Pod wulkanem

Jeszcze nim na dobre odpłynął po somnabulicznym ridotto u bajkowego króla, kochanka księżyca, ścigał siebie po kostropatych uliczkach miasta widma w głupiej nadziei, że będzie chciał wrócić do tej kupy kości i masy gąbczastej wypełnionej strumieniami ciemności i piasku. Jednak w tańcu masek karnawałowych, aniołów na złotych sznurach, klaunów sardonicznych wygłupach i diabelskiego koła obrotach gdzieś jemu przepadł. Tylko słowa zostały, jakieś słowa erodujące lekko w mózgu w niegroźne majaki. Domy przestały się toczyć, drzewa zapuściły korzenie. Czym prędzej do środka tawerny na interludium bachiczne, skąd kilkoma machnięciami ręką udał się był niby w łabędzi rejs. Saturn stał wtedy w Koziorożcu. Pelikany wirowały na wietrze z precyzją planet. Kołysali się wieki całe na tej pierzastej błonie morskiego potwora o powłóczystych sukniach (oni?), w oczekiwaniu pożarcia, na niebiańskiej ścieżce połykając gwiazdy skroś pędzące, w zadziwieniu miażdżącymi siłami wszechświata. Nie uważał dawno słońca, gdyż stracił słońce a mimo to kochał z całej siły bez różnicy między zbliżeniem a oddaleniem w nieprzynależnym do natury ciele. Już blisko. tam gdzie koniec tęczy, na dnie oceanu, klucz. Człowiek łabędź w ramionach, w ciasnym żywocie, odbijając doppelgängera w lustrze jeziora, wędrujący z odmętów w całun chmur słonecznych zdawało się, a pióropusz rósł na głowie. Żywiołami poraniony w szczelinie, kiedy bez Niej dusza samotną na pastwę lęków ognia w końcu ciemności zostaje. Sztormu szarpnięciami i krzykiem pasatu szaleńczo poturbowany od każdej strony jak z nawietrznej u św. Heleny ściśnięty kontynentami wypchnięty, oj niegrzecznie, zstąpił na drżący ląd, raj plutonistów. Febus ledwo nad poduszkami wzniesiony litościwie wyjawiał ponure synkliny potępieniem ziejące, które przyszło tu przeskakiwać w drodze do jakiegoś spoczynku, hopla, bęc. Powieki otwarte a olbrzymie motyle wachlowały mu lico w tych promieniach zręcznie ukośnych. Łyk somy zdałby się gdyż droga ku górze piąć się postanowiła, jakby z dołu stwierdził oczy ze stopami transponując, iż rzecz dziwna, poświętnik czczony z kulą przystanął, czas zatrzymując, wnikliwie go filował, mądrze acz życzliwie - czas to przestrzeń ogromna, którą objąć niepodobna. No to łyka, wdech głęboki, wdzianko otrzepał i pod górę niczym magmą niesiony, wąską ścieżynką koronami drzew łaskotany, owiewają go palimpsesty w kolorach brykających, dokąd ach dokąd to? Z tyłu głowy coś dobiega galopem jakiś prześwit torując literkami "Jedyny, Najszczęśliwszy, Niewysłowiona pełnia - zanurzenie w raniącej ekstazie - nieprzytomny - rozkosz najwyższa. Boskie dzieło. Na wieki. Wierny do grobu."... ach wie (?), może spotka tego dziada przemądrzałego co w jaskiniach gustuje, co mu wymyślając, pouczał drzewiej, gdy tak chętnie do niego zachodził przed wstąpieniem w falujące Hypnosa królestwa bramy. Byłoby. Rześko teraz jakby prowadzony wspinał się więc, bo drogi odwrotu już nie było, morzem łzawym zalanej a pomarańczowe ptaszki poczęły mu towarzyszyć, ciągnąc go nitkami, trelując pocieszanki i zachęty durowe. Pędziły w zenicie i końskie grzywy, wzburzone, falbaniastym obleczone granatem, zniżając się z prędkością orła nad góry dwie zakochane, gdzie i jego wiodło jakąś siłą tajemniczą. Wicher zawodzi, skroń pulsuje, pierś faluje, drzewa się rozchylają, huknęło - sowy czarnymi pasmami krajobraz bazgrzą Pod szczyty wstępuje na łączkę w świątynię i grzmoty przybraną a opuszczoną, brodami traw porośniętą, powojem wariacji opatuloną, z gąszczu którego dla równowagi kwiatki ślą mu uśmiechy cnotliwe, nozdrza rwąc gęstym zapachem i fontanna kamienna pośrodku tejże tańcem liści spowita stoi. Przemówiłby tu do Niej słówko lub dwa i dusz tych wszystkich dobrych co go zawsze otaczały lecz w górze już ci dwaj mruczą, dudnią, w ciemności straszą, światłem kusym przelało, uniósł głowę "w obliczu głębokie bruzdy wyrył piorun i osiadły troski na licu bladym, choć pod czołem nieustraszonym, mężnym, pełnym pychy, knującym zemstę, tkwi okrutne oko" i miecz go złocisty przeszył, w szczelinę wpadł, symfonia nagła ach miejsce moje, lecz głębsza czeluść się wydała, może bezdenna, atoli serce pierwszy raz wreszcie spokojem bursztynu w ciszy abisalnej lekkie zastygło.

