Okładka książki dramatyczna, przywodzi na myśl tanią i pustą rozrywkę. Bohaterka sympatyczna kobieta po przejściach, odkrywająca drugą młodość. Nie należy spodziewać się tutaj wzniosłej literatury, ale książka wciągająca i przyjemna, w sam raz na kilka relaksujących wieczorów :-).

Okładka książki dramatyczna, przywodzi na myśl tanią i pustą rozrywkę. Bohaterka sympatyczna kobieta po przejściach, odkrywająca drugą młodość. Nie należy spodziewać się tutaj wzniosłej literatury, ale książka wciągająca i przyjemna, w sam raz na kilka relaksujących wieczorów :-).

Od seksiku do rosołku, czyli podboje miłosne podstarzałej kuchty...

http://dlalejdis.pl/artykuly/tajemniczy_zapach_szczescia_recenzja

Od seksiku do rosołku, czyli podboje miłosne podstarzałej kuchty...

http://dlalejdis.pl/artykuly/tajemniczy_zapach_szczescia_recenzja

Niby książka o dojrzałej kobiecie, ale jakoś tej dojrzałości mi w niej brak.
Niby miało być zmysłowo i erotycznie, ale i tego mi zbrakło.
Przez chwilę miałam nadzieję na jakiś wątek kryminalny, który jednak rozpłynął się szybciej niż się pojawił.
Jak dla mnie słabiutko, i to nawet bardzo.
Nie zrażam się mimo to i nadal mam zamiar sięgać po nowe nazwiska w polskiej literaturze.

Niby książka o dojrzałej kobiecie, ale jakoś tej dojrzałości mi w niej brak.
Niby miało być zmysłowo i erotycznie, ale i tego mi zbrakło.
Przez chwilę miałam nadzieję na jakiś wątek kryminalny, który jednak rozpłynął się szybciej niż się pojawił.
Jak dla mnie słabiutko, i to nawet bardzo.
Nie zrażam się mimo to i nadal mam zamiar sięgać po nowe nazwiska w polskiej literaturze.

Trudno recenzować takie książki. To po prostu wyzwanie, by pozostać zdystansowanym, a jednocześnie napisać coś subiektywnego i prawdziwego - wartościowego dla czytelników.
"Tajemniczy zapach szczęścia" doczekał się już kilku recenzji, które nie nastawiały optymistycznie. Powiem więcej, wręcz przestrzegały przed książką.

Okładka prawdę ci powie?

Zignorować ten obnażony biust jest bardzo ciężko. Dodatkowo, sugestywne osiemnaście nie pozostawia złudzeń, co do treści książki. Przynajmniej tak sądziłam. Do czasu, gdy zaczęłam czytać i zderzyłam się z twardą rzeczywistością. Faktami, których nie mogłam zignorować.

Ponownie zostałam oszukana przez okładkę.

Główna bohaterka, której to w zamyśle biust widzimy na okładce, jest czterdziestoparoletnią kobietą, którą poznajemy świeżo po rozwodzie. Uwalniając się z ciężkiego, pełnego kłamstw małżeństwa, wkracza w życie z młodzieżowym optymizmem.

Dosłownie.

Jaroszczak stworzyła postać, której zachowanie nijak ma się do wieku. Rozumiem, że chodziło tutaj o uwypuklenie faktu, że Aldona odmłodniała w obliczu nowo nabytej wolności, ale cały zabieg poszedł o wiele za daleko.
Słownictwo używane przez kobietę jest nie tylko młodzieżowe, ono jest infantylne i bardzo, bardzo powtarzalne. Pewne zwroty przewijają się przed naszymi oczami raz po raz, jakby autorka nie wiedziała, jak oddać emocje targające główną bohaterką. Zamiast licznych "dosłownie" i "masakrycznie", "masakra", "prawdziwa masakra", powinna skupić się na budowaniu zdań bogatych w uczucia. To ich zabrakło.

