Zasypie wszystko, zawieje...

Arcydzieło. Jedna najlepszych książek po II wojnie oraz o II wojnie i losach Polaków na Kresach. Gęsta narracja, długie zdania, mrok, beznadzieja. Wszystko to, co lubię a co jest Literaturą. Wielką Literaturą

Arcydzieło. Jedna najlepszych książek po II wojnie oraz o II wojnie i losach Polaków na Kresach. Gęsta narracja, długie zdania, mrok, beznadzieja. Wszystko to, co lubię a co jest Literaturą. Wielką Literaturą

Powieść składa się z trzech części. W pierwszej i w pierwszej połowie drugiej narracja w kolejnych rozdziałach raz prowadzona jest z perspektywy Katarzyny, raz Pawła Woynowicza. Jest rok 1944, lato.

Główny bohater miota się w jednym z kręgów dantejskiego (wschodnio-europejskiego) piekła. Szukając Beatrycze. Kimkolwiek lub czymkolwiek ona jest.

"...co rusz to przeciągali przez wieś Niemcy, to Ukraińcy, melynkowcy, bulbowcy albo banderowcy czy też partyzanci sowieccy albo inne czubaryki, któż wie jacy, ukraińscy czerwoni partyzanci też, to znowu czerwoni nasi albo nie czerwoni, a najczęściej zwykła tłuszcza, co buszować i palić by chciała, licho wie jakiej nacji..."

Powieść, sposobem narracji, kojarzy mi się z Conradem. Jak bym czytał słowiańskie "Jądro ciemności". Może to nie ta plastyczność, może nie ten geniusz; za to nastrojenie celne, na dźwięki dla nas do bólu słyszalne.

Powieść składa się z trzech części. W pierwszej i w pierwszej połowie drugiej narracja w kolejnych rozdziałach raz prowadzona jest z perspektywy Katarzyny, raz Pawła Woynowicza. Jest rok 1944, lato.

Główny bohater miota się w jednym z kręgów dantejskiego (wschodnio-europejskiego) piekła. Szukając Beatrycze. Kimkolwiek lub czymkolwiek ona jest.

"...co rusz to przeciągali...

Niesłychanie ciężka ale też bardzo warta zaangażowania książka. Genialny styl Włodzimierza Odojewskiego sprawia, że już od samego początku dostajemy obuchem w głowę i musimy porządnie wytężyć nasze zmysły aby wgryźć się w strumień świadomości głównego bohatera, cierpliwie wsłuchać się w ten wewnętrzny monolog i wyłuskać wszystko to, co potrzebujemy. Bo konkrety będą rozbite, chronologia z lekka kuleje, dialogów brak - to nie lektura dla zwolenników dynamicznej akcji, nie czytajcie tego jeśli waszym celem jest tylko rozrywka. Jeśli nie lubicie się dołować, popadać w melancholię, współodczuwać, męczyć się na równi z bohaterem.

Niesłychanie ciężka ale też bardzo warta zaangażowania książka. Genialny styl Włodzimierza Odojewskiego sprawia, że już od samego początku dostajemy obuchem w głowę i musimy porządnie wytężyć nasze zmysły aby wgryźć się w strumień świadomości głównego bohatera, cierpliwie wsłuchać się w ten wewnętrzny monolog i wyłuskać wszystko to, co potrzebujemy. Bo konkrety będą...

Trudna to była lektura i wyczerpująca.

Trudna to była lektura i wyczerpująca.

Wartościowa, piękna, na pewno niełatwa.. warstwa językowa - specyficzna, całostronicowe zdania, nierzadko brak znaków przestankowych.... Polecam, miłej lektury :-)

Wartościowa, piękna, na pewno niełatwa.. warstwa językowa - specyficzna, całostronicowe zdania, nierzadko brak znaków przestankowych.... Polecam, miłej lektury :-)

Przejmująca.

Przejmująca.