Jeszcze nim na dobre odpłynął po somnabulicznym ridotto u bajkowego króla, kochanka księżyca, ścigał siebie po kostropatych uliczkach miasta widma w głupiej nadziei, że będzie chciał wrócić do tej kupy kości i masy gąbczastej wypełnionej strumieniami ciemności i piasku. Jednak w tańcu masek karnawałowych, aniołów na złotych sznurach, klaunów sardonicznych wygłupach i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiem, że to uznana na świecie powieść, ale ja męczyłam się bardzo. Pijackie dywagacje w książce bywają dobre, ale tutaj to mi się nie podobało. Czekałam aż skończy się.

Wiem, że to uznana na świecie powieść, ale ja męczyłam się bardzo. Pijackie dywagacje w książce bywają dobre, ale tutaj to mi się nie podobało. Czekałam aż skończy się.

Pokaż mimo to

Trudna w odbiorze, zaintersowałem się wyłącznie po lekturze "Viva" Deville'a, ponieważ książka porusza jakoby wątek Trockiego w Meksyku. Nie doczytałem do tego miejsca pomimo, że przeczytałem ponad połowę powieści. Książka o żałosnym alkoholiku, jego autodestrukcyjnych siłach, braku woli życia... to nie kończący się ciąg alkoholowy. Nie dziwne zresztą, bo Lowry też miał probelmy z alkoholem. Lektura jest trudna, powieść jest gęsto przeplatana odniesieniami do innych dzieł sztuki, często wplata nonsensowne wątki alkoholowego zamroczenia. Książka jest zapewne piękną literaturą, Lowry miał zamysł na nowo zrewolucjonizować prozę literacką, ale mamy w tym przypadku, mamy według mnie, przerost formy nad treścią.

Trudna w odbiorze, zaintersowałem się wyłącznie po lekturze "Viva" Deville'a, ponieważ książka porusza jakoby wątek Trockiego w Meksyku. Nie doczytałem do tego miejsca pomimo, że przeczytałem ponad połowę powieści. Książka o żałosnym alkoholiku, jego autodestrukcyjnych siłach, braku woli życia... to nie kończący się ciąg alkoholowy. Nie dziwne zresztą, bo Lowry też miał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zlepek dramatów wielu ludzi, wszystko w oparach alkoholu, napiętych sytuacji politycznych, różnic kulturalnych itd. Mi się podobała i dała do myślenia.

Zlepek dramatów wielu ludzi, wszystko w oparach alkoholu, napiętych sytuacji politycznych, różnic kulturalnych itd. Mi się podobała i dała do myślenia.

Pokaż mimo to

Ta książka była dla mnie jak wielki kac. Umęczony czekałem, kiedy się skończy.

Ta książka była dla mnie jak wielki kac. Umęczony czekałem, kiedy się skończy.