Docelowo miała być to powieść o gorącym uczuciu, które nagle owładnęło Aldoną i kilka lat młodszym od niej Mikołajem. Niestety, książka jest bardzo prosta, szablonowa i przypomina banalny harlequin. I to nie w dobrym znaczeniu.
Jak to w powieści obyczajowej kobieta, która poddaje się licznym, gwałtownym zmianom, powinna otoczyć się przyjaciółkami. Tutaj również zastosowano ten zabieg, na jego potrzeby powstała Julia - siostra Mikołaja, pani bizneswoman - oraz Maria - lekarka. Obie są dawnymi znajomymi Aldony. Spotykają się w wyniku nieoczekiwanego splotu wydarzeń, w który wpisany jest samochód, znak stop i trochę potłuczonych kości.

Budowanie relacji pobocznych jest bardzo ważne. Rozmowy z przyjaciółkami, ich wybory życiowe, perypetie - wszystko to jest odskocznią od uczucia, jakie rozwija się pomiędzy główną bohaterką, a jej wybrankiem. Zazwyczaj, ponieważ w tym przypadku autorka okroiła rozmowy i powstające więzy do minimum.
To samo spotkało opisy otoczenia, przemyślenia, powolne kreowanie charakteru Aldony. Wszystko zostało wykarczowane do niezbędnego minimum. Może właśnie w obliczu kulejących bohaterów i miłości, autorce udałoby się wybronić rozwiniętym światem przedstawionym. Dobrze skonstruowanym i rzetelnie dopracowanym. To jednak nie nastąpiło.

Próżnia uczuć i życia

Prócz teraźniejszości trzeba też pamiętać o przeszłości, ponieważ to ona kształtuje charaktery i wybory bohaterów. Na faktach sprzed lat można budować ciekawe sploty wydarzeń i liczne zwroty akcji. Ważnym jest, by postać nie wisiała w próżni obwiązana liną, która łączy ja z teraźniejszością, ale bez fundamentów w postaci minionych lat. To pozostawia czytelnika z wielkim znakiem zapytania w głowie. Aldona ma byłego męża i dwójkę dzieci, jednak ich temat, jak zwykle, został praktycznie skompresowany.
Niedoszła miłości pojawia się ledwie dwa, może trzy raz. Zamiast wnieść w powieść niepewność, nienawiść, zawiść, agresję, prośbę o przebaczenie (?) - po prostu nakręcić akcję - autorka wyłączyła byłego męża z równania.
Szerzej został rozbudowany wątek z synami, jednak i oni jawią się raczej blado. Bez opisów postaci, sylwetek, charakterów. Puste karty, którym nadano imiona. Ich relacja z młodzieżową matką jest bardzo sztuczna i niedopracowana.

Przykro mi to pisać, ale również sceny seksu pomiędzy bohaterami nie spełniły swojego zadania. Są krótkie, mdłe, nijakie. Zero pieprzu. Teraz, by sceny łóżkowe zostały pozytywnie przyjęte trzeba nasycić je cichym erotyzmem, akceptacją, a jednocześnie otoczyć dzikim płomieniem pożądania i miłości. Zazwyczaj mogę określić swoje uczucia - nadać im etykietkę - dobre, złe. Tymczasem, jestem rozdarta, ponieważ emocje nie zostały we mnie pobudzone. Leżą uśpione i czekają na impuls.

Do tej ambiwalentnej mieszanki dochodzi Mikołaj, który miał być stereotypowym macho, kolejnym absztyfikantem zamieszanym z porachunki z mafią. Wątek ciemnych interesów został jednak porzucony jakby w połowie książki. Tak wiele adrenaliny można by było wtłoczyć do książki, gdyby autorka pozwoliła sobie na porwanie, agresję, czy chociaż kradzież torebki!
Tymczasem Mikołaj, który w zamyśle, miał być mocnym punktem książki, jako bogaty książę i niebezpieczny mężczyzna, wylał się lekko z foremki. Stracił kontury i stał się taki sam jak reszta bohaterów - rozmyty.

