Zawsze nie ma nigdy. Jerzy Pilch w rozmowach z Eweliną Pietrowiak. Część 1

Mimo wszystko spodziewałem się więcej, może dlatego, że więcej jest o literaturze niż o życiu itp.

Mimo wszystko spodziewałem się więcej, może dlatego, że więcej jest o literaturze niż o życiu itp.

Dobrze się czyta. Pilchu o sobie, literaturze (pisarze, książki, własna twórczość, ciekawostki), piciu, życiu. Chciałoby się dowiedzieć więcej. Warto.

Dobrze się czyta. Pilchu o sobie, literaturze (pisarze, książki, własna twórczość, ciekawostki), piciu, życiu. Chciałoby się dowiedzieć więcej. Warto.

Szalenie spodobał mi się tekst o kocie i psie na tyle okładki książki. Dlatego przeczytałem całość książki. Nigdy nie przepadałem za felietonami Pilcha w Polityce, jakoś do mnie to nie docierało. Być może format tygodnika jako takiego był złym tłem by znaleźć odpowiednie skupienie w czytaniu. Książka ta jest znakomita, te spojrzenia, autoironia, język "frazy" :-)

Szalenie spodobał mi się tekst o kocie i psie na tyle okładki książki. Dlatego przeczytałem całość książki. Nigdy nie przepadałem za felietonami Pilcha w Polityce, jakoś do mnie to nie docierało. Być może format tygodnika jako takiego był złym tłem by znaleźć odpowiednie skupienie w czytaniu. Książka ta jest znakomita, te spojrzenia, autoironia, język "frazy" :-)

Rozmowa. On i ona. Zaczynam od Niego, bo On jest bohaterem przepytywanym. Właściwie nie, nie przepytywanym. Wciągniętym w intelektualną pogawędkę.

Roi się w tej książce od interesujących wspomnień, anegdot. Ton jest lekki, aczkolwiek intelektualny. Soczysty, wycyzelowany - jak mawiała Łopieńska Pilch tak mówi, jakby pisał. Każde zdanie wycyzelowane. Dla fanów Jego pióra doskonała pozycja, ale również i dla tych, którzy chcą być świadkami pełnej znaczeń i odcieni rozmowy.

Nie byłoby rozmowy bez tej, która umiejęnie ją prowadzi. Ewelina Piotrowiak z dużym wyczuciem wie o co i jak pytać, by Jerzy Pilch popłynął swobodnie, otwarcie. Zadaje pytania taktownie. Skupia się bardziej na twórczym pierwiastku życia autora, a nie prywatnych sprawach. Trochę o nich mowa, ale w niewielkim obszarze i bardzo subtelnie. To też ogromny walor tej rozmowy.

Rozmowa. On i ona. Zaczynam od Niego, bo On jest bohaterem przepytywanym. Właściwie nie, nie przepytywanym. Wciągniętym w intelektualną pogawędkę.

Roi się w tej książce od interesujących wspomnień, anegdot. Ton jest lekki, aczkolwiek intelektualny. Soczysty, wycyzelowany - jak mawiała Łopieńska Pilch tak mówi, jakby pisał. Każde zdanie wycyzelowane. Dla fanów Jego pióra...

Z Pilchem jest tak, jak z każdym wybitnym gawędziarzem. Nawet gdy się powtarza, nawet gdy ciągle opowiada te same historie, ciągle chce się go słuchać. Tak też jest w przypadku tej książki. Czytelnik niewiele nowego w niej znajdzie, ale nawet pomimo tego, książę czyta się bardzo przyjemnie.

Z Pilchem jest tak, jak z każdym wybitnym gawędziarzem. Nawet gdy się powtarza, nawet gdy ciągle opowiada te same historie, ciągle chce się go słuchać. Tak też jest w przypadku tej książki. Czytelnik niewiele nowego w niej znajdzie, ale nawet pomimo tego, książę czyta się bardzo przyjemnie.

Etap fascynacji pisarstwem Pilcha mam już dawno za sobą. Pozostaję jednak w ogromnym podziwie dla tego pisarza, dlatego chyba, że tacy jak on, Libera, Huelle i Varga wprowadzili mnie jakieś dwadzieścia (sic!) lat temu w świat powieściopisarstwa polskiego inspirowanego Hrabalowską rozbudowaną frazą, licznymi enumeracjami, a przede wszystkim tymi ciągnącymi się przez całe kartki płynącymi jak muzyka zdaniami.

W literaturze, jak w muzyce, poza harmonia ważny jest rytm, a Pilch ma wyczucie rytmu jedno z najlepszych w branży. Pada zresztą w tym wywiadzie-rzece wyznanie autora „Pod Mocnym Aniołem”, że przed oddaniem tekstu do redakcji, czyta swoje prace na głos, aby, wychwycić te miejsca, gdzie kropka, przecinek lub myślnik są konieczne albo zbędne.