Pokaż mimo to

Zainteresowałam się tą powieścią dzięki książce Patricka Deville „Viva”. Nie słyszałam wcześniej o „Pod wulkanem”, które określane jest mianem arcydzieła literatury światowej.
Czytało mi się trudno; długie zdania, mnóstwo dygresji, cofania się w czasie. Wiele tu odniesień literackich i historycznych, nie wszystkie potrafiłam odczytać. Jednak stopniowo wnikałam w ten powieściowy świat, zanurzałam się w egzotykę meksykańskich krajobrazów. Lowry w sposób niesamowity kreśli słowami poszczególne obrazy. Zdawało mi się, że widzę cantinas, gdzie główny bohater Geoffrey Firmin, częściej nazywany Konsulem, wypija kolejne szklanki mescalu i tequili; dwa wulkany: Popocatepetl i Ixtaccihuatl, u podnóża których rozgrywa się akcja – jeden dzień z życia Konsula. To szczególny dzień w Meksyku – Dzień Umarłych obchodzony jako radosne święto z zabawą i tańcami, barwnymi korowodami i czekoladkami w kształcie szkieletów, czaszek czy karawanów.
W tej scenerii poruszają się bohaterowie; oprócz Konsula, jego była żona Ivonne, która właśnie do niego wróciła, jego brat Hugh, przyjaciel Jacques Laruelle. Poznajemy też ich wcześniejsze losy, bo, jak już pisałam, moc tu retrospekcji i wspomnień.
Przejmujące są refleksje Konsula, człowieka pogrążającego się w pijaństwie, jego samotność, mimo otaczających go ludzi, niemogących mu jednak pomóc. Obrazy drogi przez las w czasie burzy, nocą, gdy Ivonne i Hugh szukają Konsula to absolutne mistrzostwo opisu. Zresztą, cała powieść taka jest, trzeba tylko nie poddawać się początkowym trudnościom w czytaniu.
Świat lat trzydziestych, wojna domowa w Hiszpanii, rewolucja meksykańska, ukrywający się Trocki, malowidła Riwery na Pałacu Cortesa, Frida Cahlo, echa rodzącego się nazizmu w Niemczech – „to świat rozpada się, eksploduje…”
Czytałam w czasie epidemii koronawirusa, czy nasz świat też się właśnie rozpada…

Zainteresowałam się tą powieścią dzięki książce Patricka Deville „Viva”. Nie słyszałam wcześniej o „Pod wulkanem”, które określane jest mianem arcydzieła literatury światowej.
Czytało mi się trudno; długie zdania, mnóstwo dygresji, cofania się w czasie. Wiele tu odniesień literackich i historycznych, nie wszystkie potrafiłam odczytać. Jednak stopniowo wnikałam w ten...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Czy dusza może się tam obmyć i być czysta, czy też ugasić pragnienie?"

"Czy dusza może się tam obmyć i być czysta, czy też ugasić pragnienie?"

Pokaż mimo to

Nie rozumiem fenomenu książki, bardzo ciężka w odbiorze, długie zdania momentami pozbawione sensu, liczne wtrącenia, które wybijają czytelnika z rytmu. Książka przeczytana w pół roku, wymęczona. Plusem są ciekawe postaci i ich szeroko opisane historie.

Nie rozumiem fenomenu książki, bardzo ciężka w odbiorze, długie zdania momentami pozbawione sensu, liczne wtrącenia, które wybijają czytelnika z rytmu. Książka przeczytana w pół roku, wymęczona. Plusem są ciekawe postaci i ich szeroko opisane historie.

Pokaż mimo to

Kocham tą książkę. jest mi tak bliska jak żadna inna. gdzieś między wersami kryje się nasz egzystencjalny lęk przyprawiony niezaspokojonym pragnieniem. I jak tu być trzeźwym ?

Kocham tą książkę. jest mi tak bliska jak żadna inna. gdzieś między wersami kryje się nasz egzystencjalny lęk przyprawiony niezaspokojonym pragnieniem. I jak tu być trzeźwym ?

Pokaż mimo to

Książka trudna w odbiorze. Długie, wielowątkowe zdania sprawiające wrażenie pozbawionych rytmu. Mnogość wtrąceń, powtórzeń, dygresji, pozornie pozbawionych sensu lub związku z fabułą, nie sprzyja koncentracji u czytelnika i w konsekwencji powoduje utratę wątku. Blada znajomość wydarzeń, które stanowią tło historyczne powieści (rewolucja meksykańska, hiszpańska wojna domowa i pochód nazizmu) nie pozwaliło mi w pełni pojąć przesłania autora. Urzekła mnie za to niesamowita i tragiczna zarazem atmosfera tej książki. Powieść czyta się jakby obrazami, które barwne, wieloznaczne, nasycone emocjami, wywołują w czytelniku całą gamę skojarzeń i odczuć. Jednocześnie pomimo całego swego piękna pozostawiają wrażenie beznadziejności, narastającego zagrożenia, nieuniknionej tragedii.
Tę wielowarstwową powieść można odczytywać na wiele sposobów. Dla mnie jest opowieścią o samotności człowieka. O wiecznych zmaganiach dobra ze złem. O tym, że miłość ugina się przed strachem.

Książka trudna w odbiorze. Długie, wielowątkowe zdania sprawiające wrażenie pozbawionych rytmu. Mnogość wtrąceń, powtórzeń, dygresji, pozornie pozbawionych sensu lub związku z fabułą, nie sprzyja koncentracji u czytelnika i w konsekwencji powoduje utratę wątku. Blada znajomość wydarzeń, które stanowią tło historyczne powieści (rewolucja meksykańska, hiszpańska wojna domowa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to