Taka jest cała książka. Niby coś zaczyna się dziać, niby akcja zostaje zawiązana, ale nagle wątek zostaje ucięty w połowie. Nici nie zostają zabezpieczone i rozwiązują się powoli, tracąc sprężystość. "Tajemniczy zapach szczęścia" jest dość banalny, choć podwaliny powieści można uznać za obiecujące. Szkoda, że autorka nie zdecydowała się na większą ilość stron, opisów i emocji. Wielka szkoda, że nie odpuściła sobie licznych zdrobnień i powtórzeń. Zdecydowała się na półśrodki, gdy w ręku trzymała cały wachlarz możliwości.

Trudno recenzować takie książki. To po prostu wyzwanie, by pozostać zdystansowanym, a jednocześnie napisać coś subiektywnego i prawdziwego - wartościowego dla czytelników.
"Tajemniczy zapach szczęścia" doczekał się już kilku recenzji, które nie nastawiały optymistycznie. Powiem więcej, wręcz przestrzegały przed książką.

Okładka prawdę ci powie?

Zignorować ten obnażony...

Bardzo fajna książka romansowa o dojrzałej, kolejnej miłości kobiety. W książce „Tajemniczy zapach szczęścia” autorka opowiada czytelnikowi historię kobiety, która z bezradnej szarej myszki przechodzi niesamowitą przemianę i zaczyna nowe, szalone życie.
Nawet ku jej własnemu zdziwieniu staje się silną, niezależną kobietą. W pewnym momencie można powiedzieć, że jest nieprzewidywalna i gorąca niczym wulkan Etna. W tej szalonej zmianie pomagają jej dwie przyjaciółki, które przypadkowo spotkała po wielu latach. Główne bohaterki to Aldona, Julia i Maria. Sytuacja w jakiej dochodzi do spotkania jest splotem chaotycznych zdarzeń. Julia potrąca Aldonę samochodem! Ten dość dziwny i niecodzienny przypadek sprawia, że Julia rozpoznaje w swojej ofierze dawną przyjaciółkę z lat szkolnych. Postanawia nie wypuścić jej z rąk . Niestety sytuacja w jakiej się spotkały zmusza bohaterki do tego by udać się do szpitala, żeby Aldonę zbadał lekarz. No i tam kolejna niespodzianka. Lekarzem jest znajoma twarz w postaci kolejnej z trzech starych przyjaciółek.

Bardzo fajna książka romansowa o dojrzałej, kolejnej miłości kobiety. W książce „Tajemniczy zapach szczęścia” autorka opowiada czytelnikowi historię kobiety, która z bezradnej szarej myszki przechodzi niesamowitą przemianę i zaczyna nowe, szalone życie.
Nawet ku jej własnemu zdziwieniu staje się silną, niezależną kobietą. W pewnym momencie można powiedzieć, że jest...

Książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie pod wieloma względami.

Przede wszystkim jako fanka literatury kobiecej doceniam poruszające historie, a w tej pozycji taką właśnie znalazłam. Autorka nie przesadziła z dramatyzmem, więc główna bohaterka Aldona przypomina wiele kobiet, i podejrzewam, że nie jedna czytelniczka będzie mogła się z nią utożsamić.

Za największy atut pozycji uznaje naprawdę fajne zakończenie z puentom oraz motyw tajemniczego zapachu, który prowadzi Aldonę.

Gorąco polecam!!

Książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie pod wieloma względami.

Przede wszystkim jako fanka literatury kobiecej doceniam poruszające historie, a w tej pozycji taką właśnie znalazłam. Autorka nie przesadziła z dramatyzmem, więc główna bohaterka Aldona przypomina wiele kobiet, i podejrzewam, że nie jedna czytelniczka będzie mogła się z nią utożsamić.

Za największy atut...

