Trudno nie lubić Pilcha. Jednak w tym przypadku odczucia miałem rozchwiane. Część felietonów jest niczym pocisk wystrzelony celnie z pistoletu - bezlitosny, błyskotliwy. Część (szczególnie końcowe teksty) bardziej przypominają czopek, który z racji zakorzenionej lojalności wobec autora trzeba sobie wetknąć...

Trudno nie lubić Pilcha. Jednak w tym przypadku odczucia miałem rozchwiane. Część felietonów jest niczym pocisk wystrzelony celnie z pistoletu - bezlitosny, błyskotliwy. Część (szczególnie końcowe teksty) bardziej przypominają czopek, który z racji zakorzenionej lojalności wobec autora trzeba sobie wetknąć...

Pilch jest jednym z najbardziej uznanych obecnie pisarzy w Polsce. Czy słusznie? Jest to drugi zbiór felietonów Pilcha, który przeczytałem i dochodzę do wniosku, że z pewnością jest on uzdolniony. Raczej nie wybitny. Nie ma się co silić na jakieś komplementy.

Chyba każdy musi przyznać, że Pilch technicznie jest naprawdę dobry. Potrafi naszprycować wersy humorem, ironią i ciekawymi refleksjami jednocześnie. Jednak problemem w jego przypadku wydaje się być sens tych utworów. Rozumiem, że w literaturze nie zawsze musi być jakiś przekaz, ale po tych dwustu stronach, czuję się trochę, może nie przesycony, ale pełny bardzo ładnych zdań, które nawet mnie rozbawiły kilkukrotnie, ale nic ponadto.

Po odłożeniu tej książki zapomnę o niej szybciej niż ptak o tym, że kiedyś był jajkiem. Po prostu znajomość tych tekstów jest dla mnie właściwie całkiem obojętna. Jeśli kiedyś będę chciał z kimś porozmawiać o książkach to na pewno ta nie będzie elementem tej rozmowy, bo nie byłoby zwyczajnie o czym mówić. Ot Pilch jak Pilch. Co nie zmienia faktu, że i tak jest to całkiem wysoki poziom, to jednak trochę szkoda tej pustki, która ujawnia się w niektórych momentach lektury.

Pilch jest jednym z najbardziej uznanych obecnie pisarzy w Polsce. Czy słusznie? Jest to drugi zbiór felietonów Pilcha, który przeczytałem i dochodzę do wniosku, że z pewnością jest on uzdolniony. Raczej nie wybitny. Nie ma się co silić na jakieś komplementy.

Chyba każdy musi przyznać, że Pilch technicznie jest naprawdę dobry. Potrafi naszprycować wersy humorem, ironią i...

Przeczytawszy zbiór felietonów Pilcha twierdzę, że teksty w nim zawarte są w pewnym względzie dla mnie nierówne. Mam na myśli, że jedne są świetnie napisane, ciekawe i nieprzesadzone a inne z kolei strasznie nudne, a błahe (może dla mnie i z pozoru?) zdarzenia opisywane w teście, opatrzone są zbyt wysublimowanym językiem. Widzę tutaj w opiniach na lc, że to taka maniera Pilcha - nie wiem, bo tylko z tą książką do tej pory miałam styczność. Na pewno jednak ta publikacja zainspirowała mnie do zapoznania się z twórczością niektórych opisywanych w felietonach pisarzy i skłoniła do spojrzenia na niektóre sprawy z nowej perspektywy.

Przeczytawszy zbiór felietonów Pilcha twierdzę, że teksty w nim zawarte są w pewnym względzie dla mnie nierówne. Mam na myśli, że jedne są świetnie napisane, ciekawe i nieprzesadzone a inne z kolei strasznie nudne, a błahe (może dla mnie i z pozoru?) zdarzenia opisywane w teście, opatrzone są zbyt wysublimowanym językiem. Widzę tutaj w opiniach na lc, że to taka maniera...

