalgiczna, a momentami bardzo wzruszająca, co jest dość charakterystycznie dla autora. Czyta się książkę spokojnie, bez większych emocji, ale interesujące wątki często nie pozwalają na oderwanie się od niej.

Kto zna warsztat pisarski tego autora wie, że pisze on dość specyficznie, ale bardzo ciekawie. Chociaż książka, jest nieco inna od tych, które czytałam wcześniej, mam tu na myśli szczególnie „Hanneman” i „Esther”, to jednak zachowuje ten specyficzny charakter. Chwin pisze bardzo „malowniczo” często opisując szczegółowo każdy przytaczany szczegół, osobę, czy emocje jakie w...

Moim zdaniem, to najsłabsza książka Chwina, co nie znaczy, że jest zła czy nudna. Czyta się ją szybko i jednym tchem dzięki sensacyjnemu wątkowi.
Ja jednak wolę Chwina bardziej refleksyjnego, magicznego, klimatycznego...

Plusem "Żony prezydenta" jest na pewno zaskakujące zakończenie. Czytałam tę powieść ładnych parę lat temu, o ile dobrze pamiętam, krótko po jej ukazaniu się, ale wciąż pamiętam burzliwe perypetie tytułowej bohaterki i jej towarzysza oraz finał, którego zupełnie się nie spodziewałam.

Polecam, ale jako niezobowiązujący relaks, a nie prozę, którą można się delektować.

Moim zdaniem, to najsłabsza książka Chwina, co nie znaczy, że jest zła czy nudna. Czyta się ją szybko i jednym tchem dzięki sensacyjnemu wątkowi.
Ja jednak wolę Chwina bardziej refleksyjnego, magicznego, klimatycznego...

Plusem "Żony prezydenta" jest na pewno zaskakujące zakończenie. Czytałam tę powieść ładnych parę lat temu, o ile dobrze pamiętam, krótko po jej ukazaniu...

Ze znanych mi książek pisarza ta jest najsłabsza, wątek mistrzów wszelkiego rodzaju już cokolwiek oklepany( w "Pannie Ferbelin" wypadło to dużo, dużo lepiej). Bohaterka też średnio udana, natomiast podobał mi się pomysł.

Ze znanych mi książek pisarza ta jest najsłabsza, wątek mistrzów wszelkiego rodzaju już cokolwiek oklepany( w "Pannie Ferbelin" wypadło to dużo, dużo lepiej). Bohaterka też średnio udana, natomiast podobał mi się pomysł.

Może wynika to z faktu, że nie jedną powieść utrzymaną w podobnej konwencji przeczytałam, dość że nie jest to z pewnością książka najwyższych lotów. Ani pod kątem pomysłu, ani pod kątem fabuły, ani pod kątem teorii spiskowych czy wstawek filozoficzno-religijnych. Nic odkrywczego.

Sławka Turowicz

Może wynika to z faktu, że nie jedną powieść utrzymaną w podobnej konwencji przeczytałam, dość że nie jest to z pewnością książka najwyższych lotów. Ani pod kątem pomysłu, ani pod kątem fabuły, ani pod kątem teorii spiskowych czy wstawek filozoficzno-religijnych. Nic odkrywczego.

Sławka Turowicz