"Tajemniczy zapach szczęścia" to debiutancka powieść Anety Jaroszczak, która niestety okazała się być dość banalną, przewidywalną i mało wciągającą książką, chociaż ogólny pomysł na tę historię był bardzo dobry.
Aldona to kobieta po czterdziestce, po rozwodzie ze swoim despotycznym i zdradzającym mężem postanawia żyć po swojemu i na swoich warunkach. Co, jak się okazuje, nie jest takie trudne. Kiedy na jej drodze pojawia się tajemniczy zapach, który towarzyszy jej w codziennych, wydawałoby się łatwych decyzjach, i pomaga wybrać prawidłową drogę do szczęścia, w jej życiu pojawia się Julia, koleżanka z lat szkolnych. Dzięki, której pozna miłość, jakiej nie miała szansy w życiu doświadczyć. Zarys historii na plus, więc co takiego jest w tej powieści, że nie spełniła ona moich oczekiwań? Głównym i bardzo ważnym zarzutem jest to, że akcja jest mało dynamiczna, monotonna i zbyt okrojona. Życie głównej bohaterki toczy się przez całą książkę praktycznie tym samym rytmem: wstała, napiła się kawy, ubrała się, poszła po zakupy, położyła się spać i od nowa to samo z każdym kolejnym mijającym dniem z przerwami na przemyślenia dotyczące zarobków, a raczej ich braku, i na temat tego, że nie może przyjąć pieniędzy od przyjaciółki bądź jej brata Mikołaja. Pomimo tego, Aldona jako stateczka dorosła kobieta, chodziła na zakupy i wydawała zawrotne kwoty, które na siłę dawała jej Julia. Bohaterowie również zostawiają wiele do życzenia. Aldonę mamy okazję poznać trochę bliżej, zaś Mikołaja prawie wcale. Występują tylko minimalne wzmianki o tym czym się zajmuje, autorka wprowadziła jakiś niepotrzebny wątek kryminalny, który nic nie wnosi do całej fabuły, może gdyby nie było to tak skrótowo opisane byłoby inaczej, a w takiej wersji jaka jest teraz odbieram to właśnie tak. Pomimo tego wszystkiego na duży plus można ocenić ogólny przekaz książki. Na miłość nigdy nie jest za późno i nawet po nieudanym małżeństwie, po odchowaniu dzieci, po różnych przejściach życiowych, każdy z nas może odnaleźć swoje szczęście i nie wolno się na nie zamykać. Pani Aneta zwraca również uwagę czytelnika, na to, że wiek ludzi nie stanowi przeszkody na drodze do budowania prawdziwego, opartego na miłości związku.
Ta niepozorna książka nie sprawiła, że targały mną przeróżne uczucia, możliwe, że tego tutaj najbardziej brakowało, mocniejszych uczuć, bądź innego typu narracji, bo momentami wydawało mi się, jakbym czytała pamiętnik głównej bohaterki, jednakże jeśli jesteście ciekawi losów Aldony i Mikołaja, i tego w jaki spektakularny sposób ich los ze sobą złączył, proszę bardzo, przeczytajcie i sami się przekonajcie!

"Tajemniczy zapach szczęścia" to debiutancka powieść Anety Jaroszczak, która niestety okazała się być dość banalną, przewidywalną i mało wciągającą książką, chociaż ogólny pomysł na tę historię był bardzo dobry.
Aldona to kobieta po czterdziestce, po rozwodzie ze swoim despotycznym i zdradzającym mężem postanawia żyć po swojemu i na swoich warunkach. Co, jak się...

Książka jest wręcz żenująca. Dziwi mnie to, że ktoś zdecydował się ją wydać.

Książka jest wręcz żenująca. Dziwi mnie to, że ktoś zdecydował się ją wydać.

Przyjemna książka, odprężyć i pomarzyć można. Pewnie większą część kobiet, też by chciała takie chwile przeżyć. Polecam na chandre.

Przyjemna książka, odprężyć i pomarzyć można. Pewnie większą część kobiet, też by chciała takie chwile przeżyć. Polecam na chandre.

Nie dotrwałam do końca. Książka jest tragiczna.

Nie dotrwałam do końca. Książka jest tragiczna.