"Upadek człowieka pod Dworcem Centralnym" to fantastyczny przykład na to, w jaki sposób mikrokosmos otaczający jednostkę może stać się obrazem szerszej, uogólnionej, rzeczywistości. Mamy tu zbiór felietonów, pisanych nie tyle z "potrzeby serca", co z potrzeby regularnej publikacji na łamach gazety - i ta przymusowość mogłaby zabić tę książkę. Mogłaby - ale tego nie czyni. A dlaczego? Dlatego, że regularne pisanie wymaga stałego dostarczania tematów - i pewne z nich powstają z natchnienia, a inne same napataczają się na ulicy. W przypadku Pilcha zaś natchnienie zawsze było dość owocne, a sposób, w jaki radzi sobie z tematami "ulicznymi", potocznymi i codziennymi - jest urzekający, a co więcej ma walory okołohistoryczne. Mamy tu bowiem zapiski odnoszące się do przeprowadzki redakcji i redakcyjnych meczów, mamy relację z konfliktu bardzo personalnego, mamy wreszcie tytułowy upadek człowieka pod Dworcem Centralnym. I w konsekwencji, z tych wyrywkowych fragmentów ówczesnej rzeczywistości, wyłania nam się piękny, nieco nostalgiczny, obrazek. Mi się podoba :)

"Upadek człowieka pod Dworcem Centralnym" to fantastyczny przykład na to, w jaki sposób mikrokosmos otaczający jednostkę może stać się obrazem szerszej, uogólnionej, rzeczywistości. Mamy tu zbiór felietonów, pisanych nie tyle z "potrzeby serca", co z potrzeby regularnej publikacji na łamach gazety - i ta przymusowość mogłaby zabić tę książkę. Mogłaby - ale tego nie czyni. A...

Zbiór typowych dla Pilcha felietonów - błyskotliwych, ironicznych, nieraz sarkastycznych, a nawet jadowitych, w których inteligentne poczucie humoru przeplata się z dosadnością.
Teksty układają się w swego rodzaju kronikę; mają różną tematykę, sporo w nich mowy o przeczytanych przez autora książkach, o religii, problemach społecznych, o współczesnym dziennikarstwie, rodzinnych stronach i Warszawie, o piłce nożnej i polityce, chociaż pisarz często zaznacza, że odżegnuje się od tego ostatniego.
Osobną grupę stanowią felietony polemiczne, w których szczególnie zaznacza się ostre pióro Pilcha.

Mimo iż teksty powstały ponad dziesięć lat temu, nie straciły swojej aktualności. Można uśmiać się przy nich, ale i zadumać.

Całość czyta się szybko i lekko, nawet gdy tematyka jest poważna.

Zbiór typowych dla Pilcha felietonów - błyskotliwych, ironicznych, nieraz sarkastycznych, a nawet jadowitych, w których inteligentne poczucie humoru przeplata się z dosadnością.
Teksty układają się w swego rodzaju kronikę; mają różną tematykę, sporo w nich mowy o przeczytanych przez autora książkach, o religii, problemach społecznych, o współczesnym dziennikarstwie,...

"Upadek..." to zbiór różnorodnych tematycznie i pięknie stylistycznie napisanych felietonów Jerzego Pilcha, które tworza spójną całość. W wyniku chronologicznego ułożenia odnosi sie wrażenie że nie jest to zbiór zamkniętych form a rodzaj dziennika autora

"Upadek..." to zbiór różnorodnych tematycznie i pięknie stylistycznie napisanych felietonów Jerzego Pilcha, które tworza spójną całość. W wyniku chronologicznego ułożenia odnosi sie wrażenie że nie jest to zbiór zamkniętych form a rodzaj dziennika autora

Pilch - jak Pilch, bawi się słowem, a ja zapadam się w tej pieszczocie intelektualnej...

Pilch - jak Pilch, bawi się słowem, a ja zapadam się w tej pieszczocie intelektualnej...

Ocena bardzo dobra przede wszystkim za styl. Jerzy Pilch jest najlepszym w Polsce felietonista i to jest niepodważalne przy całym szacunku dla innych twórców. Może pisać o wszystkim i o niczym i to będzie tak samo dobre. Mistrz.

Ocena bardzo dobra przede wszystkim za styl. Jerzy Pilch jest najlepszym w Polsce felietonista i to jest niepodważalne przy całym szacunku dla innych twórców. Może pisać o wszystkim i o niczym i to będzie tak samo dobre. Mistrz.

Pilch po raz kolejny w moim zbiorze i po raz kolejny wybitnie.

Pilch po raz kolejny w moim zbiorze i po raz kolejny wybitnie.

Zbiór felietonów Pilcha. Jak zwykle dużo o Wiśle i dosyć zabawnie, w charakterystycznym stylu komentuje rzeczywistość lat 2000.

Zbiór felietonów Pilcha. Jak zwykle dużo o Wiśle i dosyć zabawnie, w charakterystycznym stylu komentuje rzeczywistość lat 2000.