Uwagi Jerzego Pilcha o pisarskim warsztacie są – jak dla mnie – najciekawsze w tym wywiadzie. Mniej interesują anegdotki z życia krakowskich poetów i literatów, choć dla uczestników lub obserwatorów tego środowiska na pewno będą smaczne.

O specyfice zawodu pisarza Pilch mówi wiele, wiele też uwagi poświęca nie tylko nazwiskom, ale generalnym osobliwościom tego zawodu. Samotności pracy pisarza i sposobów radzenia sobie z nią, sposobom na nagłą popularność, ale także na upokarzające porażki. O Gombrowiczu mówi, z czym się zgadzam, że był genialnym eseistą, ale marnym powieściopisarzem bez rozmachu. „A powieściopisarz bez rozmachu – jak przywołuje Pilch powiedzenie Iredyńskiego – zawsze będzie przechujem”.

Interesujące są wspominki o dorastaniu w ewangelickiej Wiśle. O skomplikowanych relacjach Jerzego Pilcha z ojcem, który z jednej strony budzi pisarza niechęć, z drugiej jednak, jeśli mowa o konkretnych wspomnieniach pisarza z wczesnego i późnego dzieciństwa, wychodzi na ojca aktywnego, zaangażowanego i kibicującemu karierze syna.

Mniej wspomina Pilch o swoim uzależnieniu, któremu dał wyraz w słynnej, zekranizowanej ponoć niewiernie, powieści „Pod Mocnym Aniołem”, będącej jednocześnie dla niego bramą ku wyjściu z alkoholizmu. Dużo więcej w rozmowie pojawia się wątków choroby Parkinsona, z którą od kilku lat zmaga się Pilch. A także o starości, która przewija się w rozmowie co chwila. Podoba mi się stanowisko, według którego długotrwałe życie nie jest de facto przedłużaniem ziemskich przyjemności. Pilch mówi:

(…) powstaje pytanie, czy rzeczywiście przedłużamy życie, czy przedłużamy starość. Bo jednak nie słyszałem o dobrze prosperujących stulatkach. Nie jest tak, że ktoś im przywraca młodość, to jest, owszem, czasem całkiem sprawną, ale starość? Czy jest w tym sens? Że starość trwa długo?

Jerzy Pilch może niektórych drażnić samochwalstwem ukrywanym dzięki przeogromnej inteligencji i erudycji, ale takich ludzi po prostu dobrze się czyta i słucha. Gorzej, niż patrzy, na drżącego człowieka z zaawansowanym Parkinsonem, jakiego widziałem w telewizji w jednym z wywiadów. Niech się więc Pilch wymądrza w dyktowanych wywiadach i mam nadzieję, kolejnych powieściach.

Etap fascynacji pisarstwem Pilcha mam już dawno za sobą. Pozostaję jednak w ogromnym podziwie dla tego pisarza, dlatego chyba, że tacy jak on, Libera, Huelle i Varga wprowadzili mnie jakieś dwadzieścia (sic!) lat temu w świat powieściopisarstwa polskiego inspirowanego Hrabalowską rozbudowaną frazą, licznymi enumeracjami, a przede wszystkim tymi ciągnącymi się przez całe...

Wspaniałe

Wspaniałe

Wywiad rzeka to gratka dla miłośników twórczości Pilcha, dla sceptyków ciekawy zapis rozmowy z niebanalnym człowiekiem, nawet tu fikcja mija się z prawdą. Bo Pilch nie byłby sobą, gdyby nie uwodził i grał według swoich zasad.

Wywiad rzeka to gratka dla miłośników twórczości Pilcha, dla sceptyków ciekawy zapis rozmowy z niebanalnym człowiekiem, nawet tu fikcja mija się z prawdą. Bo Pilch nie byłby sobą, gdyby nie uwodził i grał według swoich zasad.

O dziwo, rozmowa nie jest cmokaniem i mlaskaniem pod adresem wielkiego pisarza, ale portretem schorowanego mężczyzny, borykającego się z rzeczywistością. Dodałbym jakiś poetycki frazes, że widać twarz, a nie maskę człowieka, ale w sumie po co.

O dziwo, rozmowa nie jest cmokaniem i mlaskaniem pod adresem wielkiego pisarza, ale portretem schorowanego mężczyzny, borykającego się z rzeczywistością. Dodałbym jakiś poetycki frazes, że widać twarz, a nie maskę człowieka, ale w sumie po co.

Dla mnie biografia była lepsza.

Dla mnie biografia była lepsza.