To jest wielka powieść o wojennej pożodze na Podolu, znakomicie oddająca potrzask, w jakim znalazła się ludność polska, między dwoma najeźdźcami, realizującymi swe strategiczne cele i niebaczącymi na wartość ludzkiego życia, z trzecim, najbardziej zapiekłym wrogiem, który, lekceważony i uciskany od lat, wyrósł pod bokiem i właśnie podnosi głowę, zwietrzywszy szansę na krwawy rewanż.
Największego atutu powieści Odojewskiego upatruję właśnie w ukazaniu całej ambiwalencji i złożoności sytuacji na Kresach, odległym od uproszczonej, zero-jedynkowej wizji właściwej dla niektórych kręgów. „Zasypie wszystko, zawieje” to wielowątkowy traktat o jednostce beznadziejnie uwikłanej w młyny historii, nie apologia jednego narodu.
Ale choć doceniam szeroki horyzont myślowy autora oraz jego kunszt literacki, nie trafiają do mnie jego założenia artystyczne, czyli pożenienie strumienia świadomości bohatera o romantycznym rodowodzie z tą konkretną tematyką, która bardziej mnie przekonuje bądź w quasi-kronikarskim ujęciu Mackiewicza, bądź w narracyjnym chaosie Buczkowskiego.
A jednak niemal się wstydzę, że nie znałem dotąd tej powieści, stanowiącej bezcenne świadectwo i znaczące dokonanie artystyczne.

To jest wielka powieść o wojennej pożodze na Podolu, znakomicie oddająca potrzask, w jakim znalazła się ludność polska, między dwoma najeźdźcami, realizującymi swe strategiczne cele i niebaczącymi na wartość ludzkiego życia, z trzecim, najbardziej zapiekłym wrogiem, który, lekceważony i uciskany od lat, wyrósł pod bokiem i właśnie podnosi głowę, zwietrzywszy szansę na...

„Skąd ta ślepa w człowieku wiara w życie? Że jeszcze i jeszcze... Że tylko wokół inni się wykruszają, ubywają, znikają, że innych to dotyka, a jego nie, jego to nie dotyczy wcale, on jest poza tym, on jest jak gdyby z innej zupełnie materii, nic mu nie zagraża, bo on po prostu jest.”
Ta proza boli, przytłacza i wiąże w niemej rozpaczy i bezsilności...

„Skąd ta ślepa w człowieku wiara w życie? Że jeszcze i jeszcze... Że tylko wokół inni się wykruszają, ubywają, znikają, że innych to dotyka, a jego nie, jego to nie dotyczy wcale, on jest poza tym, on jest jak gdyby z innej zupełnie materii, nic mu nie zagraża, bo on po prostu jest.”
Ta proza boli, przytłacza i wiąże w niemej rozpaczy i bezsilności...

Panie i Panowie, czapki z głów!!!!

CHAPEAU BAS!!!!!!!!!

po tysiąckroć CHAPEAU BAS!!!!

Literacka perełka.

Zachwyt..... to jedynie mogę napisać. W zachwycie tkwię.... Początki były trudne, przyznaję. Te długie, mocno rozwinięte zdania.... Tak inne od tego co do tej pory czytałam. Sposób pisania zupełnie inny od tego z czym stykam się w innych książkach. Ale właśnie to mnie zachwyciło. Mała ilość dialogów i zdania, piękna polszczyzna, opisy.... Tą opowieścią należy się delektować, smakować ją powoli, dać się jej ponieść, unieść, ulec oczarowaniu...
Przepiękna opowieść. Muszę ją mieć na półce, żeby jeszcze kiedyś w niej się zanurzyć.
Polecam

Panie i Panowie, czapki z głów!!!!

CHAPEAU BAS!!!!!!!!!

po tysiąckroć CHAPEAU BAS!!!!

Literacka perełka.

Zachwyt..... to jedynie mogę napisać. W zachwycie tkwię.... Początki były trudne, przyznaję. Te długie, mocno rozwinięte zdania.... Tak inne od tego co do tej pory czytałam. Sposób pisania zupełnie inny od tego z czym stykam się w innych książkach. Ale właśnie to...

Żadna książka jaką czytałam nie zaciążyła na moim sercu jak ta. Tak, jest trudna, ciężko przez nią przebrnąć, wpędza w mrok i depresję, trzeba ją czytać z "oddechami', robić przerwy, nie łykać całej. Zalała smołą i zasypała popiołem moje serce. I nie, nie płakałam nad nią. Wstrzymała moje łzy.

I tak, myślę, że ta książka powinna być w kanonie lektur szkół średnich. Tak wiele ważnych spraw porusza w sposób obiektywny ( Katyń, rzeź wołyńska, front wschodni II wojny światowej). Styl i język nie należą do prostych, ale w tym całe jej piękno.

Żadna książka jaką czytałam nie zaciążyła na moim sercu jak ta. Tak, jest trudna, ciężko przez nią przebrnąć, wpędza w mrok i depresję, trzeba ją czytać z "oddechami', robić przerwy, nie łykać całej. Zalała smołą i zasypała popiołem moje serce. I nie, nie płakałam nad nią. Wstrzymała moje łzy.

I tak, myślę, że ta książka powinna być w kanonie lektur szkół średnich. Tak...